#نشکوا_إلیک... داشتم فکر می کردم سال های پیش که شب های احیا می رفتیم حرم یا هیئت و خلاصه دور هم جمع می شدیم و دعا می خواندیم و حاجت هایمان را از خدا می خواستیم شاید فکرش را نمی کردیم که یک روز بزرگترین حاجت و خواسته مان همین باشد که یک بار دیگر بتوانیم بیاییم حرم... که یک بار دیگر دور هم جمع شویم و دعا بخوانیم و گریه کنیم... شدت فتن و تظاهر زمان کاری می کند که آدم مهمترین و اصلی ترین حوائج و نیازهایش را می شناسد... خواسته ها و حاجت هایمان را از ما می گیرد و ما می مانیم و آن اصلی ترین نیازی که مثل جانمان یا بیشتر از جانمان به آن وابسته ایم و هیچ جور نمی توانیم از آن کوتاه بیاییم... تظاهر زمان و شدت فتن شاخ و برگ ها و ظواهر زندگی را از ما می گیرد و ما می مانیم و آنچه به آن اضطرار داریم... آنچه از جان برایمان ضروری تر است... یک روز می آید که هر کدام از ما دست به دامن خدا می شویم که خدایا فقط همین یک خواسته ی ما را برآورده کن حتی اگر آن روز ما هم نبودیم... از اعمال شب بیست و سوم این است که زیاد این دعا را بخوانیم: اللهم کن لولیک.... قرار است که خدا او را در زمین خودش ساکن کند و به مدت طولانی بهره مند سازد... این دعا فقط برای اوست... هیچ جای این دعا ما نیستیم... اما واژه به واژه اش آرزوی ماست و اگر هم چنین نیست چنین خواهد شد... @telkalayyam