لب های باران تکان نمیخورد اما معلوم بود که دارد در دلش دعا میکند و با چشمان قشنگش به صورت مادرش زل زده بود. لحظاتی بعد، فیروزه خانم اندکی آرام تر شد. به باران گفت: «الهی دورت بگردم بهترم. برو قرصمو بیار!» باران لبخندی زد و بلند شد و رفت و برگشت و قرص کوچکی در دهان فیروزه خانم گذاشت. وقتی باران میخواست برود، فرحناز از فرصت استفاده کرد و دست کوچک بارانِ ده ساله را گرفت. باران از رفتن منصرف شد و با فرحناز چشم در چشم شدند. فرحناز به آرامی آغوشش را به طرف باران باز کرد. باران لبخندی زد و به آغوش فرحناز رفت. فرحناز او را بوسید و بویید. دقیقا بوی بهار میداد. اینقدر باران، بهار بود که فرحناز دلش نمیخواست او را از بغلش جدا کند. او را کنار دستش نشاند. همین طور که باران را نوازش میکرد، دید فیروزه خانم اندکی بهتر شده و بهتر نفس میکشد. به فیروزه خانم گفت: «کمکم کن که به مطلبم برسم!» فیروزه خانم بلند شد و نشست. دستی به سر و صورتش کشید. پرسید: «چی میخوای؟» فرحناز جواب داد: «خودت که میدونی! من هر شرط و شروطی که بگی قبول دارم.» فیروزه خانم گفت: «من مریضم. خیلی فرصت ندارم. میترسم برای باران.» فرحناز خیلی جدی گفت: «اصلا نگران نباش! تو که هنوز نشنیدی پیشنهاد من چیه؟» فیروزه خانم گفت: «چه پیشنهادی؟» فرحناز گفت: «تو پاشو بیا پیشِ لطیفی و توکل و همه چیزو براشون تعریف کن. حتی ترتیبی میدم که آزمایش از تو و بچه ها بگیرن و خیال همه راحت بشه که تو مادرِ باران و بهاری! بعدش با باران پاشو بیا پیش خودم بمون. دیگه لازم نیست بری اونجا و کار کنی. بهار رو هم میاریم پیش خودمون. هزینه درمانت با من. ایشالله عمر نوح بکنی اما بخاطر این که خیالمون راحت باشه که بعد از تو ، کفالت و مسئولیت این دخترا به من میرسه، میریم دادگاه و کارای قاونیش در کمترین زمان ممکن و با بهترین وکیل ها انجام میدیم. این پیشنهاد منه! نظرت؟» فیروزه خانم گفت: «امروز تو حرم به امام حسین و شاهچراغ گفتم من دیگه پام لبِ گوره. یکی بفرستین که بچه هام ... یتیمای آقاباقر بی کس و کار نشن! اما نمیدونم چرا تو رو فرستادن؟!» فرحناز که وسط بحث جدی، از این حرف فیروزه خانم خنده اش گرفته بود پرسید: «وا ! فیروزه خانم! دستت درد نکنه. مگه من چمه؟» فیروزه خانم گفت: «دلخور نشو! من آدم رُکی‌ام. تو شکل ما نیستی. شکل خانم لطیفی و خانم توکل نیستی. قر و فر داری. خیلی خوشکلی. لابد خونتون هم بالاشهره و تیتیش مامانی هم هستی! آره؟» فرحناز وقتی خنده اش تمام شد، به چشمان فیروزه خانم زل زد و گفت: «ببین خواهر جون! فکر نمیکنی دعات مستجاب شده و خودِ آقا منو فرستاده در خونه ات؟ اما من از همین اول دارم میگم! من دوتاشون رو میخوام. دوتاشون! هم بهار و هم باران. خودت هم مهمون خودمی. اصلا تو صاب خونه ای. قدمت بالای سرم. اما شرط داره. باید بیایی و بگی که ماجرا چی بوده! و الا من نمیتونم کاری بکنم و خبال تو رو هم راحت کنم! متوجهی چی میگم؟» قیافه فیروزه خانم تو هم رفت و با غصه گفت: «آخه منم وقت ندارم. سرطانم پیش رفته است. دکتر گفته دیگه نمیشه جلوشو گرفت.» فرحناز همان طور که دستش تو دست باران بود، به فیروزه نزدیکتر نشست و گفت: «توکلت به خدا باشه. فیروزه ببین چی میگم! به همون امام حسینی که امروز جلسه روضه اش بودیم... به همون علی اصغرش که براش گریه کردیم ... قسم میخورم واسه بهار و باران کم نذارم. میشم کنیزشون. من کی هستم که بشم صاحب و مامانشون؟ به امام حسین قسم خوردم. فقط تو به من یه کم فرصت بده!» فیروزه گفت: «چه فرصتی؟ چه وقتی؟» ادامه👇 @Mohamadrezahadadpour

فرحناز گفت: «خونه و زار و زندگی من و شوهرم باید آماده بشه تا این دو تا خانوم قدم بذارن رو چشمام. قضیه اش طولانیه. باید برم تمیزکاری. مال و اموال خودم و شوهرمو تمیز کنم. یه مدت تو خونمون سگ داشتیم. باید برم کل خونمون طاهر کنم. برم ببینم حق الناس گردمون هست یا نه؟ قول میدم ... قول میدم بیشتر از یک هفته طول نکشه. از امروز بشمار! هفت روز دیگه! هفت روز دیگه میام تا با هم بریم پیشِ لطیفی و توکل. تو این مدت، تو هم آزمایش میدی و معلوم میشه که مادر دوتاشون هستی و بقیه حرفتو باور میکنن. فیروزه خانم! بهم قول میدی؟ دلم گرم باشه؟ یاعلی میگی؟» فیروزه خانم که انگار هنوز ته دلش تردید داشت، نمیدانست چه بگوید؟ مرتب به این ور و آن ور نگاه میکرد. زیر لب میگفت «خدایا چیکار کنم از دست این زنه؟ ول کن نیست!» تا این که... فرحناز دید که باران دستش را روی دست مادرش گذاشت. فیروزه خانم به چهره معصوم باران نگاه کرد. دید دارد لبخند میزند. فقط همین. یک لبخند. همان لبخند باران، ته دلِ فیروزه را گرم کرد. فرحناز تا لبخندش را دید، از فرصت استفاده کرد و پرسید: «حله فیروزه خانم؟ یاعلی؟» فیروزه خانم هم جواب داد: «توکل بر خدا! باشه. یاعلی.» فرحناز گفت: «فیروزه خانم بگو به روح آقاباقر قسم!» فیروزه خانم که همچنان چهره اش در هم بود گفت: «وای این چه قسمی هست ... من تا حالا این قسمو نخوردم...» که متوجه شد باران دستش را که روی دست مادرش بود، اندکی بیشتر فشار داد. فیروزه خانم فهمید که بله! باید قسم بخورد و به فرحناز قول بدهد و ته دلِ فرحناز را گرم کند. فرحناز با این قول و قسم فیروزه خیالش قرص و محکم شد و نفس راحتی کشید. اما فقط یک هفته فرصت داشت... یک هفته تا بتواند اساس دیوار و زندگی جدیدش را با باران و بهار بچیند و ببرد بالا! ادامه دارد... @vesaltorkabad

نوحه زیبای یزدی...

🎥داستان زنده شدن زن عرب 👤سخنرانی حجت‌الاسلام مومنی ┄┅┅┅┅❁💚❁┅┅┅┅┄ @vesaltorkabad

جزوه بسیار عالی درباره خمس این جزوه به درد همه عزیزان میخوره لطفا حتما مطالعه کنید. داستان #بهار_خانم @Mohamadrezahadadpour