يا كُمَيْلُ، اِنَّ هذِهِ الْقُلُوبَ اَوْعِيَةٌ، فَخَيْرُها اَوْعاها، فَاحْفَظْ عَنّى ما اَقُولُ لَكَ اى کمیل، این دلها ظرفهاست، و بهترین آنها نگاهدارنده ترین آنهاست، پس آنچه را برایت مى گویم حفظ کن. النّاسُ ثَلاثَةٌ: فَعالِمٌ رَبّانِىٌّ، وَ مُتَعَلِّمٌ عَلى سَبيلِ نَجاة، مردم سه گروهند: دانشمند ربّانى، دانشجوى بر راه نجات، وَ هَمَجٌ رَعاعٌ، اَتْباعُ كُلِّ ناعِق، يَميلُونَ مَعَ كُلِّ ريح، لَمْ يَسْتَضيئُوا بِنُورِ الْعِلْمِ، وَ لَمْ يَلْجَاُوا اِلى رُكْن وَثيق و مگسانى ناتوان که به دنبال هر صدایى مى روند، و با هر بادى حرکت مى کنند، به نور دانش روشنى نیافته، و به رکنى محکم پناه نبرده اند. (قسمتی از حکمت 139 نهج البلاغه براساس نسخه فیض الإسلام) شاید با خود بگید که چرا برای این هفته این حکمت را انتخاب کردم، زیرا امام (علیه السلام) در این حکمت می فرماید که مردم سه دست اند یا عالم خدایی و خدامحور هستند و یا کسانی که از این عالمان در حال یادگیری هستند و به آنها تکیه می کنند و یا کسانی که مانند مگسان تا هرصدایی بلند شود بدون فکر و مشورت با اهل دانایی، به سمت آن صدا ها رفته و خود را در ورطه هلاکی می اندازند. مانند بیابان نشین ها کدای مار های زنگدار را می شناسند، اما بنده و شما چون نمی شناسیم ممکن است روی کنجکاوی بدنبال منشأ آن بگردیم. این افراد به قول امام نه خود از علم بهره ای برده اند و نه به یک رکن محکم و عالمی توانا تکیه کرده اند. بلکه به دنبال هرکه دستی برافراشته رفته و بدون علم از هرکسی پیروی می کنند. قرآن کریم نیز ما را ملزم به پیروی از عالمان در مسائلی که نمی دانیم و در آنها تخصصی نداریم، کرده است. «فَاسْأَلُوا أَهْلَ الذِّكْرِ إِنْ كُنْتُمْ لَا تَعْلَمُونَ» (سوره نحل آیه 43) #همراه_با_امیر #نهج_البلاغه_خوانی #هر_روز_با_قرآن_باشیم #پرسش_از_متخصصین