شام بلا قرآن به نوک نیزه هاست اینجا کعب نی و سنگ جفاست اینجا زخم زبان و ناسزاست اینجا هنگامه کرب و بلاست اینجا شام بلاست اینجا یا کربلاست اینجا روی کبود یاس را ندیدید قرآن خیر الناس را ندیدید بر نی سر عباس را ندیدید تکرار دشت نی نواست اینجا شام بلاست اینجا یا کربلاست اینجا ای شامیان! چشمان خود ببندید بر گریه آل علی نخندید این ننگ را چگونه می پسندید عید شما عزای ماست اینجا شام بلاست اینجا یا کربلاست اینجا ای نیزه داران این سر حسین است یا سایه بان خواهر حسین است در پای نیزه مادر حسین است با گریه مشغول دعاست اینجا شام بلاست اینجا یا کربلاست اینجا دشمن به زخم قلب ما نمک زد مارا به جرم خطبه فدک زد در کوچه و بازار ها کتک زد مارا چه جرم و چه خطاست اینجا شام بلاست اینجا یا کربلاست اینجا نا محرمان را سوی ما نگاه است اندام ما از کعب نی سیاه است هر نفس ما یک شرار آه است واویلتا واویلتاست اینجا شام بلاست اینجا یا کربلاست اینجا دارم هزاران سوز و آه و ناله سیلی کجا و دختر سه ساله او از فدک دارد مگر قباله یا جنگ با اهل کساست اینجا شام بلاست اینجا یا کربلاست اینجا

مصائب اسارت فلک بر عمه سادات، جسارت کی روا با شد که هجده محرم زینب به روی نیزه ها باشد واویلا آه و واویلا بگو آئینه رویت، چرا خاکستری رنگست پذیرایی زمهمانان، در این مهمان سرا سنگ است واویلا آه و واویلا دلم سوزد که لب تشنه، سرت از تن جدا کردند عزیز جان من دیدی، تو را از من جدا کردن واویلا آه و واویلا مپرس از من چه سان کوفی، ما کرده پذیرایی چوماه نو خمیدم من، شده زینب تماشایی واویلا آه و واویلا

سوی شام ویران سوی شامم می برند این کوفیان با شور و شین ای زمین کربلا جان تو جان حسین آه و واویلا ای زمین کربلا بودیم و ما مهمان تو نه دمی خوردیم ز آب و نه جویی از نان تو آه و واویلا ای زمین کربلا، من شام ویران می روم جان من اینجاست و من با جسم بی جان می روم آفتابت ای زمین امروز و بس سوزان بود جسم مجروح حسین روی تو عریان بود آه و واویلا ای زمین کربلا لب تشنه بودیم میهمان تشنه اش مپسند و آبی بر گلوی او رسان آفتابش این زمین در روز بس سوزان بود جسم مجروح حسینم روی تو عریان بود کاش در این دم بدی یک سایه بر این آفتاب تانسوزد جسم عریان حسینم زآفتاب آه و واویلا پکرش آغشته بر خون است و در خاکش نکن چون نسیم آید به زیر خار و خاشاکش نکن این تن صد پاره اش افتاده بر روی زمین طاقت جور و جفا دیگر ندارد بیش از این ما که رفتیم ای زمین امشب حسین تنها بود نی غلط گفتم که امشب ساربان اینجا بود آه و واویلا ای زمین گر ساربا خواهد کند دستش جدا در تزلزل آی و مپسند این چو از راه وفا ای زمین باشد حسینم عین و اکبر نور عین نور عینم را جدا نگذار بسازم حسین غنچه نشکفته را نگذار و کس خارش کند خفته اصغر کس مباد از خواب و بیدارش کند آه و واویلا پیکر عباس مجروح است تو زخمش حیف این گل می شود پ‍مرده میان افتاب می برم من نو عروس خسته نا شاد را کن تو رنگین ای زمین از خون کف داماد را جودیا آه از دمی کز ظلم و جور اشقیا زینب مظلومه از نعش شه دین شد جدا آه و واویلا

ای سرت بر سر نی ساربان دل من خم شده نیزه تو به سوی محمل من چرا زخون صورتت رنگ شده قرآن بخوان که دلم تنگ شده حسین حسین! یا اخا مولا حسین! حسین حسین! یا اخا مولا حسین! جلوه طور، حسین، سوره نور، حسین دیگر از محمل من، نشوی دور، حسین! من زائرِ، گودی قتلگهم از نوک نی، نگهم کن نگهم حسین حسین! یا اخا مولا حسین! حسین حسین! یا اخا مولا حسین! نیزه دارِ تو زَنَد خنده بر گریه من تو به من گریه کن و تو به من حرف بزن حسین من، من فدای سر تو خون خدا، چکد از حنجر تو حسین حسین! یا اخا مولا حسین! حسین حسین! یا اخا مولا حسین! روز آغاز نبود این چنین باور من تو شوی بر سر نی، سایه بان سر من نوک نی و، سر نور عین من خاکستر و، صورت حسین من حسین حسین! یا اخا مولا حسین! حسین حسین! یا اخا مولا حسین! یا اخا! کشت مرا نگه دختر تو اشک چشمش به رخ و نگهش بر سر تو یک دم نگاه، به روی فاطمه کن با دخترت، لحظه ای زمزمه کن حسین حسین! یا اخا مولا حسین! حسین حسین! یا اخا مولا حسین! ای دعای لب من در نماز شب من در فراق تو نفس گشته تاب و تب من آن که نهد سر به حکم تو من بگو بگو سر به پایت شکنم حسین حسین! یا اخا مولا حسین! حسین حسین! یا اخا مولا حسین! تشنه ام تشنه لب عطشان توام به خدا شیفته صوت قرآن توام نثار تو گل تکبیر کنم قرآن بخوان تا که تفسیر کنم حسین حسین! یا اخا مولا حسین! حسین حسین! یا اخا مولا حسین!

وای از دل زینب وای از دل زینب (س) داد از دل زینب (س) بین دلای عاشق و آواره و مجنون دیده تن صد چاک حسین با دل پرخون وای از دل زینب (س) داد از دل زینب (س) دیده غم هفتاد و دو آلاله پرپر بی بال و پر افتاده تن قاسم و جعفر خون گریه کند از غم مرگ علی اکبر افتاده به گرداب بلا حاصل زینب وای از دل زینب (س) داد از دل زینب (س) بر نیزه کین دیده سر خون خدا را گل های به خون خفته صحرای بلا را حلقوم دریده شده از تیر جفا را قنداقه خونین علی قاتل زینب وای از دل زینب (س) داد از دل زینب (س) دیدم غم دردانه گلی نیلی و خسته از خار مغیلان کف پا آبله بسته بازوی ورم کرده و پهلوی شکسته آغشته به خون جگر آب و گل زینب وای از دل زینب (س) داد از دل زینب (س) ندیده کسی درد و غمش را نشنیده در علقمه ساقی و دو دست بریده ابروی پر از خون سر و فرق دریده آتش زده مشک و علمش بر دل زینب وای از دل زینب (س) داد از دل زینب (س) بین دلای عاشق و آواره و مجنون وای از دل زینب (س) داد از دل زینب (س) وای از دل زینب (س) داد از دل زینب (س)

با قلب سوزان زیبا گلان فاطمه، با قلب سوزان منزل به منزل می روند تا شام ویران ای یوسف زهرا ببین شد عمه ات محمل نشین بقیة الله (2) با ریسمان بازوی زینب را ببستند در باغ رضوان قلب زهرا را شکستند ای یوسف زهرا ببین شد عمه ات محمل نشین بقیة الله (2) یا بن الحسن این کوفیان کردند چراغان صف بسته اند بهر تماشای اسیران ای یوسف زهرا ببین شد عمه ات محمل نشین بقیة الله (2)

صوت قرآن ای سر غرقه خون، من به قربان تو من به قربان آن، صوت قرآن تو یا حسین، یا حسین، یا حسین، یا حسین (2) شهر کوفه شده، شور محشر بیا بهر ریحانه علی مرتضی یا حسین، یا حسین، یا حسین، یا حسین (2) حجه بن الحسن، ای گل یاسمن عمه ات را بین شده محمل نشین یا حسین، یا حسین، یا حسین، یا حسین (2)

بانویی محزونه دیر راهب رشک فردوس برین است در آن سر حجت حق بر زمین است واویلا واویلا واویلا واویلا ای سر سر دلربای عالمین است نور چشم علی و زهرا حسین است واویلا واویلا واویلا واویلا با مشام جان خود آن را ببوید راهب با گلاب اشک آن سر را بشوید واویلا واویلا واویلا واویلا ای به قربان این جمال نکویت ای سر چرا خاکستری گشته رویت واویلا واویلا واویلا واویلا از چه شد بسته دستان خواهر تو وای از دل مادر غمپرور تو واویلا واویلا واویلا واویلا یک بانویی محزونه با دیده تر ناله کُنان می گوید غریب مادر واویلا واویلا واویلا واویلا جسمش به خاک صحرا در خون آغشتند راهب، حسین من را لب تشنه کشتند واویلا واویلا واویلا واویلا مرحبا به یاری و غمخواری تو فاطمه ممنون مهمان داری تو واویلا واویلا واویلا واویلا مصائب شهر شام یا زهرا، ببین چشمم گردیده خونبار، دلم بر مِحنت شد گرفتار ببین زینب را، به پیش چشم ، حرامی ها در بین بازار با حالتی پژمرده، کودک سیلی خورده، گوید به سوز و آوا واویلتا واویلا یا زهرا، ببین چشمم گردیده گریان، فلک محزون و مرثیه خوان شود در اینجا، ز سوی اعدا، اهانت بر قاری قرآن ای قد کمان چه گویم، از خیزران چه گویم، خون شد دل بچه ها واویلتا واویلا