صدا پژواک یک زخم است و با تکرار برخیزد دعا کن کودکش از زیر این آوار برخیزد کمی از خنده های کودکش را جمع خواهد کرد اگر این سقف قدری پا شود، دیوار برخیزد دلش تنگ است…کو آن کودک نوپا که در خانه بیفتد بر زمین هر بار و هی هر بار برخیزد به یاد ناله های مادری در پشت یک خیمه که شاید کودکش با خواهش و اصرار برخیزد که مادر بود…عبا را دیده بود…اما دلش می خواست "علی" در دست گیرد گوشه ی دستار، برخیزد دوباره قصه ی قنداقه های خالی خونی بگو «عباس» برگردد، بگو «مختار» برخیزد صدا زخمی، گلو زخمی، حکایت موبه مو زخمی بگو از لابلای زخم ها «سردار» برخیزد کنار روضه ی اسباب بازی های بی کودک دعا کن زودتر دنیا شود بیدار…برخیزد نه با سازش، نه با نرمش، نه با خواهش، نه با کرنش که غاصب باید از هر خانه با اجبار برخیزد کی اند این پربهانه قوم خودخواه و لجوجی که پی تهدید آنها کوه با اخطار برخیزد کی اند این وارثان حنجر گوساله ای زرین که هر صوت از گلوشان شوم و ناهنجار برخیزد چنان کودک کش و وارونه گو بودند از اول که گرگ از دستشان با زوزه ی انکار برخیزد بگو با برگزیده قوم شیطان می رسد روزی که از هر ریشه ی قنداقه صدها دار برخیزد بگو خیبرنشین! دل، خوش به این بارو نکن باشد به زودی ذوالفقار حیدر کرار برخیزد بترس ای ریسمان سحر! ای موهوم پوسیده که تنها شیرخوار مانده موسی وار برخیزد… #شعر #فلسطین #غزه #سیده_اعظم_حسینی