یکی از راه های شخصیت دادن به کودک، سلام کردن به اوست. خانواده، اساسی ترین بستر رشد شخصیت مطلوب کودکان و نوجوانان است. الگوهای محبوب بچه ها، بزرگسالانی هستند که شخصیت آنها، آمیزه ای از محبت و عطوفت است و هرگز پرخاش نمی کنند. #شخصیت #کودک #والدین به کانال #تربیت_دینی_کودک_و_نوجوان ملحق شوید: @tarbiatkoodak_nojavan

*#شخصیت فرزندتان را حفظ کنید 🔰یکی از مهمترین نکات برای والدینی که فرزند نوجوان دارند، این است که همیشه احترامش را داشته باشند. حال شاید برخی والدین بگویند که برعکس شده، آنها باید احترام ما را داشته باشند. درست است بچه ها باید احترام پدر و مادر را داشته باشند، اما به دلیل شرایط خاص دوران نوجوانی، بهتر این است که پدر و مادر هم به بچه ها شخصیت بدهند و به آنها احترام بگذارند. مثلا اگر به نوجوانتان می خواهید بگویید که مثلا این لباس مناسب تو نیست یا حجابت خوب نیست، نگویید: «خجالت نمی‌کشی، مثل لات های سرخیابون شدی!». شخصیت او را حفظ کنید، به او اعتماد به نفس بدهید و سپس خواسته تان را مطرح کنید #نوجوان #تربیت‌دینی به کانال #تربیت_دینی_کودک_و_نوجوان ملحق شوید: @tarbiatkoodak_nojavan

💠 روشهای کسب استقلال شخصیت فرزندان 🔹برای کمک به ایجاد #شخصیت مستقل در #کودکان و #نوجوان پژوهش های مختلفی انجام شده است که عمده نتایج آنها به شرح زیر است: - اجازه بدهید فرزندانتان خود انتخاب کنند هر چند میتوانید به آنها پیشنهاد بدهید (انتخاب لباس، رشته تحصیلی و...) -برای تلاش فرزندان خود #احترام قائل شوید. احترام گذاشتن به تلاش های آنها منجر به #تمرکز بر تلاش‌های آنها می شود. -هرگز در حضور دیگران درباره مسائل و مشکلات کودک خود پرس وجو نکنید. -برای فرزندان خود شرح دهید که چه الگوی رفتاری را می پسندید نه اینکه این نیست که شما از آنها بخواهید که دقیقا مانند الگوی مد نظر شما باشند. - سنگ صبور کودکان و نوجوانان خود باشید. ❌هرگز بلافاصله بعد از اشتباه فرزندانتان آنها را نصیحت نکنید. به کانال #تربیت_دینی_کودک_و_نوجوان ملحق شوید: https://eitaa.com/tarbiatkoodak_nojavan

از دوران نوزادي، عمل كودك و به دنبال آن واكنش والدين در اولويت و بعد محيط، خودپنداره ي كودك را مي سازند. معيار آن هم براي كودك احساس خوشايند يا ناخوشايندي است كه مي گيرد. خودپنداره يك تابلو امتياز است. كودك عمل مي كند و والدين واكنش نشان مي دهند. اين واكنش از دو حال خارج نيست يا خوشايند است يا ناخوشايند. اگر خوشايند باشد كودك به خودش امتياز مثبت مي دهد  " عملي كه من كردم، آن ها را خوش حال كرد" اگر واكنش ناخوشايند باشد و كودك احساس ناخوشايند دريافت كند، به خودش امتياز منفي مي دهد. چون كودك براي خودش ارزش وجودي قائل نيست همه چيز او پدر و مادر هستند و  به خصوص مادر. مادر و پدر در نظر كودك اصلاً عيب و نقصي ندارند، بسيار بزرگ هستند و كامل و جامع همه چيز هستند و اصلاً اشتباه نمي كنند" اون كه بده من هستم، اوني كه نمي فهمه من هستم" پس من بايد به آن ها نگاه كنم. به همين دليل است كه گفتيم وقتي كودكتان را كتك زديد نگران نباشيد چون آن ها اصلاً شما را محاكمه نمي كنند بلكه خودشان را سرزنش مي كنند و اين برداشت را دارندكه كتك حق من بود چون پدر و مادر من بهتر مي فهمند و بعد به خاطر احساس بدي كه شما داريد و او خود را باعث اين احساس بد مي داند، خودش را بد مي پندارد. به اين دليل هميشه روي شادي والدين پا فشاري مي كنيم. احساس خوب والدين، خودپنداره ي مثبت در كودك مي سازد و احساس بد والدين به خصوص كه همراه با خشونت و پرخاشجويي و غم در مقابل رفتار كودك باشد، خودپنداره ي منفي در كودك مي سازد. (ادامه دارد... ) #شخصیت #تربیت به کانال #تربیت_دینی_کودک_و_نوجوان ملحق شوید: https://eitaa.com/tarbiatkoodak_nojavan

وقتي در شخصي خودپنداره ي كاذب منفي به وجودآيد شخص خود را خيلي حقير مي بيند و اگر در شخصي خودپنداره ي كاذب مثبت وجودآيد، شخص خود را خيلي بالا و سرآمد مي بيند و خود ايده آل شكل مي گيرد. خودايده آل آن چيزي است كه ما برپايه ي خودپنداره از خودمان انتظار داريم. هر چه قدر شخصيت كودك واقعي باشد، خودپنداره اش متعادل باشد و با فرديتش هماهنگ باشد، خودايده آل او نيز درجاي منطقي قرار خواهد گرفت. خيلي وقت ها ما كودك را زودتر از موعد آموزش مي دهيم و دائم هم مي گوييم كه"اين بچه با همه ي بچه هاي ديگه فرق داره! اصلاً مثل بچه بزرگ هاست، خيلي مي فهمه، از سنش بيشتر مي فهمه" وقتي به كودك ميگيم كه بيشتر از سنش مي فهمه در واقع او را برده ايم به خودپنداره ي كاذب مثبت. وزماني هم كه به كودك ميگيم"اين اصلاً بي شعوره، مونگوله، به خانواده ي باباش رفته،....." كودك را برده ايم به خودپنداره ي كاذب منفي. اگر كودك را يكسره تحقير كنيم به سمت خودپنداره ي كاذب منفي مي رود و اگر دائم تمجيد كنيم به سمت خودپنداره ي كاذب مثبت  مي رود. اگر جاي خودايده آل درست باشد و فاصله ي آن با خودپنداره ي واقعي متعادل باشد، اين فاصله ي متعادل انگيزه ايجاد مي كند و اين انگيزه مثل موتور رشد عمل مي كند و كودك را در مسير رشد بالا مي برد. انگيزه يعني فاصله ي طبيعي بين خودپنداره و خود ايده آل.در اين حالت خودپنداره ي واقعي و خودايده آل صحيح شكل مي گيرد و همين طور مثل نردبان پله به پله كودك را بالا مي برد. مي دانيد نردبان به عربي چه مي شود؟   معراج. مدتي است كه روي معراج نامه ها كار مي كنم و واقعاً دنيايي براي خودش است.  #شخصیت به کانال #تربیت_دینی_کودک_و_نوجوان ملحق شوید: https://eitaa.com/tarbiatkoodak_nojavan

گفتيم ذهنيت غيرواقعي، برداشتي و القايي و هنجاري است. الآن هنجارهاي جامعه خيلي بهم ريخته است و اين سيل اطلاعات روي هنجارهاي جامعه ي ما تأثير مي گذارد و ما خيلي تحت فشار هنجارهاي اجتماعي هستيم. كه بيشترين تأكيد من در اين دوره روي هنجارهاي اجتماعي است. چون هنجارهاي اجتماعي باعث مي شوند ما شخصيتي به فرزندمان القاء كنيم كه آن شخصيت كاملاً غيرواقعي است و نگاهمان به هنجارهاي اجتماعي باعث مي شود كه يك برداشت غيرواقعي داشته باشيم. يك مثال خيلي ساده مثل: « چرا همه از اين ماشين ها دارند ما، نداريم». اين مسائل هنجاري هستند كه راجع به آن ها صحبت خواهيم كرد. حال وارد بحث دانايي و چگونگي مي شويم. چگونه مي توان شخصيت مطلوب ايجاد كرد؟ اولين مسئله اهميت نقش والدين، الگو بودن و حمايت كننده بودن است. در شكل گيري شخصيت كودك هيچ چيز مهم تر و اساسي تر از نقش والدين به خصوص نقش مادر نيست. شخصيت در خانواده شكل مي گيرد نه در مهدكودك و مدرسه. پايه هاي اصلي شخصيت در خانواده شكل مي گيرد و به قول آقاي دكتر عبدالعظيم قريب بخش اعظم تربيت كودك در سكوت شكل مي گيرد. والدين هركاري  مي كنند بچه ها تصوير برداري مي كنند. اصلاً دنبال اين نباشيد كه با نصيحت و موعظه شخصيت بچه ها را متعالي كنيد، مهمترين عامل اين است كه ما، چگونه رفتار مي كنيم؛ شخصيت از طريق والدين به كودك منتقل مي شود. عزت نفس ميراث والدين است. به قول دكتر هايم جينات: عزت نفس گران بهاترين ميراثي است كه پدر و مادر مي توانند براي كودك به ارث بگذارند كه با هيچ ثروتي قابل مقايسه نيست و مستقيم از رفتار والدين گرفته مي شود. (ادامه دارد...) #شخصیت به کانال #تربیت_دینی_کودک_و_نوجوان ملحق شوید : https://eitaa.com/tarbiatkoodak_nojavan

نكته ي ديگري كه در سال هاي اخير در جامعه ي ما باب شده، حرف زدن هاي مصنوعي با صداهاي مصنوعي است. كه در بين خانم ها بيشتر است و اصطلاحاً به آن حرف زدن جردنی گفته مي شود. ما در كل عاميانه حرف مي زنيم اما كلمات را نبايد شكست مثل خداحافظ كه نبايد خدافظ بگوييم و خوبه كه فكر كنيم چرا كامل خداحافظ را نگوييم. براي پيشگيري از اين مسائل، تمرين كنيد متن بنويسيد و بيشتر متون ادبي را بخوانيد. ما متن هاي بسيار زيبايي داريم مثل هفت اورنگ جامي يا فيلم هاي خوب ببينيم مثل بانوي ارديبهشت، كار آقاي داريوش مهرجويي كه بر اساس رمان جان شيفته است. مناجات نامه ي خواجه عبداله انصاري، دعاي جوشن كبير كه كلام بسيار فاخري دارد. از اين منابع در زندگي مان و ادب کلاممان بهره ببريم. #شخصیت به کانال #تربیت_دینی_کودک_و_نوجوان ملحق شوید: https://eitaa.com/tarbiatkoodak_nojavan

دیدن دو نوع است: 🔸دیدن سطحی 🔸دیدن عمیق دیدن سطحی فقط پوسته و ظاهر را توجه میکند و دیدن عمیق هم ظاهر وهم عمق و محتوا را نگاه میکند. یک مادر سطحی نگر وجزیی نگر فقط میگوید چرا بچه من بدغذا است، ولی مادر عمیق نگر وکلی نگر از دل بدغذایی چندین دلیل و معنا را استخراج میکند. به دوکلمه زیرتوجه کنید 🔸کشف= آشکارسازی 🔸حجاب=پنهان سازی حجاب یعنی پرده و پنهان کننده. ما نمی توانیم بدون پرداختن به بحث حجاب وارد موضوع دیدن شویم. لطفاً کلمه ی حجاب بار فرهنگی در ذهنتان ایجاد نکند، منظور من حجاب خانم ها نیست به آن هم اشاره خواهیم کرد ولی منظور من کلی است. ما برای دیدن احتیاج به نور داریم. تا نور نباشد ما نمی توانیم کشف کنیم. عامل کشف نور است. عامل پنهان کردن و کشف نکردن حجاب وتاریکی است. باید نور باشد تا بتوانیم ببینیم. پس برای دیدن باید حجاب ها را برداریم. نکته ی مهم در دیدن این است که کجا باید حجاب باشد؟ کجا آشکارسازی؟ کجا باید پنهان کنیم و کجا باید آشکار سازیم. این چیزی است که در زندگی ما رابطه اش بهم ریخته و جایی که باید پنهان کنیم، آشکار می کنیم و جایی که باید آشکار کنیم، پنهان می کنیم. آن چه که در کودکان ما یا در باورهای ما راجع به کودکان باعث می شود که بچه ها دیدن یعنی "عمیق دیدن" را یاد نگیرند، این است که بچه های ما هدایت می شوند به سمت دیده شدن "مورد توجه دیگران قرارگرفتن دیده شدن، حجاب دیدن است. هرجایی که بخواهیم دیده شویم، از دیدن محروم می شویم. و هرجا که دیده نشویم، آن موقع است که قدرت دیدن پیدا می کنیم #شخصیت به کانال #تربیت_دینی_کودک_و_نوجوان ملحق شوید: https://eitaa.com/tarbiatkoodak_nojavan

ما اکنون بچه هایمان را به سمت دیده شدن می بریم. بچه ها مرکز توجه هستند و توجه گرفتن را تمرین می کنند نه توجه کردن را. ما توجه لازم داریم چون جسم داریم، هویت داریم، فردیت داریم و شخصیت داریم. این عوامل باید دیده شوند و منظور اصلاً دیده نشدن نیست بلکه باید به گونه ای دیده شویم که به دیدن هدایت شویم نه به دیده شدن. دیده شدن باید هماهنگ با دیدن باشد. دیده شدنی که منتهی شود به دیدن نه دیده شدنی که منتهی شود به نیاز به دیده شدن و نه منتهی شود به گدایی توجه از دیگران. باید به گونه ای به بچه ها توجه کنیم که بچه ها به سمت دیدن هدایت شوند وقتی به دیدن هدایت می شویم به سمت بالا و معنویت و معصومیت می رویم. و وقتی دنبال دیده شدن (توجه،تعریف وتمجید دیگران) می رویم به سمت پایین که منیت است می آییم. منیت فقط این نیست که تکبر و زیبایی و مقام و برجستگی و غیره باشد، حقارت هم یک نوع منیت است. و این یک سرفصل بزرگ در روانشناسی است (ادامه دارد) #شخصیت #تربیتی به کانال #تربیت_دینی_کودک_و_نوجوان ملحق شوید: https://eitaa.com/tarbiatkoodak_nojavan

خیلی وقت ها ما مریض می شویم که جلب توجه کنیم یا می نالیم که جلب توجه کنیم؛ خیلی از ما بیچاره می شویم که توجه بگیریم و این یکی از کارهایی است که خانم ها بسیار در آن تبحر دارند به خصوص در کسوت مادری. چون به توجه نیاز داریم و از کودکی به گونه ای پرورش پیدا کرده ایم که نیازمند توجه باشیم، و هرگز نتوانستیم از درون به چیزی توجه کنیم. همیشه نگران جلب توجه بودیم و هیچ وقت به فکر بذل توجه نبوده ایم.  دیده شدن بد نیست، مهم است ولی ارزش نیست. انسان تا وقتی زنده است، شخصیت و نفسانیت دارد و نیاز به توجه دارد و باید دریافت کند.  کودک در یک سال اول زندگی اش بیشترین نیاز را برای توجه دارد. در تاریخ دو بار این آزمایش تکرار شده که دوگروه از بچه های زیر یکسال را تحت نظر گرفتند، گروه اول در بهترین شرایط زیستی، تغذیه ی عالی و غیره اما توسط انسان های پوشیده ای که فقط چشم هایشان پیدا بود؛ این گروه بچه ها به علت دریافت نکردن توجه، در هر دوبار آزمایش همه شان مردند. انسان بدون توجه پژمرده می شود. کودک بدون توجه می میرد ولی توجه در اندازه ی خودش و در جای خودش. #شخصیت #تربیتی به کانال #تربیت_دینی_کودک_و_نوجوان ملحق شوید: https://eitaa.com/tarbiatkoodak_nojavan

از 1تا 3 سالگی با توجه کودک به خود و آرام آرام به توانایی خود، "اعتماد به نفس" شکل می گیرد. اریکسون معتقد است که مرحله ی دوم خودباوری در مقابل شک است؛ من کی هستم؟ این شکل و شمایل منه شبیه اونا هستم ولی هنوز ضعیفم، آخه اونا از من گنده ترن منم مثل اونا دست و پا دارم حالا می تونم کارهای اونارو بکنم؟ می تونم مثل اونا باشم یا نه؟ مرحله ی کنترل توانایی.  بیشترین پیام تأیید را کودک باید در این سن بگیرد و متأسفانه در فرهنگ آموزش و پرورش ما بیشترین پیام عدم تأیید را در این مرحله به کودک می دهیم. چه قدر به بچه ها می گیم که نکن عزیزم، دست نزن، ببین تو نمی تونی! آب می خوای خودم بهت می دم.و این عدم تأیید را خیلی وقت ها در کمال مهربانی و بدون خشونت انجام می دهیم. می ریزی، کثیف می کنی، جیز میشی، چه قدر به بچه ها میگیم که نکن، نمی تونی، می ریزی و اصلاً امکان نداره که به بچه ها این فرصت را بدهیم که تجربه کند و بگوییم که تو می تونی. #شخصیت #تربیتی به کانال #تربیت_دینی_کودک_و_نوجوان ملحق شوید: https://eitaa.com/tarbiatkoodak_nojavan

مرحله ی توجه کودک به توانایی خود ادامه دارد تا مرحله ی سوم. 🔸مرحله ی سوم؛ از این مرحله توجه به محیط و ارتباط با محیط شروع میشود. 3 تا 5 سالگی،  کودک آرام آرام خود و توانائی هایش را پیدا کرده حالا سراغ محیط می آید، در محیط چه خبر است؟ چه کاری در محیط می توانم بکنم و چه ابتکاری می توانم بکنم؟ اریکسون این مرحله را ابتکار در برابر احساس گناه نامیده است.  کودک آرام ارام از خودبینی به دیگر بینی می آید تا دیگران و ارتباط انسانی را کشف کند و در این مرحله است که ما معتقدیم سه سال به بعد سن جدایی کودک است و سن مهدکودک پایان سه سالگی است، حالا برو و کشف کن و خودت را در ارتباط با محیط کشف کن. 🔸مرحله ی چهارم 6 تا 12 سالگی است که توجه عمیق به محیط و رابطه ی محیط و خودش است که دوره ی مدرسه ی ابتدایی و دوره ی سازندگی در برابر حقارت است. مرحله ای است که بر پایه ی مراحل پیشین، نگاه می کند که من کی هستم؟ چه قدر بالاترم؟ چه قدر پایین ترم؟ کجا هستم؟ چگونه هستم؟ و یواش یواش به سمت نوجوانی یعنی مرحله ی پنجم  12 تا 18 سالگی می رود. 🔸مرحله ی پنجم؛ 12 تا 18 سالگی مرحله نوجوانی، سن بحران. در این مرحله این سؤال پیدا می شود که من از کجا آمده ام؟ چرا آمده ام؟ زندگی یعنی چی ؟ چرا من را به دنیا آورده اید؟ و توجه به مبدأ و ارتباط با مبدأ شکل می گیرد. این سؤال ها نشان دهنده ی این است که به مبدأ فکر می کند. سؤال ها از پایین ترین مرحله ی انسان یعنی مرحله ی نباتی شروع می شود و کم کم به سمت بالا می رود ما باید مراقب باشیم که با جواب هایمان او را به سمت پایین هدایت نکنیم. تو به دنیا آمده ای چون ما خواستیم خوش بگذرونیم، خوب غلط کردیم تو رو آوردیم، اشتباه کردم !!!!!!!!!! نگاه کودک باید به سمت بالا و مبدأ هدایت شود 18 سالگی سن خردمندی است. و مهم  این است که این مراحل درست طی شوند و دیدن و دیده شدن در تمام مراحل در تعادل باشند. #شخصیت به کانال #تربیت_دینی_کودک_و_نوجوان ملحق شوید: https://eitaa.com/tarbiatkoodak_nojavan

چه کار کنیم که بچه های ما این مسیر را درست طی کنند؟ (مسیر رشد تا 18سالگی که درقسمتهای قبل توضیح دادیم) آن چه که در این کلاس می شنوید فقط یک اشاره است و یقیناً با باورهایتان در تعارض است و علامت سؤال های زیادی برایتان ایجاد خواهد شد؛ نترسید و حرکت کنید و تمرین کنید. حال مستقیم وارد بخش دانایی یعنی روش ها و چگونگی ها می شویم. اولین نکته این است که ما کودک شاخص و برجسته می خواهیم؛ یکی از باورهای ما این است که کودک ما باید برجسته و شاخص باشد. انسان ها از هم متمایز هستند و اصلاً شکل هم نیستند بنابراین اصلاً لازم نیست که من کار خاصی  بکنم که از شما متمایز شوم. کدام دو نفر انسان وجود دارند که از هم متمایز نباشند؟ همه ی ما کاملاً از همدیگر متمایز هستیم؛ بنابر این چه اصراری داریم که بخواهیم خودمان را متمایز کنیم. همه ی ما متمایز هستیم. آن چیزی که ما را اذیت می کند این است که می خواهیم برجسته تر و شاخص تر باشیم و بیشتر دیده شویم. این مسئله ی بسیار مهمی است که باید به آن دقت کنیم. کودک متعادل کودکی است که این مسیر را درست برود. اصلاً هم شاخص و نابغه و برجسته و استثنایی نیست. ما اصلاً چیزی به اسم استثنایی نداریم. مگر می شود که در نظام آفرینش استثنایی، باشد.  کودک شاخص ونابغه کودکی است که از خود درک واقعی ندارد. چون درک او از خودش، برداشتی و القایی است؛ درکی است که والدینش به او القاء کرده اند یا از تعریف دیگران برداشت کرده شخصیتی است که مطابق با هنجارهای اجتماعی است و هنجارها به او تحمیل شده اند. در نتیجه ی این درک این کودک رفتار غیرواقعی هم پیدا خواهد کرد. و وقتی غیرواقعی شدیم یعنی همگام و هماهنگ با نظام آفرینش نیستیم و در این حالت عذاب خواهیم کشید. نظام آفرینش بسیار نظام قدرتمندی است، یا در مسیر آن حرکت می کنیم یا در خلاف جهت آن؛ به هر نسبت که از این مسیر دور شویم، آزار خواهیم دید، منتهی ما عوامل را در بیرون جستجو می کنیم و می گوییم که من احساس خوبی ندارم چون مملکت، بچه، همسر، قدمن، تحصیلاتم، پول و . هیچ کدام این ها نیست. وقتی ما حالمان خوب نیست به این دلیل است که در مسیر رشد نیستیم. #شخصیت به کانال #تربیت_دینی_کودک_و_نوجوان ملحق شوید: https://eitaa.com/tarbiatkoodak_nojavan