استمرار داشتن از تعهد میاد. یک‌روزهایی واقعا حس‌وحال هیچ‌کاری نیست، از اون روزهاست که مثلا اگر یک صفحه رو می‌تونی توی ده دقیقه بخونی، اون روز چهارساعت گذشته و هنوز پای همون یک‌صفحه موندی، اما چون به خودت قول دادی و نسبت به حرفی که به خودت زدی احساس مسئولیت می‌کنی باز هم دست از تلاش نمی‌کشی. این رو بهش می‌گن استمرارداشتن فارغ از این‌که چقدر پیشروی مفید داشتی. حتی اگر دانش‌ت یک کلمه از روز قبل‌ت بیش‌تر باشه بازی رو بُردی.

‏خاورمیانه را به تقلیدِ چشمانِ شرقیِ تو ساخته‌اند؛ پرالتهاب، اندوهگین، خسته، زیبا. نزار قبانی

زیر لب می‌خواند: «دیگه عاشق شدن، ناز کشیدن فایده نداره، نداره. دیگه دنبال آهو دویدن فایده نداره، نداره.» و برگ‌های خشکیده‌ی روی زمین را جمع می‌کرد. از موسیقی‌هاییست که باید وقتی روی برگ های پاییز راه می‌روی و خش و خش صدا می‌دهد گوش دهید. #غمِ‌پاچیده‌شده

ای نور ما ای دولت منصورِ ما #غمِ‌پاچیده‌شده

یکی برام از اینجا کتاب ایستگاه خیابان روزوِلت و خارومیخک و بخره. ممنون. #کتاب_خوب

«تلک قضیه» آنجا که حجم اندوه و هجوم غم زیاد می‌شود، هنر پاک می‌تواند از تراژدی، حماسه بسازد. حماسه‌ای که وجودی حقیقی دارد نه رویایی تصنعی است.. شعری از شاعر مصری به نام مصطفی ابراهیم است که یک مصری دیگر به نام امیر عید اخیرا آن را اجرا کرده.

محکوم کردن، چیزی از قدرت باروت کم نمی‌کنه!

تمرکزت رو بذار روی یک چیز. وقتی همزمان تمرکزت روی همه‌چیزه انرژی زیادی ازت می‌گیره. کارهایی که می‌خوای انجام بدی رو به ترتیب روی کاغذ بنویس و وقتی از بالا شروع می‌کنی، دقیقا تمرکزت روی کاری باشه که داری انجام‌ش می‌دی. این خیلی توی ذخیره‌ی انرژی بهت کمک می‌کنه.

واسه بابام دعا کنین، از دیروز واسه بالارفتن فشار بیمارستانیم.

دیشب تو بیمارستان با یه پیرمرد گوگولی آشنا شدم و داشتم بهش انتگرال یاد می‌دادم.

این چندروز درگیر نوشتن یک برنامه‌ی ساده‌ بودم. یک چالش نسبتا سنگین که در عین سادگی ظاهری نرم‌افزار، حسابی داشته‌هام رو به چالش می‌کشید، در حدی که روزهای اول تصمیمم واقعا نمی‌دونستم می‌خوام چیکار کنم و با کلی تحقیق و پیگیری بالاخره تونستم یک شکل کلی ازش به ذهن بسپارم و درنهایت پیاده‌سازی‌‌هاش رو انجام بدم. دیروز نشستم یک دستی به کدش کشیدم و حسابی تر و تمیزش کردم. البته از دیدگاه استاندارد کد تمیز شاید خیلی هنوز جای کار داشته باشه، اما از دید شعور خودم خیلی چیز حقی شده، در حدی که از دیدنش سیر نمی‌شم.