بعد از واقعه‌ی کربلا از قول رباب خطاب به امام حسین (ع) نوشته‌اند: تو براى من کوهى سخت بودى که به آن، پناه مى‌بردم‌. تو با رحمت و دیندارى با ما مصاحبت مى‌کردى. ما احتمالا  به تعداد محرم‌هایی که پشت سر گذاشته‌ایم داستان رباب و شش ماهه‌اش را شنیده‌ایم. داستان زنی که تمام خانواده‌اش را جلوی چشمش پاره پاره می‌کنند و نوزاد کوچک و تشنه‌اش را... اما فکر می‌کنم کمتر پیش آمده که همسرش را امام سوم شیعیان و نوه‌ی پیامبر نبینیم. او را مردی ببینیم که برای رباب کوهی سخت بود. که پناهگاهی امن ومردی مهربان بود. ودین‌دار.. ما دین حسین را دین خون و جنگ و جهاد و امر به معروف دیده‌ایم. ما اصولا دین را ابزاری برای اصلاح دیگران شناخته‌ایم. و احتمالا تا به حال اسطوره‌ی اصلاح امت را همان مردی ندیده‌ایم که با رحمت و دینداری با زن جوانش معاشرت می‌کند. زنی که بعد از شهادت همسرش، بر او اشک بریزد و از اندوه از دست دادنش زیر هیچ سایه‌ای نماند و به سال نرسیده دقمرگ شود باید چه محبتی را در رحمت و دینداری تجربه کرده باشد؟ او باید در دین‌داری چه گوهری از وجود خودش ساخته باشد که این زن بعد از او دیگر نتواند زندگی کند؟ ✍زینب ذوالقرنین #شب_هفتم #علی_کوچک @tollabolkarimeh