معرفت

قال الله تعالی: وَأَشْرَقَتِ الْأَرْضُ بِنُورِ رَبِّهَا سوره زمر آیه ۶۹ و قال الامام الرضا (ع): إذا خرج القائم، أشرقت الأرض بنوره کمال الدین صدوق ص ۳۷۲ سلام ای شمسِ تابانِ ولایت درود ای نورِ ایمان و هدایت بهاران جلوه ای از یک نگاهت مسیح و خضر، عضوی از سپاهت حبیب الله و عین الله هستی به جای حضرت حیدر نشستی اگر بیرون کشی تیغ از نیامت جهان گردد چو صحرای قیامت ندارد کس توانِ جنگِ با تو ذلیل و لِه شود موساد و ناتو اسیر چشم تو گردند مردم چو آیی، دیو باطل می شود گم حروف نام تو باشد م ح م د تو هستی جلوه ی اوصاف سرمد مراد از نور در قرآن، تو هستی نمازِ بی تو باشد بت پرستی دلم مشتاق سامرا شده باز شود آیا سفرها سویش آغاز؟ یگانه آرزوی قلبِ مایی بیا تا زندگی گردد خدایی با تشکر از مداح عزیز: شیخ محسن وافی

مرحوم نسیم شمال بیت معروفی دارد: لذت دنیا زن و دندان بُوَد بی زن و دندان، جهان زندان بُوَد در سال ۷۶ پسرعمویم آقامحمد ازدواج کرد من با الهام از شعر فوق و به عنوان کادو شعر زیر را برایش سرودم و در مجلسِ عروسیِ او خواندم: از دلِ خود کن بُرون هر غصّه را جانِ من ، بشنو ز من این قصّه را دوش دیدم پیر دنیا دیده ای گفتمش برگو برایم نکته ای لب گشود و گفت با آه و فغان بهر من دندان نباشد در دهان در دهانم نیست دندان، عیب نیست درد بدتر ای پسر، بی همسری است (لذّتِ دنیا زن و دندان بُوَد بی زن و دندان جهان زندان بُوَد) دردهایت را بکن یکجا علاج دین خود را حفظ کن با ازدواج درب دوزخ را به روی خود ببند زندگانی را بکن مانند قند درب جنّت را به رویت باز کن ریشه ی شیطان بِکَن از بیخ و بُن کن حذر از دام شیطان ای جوان هست شیطان همدمِ بی همسران مردِ بی زن همچو تیر بی کمان پیشرفتی نیست او را در جهان با خیالات خودش بازی کند هست پندارش که خودسازی کند مردکِ بی اطلاع و بی سواد ( النکاحُ سُنّتی ) بُرده ز یاد آیه ی قرآن زند هر دم صدا ( أنکِحُوا ) ای مؤمنینِ با خدا ای عزیزم  قدرِ همسر را بدان زن گُل و ریحان بُوَد نه قهرمان سختگیری کارِ نامردان بُوَد حُبّ همسر آیه ی ایمان بُوَد خانه و ماشین و پول و اسکناس زیورآلات و مُد و کفش و لباس باعث خوشبختی انسان نشُد پس بیا و فکر کن در حال خود زندگی را با محبّت زنده کن بر گرفتاریّ و مشکل خنده کن گر که خواهی نیکبختیّ و صفا رو به سوی خالق یکتا نما او علیم است وسمیع است و بصیر بر تمام کارها باشد قدیر رازق است و روزی ما را دهد گر ز او خواهیم، یارِ ما شود باش اینک عبدِ رَبُّ العالمین شیعیان را کن فزون اندر زمین هر کسی دندان دهد، نان هم دهد از خدا خواهم که ایمان هم دهد هر که ایمان و عمل توأَم کند پُشتِ مشکلهای خود را خم کند وافیا ای شاعر نیکو سخن ای که گویی شعر بی مُزد و ثَمَن هر که را بینی ستایش می کند بانگ صدها آفرین سر می دهد آفرین گفتن هم آخر کار شد؟!؟ با عمل اثبات کن ایمانِ خود ای خداوند عزیز و مهربان باش یارِ خوبِ این زوجِ جوان زندگیشان را بکن بی دردسر پنج دختر دِه به ایشان، شش پسر احمدیاسر وافی یزدی

در سال ۷۵ برادرم میثم در سنّ ۱۶ سالگی داماد شد و من شعر زیر را برایش سرودم👇👇👇 منم از شاعران قرن حاضر گر از اسمم بپرسی، هست یاسر بُوَد امشب شب زیبای پیوند شبی در زندگی شیرینتر از قند همه هستند چون من خرّم و شاد چرا؟ زیرا که میثم گشته داماد دعا بهرت کنم بابا شوی زود بَری از ازدواجت بهره و سود چه سودی بهتر از ایجاد مُسلم برای یاری امداد قائم(ع) نموده مصطفی(ص)فرمایشی نَغز که باشد این سخن، بسیار پُر مغز: بدانید این سخن ای امّت من که باشد ازدواج از سُنَّت من اگر دوری گُزینَد یک مسلمان از این سُنّت، نباشد اهل ایمان مترس از آب و نان و جیغ فرزند که فرزندت بُوَد در کام، چون قند خدا را داری و از فقر ترسی؟ بگیر از شعر یاسر پند و درسی هر آنکس بهر کودک داده دندان دهد بهر جویدن، میوه و نان هر آنکس بچه ی کمتر بخواهد به رازق بودنش ایمان ندارد اگر مهدی بیاید، یار خواهد جوانان قوی بسیار خواهد دو فرزند و سه فرزند و یکی بیش نمی باشد کفایت بهر یاریش شود تعداد دشمن بیش و ما  کم بدون سعی دامادان عالَم ز شیطان می رسد هر دم ندائی زند هر لحظه در عالَم صدائی مسلمانان دگر بچه نزائید دو گوش خود به حرف من نمائید ز شاعرهای حق گو دور باشید به دنبال منِ مغرور باشید رَوید و لوله های خود ببندید به دستوراتِ پیغمبر بخندید مخور ای دوست، گول حرف او را مَبین پُردانه این دامِ عَدو را اگر داری به دل، حُبّ پیمبَر مگو : فرزندِ کمتر هست بهتر بگو: فرزند باشد یک امانت بُوَد حفظ امانتها عبادت مترس از مشکلات اقتصادی بکُن بر خالق خود اعتمادی بدن قدر پدر، جانِ برادر مُهیّا کرده از بهر تو همسر چه بسیارند افراد مجرّد که از سی هم نموده سنّشان رَد ولی جرأت ندارد نزد بابا زَنَد حرفیّ و گیرد حقّ خود را اگر گوید: منم محتاج همسر دهانش میده بوی شیر مادر! خدا را شکر میکُن از تهِ دل که نصف دین تو گردیده کامل بخوان درس و بترس از حیّ یکتا مترس از حرفهای مفت و بیجا یکی گوید: دهانت میده بو شیر یکی گوید: شَوی از زندگی سیر یکی گوید: پسر، کو ملک و باغت به خود رحمی بکن، کو نان داغت یکی گوید: دراین دوران سختی نبینی روی و بوی نیکبختی  یکی گوید: زن و بچه قراره دمار از روزگارت دربیاره برادر جان بگو با یار و دشمن توکّل بر خدایم می کنم من به سوی درگهِ او رو نمایم رسانَد روزیِ خود را برایم تو ای بیهوده گو ایمان بیاور خدا هم می شود بهرِ تو یاور مبارک باد این پیوند مسرور شود چشم حسودان جملگی کور خدایا حاجتِ ما را روا کن به میثم کودکی صالح عطا کن بحمدالله خداوند دعای آن شبِ مرا بیش از ده برابر مستجاب نمود! و خانواده او هم اکنون یکی از پرفرزندترین خانواده های ایرانی می باشند کافی است واژه (محمدمسلم وافی) را در نِت سرچ کنید احمدیاسر وافی یزدی

پدربزرگ عیالِ بنده، هفده فرزند دارند در عروسیِ یکی از دخترانش از او پرسیدم آیا می توانی نام هفده نفر را بدون اشتباه بگویی؟ گفت: نه! گفتم اجازه می دهی من نامهایشان در به شعر در بیاورم؟ گفت: آری من هم هفده فرزند و دوازده نوه و یک نتیجه اش را به شعر در آوردم البته این قضیه به سال ۷۵ مربوط می شود و گر نه در این ۲۴ سال نوه های و نتیجه ها مضاعف گردیده اند: می شمارم از برایت، نامهای خوب و زیبا نام هفده تن که هستند از تبار و نسل زهرا (س) قاسم و مهدیّ و هادی، اکبر و اصغر، رقیّه فاطمه راضی رضا و شهربانو و سمیّه خسته گشتم از شمردن، زینب و اِنسیّ و زهرا چند تا شد تا به حالا؟ ممّد و مرضیّ و صغری جمله اطفال یکی باشند و هفده مرد و زن نام زیبا و شریف آن پدر، سیّدحسن چار تن دارای اولادند زین جمع فراوان من شمارم یک به یک را گوش دارید ای عزیزان: اعظم و کلثوم و مریم، مصطفی فاطی حمید یک سعید و یک سعیده یک حسن با یک مجید تا به اینجا ده عدد شد، ای عزیزم یاد گیر باز هم مانده، یکی اسماعیل و دیگر امیر آمنه تنها نتیجه، هست او فرزندِ یاسر کیست یاسر؟ آنکه باشد شاعر اندر قرن حاضر! ای خدا، هر سی نفر را در پناهت حفظ فرما بی زنان را همسری دِه، دختران را شوی زیبا هریکی را غنچه هایی خوب و زیبا و مؤدّب تا که من گویم براشان شعرها هر روز و هر شب جمعه هست و روز شادی، روز دامادیّ اکبر از خدا خواهم که باشد نیکبختیشان مقدّر سنّت پیغمبری را کرده او امروز اجرا تا ابد ای ربّ دانا هر دو را محفوظ بنما این گلستانِ پُر از گل، وَه چه زیبا و قشنگه! هر که گوید غیر از این را، واقعاً کم عقل و خِنگه جمله سادات حسینی، جمله از خوبان دنیا جمله گلهای بهشتی، جمله از اولاد زهرا (س) باغبانِ این گلستان، همّتش باشد فراوان دوست دارد شاعری را که بگوید مدح خوبان حرف بسیار است لیکن خسته کردم من شما را رحمت حق بر کسی که گوش دارد حرف ما را (النّکاحُ سنّتی) را در عمل اجرا نماید بهر سربازیّ مهدی جُند کارامد بزاید ای عزیزم فقر نَبْوَد مانع از تزویج زیرا گفته رحمان در کتابش: (یُغْنِهِم من فَضْلِه) را کودک دیندار و مؤمن کم بود در این زمانه پس بیا و شیعیان را بیشتر کن مخفیانه! کن توکل بر خدایت بیشتر کن بچه هایت تا بخوانم من برایت از رسولش یک روایت گفت پیغمبر که باشد افتخارم در قیامت بر جمیع خلقِ دنیا، کثرتِ افرادِ امّت خالق یکتای ما هم دوست دارد بچه ها را دوست دارد بوستان را دوست دارد غنچه ها را غنچه ها چون بیشتر شد قلب گلها شاد گردد از گیاه هرزه دیگر بوستان آزاد گردد هرزه باشد دشمنِ گل دشمن شادیّ بلبل گرچه گوید گل دوتا بس، لیک بازی میکند رُل چون گلستان گشت خلوت می کند مکرش نمایان زان سپس دیگر نماند غنچه ای اندر گلستان با گیاه هرزه گویم: چون نداری طاقت گل بوستان را ترک بنما تا شود خوشحال بلبل هرزه ی بیهوده گو را عقل باید تا بداند ماهیِ دریا و کِرمِ خُرد، بی روزی نماند ای خدا ای رازق ما ای کریم و ای توانا ای که هستی بی نیاز و بر امور بنده دانا حفظ بنما دین ما را، نسل دشمن ریشه کن کُن مؤمنان پیروز گردان بیشتر ایمان من کن مرحبا ای یاسرِ من، بَه چه اشعاری سرودی! کید مکاران و مکرِ ناکسان رُسوا نمودی احمدیاسر وافی یزدی سال ۱۳۷۵

ن: نادِ علیّاً مظهرَ العجائب تَجِدهُ عوناً لَکَ فِی النوائِب ا: از همه ی خلق خدا برتر است وارث و دُردانه ی پیغمبر است ص: صحنه ی خندق شده عنوان او کعبه بُوَد زائرِ ایوان او ر: روشنیِ قلب و دل و جان، علی دستِ خدا، مظهرِ ایمان، علی ا: از حَدَث و رجس و پلیدی جداست گر چه خدا نیست، ولی باخداست ل: لال ز توصیف صفاتش، همه همسرِ محبوبِ دلِ فاطمه (س) د: در دو جهان، پشت و پناهِ من است عبدم و او سَرور و شاهِ من است ی: یاد علی، عینِ عبادت بُوَد مایه ی خیرات و سعادت بُوَد ن: نورِ دلِ حضرتِ خاتَم، علی سَروَرِ خوبانِ دوعالَم، علی ا: از کرمش قاتلِ او در امان در حرمش، شاد دلِ شیعیان ن: نور وجودش به جِنان، جای شمس بعدِ نبی، افضلِ اصحابِ خَمس ص: صوت خدا، لَحنِ صدای علی کعبه شده خلق برای علی ا: ابرِ کرم قطره ی دریای او دستِ خدا، دست توانای او ر: رایحه ی عشق وَزَد از نجف داده مرا حُبّ و ولایش شرف ی: یارِ غریبان و ستمدیدگان مایه ی آرامشِ غمدیدگان ق: قدرت او، مظهرِ قهرِ خدا خشم و رضایش همه بهرِ خدا م : ماه، چراغِ حرمِ حیدر است خضر، گدای کَرَمِ حیدر است ی: یاسر اگر سنگدل و روسیاست چشم امیدش به نگاه شماست

حیوانات حلال گوشت و حرام گوشت

زیباترین عبارت دنیاست: (یاعلی) وردِ زبان حضرت زهراست، (یاعلی) یک (یا علی) معادلِ (اللهُ اکبر) است زیرا علی برای خداوند، مَظهَر است نزد خدا، محبّت مولا خریدنی است پاداشِ شیعه ی علی حَقّا که دیدنی است با حُبّ او کسی به جهنّم نمی رود در وادیِ شقاوت و ماتَم نمی رود سرمایه ی محبّتِ مولاست دین من (حیدر مَدَد) بُوَد سخنِ آخرینِ من هر آن کسی که حُبّ علی نیست در دلش بیزارم از قیافه و از قلبِ غافلش در این جهانِ فانی و دنیای بی وفا ذکرِ (علی علی) دهد روح مرا صفا ای منکرِ ولایتِ مولای عالَمین از چاه سر بُرون کن و خورشید را ببین تنها صراط و راه نجات است، مرتضی سرچشمه ی وجود و حیات است، مرتضی مستِ مِیِ محبّت او گشته جبرئیل شیران پهلوان همگی نزد او، ذلیل واضح ترین نشانه ی حق بودنش: غدیر تنهاترین خلیفه و والاترین امیر سِحرِ بیانِ حضرت مولا عجیب بود با این همه فضائلِ بی حدّ، غریب بود! وقتی خدا به نام علی می خورَد قسم بهتر همان که من به زمین وا نَهَم قلم! یار یتیم و دشمنِ مستکبران علی است امّیدِ قلبِ خسته ی مستضعفان علی است احمدیاسر وافی یزدی

احادیث اهل بیت علیهم السلام @Pure_hadiths

عازمِ مشهدُ الرّضا(ع) هستم از شرابِ محبّتش مَستم لحظهٔ دیدن ضریحش را ندهم من به ثروت دنیا یاسِ خوشبوی خطّهٔ ایران محور دین و مایهٔ ایمان رمز عشق است و راز بی تابی عاشقِ او اسیر بی خوابی ضامنِ کلّ معصیت کاران چون بهارِ پُر از گل و باران از فروغِ نگاهِ او، عالَم می شود خالی از غم و ماتم حُبّ او مایهٔ غرورِ من است نامِ او باعث سرور من است یادِ او می دهد دلم تسکین نیستم جز گدایَکی مسکین دوست دارم که لحظهٔ آخر چشمم افتد به چهرهٔ دلبر راه من جز مسیر مولا نیست رهبری بهتر از امامم کیست؟ یاسر از حضرت رضا (ع) خواهد که همیشه ز شیعیان باشد

من و دوستان در مشهد مقدس