چهارشنبه ها که میرم مدرسه پیش بچهها، وقتی میرسم خونه یه کوه گل باید خشک کنم. بچه دبستانیا واقعا خوش قلب و مهربونن. تا خرخره آدم و دوست دارن.
زرنگا یه آپشنی دارن تحت این عنوان که هر سختیای به قلب و زندگیشون میاد سریع میگن خدایا اینو کفاره گناهام حساب کن، اینطوریه که هم روحشون بزرگ میشه هم خدا خیلی غفاره. -ماحی-
غباری جایی که دستش به چیزی بند نبود و خیلی دیگه طفلکی میشد از کسی میگفت: چنان مکن که تو را با خدا حواله کنم.
به قول یکی، انقدر شکست میخورم تا بلاخره شکست ازم خجالت بکشه و رها کنه بره. من اومدم تا روشو کم کنم. صد بارم که شده خراب میکنم تا از اول بسازم و برسم به چیزی که میخوام.
مُرتاح
چقدر قشنگ گفته استاد #عین_صاد، غم ها را نمیتوان کم کرد، باید خودت را زیاد کنی!
میخندیم، شادیم، سرکاریم، آسوده خاطریم، گشت و گذار میریم، کتاب میخونیم، اما در همهی این مواقع غمگین هم هستیم. من خیلی تلاش کردم که غم رو از خودم دور کنم، اما نشد. غم عضو جدایی ناپذیر از انسانه. نمیخواستم قبول کنم، اما چیزی که عیان است چه حاجت به بیان است؟ پس از این به بعد طبق سخن استاد #عین_صاد که گفت: غم هارا نمیتوان کم کرد باید خودت را زیاد کنی! پیش میریم تا ببینیم خدا چی میخواد.