راهکارهای پیشگیری و درمان والدین از ادبیات درست استفاده بکنند ایراد به کار کودک بگیرند نه به شخصیت او از برچسب زدن تا جای ممکن استفاده نکنند اجازه مستقل شدن به کودک بدهند اگر قصد دارن بازخوردی بدن، به طریقه درست اقدام بکنند تا جای ممکن از تنبیه کودک پرهیز بکنند و سبک تربیتی درست رو یاد بگیرند از دیالوگ‌هایی مثل: «دیگه مامان تو نیستم» و.. استفاده نکنند تلاش برای سبک فرزندپروری مقتدرانه (از دور نظاره کنند و مراقبت داشته باشند و اجازه بدن کودکشون تجربه بکنه. مثل یک دوست برای کودک باشند که کودک اگه کاری می‌کنه، اطمینان بهشون داشته باشه که بخواد باهاشون مطرح بکنه و نظرشون رو بپرسه) اگه والدین کاری برای کودک می‌کنند، بی‌منت و بدون انتظار باشه اگر قصد طلاق و جدایی دارند حتماً مشاوره برن والدین پذیرش بی قید و شرط داشته باشند والدین مهارت کنترل خشم رو یاد بگیرند و تا جای ممکن آگاهی از رفتار و پذیرش مسئولیت داشته باشند و اون رو روی کودکشون فرافکنی نکنند والدین تا جای ممکن تلاش بکنند که جلوی بچه دعوا نکنند تا احساس امنیتش کاهش پیدا نکنه و اینو بدونن که وقتی طلاق بگیرند، هنوز والد هستند و مسئولیت والد

کودکان با مشاهده چگونگی برخورد ما با دیگران می‌توانند طرز برخورد با سایرین را بیاموزند! آیا وقتی چیزی از دستمان افتاد و کسی آن را برداشت و به ما داد، از او تشکر می‌کنیم؟ آیا از فرزند خود تشکر می‌کنیم؟ آیا از کلمات مودبانه‌ای نظیر «لطفا»، «متشکرم» و «قابلی ندارد» استفاده می‌کنیم؟ آیا وقتی اشتباهی کردیم عذرخواهی می‌کنیم؟ یا در خانواده اجازه ابراز احساسات و محبت وجود دارد؟ نحوه رفتار ما نشان‌دهنده ارزش‌ها و فرهنگ ماست.

تربیت کودک باید بر پایه‌ی امنیت عاطفی استوار باشد. کودکان نیاز دارند تا در محیطی احساس کنند که دوست داشته می‌شوند، پذیرفته شده‌اند و امنیت دارند. در این محیط، بدون توجه به تفاوت‌ها یا اشتباهاتشان، پذیرفته می‌شوند که این امر به شکل‌گیری هویت مثبت و قوی در آن‌ها کمک می‌کند. این احساس امنیت به آنها اجازه می‌دهد تا با اعتماد به نفس بیشتری به کشف دنیا بپردازند.

یک نکته بسیار عالی و تکنیکی در تربیت کودک👇 - اگر کودک طعم نگاه محبت آمیز و مهربان والدین را بچشد و با آن انس بگیرد، در هنگام خطا فقط یک نگاه خشمگین والدین برای وی کافی بوده و دیگر نیازی به فریاد یا تنبیه نیست...

پدر و مادرها بزرگسالانی هستند که سعی دارند کمک و همراه مسیر رشد و تحول کودکان خود باشند، ولی این همراهی نباید تبدیل به موضع برتر برای والدین باشد، آنها عصبانی می‌شوند، داد می‌زنند، تنبيه می‌كنند، عقاید خود را تحمیل می‌کنند، احساسات کودک را بی‌اهمیت می‌دادند، زور می‌گویند و نمی‌خواهند کلمه «نه» بشوند و اینجا فراموش می‌کنند این رفتارهای اشتباه نه‌تنها کمکی برای رشد کودک نمی‌کند، بلکه به مرور زمان حتی رابطه کلامی و عاطفی خود را نیز با کودک از دست می‌دهند و کودک را درگیر آسیب‌های شناختی و جسمی نگه می‌دارند.

چرا تنبیه موثر نیست؟ با تنبیه، بدرفتاری کودک تنها از دید تنبیه‌کننده مخفی می‌شود ولی در الگوی رفتاری کودک باقی مانده و خاموش نمی‌شود. در تنبیه به کودک می‌گوییم چکار نکند در حالی که باید به او آموزش دهیم چکار کند. والدین مجبور می‌شوند شدت تنبیه را به مرور افزایش دهند که حتی ممکن است منجر به انزجار کودک از پدر و مادر بشود. با تنبیه، والدین نیز تنبیه خواهند شد چرا که خشم کودک برانگیخته می‌شود. تنبیه، آموزش پرخاشگری به کودک است. تنبیه به خصوص تنبیه‌های جسمی هیچ‌وقت از ذهن کودک فراموش نمی‌شوند.

مشاهده دعواها و درگیری‌های پدر و مادر توسط کودکان میتونه تاثیرات عمیق و بلندمدتی روی سلامت روانی و عاطفی اون‌ها داشته باشه. کودکانی که دعواها و درگیری‌های پدر و مادرشون رو دائما میبینن، با مشکلات زیادی روبه‌رو میشن. از اونجایی که محیط خانواده نقش اساسی تو شکل‌گیری شخصیت و رفتارهای کودکان داره، مدیریت درست این موقعیت‌ها خیلی مهمه.

تاثیرات دعوای والدین بر کودکان تاثیرات عاطفی و روانی: مشاهده دعواها و درگیری‌های مداوم بین زن و شوهر میتونه باعث اضطراب و استرس شدید در کودکان بشه و در جریان این دعوا‌ها اون‌ها ممکنه احساس ناامنی و بی‌پناهی کنن. تنش‌های مداوم تو خونه، میتونه منجر به ایجاد احساس غم و افسردگی بشه. بعضی از کودکان ممکنه احساس کنن که به نوعی مسئول دعواها و مشکلات والدینشونن و این باعث میشه اون‌ها احساس گناه و بی‌ارزشی داشته باشن. محیط پر تنش میتونه اعتماد به نفس و عزت نفس کودکان رو کم کنه، چون اون‌ها احساس میکنن که توانایی کنترل یا تغییر شرایط رو ندارن.

تاثیرات رفتاری و اجتماعی: کودکان رفتارهای پرخاشگرانه رو از والدینشون الگوبرداری و تو روابطشون با دیگران از این رفتارها استفاده میکنن. اضطراب و استرس ناشی از درگیری‌های خانوادگی، تمرکز و عملکرد تحصیلی کودکان رو تحت تأثیر قرار میده. کودکان از دوستان و فعالیت‌های اجتماعی‌شون کناره‌گیری میکنن چون از اینکه کسی از مشکلات خانوادگی‌شون باخبر بشه خجالت میکشن. مشاهده مداوم دعواها باعث بروز اختلالات رفتاری مثل نافرمانی، اضطراب اجتماعی و مشکلات خواب میشه.

تاثیرات بلندمدت بر روابط آینده کودکان الگوهای نادرستی از نحوه برخورد با تعارضات و مشکلات در روابطشون یاد میگیرن و در آینده تو روابط خودشون با مشکلات مشابه روبرو میشن. کم‌شدن اعتماد به دیگران و مشکلات در ایجاد روابط عاطفی سالم یکی دیگه از تاثیرات دعوای والدین بر کودکان هستش. تجربه تنش‌ها و دعواهای والدین میتونه باعث ترس از تعهد و ازدواج در آینده بشه.

اگه جلوی بچه‌ها دعوا کردیم، باید چه اقداماتی انجام بدیم؟ آروم کردن فضا: اول آرامش خودتون رو حفظ و سعی کنین به یه وضعیت ذهنی و عاطفی آروم برسین تا بتونین به‌طور منطقی و حمایتی با کودکتون برخورد کنین. گفتگو با کودکان: به کودکتون بگین که دعوا و برخورد تندی که داشتین اشتباه بوده. این پذیرش اشتباه از سمت شما میتونه این پیام رو به کودکتون برسونه که همه ممکنه اشتباه کنن، چیزی که مهمه اینه که دنبال راه‌حل باشن. بعد هم به زبان ساده و مناسب با سن کودک، بهش توضیح بدین که چه اتفاقی افتاده و چرا. مثلا بگین: «بعضی وقت‌ها ما هم ممکنه خیلی اذیت بشیم و دعوا کنیم، ولی سعی میکنیم مشکلاتمون رو حل کنیم.» به کودکتون این اطمینان رو بدین که اون مسئول دعواهای شما نیست و این یه موضوعیه بین بزرگترها. بهش بگین که اون همچنان براتون خیلی عزیز و دوست‌داشتنیه و مامان و بابا هم هنوز همدیگه رو دوست دارن و قرار نیست اتفاق بدی بیفته. در آخر هم به کودکتون توضیح بدین که دارین تلاشتون رو برای حل مشکل میکنین. اینکار میتونه به اون یاد بده که چطوری باید مشکلاتش رو حل کنه.

نشون دادن رفتارهای سازنده: در حضور کودکتون، آشتی کنین و نشون بدین که میتونین با آرامش مشکلاتتون رو حل کنین. خیلی مهمه که نشون بدین چطوری احساساتتون رو مدیریت و از تکنیک‌های مثبت برای کنترل خشم و استرس استفاده میکنین. ایجاد محیط حمایتی: بعد از دعوا، سعی کنین با کودکتون فعالیت‌های مثبت و آرامش‌بخش انجام بدین تا فضای مثبت و آرومی ایجاد بشه. بازی، مطالعه یا گفتگوهای صمیمی میتونه به بهبود حال کودکتون کمک کنه. در واقع شما با زمان گذاشتن بیشتر برای کودکتون، احساس امنیت و محبت بیشتری رو بهش منتقل میکنین. ما به عنوان پدر و مادر درقبال بچه‌هامون و حال روحی اون‌ها مسئولیم و باید از تاثیرات دعوای والدین بر کودکان آگاه باشیم. به دلیل اثرات مخربی که این دعواها روی بچه‌ها داره، باید تمام تلاشمون رو برای جلوگیری از درگیری بچه‌ها با تنش‌های پدر و مادرکنیم و اگر زمانی پیش اومد که بچه‌ها هم درگیر شدن حتما اقدامات درست رو انجام بدیم تا کمترین آسیب به بچه‌ها وارد بشه.