‍ "نسیه و وجه دستی داده میشود ٬ به قدر قوه" در ضلع شرقی مسجد جامع بازار تهران، دکان غذاخوری بود که بالای پیشخوان دکانش نوشته بود : نسیه و پول نقد داده میشود، بقدر قوه... هر وقت کودکانی که برای بردن غذا برای صاحبکارشان می آمدند لقمه ای چرب و لذیذ از گوشت و کباب و ته دیگ زعفرانی درست میکرد و خود با دستانش بر دهان آنها میگذاشت و میگفت مبادا صاحبکارش به او از این غذا ندهد و او چشمش به این غذا بماند و من شرمنده خدا بشم... این کاسب نمونه حاج میرزا عابد نهاوندی بود معروف به "مرشدچلویی" پیر مردی بلند قامت با چهره ای بسیار نورانی و خوشرو و با محاسنی سفید... خدا رحمتش کنه...

هیچ جامعه ای، فراتر از اندیشه ی معلمانش، رشد نخواهد کرد... امیر کبیر [اصلاح جامعه و پيشرفت آينده هركشور به آموزش و پرورش آن جامعه بسته است...]

در 1958 در چین؛ هزاران گنجشک به خاطر تلاش دولت برای دفع آفت از بين رفتند. در 1960 دسته عظیمی از ملخ ها ظاهر شدند و باعث نابودى محصولات کشاورزی و مرگ 20 میلیون نفر از مردم چین شدند!

این میمون در جنگ جهانی اول سربازان را سرگرم می کرد و هنگام نزدیک شدن دشمن آن ها را مطلع میکرد و حتی در مبارزات نیز شرکت داشت. پس از اتمام خدمت او به او مدال شجاعت داده شد!

کار بسیار جالب و ارزشمند راننده تریلی آیینه گذاشته که پشت‌سری‌ها موقع سبقت گرفتن از او تصادف نکنن

هافمن اعتقاد دارد مداخلۀ آمریکایی‌ها در امور سایر کشورها ناشی از سبک ملی آنهاست که نگاهی معلم‌گونه به جهان داشته، خود را ناجی ملل دیگر می‌پندارند. آنها تصور می‌کنند روی جزیره‌ای ایستاده‌اند و سایر ملت‌ها در حال غرق شدن‌ دست خود را به سوی آمریکایی‌ها دراز کرده، از آنها مدد می‌جویند. نقیب زاده ، احمد. "درآمدی برجامع شناسی سیاسی." انتشارت سمت، 1379.ص 74

 تاثیر قیام عاشورا عظمت يافتن مكتب تشيّع: اين قيام خونين نه تنها مورد اعجاب و تحسين مورّخان اسلام واقع گرديد، بلكه مستشرقان و بعضي اسلام شناسان اجنبي نيز آن را حركتي عظيم و تحسين برانگيز دانستند. پرفسور براون مي‌گويد: ... گروه شيعه به قدر كافي هيجان و از خودگذشتگي نداشتند. امّا پس از رخداد عاشورا كار دگرگون شد، عواطف سست‌ترين مردم به هيجان درآمد، چنانكه نسبت به رنج و خطر حتّي مرگ، بي‌اعتنا شوند.[5] استاد نيكلسن هم مي‌گويد: حادثة كربلا ماية پشيماني و تأسف امويان شد، زيرا اين واقعه شيعيان را متّحد كرد و براي انتقام حسين ـ عليه السّلام ـ هم صدا شدند و صداي آنان در همه جا و مخصوصاً عراق و بين ايرانياني كه مي‌خواستند از نفوذ عرب آزاد شوند، انعكاس يافت.[6] فيليپ مي‌نويسد: فاجعه كربلا سبب جان گرفتن و بالندگي شيعه و افزايش هواداران آن مكتب گرديد به طوري كه مي‌توان ادّعا كرد كه آغاز حركت شيعه و ابتداي ظهور آن، روز دهم محرّم بود.[7] [5] . حسن ابراهيم حسن، تاريخ سياسي اسلام، ترجمة ابوالقاسم پاينده، سازمان انتشارات جاويدان، 1366 ش، ج1، ص 3652. [6] . همان، ج1، ص 3652. [7] . فيليپ حتّي، تاريخ العرب، بيروت، دار غندوز، چاپ نهم، 1994 م، قسم 3، ص 251.

جوان بعد از بیست سال تحصیل، کار می‌خواهد. فردا که فارغ‌التّحصیل می‌شود، سرگردان است. اگر معاشش فراهم نشود نمی‌تواند دین خود را حفظ کند. شما خیال می‌کنید آن دزدی که شب‌ها از دیوار با آن همه مخاطرات بالا می‌رود و یا زنی که عفت خود را می ‌فروشد، تقصیر دارد؟ "وضع معیشت" بد است که این همه جنایات و مفاسد، که شب و روز در روزنامه‌ها می‌خوانید به وجود می‌آورد. - آقا روح الله - صحیفه امام،‌ ج۱، ص۲۷۰

سرت اگر چه در آن روز رفت بر سرِ نی نخورد دشمنت اما جُوِی ز گندم ری سری که بود دمادم به روی دوشِ نبی سری که بر سرِ نی شد به جرم حق‌طلبی سرت شریف‌ترین سجده‌گاهِ باران است سرت امانتِ سنگینِ روزگاران است منم مسافر بی‌زاد و برگ و بی‌توشه سلامِ من به تو، ای قبله‌گاهِ شش‌گوشه سلام وارث آدم، سلام وارث نور سلام ماه درخشانِ آسمان و تنور سلام تشنه‌لبِ کشتۀ میانِ دو رود سلام خیمۀ جانت اسیر آتش و دود سلام ما به تو ای پادشاه درویشان چه می‌کنند ببین با تو این کج‌اندیشان تو آبروی شرف، آبروی مرگ شدی کتاب وحی تو بودی و برگ برگ شدی تو در عراقی و رو کرده‌ای به سمت حجاز میان معرکه هم ایستاده‌ای به نماز بخوان که دل به نوایی دگر نمی‌بندم که خورده تیر غمت بر دوازده‌بندم چه با مرام شما کرده‌اند بی‌دینان هزار بار تو را سر بریده‌اند اینان چه سود بعدِ تو چون برده، بندگی کردن حباب‌وار، یزیدانه زندگی کردن حسین گفتن و دل باختن به خویِ یزید بدا به غیرت ما کوفیانِ عصر جدید چه زود در کنفِ رنگ و رِیب فرسودن مدام بردۀ تزویر و زور و زر بودن چه سود دل به غمت دادن و زبانم لال حسین گفتن و... آتش زدن به بیت‌المال حسین، کوفی پیمان‌شکن نمی‌خواهد حسین، سینه‌زنِ راهزن نمی‌خواهد حسین را، ز مرامش شناختن هنر است حسین دیگری از نو نساختن هنر است «بزرگ فلسفۀ قتل شاه دین این است که مرگ سرخ به از زندگی ننگین است» :: شبی رسیده ز ره، شب نگو، بگو سالی ببین ز خواجۀ رندان گرفته‌ام فالی «نماز شام غریبان چو گریه آغازم به مویه‌های غریبانه قصه پردازم» سلام، کوهِ غم و کوهِ صبر و کوهِ بلا سلام، حنجرۀ بی‌بدیل کرب‌وبلا تو با مرامِ حسینی میان کوفه و شام بنای ظلم فرو ریختی به تیغ کلام بگو به ما که به گوشَت مگر چه خواند حسین بگو! مگر ز لبانش چه دُرّ فشاند حسین بگو که گفت من این راه را به سر رفتم به پای‌بوسیِ این راهِ پرخطر رفتم تو هم به پای برو ما نگاهمان که یکی‌ست مراممان که یکی رسم و راهمان که یکی‌ست بگو که گفت: هلا نور چشم من زینب! بخوان به نام گل سرخ در صحاریِ شب بخوان که دود شود دودمان دشمن تو بنای جور بلرزد ز خطبه خواندن تو نبینمت که اسیر حرامیان باشی اسیر فتنه و نیرنگ شامیان باشی که در عشیرۀ ما عشق، ارث اجدادی‌ست اسارت است که سنگِ بنای آزادی‌ست سلام ما به اسارت، سلام ما به دمشق سلام ما به پیام‌آورِ قبیلۀ عشق ببین نشسته به خون، مقتل لهوفیِ ما گرفته رنگِ فغان نامه‌های کوفیِ ما شرابِ نور که هشیار و مست خورده تویی که گفته‌ است که کشتی شکست‌خورده تویی سرت اگر چه در آن روز رفت بر سرِ نی نخورد دشمنت اما جُوِی ز گندم ری سعید بیابانکی

آیا نامه های دعوت از امام حسین (ع) توسط شیعیان نوشته شد؟! گاه مطرح می شود، قاتلان امام حسین (ع) خود شیعیان بودند چرا که آنها امام (ع) را به کوفه دعوت کرده و سپس پیمان شکنی کرده و آن فجایع را آفریدند و امروز هم برای ایشان عزاداری می کنند! در حالی که ساختار غالب کوفه آن زمان، طرفدار خلفای پیشین بودند هر چند شیعیان خالص یعنی افرادی که قائل به خلافت بلافصل علی (ع) پس از پیامبر (ص) بودند. زمان امام حسین (ع) کوفیان به پنج دسته تقسیم شدند: 1- شیعیان خالص بودند که خلافت سه خلیفه پیشین را غصب حق علی (ع) می دانستند مانند حبیب ابن مظاهر، مسلم ابن عوسجه و میثم تمار،. 2-علوی ها یعنی اهل سنتی که ضد عثمان بودند و امام علی (ع) را قبول داشتند و نه عثمان را مانند سیلمان بن صرد خزاعی 3-عثمانی ها یعنی غالب اشراف کوفه بودند که این ها طرفداران عثمان و معاویه و بنی امیه بودند و با آل علی (ع) و شیعیان و حتی اهل سنتِ مخالفِ عثمان، دشمنی داشتند مانند عمر سعد 4- خوارج 5-بردگان و غلامانی بودند که در جنگ اعراب با ایران (فتوحات) اسیر شده و معمولا این افراد دین و مذهب خاصی نداشتند و بر سیره روسای قبایل خود رفتار می کردند. ایشان نقش خنثی داشتند و از آن حضرت (ع) دعوتی به عمل نیاوردند. در این میان وقتی خبر از طریق همین اشراف کوفه که برای همرنگ شدن با جماعت و به تله انداختن امام (ع) برای حضرت نامه نوشته بودند، به یزید رسید، او عبیدالله ابن زیاد را برای خاموش کردن این جریان و ختم قائله از بصره به کوفه می فرستد و با ورود او این چهار گروه واکنش های متفاوتی از خود نشان می دهند. شیعیان خالص تا پایان بر عهد خود و همراه مسلم ابن عقیل سفیر امام حسین (ع) ماندند، علویون ضد عثمانی (که غالب اهل سنت در آن زمان از این گروه بودند) از وجود و تهدیدات عبیدالله ترسیدند و خود را با مخفی کردن از معرکه دور نگاه داشتند، عثمانی ها و اشراف که طرفدار بنی امیه بودند و خوارج نیز پیمان خود را شکستند. لذا عبیدالله ابن زیاد تنها با شیعیان خالص برخورد نمود و آنها را به شهادت می رساند یا در زندان حبس کرد که از جمله می توان به شهادت هانی و میثم تمار اشاره کرد. بنابراین پیمان شکنانی که به مقاتله و مقابله با حضرت امام حسین (ع) ‌برخاستند، شیعیان نبودن بلکه پیمان شکنانی بودند که روزی برای حضرت نامه نوشته و از ایشان دعوت کرده بودن تا به کوفه بیایند. ضمن اینکه سپاه عمر سعد را می توان به دو بخش تقسیم کرد؛ بخش نخست که فرماندهان لشکر بودند و از شام به کوفه آمده و برخی از آنها اساسا مسلمان نبودند و دسته دوم همان سیاهی لشکر و پیمان شکنانی بودند که از کوفه به کربلا گسیل شده بودند. همچنین شمر کسی بود که در مقایسه با عثمان می گفت علی (ع) برای خلافت برتر از عثمان است اما نسبت به دو خلیفه دیگر این نظر را نداشت و معتقد به خلافت آنها بود؛ چطور می توان فردی را که این گونه باوری دارد در جرگه شیعیان به حساب آورد و بیان کرد شمر شیعه بوده است! بنابراین کوفیان در دعوت از امام حسین و بیعت با مسلم در آن شرایط، رفتارى منطقى از خود نشان دادند، اما پیش بینى حضور عبیداللّه‏ و رفتار خشن او را نمى‏ کردند. براساس عوامل ظاهرى مى‏توان چنین تحلیل کرد که اگر عبیداللّه‏ نمى‏ آمد، نعمان‏ بن‏ بشیر توان مقابله با مردم را نداشت و امام با آمدن به کوفه، موفقیت‏هایى نکسب می نمود. به نظر مى‏ رسد بخشى از مردم کوفه به دلیل عدم همراهى با امام ـ اگر توان پیوستن به حضرت را داشتند ـ به‏ ویژه آنان که در جنگ با امام شرکت کردند، مذموم‏ اند؛ اما آن‏ها انسان‏ هاى استثنایى و با ویژگى‏ هاى منحصر به خود نبودند. شرایطى آن‏جا حاکم بود که اگر در هر جاى دیگر این شرایط جمع مى‏ شد همین اتفاقات رخ مى‏ داد، چنان‏که وجوه مشابه زیادى میان حرکت‏ هاى انقلابى کوفیان با حرکت‏هاى انقلابى مردم دیگر دیده مى‏ شود. اگر منصفانه نگاه کنیم تعجب از این پیمان‏ شکنان نیست، بلکه باید از امثال حبیب‏ بن‏ مظاهر و مسلم‏ بن‏ عوسجه و ابوثمامه صاعدى تعجب کرد که تا پاى جان ایستادگى کردند. مرحوم حجت‏ الاسلام و المسلمین دکتر محمد ابراهیم آیتى : قرن‏ هاست که بسیارى از مردم، اهل کوفه را براى این بى‏ وفایى و پیمان‏ شکنى ملامت کرده‏ اند و چنان‏که به اصحاب و یاران با وفاى امام علیه‏ السلام درود و سلام فرستاده‏اند، به اینان که روزى وعده نصرت دادند و پیمان فداکارى بستند، و روزى هم به‏ روى امام شمشیر کشیدند و تا پاى کشتن وى ایستادگى کردند، لعنت و نفرین کرده‏ اند، اما انصاف این است که مردم کوفه، کارى برخلاف معمول و عملى که موجب حیرت باشد انجام نداده‏ اند و هر دو کارشان برطریق قاعده بود: هم آن نامه‏ ها که نوشتند و هم آن شمشیرها که به روى امام کشیدند. تاریخ پژوهان 1384 شماره 4، سید حسن فاطمى

بررسی سیر نگارش نامه های ارسالی به جانب امام حسین (ع) از سوی کوفیان و دعوت حضرت برای آمدن به کوفه و آگاهی از وضعیت نگارندگان این نامه ها نشان می دهد که هرچند منابع کهن در فراوانی نامه ها هم داستان هستند، اهتمامی برای ذکر آمار مجموع نامه ها نداشته اند. بر اساس بررسی و تحلیل داده های منابع کهن حداقل می توان از پنج نوبت نامه نگاری کوفیان با حضرت سخن به میان آورد. داده های موجود بر آنند که این نامه نگاری ها در هر نوبت به صورت نگارش نامه ای واحد و دعوت جمعی بوده است و تنها در نویت دوم، نگارش نامه ها به صورت جداگانه و دعوت فردی صورت گرفته است؛ نامه هایی که مجموع آن ها از پنجاه و چند نامه فراتر نمی رود. بر این اساس سخن گفتن از عدد مجموع دوازده هزار نامه که در کتاب اللهوف بدان اشاره شده است ، با توجه به داده های موجود در این منابع، نامحتمل است و شواهدی بر تقویت و پذیرش آن وجود ندارد. خاصه آنکه به سبب مشابهت متن گزارش لهوف با گزارش های دیگر منابع، پذیرش دو مطلب رسیدن ششصد نامه در یک روز و جمع شدن حدود دوازده هزار نامه نزد امام به آسانی امکان پذیر نیست. شایان ذکر است به دلیل شرایط قبیله ای حاکم بر آن عصر می توان تناسب نداشتن دوازده هزار نامه با تعداد بزرگان و سران عشیره های هر قبیله را هم مطرح کرد؛ زیرا با توجه به فرهنگ قبیله ای نیازی به نامه نگاری تک تک افراد نبوده است و امضای بزرگ یک عشیره می توانست به معنای حمایت همه افراد خاندان وی به حساب آید. البته با توجه به جایگاه علمی سید بن طاووس و احتمال اشتباه در استنساخ ها، به نظر می رسد باید با بررسی نسخه ها، ابتدا از وجود این دو فقره اضافه در نُسَخ دیرین این کتاب یقین حاصل کرد، آنگاه با تتبعی مضاعف مستندات آن را شناسایی کرد؛ زیرا احتمال دارد آمار نامه ها با رقم دوازده هزار کوفی بیعت کننده با مسلم به نقل طبری (طبری، ۱۳۸۷: ۳۴۹ /۵)، خلط شده باشد که این خود کاوشی دیگر را در مجالی دیگر می طلبد. نکته آخر آنکه انتساب نگارش هجده هزار نامه از سوی کوفیان به ابن سعد که در برخی مقالات مشاهده می گردد (رنجبر، ۱۳۸۴: ۵۲)، به ظاهر متشابه شدن آمار بیعت کوفیان با مسلم (ابن سعد، ۱۴۱۸: ۴۵۸/۱۰-۴۵۹) با آمار نگارندگان نامه به امام حسین (ع) باشد. مجله «شیعه پژوهی» - پاییز 1395 - شماره 8 , قاضی خانی، حسین

پروتکل‌های صهیون در سایت کتابخانه FBI 🔹در چند پست قبل درباره انتشار پروتکل‌های صهیون در سایت کتابخانه FBI، نوشته بودم.[3] بعد از آن توئیتر این توئیت FBI را حذف کرد؛ اما آخرین باری که نگاه کردم، این فایل در سایت FBI هنوز موجود بود.[1] 🔹بعضی از تحلیل‌گران هم این موضوع را نشانه «نزاع صهیونیست‌های اورشلیم با صهیونیست‌های گلوبالیست» خوانده بودند. 🔹شخصاً نشانه‌ای برای این موضوع نیافتم. بلکه شواهدی که یافتم نشان‌دهنده این هستند که آمریکا، به عنوان یک کشور مسیحی، هیچ دلیلی برای تبعیت از یهودیها ندارد. در پست‌های متعددی درباره کینه آمریکا از اسرائیل نوشته‌ام. نقش اسرائیل در حادثه ۱۱ سپتامبر، و بسیاری از حوادث تروریستی دیگر در آمریکا، قابل فراموش شدن نیست. بقول کیو اَنان به دلایلی اسرائیل را آخر صف تسویه حساب نگه داشته‌اند. 🔹ملی‌گرایان آمریکا بعد از حادثه ۱۱ سپتامبر فهمیدند که ادامه این روند به نابودی کشورشان منجر میشود؛ و به همین دلیل عزم خود را برای مبارزه جزم کردند. بنابراین ادعای وابستگی ترامپ به صهیونیست‌های اورشلیم، آدرس غلط دادن است. 🔹ترامپ خیلی صریح اعتراف میکند که انتقال سفارت آمریکا به بیت‌المقدس، برای خاطر اوانجلیکال‌های مسیحی است، نه تقویت دولت یهود.[2] مسیحی‌ها بیت‌المقدس را برای خود میخواهند؛ و انتظاری غیر از این نیز نباید داشت. مسیحیت برای تصرف بیت‌المقدس هزار سال جنگ صلیبی را ادامه داد. چطور می‌شود توقع داشت که پس از هزار سال جنگ، وقتی موفق به تصرف آن در جنگ جهانی اول شدند، این شهر را تقدیم به یهودیها، که دشمن تاریخی آن‌ها بودند، کنند؟ 🔹طبق نامه آلبرت پایک، هدف از تشکیل اسرائیل این بود که جنگ مذهبی بزرگی با دنیای اسلام راه بیافتد، که بواسطه آن بشود جهان اسلام را بطور کلی متلاشی کرد. اسرائیل فقط نقش یک کرم نصب شده روی قلاب ماهیگیری را داشت. 🔹هدف اصلی روسیه از ورود به صحنه نبرد در سوریه، نیز برای این است که در آینده بتوانند سهمی از بیت‌المقدس داشته باشند. روسیه حتی یک سال قبل از آمریکا کنسول‌گری خود در بیت‌المقدس را افتتاح کرد،‌ و هیچ کشوری حتی ایران به این موضوع اعتراض نکرد. 🔹ارتش روسیه با فتوای جهاد کلیسای ارتدکس برای دفاع از مسیحیت وارد نبرد در سوریه شد. یکی از دلایلی که روسیه از تقابل با حملات هوایی اسرائیل به سوریه خودداری میکند، این است که چنین کاری خارج از چارچوب فتوای جهاد کلیسا است، و آن‌ها برای آن شرعاً اجازه ندارند. 🔹معنی دیگر این فتوای جهاد برای دفاع از مسیحیت این است که کلیسای ارتدکس به بیت‌المقدس، به عنوان قبله خودشان، نظر دارد؛ و ارتش روسیه در خدمت این کلیسا خواهد بود. 🔗[1] https://vault.fbi.gov/protocols-of-learned-elders-of-zion/protocols-of-learned-elders-of-zion-part-01-of-01/view 🔗[2] Trump said he 'moved the capital' of Israel to Jerusalem for evangelical Christians https://www.insider.com/trump-moved-us-embassy-jerusalem-for-evangelicals-2020-8 🔗[3] https://t.me/zadolmosafer/2177