#ریپلاے به قسمت قبلے☝️ ✨ ✨✨ ✨☘✨ ✨☘☘✨ ✨☘☘☘✨ ❣بِــــسْمِ اللہِ الرَّحـــمانِ الرَّحــــیم❣ ✨ #قـدیـــــــس✨ #قسمت_دویست_و_دوم #ابراهیم_حسن_بیگے حکومت از نظر على داشتن یک قدرت نیست؛ حتی قدرتی که بتواند با آن دین خدا را گسترش دهد. حکومت از نظر علی گرفتن داد توده از گروه ستمگر و تجاوزکار است. حکومت با دوستی و رفاقت و خویشی و نزدیکی، پا بر جا نمی شود و علی از این منطق در فهم خلافت تعجب می کند و سخنی کوتاه، رسا و عمیق می گوید که گویی جرقه ی عقل و ندای روح بلند اوست که می گوید: شگفتا! آیا خلافت و حکومت به رفاقت و قرابت بستگی دارد؟ حکومت از نظر علی به زور و غلبه ی مادی هم بستگی ندارد که توده های مردم را با شمشیر و آتش و گرفتن مال و نان و ریختن خون و به زندان افکندن و شکنجه، مطیع و فرمانبردار کنند و از سویی، حکومت در نظر علی، غلبه معنوی هم نبود که توده ها از بیم یا امید، از ترس یا آرزویی به امر حاکم گردن نهند. حکومت از نظر وی آن بود که وجدان فردی و اجتماعی و انسانی را مورد توجه قرار دهد و به رعایت خیر و صلاح متوجه سازد. سپس جامعه و مردم را ناظر اعمال خود بداند که کارها را ببینند و داوری کنند و به نفع یا به ضرر کارهای او رأی دهند و اعمال او را تصویب یا رد کنند. حکومت از نظر على آن نبود که حاکم وقتی بر مسند قدرت نشست و استقرار یافت، استبداد رأی و خودکامگی را پیشه کند. به تعبیر علی مردم حق دارند از حاکم بخواهند که: هیچ رازی را از آن ها پنهان نکند و هیچ کاری را بدون اطلاع و رضایت مردم انجام ندهد مگر آنکه پنهان داشتن آن کار و آن راز تا مدتی، بالذات، به مصلحت همگان باشد. علی در شیوه ی حکومت داری، معتقد بود که بر حاکم واجب و است که از همه ی آرا و افکار استقبال کند. به نظرات مخالفان احترام بگذارد، با آن ها بنشیند و به سخنانشان گوش دهد. به نظرات مخالفا بگذارد، با آن ها بنشیند و به سخنانشان گوش دهد. او می گوید: هر کس که به همه آرا توجه کند، موارد اشتباه را در میابد. #صلوات #وحدت #یمن #تکلیف #نفوذ 💠@chaharrah_majazi ⛔️ #ڪپے فقط و فقط با ذڪر منبــع بلامانع است.