فردید: یک مساله که در تفکر اسلامی بالاخص در حکمت معنوی اسلامی هست، فنا از عالم اضداد است، انسان تا وقتی از عالم اضداد فنا پیدا نکرد بحق نمی تواند که – “اتحاد” غلط است - وصول حضوری حقیقی پیدا کند، به اصل خودش، به آن نسبت اصیلی که بین انسان و خدا هست باز بگردد: نه ملک راست مسلم نه فلک را حاصل آنچه در سر سویدای بنی آدم از اوست(8) - باز هم خواندم (9)- هست رب الناس را با جان ناس اتصالی بی تکیف بی قیاس(10) این مال همه است. چگونه میتواند{به آن نسبت اصیل باز گردد}؟ در آن دمهائی است... در آن آناتی است که "حضور" پیدا میکند{و} این اضداد در وجود او فرو میریزد ، {بعد این اضداد}(11) دوباره برمیگردد. شما اگر دقت کنید شاید بنده اولین بار است که این مساله را دارم مطرح میکنم. شروع شده است {به اینکه} مثنوی تابع "آمد شد" و حدوث و تجدد هراکلیتوس قرار داده می شود دوباره می آید در دوره جدید. هراکلیتوس درست است{که} زمانش، زمان فلسفی اش، "آمد – شد" است ، ولی خودبنیادانه نیست، بنیاد اندیشانه است، فلسفه است، بعد در دوره جدید خودبنیاد میشود. مولانا را خودبنیادش می کنند بعد که خودبنیاد کردند از قرآن هم شروع می کنند به مصرف کردن و این کلمه هم توهین است که من دارم میگویم "مصرف می کنند"، خب هست ! واقعیت است ! می توانم هم نشان بدهم چطور. دو بیت مثنوی میخوانم - دو بیت - دقت کنید، ، بنده ندیدم به این نکته اساسی توجه بشود: صلح اضداد است عمر این جهان (12) جنگ اضداد است عمر جاودان در این عالم تا ما در مرتبه حتی کسبیم، در مرتبه علمیم - و بجای خودش هم صحیح - ممکن هست اضداد با هم آشتی پیدا کنند ، درست است ؟ اصلا تمام فلسفه هگل عبارت از آشتی دادن اضداد با هم است ، آشتی دادن متقابلات به معنی اعم لفظ است، هیچ جا حوالت غرب نیست این بیت....مصرع دوم جنگ با اضداد است عمر جاودان(13) جنگ با اضداد یعنی چی ؟ {یعنی} جهاد با نفس، من میخواهم بگویم حوالت غرب اینطور که با هگل تمام میشود "جهاد با جهاد نفس" است. مصاحبه کننده : حوالت دوره جدید؟ فردید : دوره جدید. بنابراین همه مسابقه است که من حیث لا یشعر مولانا را تفسیر کنند به "جهاد با جهاد نفس" بنام دیالکتیک، بنام سیر جدالی، بنام جنگ اضداد، تا ببرند به قرآن، تو گوئی حوالت چنین آمده است که قرآن را به عنوان جهاد با جهاد نفس تفسیر کنند.

فردید: بنده عصر حاضر را تطبیق می توانم بکنم به تفصیل به دوره قبل از بعثت پیغمبر اسلام، آن "جهاد با جهاد نفس" جزیرة العرب، آنها افتاده بودند می دانید به شهوات نفس، الآن هم نمیگویم {جهاد باجهاد با جهاد نفس بکنیم}،می دانم همه نمی توانیم جمع بشویم و همچنین جهادی بکنیم، تذکر این مطلب، طرح این مطلب، خودآگاهانه خوب است و تقریبا بنده میتوانم بگویم معنی "{جهاد با} جهاد با جهاد نفس" به معنی "جهاد با دیالتیک" بهر عنوان چه هست، شرط این {جهاد با جهاد با جهاد نفس} چیست؟ شرط این است که ما خودآگاهی پیدا کنیم به تاریخ غربی، خودآگاهی پیدا کنیم که این دیالکتیک(15) چه بود. آن وقت بدون اینکه خنجر بکشیم، اقلا با خودآگاهی بیان کنیم که چیست(16)، باشد که کسانی پیدا شوند که به زبان شعر اصیل با آن شعری که از قبیل حکمت است ،دل آگاهانه هم بتوانند شاعرانه به جهاد با این نیست انگاری های خودبنیادانه بپردازند.

فردید: ببینید! یک بیت مولانا برایتان میخوانم، خودآگاهی را اشاره میکند ولی در خودآگاهی به دل آگاهی هم میرود(18)، عالی است این بیت که من چند مرتبه خواندم: عجز از ادراک ماهیت عمو حالت عامه بود مطلق مگو (19) انسانی که اهل تقلید است یا در مرتبه آگاهیست - عالم اینطور است - .... مصاحبه کننده : در مرتبه تقلید فردید : {در مرتبه} تقلید است، خود عالم میگوید کار به ماهیت اشیاء ندارم، هر عالمی نمیگوید ، {عالم} پوزیتیویست، {عالم} مذهب تحصلی عجز از ادراک ماهیت عمو حالت عامه بود مطلق نگو زانکه ماهیات و سر سر آن - یا سر و سر آن - پیش چشم کاملان باشد عیان ماهیات که شما در اینجا طرح کردید، بنده تقریب میکنم به خودآگاهی، اما "سر سر" ماهیات فناست، فنای از آگاهی و خودآگاهی که مطلقا در غرب نیست، آنوقت دل آگاهی میآید، مساله قضا و قدر و حوالت ارتباط پیدا میکند با این مسائل، بنابراین طرح حتی دل آگاهی و دین مخصوصا در عصر حاضر بدون خودآگاهی نمیشود. بنده تعبیرات قدیم را گاهی استعمال نمی کنم برای اینکه اگر استعمال کنم ابتذال پیدا میکند

فردید: این سه مرحله{آگاهی، خودآگاهی دل آگاهی است}، میتوانید یکی را بگوئید یقین علمی، "علم الیقین". یکی را بگوئید یقین عینی، یعنی بحث دراعیان اشیاء، {"عین الیقین"}. یکی را بگوئید یقین حقیقی، "دل آگاهی" یعنی یقین حقیقی، یعنی"حق الیقین". بحث در اعیان اشیاء و ماهیات اشیاء - عین اینجا به معنی ماهیت است نه این ابژکتیو که امروز میگویند، غالبا این الفاظ مثل "درآمدی بر"ی(20) بود که بنده عرض کردم که "حروف" هم عوض شده - در مرتبه خودآگاهی میتوانید بگوئید انسان در یقین علمی است، در شناسائی علمی است، به تعبیری دیگر آگاهی را میتوانیم بگوئیم شناسائی علمی، خودآگاهی را بگوئیم شناسائی عینی به معنی بحث در اعیان اشیاء، دل آگاهی را شناسائی حقیقی. بدین معنی دل آگاهان حقیقی بشر انبیاء و اولیائی هستند و شعرائی که بشود نام آنها را "ولی" خواند، مثل حافظ برای بنده، حافظ برای بنده از اولیاءالله است دل آگاه است

فردید: من تمام وجودم مدافع "کل جمهوری اسلامی" است – "کل جمهوری اسلامی" – در ذیل این کل، کمال که نیست. کمال این انقلاب، انقلاب مهدی موعود است. "در جهت باید بود". اگر ببینم یک جائی این جهت نیست، اشاره می کنم".

فردید: در هر دوری از ادوار، انسان تاریخی دارد، وقتی دارد، حوالت است، نمیتواند تصمیم بگیرد این وقت را نداشته باشد و در ابتدا هم که می آید متوجه نیست. بازگشت این وقت به اسمی است که مظهرش است" "چه شد این انقلاب؟ همین اندازه بنده تفسیر میکنم لطفی بوده این انقلاب، توجه کنید ببینید که {در} این انقلاب در این دنیای سراسر کفر و شرک و خود اثباتی تکلیف ما چیست ؟ در اینجا اختیار ما داریم که نگذاریم شکست بخورد، هر چند آنچه  در کتاب آمده همان هست، اینجا نکته باریک است، بنده اینجا میروم به مساله رضای الهی و مشیت الهی".

فردید: معیت اقسام دارد، بله معیت {او} همیشه با ماست، ولی معیت ما فرق میکند با او، حتی معیتی هم که الله با ما دارد دو معیت است، بر حسب ادوار تاریخی معیتش عوض میشود، واسطه اسم است. همواره خدا با ماست، واسطه در معیت اسم است

فردید: خدایا خدایا – همواره این دعا را با تمام وجود می کنم – تا انقلاب مهدی، مقام نیابت ولایت عصر و  صاحب زمان که آن زمان پس فردای رحمانی است نه شیطانی، نگهدار. حالاببینید آمریکا که دارد از این عقل سخیف منحوس مرگ آور جسک آور(1) استفاده می کند، به چه بن بستی گرفتار شده ، معلوم است آخرین مرحله تاحت و تاز است. این تاخت و تاز حاکی از یک چیز است و آن انقلابی است که مصداق این کلمه مبارکه و این آیه مبارکه قرآنی است :"لمن المک الیوم لله الواحد القهار"، با ظهور مهدی موعود".

فردید: جهان امروز چنانچه برای شما توضیح کردم همه حرفهایش پست مدرن است، در این پست مدرن دل قوی دارید که طومار ظلم و جور، طومار عقل سخیف منحوس یهودی و ماسونی و یهودی زدگی و ماسونی زدگی – که در عین حال در بعضی جاها و حوزه ها ممکن است تاخت و تازی داشته باشد – برچیده خواهد شد، انقلابی که امروز در اسلام شروع شد- انقلابی که مهمتر از آنست که نامش را بگذاریم ساده بماند – دائم التزاید است، تحول هم هست تا ظهور مهدی موعود، حتی اگر فرض کنید تمام و یکپارچه ایران را عقل سخیف مرگ آور و منکر آخر الزمان از میان ببرد

فردید: ان‌شاءالله بتوانیم در جهت انقلاب اسلامی، در جهت مبارزه و جهاد اصغر و اکبر به سهم خودمان خدماتی انجام بدهیم. جهاد اصغر و اکبری که اعم از اینکه ما خدمت انجام بدهیم یا ندهیم، بعقیده بنده جهت نسخ شدنی نیست، نیست، نیست

فردید: باسمه تعالی شانه ، بنام اسم پریروز و پس فردا یا چنانکه بارها گفته های خودم را بدین نام شروع کردم "بنام خدای پریروز و پس فردا" یا بنام اسمی که همه مظهرش هستیم، هر کس مظهرش است و هیچ کس هم مظهر آن اسم نیست، یعنی اسم الله، اسم اللهی که هر مسلمان معتقد در طریق آن است، در مسیر این اسم است، و چه با زبان و بیان و چه با فکر و چه با قدم و عمل در راه تحقق روزافزون این اسم جهاد می کند ، جهاد به معنی اعم لفظ، اعم از جهاد اکبر و اصغر:      در ره نفس کزو سینه ما بتکده شد           تیر آهی بگشائیم و غزائی بکنیم در ره نفس اماره زدگی، در ره طاغوت جدید زدگی، در ره غربزدگی بالاخص غربزدگی مضاعف و جدید که سینه ما از او بتکده شد، تیر آهی بگشائیم و غزائی بکنیم، دردمند باشیم و با دردمندی به جهاد بپردازیم، به غزا ، به غزوه، جهد، جهاد، نبرد...

فردید: بنده مساله "رستگاری" را مطرح کردم  مدتها، بدون اینکه اسم کتاب ببرم با همسخنی هیدگر بجا و اینکه تفسیر من از هیدگر تفسیر با ابتدا به انقلاب اسلامی و الله پس فردا و جهاد اصغر و اکبر است که همواره بیشتر با هیدگر میخواهم همسخن باشم ولی نه یک سخنی و یک دلی. من در عین حال که با هیدگر میگویم همسخنم از کجا که با شما ها این سعادت این که بیشتر نه تنها همسخن، یکدل باشم و یک سخن. در یکدلی و یک سخنی مساله دیگری است ولی با هیدگر همسخنم همسخنی ای که به حقیقت نه با "تعلیل بارد"، بعد از سی سال مطالعه  میگویم هیدگر جهت فکرش  جهت جمهوری اسلامی است"