📌 شب یلدای رزمندگان در جبهه های دفاع مقدس آرامشی را که مدیون آنها هستیم تا همیشه و ‏اینجوری یلدا گرفتن که الان ما بتونیم یلدا بگیریم. 💠 ورامین گردی 💠 @varamingardi

💠 روزی روزگاری شب چله 🍉 مراسم شب چله در دوره #قاجاریه 💠 ورامین گردی 💠 @varamingardi

💠 روزی روزگاری شب چله 🍉 مراسم شب چله در دوره #قاجاریه 💠 ورامین گردی 💠 @varamingardi

🍉 شب چلتون پرمهر با سرو مهر، و ساز و نوای ایرانی به پیشباز جشن چله ، شب زایش مهر برویم. 💠 ورامین گردی 💠 @varamingardi

🎥 "زمونه" پیشکشی از گروه پاژ به مناسبت #شب_چله تقدیم به نگاه پرمهرتان دوتار و آواز: مرتضی گودرزی شعر، آهنگ، تار: جواد شاهی کمانچه: میلاد بیات عود: مهدی نظام‌دوست دف: اسماعیل همایون‌پور 💠 ورامین گردی 💠 @varamingardi

🎵 نام ‌ترانه: دل شیدا (ویژه شب یلدا) ◀️ اجرا: گروه موسیقی آوای رور 💠 ورامین گردی 💠 @varamingardi

⬜️ ورامین را باید دید بنای تاریخی و مذهبی بقعه یوسف رازی یادگار قرن هفتم ه.ق دشت ورامین شهرستان پیشوا #روستای_یوسف_رضا(حصارنیاز) 📷 حامد خلیلی 💠 ورامین گردی 💠 @varamingardi

#صد_سال_موسیقی_ایرانی #سنتی: دونوازی دف و کمانچه ▪︎عنوان: #بزم ▪︎دف و بندیر: #عسل_ملک زاده ▪︎کمانچه: #علی_سریری 💠 ورامین گردی 💠 @varamingardi

تصویری از تهران120 سال قبل (حدود 1275 - 1285 )

🗣️انتشار برای نخستین بار (به مناسبت شب یلدا) بچگی یادش بخیر هَنچی بود آسون که نگو اِنقَدَر کیف می کردیم تو زمستون که نگو مثلا! مدرسه  می رفتیم  و تو مردم  ده می دادیم همّیشه پُز فت و فراوون که نگو با  یه جفت اُرسی و زیر شلواری و پا بی جوراب تو کلاس یخ می زدیم عین بیابون که نگو وقتی زنگ میخورد میخواستیم که بریم به خونه مون باشتاب می زدیم اَ مدرسه بیرون که نگو زیر بارون ، تو کوچه با کتاب و دفتر مَخش می زدیم تو سر هم همچین و همچون که نگو جمعه ها دَر میشدیم و تو کوچه پس کوچه ها میشدیم تا بوق سگ اون وَرا ویلون که  نگو چکمه ها سولاخ و توش آب و ما هم پُش سر هم میزدیم شلپ شلپ پا تو خیابون که نگو با کمر بند بازی و خرپرک و الک دولک اِنقَدَر بازی می کردیم شاد و خندون که نگو دم افتو بشینیم دسّامونه کوو بکنیم اَ دماغ همه مون اوو شده اوزون که نگو اَ خروس خون که به قول ننمون ول می شدیم برمیگشتیم خونه مون وقت شغال خون که نگو کوچه پس کوچه های دمز آبادِ گُو  می زدیم دم  قبرستونی و  مَچِّد و میدون که نگو شبا وقتی زیر کرسی همه مون جمع می شدیم گوش می دادیم همه به قصه ی ننجون که نگو تخمه و انجیر  و توت خشکه و این شب چره ها کُپّه می شد روی کرسی مث میدون که نگو یه دونه هَندونَه رِ هنچی قشنگ می برّیدن شترک درست میکردن انقَه میزون که نگو وقتی گرم می شد چونه اش اَ همه کس قصه می گفت اَ امیر   ارسلان و لیلی و مجنون که نگو گاهی  وقتام  قاتی  حرف زدن  بزرگترا میشدیم با داداشم  دوتّایی شیطون که نگو میدونستیم پیش مهمون به ماچیزی نَمیگن پَه اگه یه شب ما  داشتیم خونه مهمون که نگو ننه م  اَ دست ما غیظش میگرفت و زیر لب اِنقَه می گفت بگیری  درد بی درمون که نگو اَ  زیر کرسی با انگشت پاهاش ،جاتون خالی می گرفت پنجولای سفتی اَ  پامون که نگو اَ اونایی که تا چن روزِ دیگه رو پاهامون اِنقَه جاش درد میکرد و جمع میشد خون که نگو اما وای به وقتی که  مهمونمون در می شدک کتکا گولّه میومد مث بارون که نگو حالا با اینهمه جخ تلفتیش هم در نَمیشد بعدشم جامون می کردن توی کادون که نگو خلاصه روز و شبای خوشی داشتیم همه مون همیشه شاد بودیم از دل و از جون که نگو حالا دیی جون دیگه این چیزا کُجه گیرت میاد شده بِیقط همه چی مفتی و ارزون که نگو حالا دیگه خود ننجون میشینه با دل  و جون می بینه   فیلمای   تکراری و کارتون که نگو باره ی  «ای کیو سان» و باره ی فیلم  اوشین اِنقدَر خوشش میاد اَ چین و ژاپون که نگو میدونم خسته می شین و اَ دسم دل می زنین اگه    نه   اِنقَه  دارم حرف باهاتون که نگو حسین زارعی زمستان ۱۳۷۲ 💠 ورامین گردی 💠 @varamingardi