عطرِ دل انگیزِ شکوفه درختِ پرتقال، اُردیبهشت را بهشت تر می کند.

خدا انسان موئمن را در قرآن این‌طور وصف می‌کند : اى جانِ به آرامش رسیده 💙! فجر_۲۷ قرآن با ما حرف ها دارد. این ماییم که تا به قرآن می‌رسیم کر و خواب‌آلوده‌ایم. چرخ در مجازی از واجبات زندگی شده، غذا هم که نخوریم میمیریم خب! دورهمی با رفقا و خانواده هم واجب است و سرکار رفتن هم لازم برای امرار معاش ولی قرآن خواندن مستحب است و زیاد هم ضروری نیست!

زشته انقدر قرآن نخونیم که وقتی مردیم و از بلندگو داره صوت قاری پخش میشه روحمون بگه، هی به این جسمه میگفتم من شارژر دارما، شارژم داره تموم میشه ها، میگفت نه نداری! بیا پس این چیه!

بهای وصلِ تو گر جان بُوَد؛ خریدارم

خوش نشستی بر دلم، کاشانه میخواهی چکار؟

نیاز که وقتی دارم نا امید می‌شم خمینی درونم سرم داد بزنه و بگه " خیلی خری! "

رد سرخِ خون نشانه‌ی عملکرد درست است، خب! اما بگویید تا کِی باید بنشینیم و نظاره گره غسلِ خون گرفتن طلاب باشیم! عده ای را در مشهد به آن شکل فجیع. آرمان را با ضربات وحشیانه‌ی تیزی و چاقو و دیروز آیت الله سلیمانی و امروز آقای سجادی. تا دیروز عمامه پرانی می‌کردند، حالا باید شاهده روحانی کُشیِشان باشیم؟ روحانیت همواره در دنیا مظلوم ترینِ افراد و مبارز ترین بودند. همان هایی که زیر شکنجه‌های وحشیانه‌ی روحی دم نزدند و مفت خور نامیده شدند! همان هایی که اسم و رسمِ مولایمان محمد و علی را بر تن دارند‌، همان ها. این وحوش قلاده پاره کرده اند آقایان! #حدیث_سادات_مهدوی

از بعد شب قدر خدا یکی یکی عشاقشو داره میبره پیش خودش. اونوقت من هنوز در طلبِ یک چشمه ز اسرارش کَر و کور و گُنگم. خدایا شکرت.

شهید بیضایی یه جا میگن برای من میدان انقلاب تهران، شلمچه یا دمشق فرقی ندارد، هرجا حرف انقلاب اسلامی است، ما هستیم. حالا ما باید برای شهید حمیدرضا الداغی بنویسیم برای من سبزوار، میدان انقلاب تهران، حلبچه‌ یا دمشق فرقی ندارد، هر کجا حرف غیرت است، ما هستیم.

باد کردن رگ غیرت برای ناموس این مملکت بسیجی، طلبه یا ظاهر مذهبی داشتن‌ نمیخواد ی جو غیرت میخواد همین! خلاصه این خاک پر از علی خلیلی و محمد محمدی هاست.. پ.ن: حمیدرضا‌الداغی که برای رفع مزاحمت از دختران در سبزوار پیش قدم شده بود پس از درگیری با ارازل و جراحت با ضربات متعدد چاقو، ساعاتی پیش به مقام شهادت نائل شد:)

جا داره که بلند بلند بخونیم : بر عزم خویش تکیه کن ار سالکِ رهی وامانَد آن که تکیه کند بر عصای خویش