✅پيامبر در 25 سالگي با حضرت خديجه سلام الله عليها ازدواج كرده و حضرت هم ان زمان 28 ساله بودند ✍عماد الدین‏ عامری، یحیى بن ابى بکر، بهجة المحافل و بغیة الأماثل‏، ج 1، ص 48، دار الصادر، بیروت، بی‌تا.

✅نظر آیت الله مکارم شیرازی در مورد سن حضرت خدیجه در موقع ازدواج با پیامبر : ▪️مطابق تحقیقات ما، حضرت خدیجه در وقت تزویج با رسول اکرم(ص) یا 28 ساله و یا 26 ساله بوده است؛ و این که آن حضرت را 40 ساله و بیوه معرفی کردند، توطئه ای بود که خواستند برخی زنان دیگر را در برابر ایشان بالا ببرند. سپس بنی امیه هم این جعل را تبلیغ کردند.▪️ https://fa.abna24.com/story/736689

اقتدارِ جمهوریِ اسلامیِ ایران یعنی با شکایت بیماران پروانه ای علیه امریکا، قاضی حکم به توقیف یک محموله نفتی امریکایی رو میده و ایران هم اون رو توقیف میکنه! اگر همین خبر رو ۵۰ سال پیش به کسی میگفتی، ازت تست اعتیاد میگرفت..

چرا برای زنانی که امشب، در بیمارستان شفای غزه مقابل همسرانشان مورد تجاوز قرار گرفتند و کشته شدند هشتگ نمی‌زنید؟ زن نبودند؟ نباید زندگی می‌کردند؟ یا حق آزادی نداشتند؟ پ.ن: 🔴✍ ترجمه‌ی متن آتشین و جالب توجه #مازن_ادریس 🌐 #ببخشید_جمیله_الهسی تو مهسا امینی نیستی!! و داستان تو در مورد تجاوز و قتل تعدادی از زنان ایرانی به دست سپاه پاسداران نیست!! تا اینکه کانال ها و شبکه های اجتماعی عربی فریاد از مظلومیت آنها برآورند و حاکمان و مردم عرب به خشم بیایند!! و سخنان پرطنین جهادی و اشعار ملی گرایانه بر تابوت عزتشان منتشر شود تا احساسات مردم را برانگیزد و غیرت اسلام را در آنها به جوش آورد و غیرت عربی را !! و بیانیه‌هایی از سوی اتحادیه عرب و شورای همکاری خلیج فارس در محکومیت تراژدی آنها و یا حتی وزارت خارجه عربستان و مصر در ابراز نگرانی دو کشور بزرگ عربی منتشر شود!! یا بسیج عمومی ارتش های عربی اعلام شود خدای نکرده!! ببخشید جمیله الهسی، تو فلسطینی هستی و ایرانی نیستی!! و آن زنانی که سخن از تجاوز به آنها و هتک آبرو و حرمت‌شان و کشته شدن آنان توسط ارتش رژیم اسرائیل می‌گویی، زنان فلسطینی هستند و نه زنان ایرانی که توسط سپاه پاسداران به آنها تجاوز شده و کشته شده باشند!! پس ساکت باش و با فریادهایت که ایران حامی آن است، روابط ما با اسراییل را بر هم نزن که ارتباط ما با اسرائیل بر اساس کتاب خدا و سنت رسولش «صعسم» [۱] !! [۱] اصطلاح وهابیان هنگام آوردن نام پیامبر(ص)

🌙 حال و هوای مردمان عهد قاجار در ماه رمضان / ✍🏻 عبدالل‍ه مستوفی 🔹 «دیگر از اوقاتى كه ما خیلى مترصّدِ رسیدن آن بودیم، ماه رمضان بود. زیرا در این ماه، هم در وضع زندگى عمومى و خصوصى تغییراتى حاصل می‌گشت و مقصود اصلى ما كه تخفیف از ساعات مكتب باشد بیش‌تر از ماه محرّم و صفر بود؛ بالاختصاص كه از وقتى‏ كه من به سنّ تمیز رسیده بودم، این ماه در تابستان بود. هم خوراكى در خانه فراوان بود، و هم ما وقت بازى و تفریح زیادترى در اختیار خود داشتیم. 🔸 ... روزهاى جمعه و اِحیاها هم كه تعطیل بود، براى نماز جماعت، لَل‍ِه یا آخوند[مکتب‌مان] ما را به نماز جماعت هم می‌بردند و هر یك از من و برادرم را در یك طرف خود جا می‌دادند كه رسم نماز خواندن به جماعت را یاد بگیریم. 🔹 ماه رمضان، ماه قرآن‌‏خوانى است، بعضى بودند كه هر روز یك قرآن تمام می‌خواندند. ... بعضى از اهل خیر، قبل از ماه چندین جلد قرآن خریده، به این و آن می‌دادند. و بیش‌تر، زن‌ها و مردمان پول‌دارِ بی‌سواد به این خیرات اقدام می‌كردند تا حالا كه خود از قرآن‌خواندن محروم‌اند، وسیلهٔ قرائت براى سایرین تدارك كرده باشند. 🔸 كم‌تر كسى بود كه سواد داشته باشد و ماه رمضان‏ یك قرآن تمام ختم نكند. حتّى در میان عوام معروف بود كه هر كه قرآنى در ماه رمضان شروع كند و نیمه‌‏تمام گذارد، مقروض خواهد شد! 🔹 نوكرهاى ما همه گرَكانى و باسواد بودند و وقتى از پشت اطاق آن‌ها می‌گذشتى، صداى زمزمهٔ قرآن‌‏خوانى آن‌ها بلند بود. 🔸 مسجدها عموماً پر می‌شد. مردم از هر طبقه و هر صنف، نماز ظهر و عصر را به جماعت می‌خواندند. بعد از نماز، امام مسجد اگر از اهل فضل بود، خود به منبر می‌رفت و مردم را موعظه می‌كرد. چنان‌چه به‌اصطلاح دست منبر نداشت، واعظ دیگرى از واعظ‌هاى شهر دعوت شده بود كه بعد از نماز براى مردم موعظه كند. 🔹 روزهاى جمعه و اِحیاها به مناسبت تعطیل، مساجد پرجمعیّت‏‌تر از سایر روزها می‌شد. بعضى از مقدّسین هم بودند كه قبل از افطار به مسجد رفته، نماز مغرب و عشا را هم به جماعت می‌خواندند. و بعضى كه خیلى مقدّس بودند، صبح‌ها هم همین كار را می‌كردند؛ ولى صبح و مغرب و عشا دیگر بعد از نماز موعظه در كار نبود. زیرا احتیاج به خواب و خوراك، محلّى براى شنیدن وعظ باقى نمی‌گذاشت و مؤمن به عجله خود را به خانه می‌رساند كه سر سفرهٔ دراز، پهن، و یا در رختخوابِ پهن، دراز شود! 🔸 شب‌هاى ماه رمضان را به‌خصوص در تابستان، مردم تا صبح بیدار می‌ماندند و این كار در تمام طبقات مرسوم بود. بعضى مشغول عبادت و خواندن دعا و قرآن می‌شدند و براى درك ثواب هر شب تا صبح بیدار می‌ماندند. زمره‌‏اى، شب‌ها بیدار می‌ماندند كه صبح‌‏ها لامحاله تا نزدیك ظهر بتوانند بخوابند و اثر روزه در آن‌ها كم‌تر باشد. 🔹 بالأخره دستهٔ سومى هم بودند كه شب را به قمار صبح می‌كردند، و می‌گفتند: اگر به این سرگرمى مشغول نشوند، ناچارند بخوابند و روز، دیگر خواب نمی‌روند و روزه براى آن‌ها مشكل خواهد شد. این دسته، بیش‌تر اعیان‌زاده‌‏ها بودند، ولى روزه را در هر حال می‌گرفتند. و اگر اشخاصى بودند كه می‌خواستند طفره بروند، چون حتّى در خانهٔ خود هم جائى نداشتند كه روزه‌‏خورى كنند، ناچار بودند هم‌رنگ جماعت باشند. 🔸 مرحوم احمد منشور می‌گفت: با برادرم موقّر، شبى در مجلس قمار تا صبح مشغول بودیم. چون به سحرى نرسیدیم روزه را خورده، بعد به منزل آمدیم. خبر روزه‌‏خورىِ ما زودتر از خودمان به منزل رسیده بود! همین كه وارد شدیم، مادرم از ما رو گرفت! چند روز با ما مثل جذامی‌ها رفتار می‌كردند! قدغن شده بود [و] نوكر و خدمت‌كار دور و ور ما نمی‌آمدند. غذا كه براى ما می‌آوردند، در اطاق گذاشته فرار می‌كردند. ظرف‌هاى غذاى ما را علی‌حده و مخصوصاً در حضور ما كنار حوض خاك‌مال می‌كردند! تا بالأخره به وساطت برادرهاى بزرگ‌تر، ما را توبهٔ رسمى دادند. آن‌وقت ما را به عضویّت خانه پذیرفتند! 🔹 مسافرى كه بعد از ظهر به شهر وارد شده و روزه نبود، اگر از خانه بیرون می‌رفت، تا برگشتن به خانه لب‏‌خشك بود. ناخوش‌ها كه شرعاً باید روزهٔ خود را بخورند، در بیرون خانه هم‌رنگ جماعت بودند. اگر كسى پیدا می‌شد كه بخواهد خود را ناخوش قلمداد كرده و بدین‌وسیله روزه‌‏خورى كند، طبیبى كه تصدیق مرض بدهد ولو شفاهى و براى متقاعد كردن اهل خانه هم باشد، گیر نمی‌آورد! 🔸 اطبّاى آن دوره حتّى یهودی‌هاى آن‌ها، ولو براى روزه‌‏خورى هم، احترام تصدیق خود را داشتند و مثل امروز براى خواهش دوست و رفیق و جلب مادّه، تصدیق غیرواقع نمی‌كردند.» 📚 (عبدالل‍ه مستوفی؛ شرح زندگانی من، ج۱، ۳۲۷ - ۳۲۹)

‍ #ماه_رمضان_در_زمانه_قاجار به جز مقدسینی که قبل از افطار راهی مسجد می‌شدند و آنها که دم صبح هم همین کار را می‌کردند، دسته سومی هم بودند که شب را به قمار صبح می‌کردند و می‌گفتند اگر به این سرگرمی مشغول نشوند، ناچارند بخوابند و روز دیگر خواب نمی‌روند و روزه برای آنها مشکل خواهد شد. این دسته بیشتر اعیان زادگان بودند ولی در هر حال روزه را می گرفتند، چون اگر نمی‌گرفتند،درخانه خودشان هم، جا نداشتند. مرحوم «احمد منشور» می‌گفت با «برادرم موقر»در مجلس قمار تا صبح مشغول شدیم چون به سحری نرسیدیم روزه را خورده بعد به منزل آمدیم خبر روزه خوری ما زودتر از خودمان به منزل رسیده بود همینکه وارد شدیم مادرم از ما رو گرفت. چند روز با ما مثل جذامی‌ها رفتار می‌کردند قدغن شده بود نوکرها به ما نزدیک شوند. غذایی اگر می‌آوردند، در اتاق می‌گذاشتد و فرار می‌کردند. ظرف‌های غذای مارا علی حده در حضور ما کنار حوض، خاک‌مال می‌کردند تا بالاخره با وساطت برادر بزرگتر مارا توبه دادند و دوباره به عضویت خانه پذیرفتند. برای خوردن روزه نیاز بود که طبیبی تصدیق مرض بدهد، اطبای آن دوره حتا اطبای یهودی ولو برای روزه خوری هم احترام تصدیق خود را داشتند و تصدیق دروغ نمی‌دادند. ..محال بود وقت افطار صدای فقیری از کوچه بلند شود و چندین نفر داوطلب به سمتش نروند. ...دراین ماه کار تعطیل می‌شد و مردم به عبادت مشغول می‌شدند . طلبکار، سر وقت بدهکار نمی‌رفت . ادارات دولتی باز بود اما کسی مراجعه نمی‌کرد. مرافعه شرعی در دفتر علما متوقف می‌شد . محصلین دیوانی به سراغ مطالبه بدهکاری نمی‌رفتند. در خانه‌ها کسی به نوکرها امر و نهی نمی‌کرد. اگر بنایی نیمه‌تمام بود صاحب کار، بیش از نصفِ روز کار نمی‌کشید اما اجرت روز کامل را میداد . خلاصه اینکه مردم در همه چیز رعایت یکدیگر را می‌کردند. #منبع: عبدالله مستوفی ، شرح زندگانی من تاریخ اجتماعی و اداری دوره قاجاریه جلد اول/ نشر هرمس

🔻 آداب و رسوم رمضانی ترکیه ◻️وجود طبل زن هادر وقت سحر یکی از فرهنگ های جالب در ترکیه است. این افراد هنگام سحری خوردن و عبادت با نواختن طبل، مردم را بیدار می کنند. ◻️مردم به هنگام غروب و وقت افطار با شنیدن صدای شلیک توپ متوجه زمان افطار شده و روزه خود را باز می کنند. سنت های قدیمی این گونه حتی با وجود توسعه شبکه های اجتماعی و رسانه های جمعی نیز در ترکیه برپا هستند. ◻️این ایام هر چند همه روزه نیستند، اما افرادی که روزه نمی گیرند به همشهریان روزه دار احترام گذاشته و از خوردن و آشامیدن در مکان های عمومی ممانعت می شود. در این ماه مصرف مشروبات الکلی نیز در ترکیه به حداقل می رسد. ◻️یکی از باورهای مردم ترکیه این است که هنگام افطار همه باید سر سفره افطاری حاضر باشند و به همین سبب نیز در بیشتر شهرها سنت «اطعام روزه داران» رایج می باشد. ◻️عید سعید فطر بعد از عید قربان دومین عید رسمی ترکیه محسوب می شود و سه روز تعطیل است. عید فطر را در ترکیه «عید رمضان» می گویند و البته این روز به دلیل مصرف زیاد شیرینی و شکلات به خصوص برای هدیه دادن به کودکان به شکر بایرامی (عید شکر) معروف شده است. https://hawzahnews.com/news/897357 ‌ ‌ ••✾••

#تاریخ_قاجار #روزه #رمضان 📽 ماه رمضان در دوران قاجار 📝 چقدر مردم مراقب ماه رمضان بودند! وقتی کارگران نصف روز کار میکردند و اجرت تمام روز را دریافت میکردند... ┅┅❅❈❅┅┅

📌دانشگاه #آکسفورد از معتبرترین دانشگاه های جهان پست گذاشته با عنوان: #رمضان مبارک. بعد دانشجوی ترم یک ... میگه من رمضان رو قبول ندارم چون مال عرباس؟!!

🔰 رومینا، دختر زرتشتی در مصاحبه به FRANCE24 می‌گوید: 🔘 ما زرتشتیان، ماه رمضان روزه نمی‌گیریم، اما حرمت نگه می‌داریم و در ملأ عام چیزی نمی‌خوریم. در محرم هم احترام نگه می‌داریم و عروسی نمی‌گیریم.

🎥 رهبر انقلاب: رسانه‌ها بیش از موشک و پهپاد بر دشمن اثر می‌گذارد 🔹شعر رسانه است. امروز در دنیا چالش‌ها و درگیری‌ها، چالش‌های رسانه‌ای است. 🔹رسانه‌ها بیش از موشک و پهپاد و هواپیما در عقب‌راندن دشمن تاثیر می‌گذارند و دلها و ذهن‌ها را تحت تاثیر قرار می‌دهند. هر کس رسانه قوی‌تر داشته باشد در اهدافی که دارد موفق‌تر خواهد بود. 🔹رسانۀ شعر فارسی باید انتقال‌دهندۀ پیام‌های دینی، تمدنی، ایرانی‌گری و ایستادگی شجاعانۀ ملت ایران باشد.

تهمت پر طلاق بودن امام حسن مجتبی عبدالله بن سنان از امام صادق عليه السلام نقل مى كند: «ان عليا قال و هو على المنبر: لاتزوجوا الحسن فانه رجلٌ مِطلاق. فقام رجلٌ من هَمْدان فقال: بلى و الله لنزوجنهُ و هو ابن رسول صلى الله عليه و آله و سلم و ابن اميرالمؤمنين فإنْ شاء امسك و إنْ شاء طلق[۱۹]؛ على بن ابيطالب در حالى كه بر روى منبر بود، فرمود: دخترانتان را به ازدواج فرزندم حسن درنياوريد؛ زيرا او، مردى است كه زياد طلاق مى دهد. در آن هنگام مردى از اهل هَمْدان برخاست و گفت: سوگند به خدا! ما دخترانمان را به ازدواج او درخواهيم آورد؛ زيرا او فرزند پيامبر خدا صلى الله عليه و آله و سلم و اميرالمؤمنين عليه السلام است. پس چنان چه او را خواست، نگه مى دارد و اگر نخواست، طلاق مى دهد.» مرحوم كلينى از يحيى بن ابى يعلا نقل مى كند از قول امام صادق عليه السلام: «همانا حسن بن على پنجاه زن را طلاق داد و اميرالمؤمنين عليه السلام فرمود: اى مردم كوفه! به حسن زن ندهيد؛ زيرا وى، مردى است كه زنان را طلاق مى دهد...».[۲۰] در محاسن برقى از امام صادق عليه السلام روايت شده است: «مردى خدمت اميرالمؤمنين رسيد، عرض كرد: آمده ام با شما مشورتى بكنم؛ زيرا حسن و حسين و عبدالله بن جعفر جهت خواستگارى دخترم آمده اند. حضرت فرمود: كسى كه مورد مشورت قرار مى گيرد، بايد امين باشد؛ راجع به فرزندم حسن، همانا او زنان را طلاق مى دهد و اما حسين براى دخترت بهتر است، پس دخترت را به ازدواج حسين درآور.»[۲۱] بررسى روايات گرچه روايات فوق از روى حُسن نيت و البته مقدارى هم از روى ساده انديشى و كم دقتى، در بعضى از كتاب هاى شيعه به مناسبت هاى خاص آمده است؛ اما بررسى سند و محتواى احاديث، وجود ضعف و خدشه در آن ها را ثابت مى كند. اما ضعف سند حديث در سلسله سند حديث اول، كه از عبدالله بن سنان نقل شده بود، دو نفر از راويان به نام هاى حميد بن زياد و حسن بن محمد بن سماعه، قرار دارند كه هر دو از «واقفيه» هستند و قولشان در صورتى مورد قبول است كه معارضِ قطعى نداشته باشد و حال آن كه در اين جا معارض وجود دارد؛ زيرا مبغوضيت طلاق از ديدگاه اسلام و احاديث نورانى بركسى پوشيده نيست. و حديث نبوى «اَبْغَضُ الحلالِ الى الله، الطلاق؛ مبغوض ترين كار حلال در نزد خدا، طلاق است». مؤيد مطلب است. و حديث دوم، كه از يحيى بن ابى يعلا نقل شده است، اين نام در كتاب هاى رجال براى دو شخص آمده است كه يكى معروف به «كوفى» است و البته توثيق هم شده و اما ديگرى معروف به «رازى» است كه مورد بحث بوده و توثيق نشده و چگونگى وضعيت وى مجهول است. و اما روايت سوم كه از محمد بن على برقى كوفى نقل شده، باز هم به رغم توثيقش، خالى از اشكال نيست؛ چون او در نقل روايات به افراد ضعيف اطمينان مى كرده. مرحوم نجاشى گفته است: «محمد بن على برقى، مردى صد درصد قابل اطمينان است ولكن در نقل احاديث، بر افراد ضعيف اعتماد كرده است و هم چنين داراى روايات مرسله فراوانى است.» از اين رو اعتماد بر روايات ايشان، كه معارض هم دارد، مشكل است. نقد و بررسى محتواى احاديث اشكالات مهم ديگرى هم از حيث محتوا بر آن وارد است؛ چرا كه در روايات فوق، واژه «مِطلاق» آمده كه به امام حسن عليه السلام نسبت داده شده بود. در حالى كه طلاق هاى مكرر، مستلزم ازدواج هاى متعدد است؛ كه در بحث قبل، اين اتهامات رد شد. ضمناً در اين جا سؤالى پيش مى آيد كه: چرا امام عليه السلام بدون مطالعه و شناخت، ازدواج مى كرده تا بعد از مدت كوتاهى مجبور به طلاق شود؟ وانگهى زنان مُطلقه، از چه خانواده هايى بوده اند و سبب جدايى چه بوده است؟ چه كسانى بر طلاق شهادت داده اند و زن هاى مطلقه، پس از طلاق، به همسرى چه كسانى درآمده اند؟ همه اين سؤالات، بى جواب مانده است. در صورتى كه افراد ديگرى كه اصلاً قابل قياس با امام نبوده اند؛ احوالاتشان مورد به مورد آمده است. مجموع مطالب فوق اشكالاتى است كه بر احاديث نقل شده وارد شده است. اما اشكال ويژه اى هم بر حديث سوم، يعنى حديث برقى، مطرح است كه در ذيل به صورت پرسش مطرح خواهد شد: مشورت كننده چه كسى بود؟ ـ آيا او به صلاح ديد حضرت امير عليه السلام عمل كرد تا بتوان آن را شناخت؟ ـ برترى حسين عليه السلام بر حسن عليه السلام روشن شده است؛ اما برترى او بر عبدالله بن جعفر چه بوده است؟ ـ چه شد كه يك دفعه، سه نفر (دو برادر و يك عموزاده) باهم به خواستگارى دخترى رفتند؛ آن دختر كه بود و چه امتيازى داشت؟ ـ آيا اين مشورت قبل از سفارش على عليه السلام نسبت به زن ندادن به حسن عليه السلام بوده است يا بعد از آن؟ روايات اهل سنت الف) ابن شهر آشوب، به نقل از كتاب «قوت القلوب» ابوطالب مكى مى گويد: «همانا او (حسن بن على) با 250 زن ازدواج نمود و گفته شده 300 زن! على از اين ماجرا رنج مى برد و زجر مى كشيد تا اين كه روزى در خطبه اش فرمود: حسن را زن ندهيد كه او زياد طلاق مى دهد...»