#پنـدانه🌸
🟠حــاج اســماعیل دولابــی
خیلی نگو من گناهکارم ...
هی نگو من گنه کارم ...
این را ادامه نده تا خودت هم به این
یقین برسی ...
روی صفات خوب و کارهای خوبت کار کن
تا روی اونها به یقین برسی ؛
معصیت را به یقین نرسان ؛
ایمان را به شک تبدیل نکن ...
تاثیر زبان اینست که اگر چهار مرتبه بگویی
بیچاره ام و عادت کنی ،
اوضاع خیلے بی ریخت می شود ...
همیشه بگوییــد :الحــمدلله شکر خــدا
بلکه بتوانی دلت را هم با زبانت همراه کنی
اگر پکر هستی دو مرتبه همراه با دلت بگو
الحمدلله ...آن وقت غمت را از بین می برد .
4_6014988491300016574.mp3
12.09M
⚜ سایر آداب غذا خوردن
✍ غذا خوردن به هنگام راه رفتن كراهت دارد. و شستن دست پيش و پس از غذا سفارش شده است. غذا خوردن بر سفره‌اى كه شراب در آن خورده‌اند حرام است،
👈 آن حضرت سه كس را نفرين كرد: كسى كه تنهاخور باشد، كسى كه تنها سفر كند، كسى كه در خانه تنها بخوابد
🎙 میثم ذوالقدر
🔰 قسمت 33 حلیه المتقین
#حلیه_المتقین
4_5830046705613018198.mp3
8.27M
⚜ سایر آداب غذا خوردن
👈 غذا خوردن در حالت جنابت، سبب فقر و بی چیزی می شود
ترجیحا با دست راست، غذا و آب تناول کنید
🎙 میثم ذوالقدر
🔰 قسمت 34 حلیه المتقین
#حلیه_المتقین
21.74M حجم رسانه بالاست
مشاهده در ایتا
.
♨️ سیل بزرگی در عربستان سعودی به دلیل بارش شدید باران در مناطق مختلف مانند عسیر، بهاء، مکه، مدینه، جزان، قاسم، جوف، تگرگ، تبوک، مرزهای شمالی، ریاض و استان شرقی را تحت تاثیر قرار داد.
🔹مرکز هواشناسی کشور نسبت به بارندگی بین 10 تا 50 میلی متر هشدار داد و به دلیل ضعف دید، تگرگ و جاری شدن سیلاب احتیاط کرد.
فعلا قابلیت پخش رسانه در مرورگر فراهم نیست
مشاهده در پیام رسان ایتا
.
♨️ وضعیت متشنج در خیابان‌های تل آویو
🔹 شبکه تلویزیونی کان گزارش داد تظاهرات کنندگان اسرائیلی با ایجاد آتش سوزی و راه بندان به خشونت پلیس پاسخ دادند.
<<━━⊰♡❀🇮🇷❀♡⊱━━>>
🌷#دختر_شینا
#قسمت35
✅ فصل دهم
روز به روز سنگین‌تر می‌شدم.خدیجه داشت یک‌ساله می‌شد.چهار دست و پا راه می‌رفت و هر چیزی را که می‌دید برمی‌داشت و به دهان می‌گذاشت.خیلی برایم سخت بود با آن شکم و حال و روز دنبالش بروم و مواظبش باشم.از طرفی، از وقتی به خانه‌ی خودمان آمده بودیم، از مادرم دور شده بودم. بهانه‌ی پدرم را می‌گرفتم. شانس آورده بودم خانه‌ی حوری، خواهرم، نزدیک بود.دو سه خانه بیشتر با ما فاصله نداشت. خیلی به من سر می‌زد. مخصوصاً اواخر حاملگی‌ام هر روز قبل از این‌که کارهای روزانه‌اش را شروع کند، اول می‌آمد سری به من می‌زد. حال و احوالی می‌پرسید. وقتی خیالش از طرف من آسوده می‌شد، می‌رفت سر کار و زندگی خودش. بعضی وقت‌ها هم خودم خدیجه را برمی‌داشتم می‌رفتم خانه‌ی حاج‌آقایم. سه چهار روزی می‌ماندم. اما هر جا که بودم، پنج‌شنبه صبح برمی‌گشتم. دستی به سر و روی خانه می‌کشیدم.صمد عاشق آبگوشت بود. با این‌که هیچ‌کس شب آبگوشت نمی‌خورد، اما برای صمد آبگوشت بار می‌گذاشتم.
گاهی نیمه‌شب به خانه می‌رسید. با این حال در می‌زد. می‌گفتم: «تو که کلید داری. چرا در می‌زنی؟!»
می‌گفت:«این همه راه می‌آیم، تا تو در را به رویم باز کنی.»
می‌گفتم: «حال و روزم را نمی‌بینی؟!»
آن‌وقت تازه یادش می‌افتاد پا به ماهم و باید بیشتر حواسش به من باشد، اما تا هفته‌ی دیگر دوباره همه چیز یادش می‌رفت. هفته‌های آخر بارداری‌ام بود. روزهای شنبه که می‌خواست برود، می‌پرسید: «قدم جان! خبری نیست؟!»
می‌گفتم: «فعلاً نه.»
خیالش راحت می‌شد. می‌رفت تا هفته‌ی بعد.
اما آن هفته، جمعه عصر،لباس پوشید و آماده‌ی رفتن شد. بهمن‌ماه بود و برف سنگینی باریده بود. گفت: «شنبه صبح زود می‌خواهیم برویم مأموریت. بهتر است طوری بروم که جا نمانم. می‌ترسم امشب دوباره برف ببارد و جاده‌ها بسته شود.»موقع رفتن پرسید:«قدم جان! خبری نیست؟!» کمی کمرم درد می‌کرد و تیر می‌کشید. با خودم فکر کردم شاید یک درد جزئی باشد.به حساب خودم دو هفته‌ی دیگر وقت زایمانم بود.گفتم:«نه. برو به سلامت. حالا زود است.»
اما صبح که برای نماز بیدار شدم، دیدم بدجوری کمرم درد می‌کند. کمی بعد شکم‌درد هم سراغم آمد.به روی خودم نیاوردم.مشغول انجام دادن کارهای روزانه شدم؛ اما خوب که نشدم هیچ، دردم بیشتر شد. خدیجه هنوز خواب بود. با همان درد و توی همان برف و سرما رفتم سراغ خواهرم.از سرما می‌لرزیدم.
حوری یکی از بچه‌هایش را فرستاد دنبال قابله و آن یکی را فرستاد دنبال زن‌برادرم، خدیجه.بعد زیربغلم را گرفت و با هم برگشتیم خانه‌ی خودمان. آن سال از بس هوا سرد بود، کرسی گذاشته بودیم. حوری مرا خواباند زیر کرسی و خودش مشغول آماده کردن تشت و آب گرم شد.دلم می‌خواست کسی صمد را خبر کند.به همین زودی دلم برایش تنگ شده بود. دوست داشتم در آن لحظات پیشم بود و به دادم می‌رسید.تا صدای در می‌آمد، می‌گفتم:«حتماً صمد است. صمد آمده.»
درد به سراغم آمده بود. چقدر دلم می‌خواست صمد را صدا بزنم، اما خجالت می‌کشیدم. تا وقتی که بچه به دنیا آمد، یک لحظه قیافه‌ی صمد از جلوی چشم‌هایم محو نشد. صدای گریه‌ی بچه را که شنیدم، گریه‌ام گرفت.صمد! چی می‌شد کمی دیرتر می‌رفتی؟چی می‌شد کنارم باشی؟!
پنج‌شنبه بود و دل توی دلم نبود. طبق عادت همیشگی منتظرش بودم. عصر بود. کسی در زد. می‌دانستم صمد است. خدیجه،زن‌داداشم، توی حیاط بود. در را برایش باز کرد. صمد تا خدیجه را دید، شستش خبردار شده بود. پرسیده بود:« چه خبر! قدم راحت شد؟»خدیجه گفته بود بچه به دنیا آمده، اما از دختر یا پسر بودنش چیزی نگفته بود. حوری توی اتاق بود. از پشت پنجره صمد را دید. رو کرد به من و با خنده گفت:«قدم! چشمت روشن، شوهرت آمد.»و قبل از این‌که صمد به اتاق بیاید، رفت بیرون.
بالای کرسی خوابیده بودم.صمد تا وارد شد، خندید و گفت:«به‌به، سلام قدم خانم. قدم نو رسیده مبارک. کو این دختر قشنگ من!»
از دستش ناراحت بودم. خودش هم می‌دانست. با این حال پرسیدم:«کی به تو گفت؟! خدیجه؟!»
نشست کنارم. بچه را خوابانده بودم پیش خودم. خم شد و پیشانی بچه را بوسید و گفت:«خودم فهمیدم! چه دختر نازی. قدم به جان خودم از خوشگلی به تو برده. ببین چه چشم و ابروی مشکی‌ای دارد. نکند به خاطر این که توی ماه محرم به دنیا آمده این‌طور چشم و ابرو مشکی شده.»
بعد برگشت و به من نگاه کرد و گفت:« می‌خواستم به زن‌داداشت مژدگانی خوبی بدهم. حیف که نگفت بچه دختر است. فکر کرد من ناراحت می‌شوم.»
بلند شد و رفت بالای سر خدیجه که پایین کرسی خوابیده بود.گفت: «خدیجه‌ی من حالش چطور است؟!»
گفتم: «کمی سرما خورده. دارویش را دادم. تازه خوابیده.»صمد نشست بالای سر خدیجه و یک ربعِ تمام، موهای خدیجه را نوازش کرد و آرام‌آرام برایش لالایی خواند.