دیفن باخیا خانه ما محبّت ثمره تواضع برداشت اول: "*محبوبه* "یکی از خانمهای فامیل ماست که همه واقعا دوستش دارند چون وقتی جایی مهمانی می رویم و او نیست همه سراغش را می گیرند. سرشار از انرژی مثبت است و همان چند لحظه ای که کنارت نشسته تو را از حس خوب با ارزش بودن و مهربانی پر می کند. نکات مثبت افراد چنان به چشمش می آید که حیرت می کنی! واقعا برایم سوال است که چرا ما نمی بینیم این قشنگی هایی که او می بیند؟ امّا دریغ از یک تعریف ساده از خود! همیشه حرفهای جالبی برای گفتن دارد که البتّه نکته مشترکی در آنهاست ؛ تجربه ای جالب و بدرد بخور یا نکته ای کلیدی در حرفهایش هست که در واقع در زندگی همه ما گاه و بیگاه پیش می آید ولی او در حین تعریف آنها به نقطه ضعف خود هم اشاره کرده و بعد با مهارت، درسی که از آن گرفته را با طنز و خنده برایت تعریف می کند و این است راز محبوبیت محبوبه ی ما. برداشت دوم: هر میهمانی که وارد خانه ما می شود از بین همه گل و گیاه های دور و اطراف خانه مان (که در واقع زینتی های خانه ما هم همان ها هستند!) چشمشان یک گل را می گیرد که عکسش را پایین برایتان گذاشته ام. دیفن باخیایی که بالا رفت و بالا رفت تا جایی که به سقف رسید و بعد آرام آرام سر خم کرد و به این شکلی درآمد که می بینید و این شعر شاعر بلند آوازه سعدی شیراز چه زیبا بیانگر حال اوست:" بلندی از آن یافت کو پست شد در نیستی کوفت تا هست شد" الان هر کس وارد خانه ما می شود بی اختیار لب به تعجب و تحسین باز می کند که:" وای خدایا این چقدر قشنگ رشد کرده! چه جالب!" برداشت سوم: نمی دانم در این روزهای با برکت ما ه مبارک تا به الان گذارتان به دعای ابو حمزه ثمالی در مفاتیح افتاده یا نه؟ دعایی که از لسان مبارک امام زین العابدین نقل شده است و سرتاسر آن آکنده است از عاشقانه های پرشور و شعور حضرت. عبارتی در این دعا هست که عجیب با دل آدم بازی می کند. عبارتهای زیبای دعا آرام آرام تو را به مرز تواضع و تذلل در پیشگاه حق نزدیک می کند و به ضعف و نا چیزی خود واقف، امّا این عبارت ناگهان زمینت می زند، لهت می کند و حتی به مرز یاس نزدیکت می کند و بعد بلندت می کند و عزیز ت می سازد ،زیرا امام می داند که" چو خود را به چشم حقارت بدید صدف در کنارش به جان پرورید" و در این تذلّل است که صدف عزّت خوابیده. " و ما انا سیدی و ما خطری " ،" سرورم من کیستم و چه اهمیتی دارم" این امام سجاد است که اینگونه می گوید. خدایا من که باشم که خود را به حساب بیاورم و من که باشم که برای خود ارزشی قائل شوم. ببین محبّت با دل آدم چه می کند؟! این نوشتار را با گفتاری از عارف واصل حاج اسماعیل دولابی به پایان می برم : " بنده یک وقت در روایات نگاه کردم و دیدم عیب ندارد که آدم بگوید محبّت آدم را می گیرد و ضبط می کند و می خورد؛ آیا نمی دانستی؟ نمی دانی همه فانی امیرالمومنین می شویم؟" و این باور امیرالمومنین است که" محبّت ثمره تواضع است ." به قلم: #زهره_ابراهیم‌نیا @tollabolkarimeh 🌷