#شهید🌿 ما با جهاد، با مرگ می جنگیم و از او به شهادت می گریزیم   شهادت را نه در جنگ،در مبارزه می دهند #شهیدانه🌱 @westaz_defa

چهل سال مبارزه کم نیست🥀💔 #حاج_قاسم @westaz_defa

آه دی ماه ، آه ماه سرد.... #مرد_قهرمان #سردار_دل_ها @westaz_defa

۴ روز تا سالگرد حاج قاسم . . 💔 @westaz_defa

•.↜⃟🌱➺ انقلاب کارمند نمی‌خواهد، پا کارِ جهادی می‌خواهد. #حاج_قاسم شــهــیدانــهـ⃟🌱 @westaz_defa

سوال هایی که جوان دهه هشتاد کرده: 📝 چرا رهبری نسبت به عملکرد مجموعه هایی که زیر نظرشه سلب مسئولیت میکنه ، خیلی توضیح نمیده ؟ 📝 همه یادمونه امام خمینی مصاحبه های زیادی داشت و پاسخ گو بود ولی الان ما این رو نمیبینیم چیزی برای تبیین خیلی چیزا، جهاد تبیین رو باید رهبری شروع کنه با پاسخ به سوال های واقعی مردم نه سوال هایی که خودش طرح میکنه 📝سیاست های کلی نظام در حد یک شعاره و جدیتی در انجام شون دیده نمیشه واقعا اینقدر که جلوش خم و راست میشن به حرفش گوش نمیدن؟ سرمایه گذاری های غلط در خارج از کشورو نیرو های نیابتی که پاچه ی خودمون رو گرفتن، معنای درستی از توسعه نداره. توسعه رو کشور های همسایه بهتر درک کردن. کاری به آمار نداریم. شما ببین چقد لمس میشه توسعه . 📝چرا همچنان در حوزه ی آموزشی ما بد ترین فرایند هارو داریم؟ یعنی رهبری نمیتونه کاری کنه؟ قطعا میتونه ولی... 📝در فرآیند تایید صلاحیت نامزد ها رهبری دخالت کردن و چیزی شد که الان همه باهاش درگیریم و ناراضی ایم. واقعا انتخاب ادمای قدرتمند و با برنامه و فهمیده رو باید فدای شکوه انتخابات کنیم؟

و اما پاسخ سوالات👇👇👇

درباره‌ی رهبر این‌که بگیم رهبر از خودش «سلب مسئولیت» می‌کنه، ناشی از قاطی‌کردن «مسئولیتِ راهبری» با «مسئولیت اجرا»ست. طبق قانون اساسی، اجرا با دولته، قوه قضائیه‌ست، مجلسه. اگر رهبری بابت هر خرابکاری توضیح بده، یعنی عملاً ساختار مسئولیت‌پذیری و تفکیک قوا رو نابود کرده. پاسخ‌گویی باید از جایی باشه که شخص در او اختیارِ اجرا داره. مقایسه‌ی آیت‌الله خامنه‌ای با امام هم دقیق نیست. امام رهبر یک نهضتِ در حال انفجار و انقلابی بود (بمعنای وضعیت انقلابی و انتقالیِ جامعه)، نه رأس یک نظام تثبیت‌شده با صدها نهاد و ساختار قانونی پیچیده. ابتدای انقلاب مصاحبه و نامه‌نگاری، ابزار اداره‌ی کشور بود، اساسأ از منابع مهم ما برای فهم تاریخ ابتدای انقلاب، همین نامه‌نگاری‌ها و مصاحبه‌ها و سخنرانی‌هاست؛ که اگر این‌جا تبدیلش کنی به «رویه‌ی دائمی»، یعنی شخص‌محوری به‌جای نهادسازی، یعنی یک قدم بر خلافِ جهت حکومتِ مردم بر مردم و تقسیم قدرت‌ها و اختیارات. سیاست‌های کلی نظام هم شعار نیست، مشکلِ کشور فهم مسئله و اجراست. سیاست‌های کلی طی سال‌ها به دولت‌های مختلف ابلاغ شده، مثل فرمان هشت‌ماده‌ای مبارزه با مفاسد اقتصادی در سال ١٣٨٠، سیاست‌های کلی اقتصاد مقاومتی در سال ١٣٩٢، سیاست‌های کلی برنامه پنج ساله هفتم توسعه در سال ١۴٠١، اجرای این‌ فرامین با دولته. این‌که گوش نمی‌دن، ضعف حاکمیتِ قانون و فقدان ضمانت اجراست که نتیجه‌ی اهمالِ مجلس و دولته، نه بی‌اعتباریِ سیاست‌های کلی. اگه قرار بود رهبری شخصاً هر سیاستی رو اجرا کنه، اساساً چرا انتخابات برگزار می‌کنیم و چرا دولت و مجلس تشکیل دادیم؟ سرمایه‌گذاری خارجی برای تامین امنیت پایدار رو به گزاره‌ی «نیروهای نیابتی» تقلیل نده و با هم قاطی نکن. ما در منطقه‌ای زندگی می‌کنیم که اسرائیل میخواد طرح «اسرائیلِ نیل تا فرات» و «طرح یینون» رو توش اجرا و کشورهای منطقه رو تجزیه و غصب کنه. آمریکا -کاندولیزا رایس- رسماً در سال ٢٠٠۶ «طرح خاورمیانه جدید» رو اعلام کرد اگر ما در تحلیل منطقه‌ این واقعیات رو نادیده بگیریم ابتدای کَلافِ تحلیل رو گُم کردیم. نفوذ منطقه‌ای هزینه داره، ولی هزینه‌ی نبودش به‌مراتب بیشتره. مشکل اینه که ما بلد نیستیم دستاورد امنیتی رو به توسعه اقتصادی گره بزنیم، ما پیروزی میدانی و نظامی در سوریه و عراق رو نتونستیم به پیروزی اقتصادی و دیپلماتیک تبدیل کنیم، نه این‌که اصل سیاست اشتباه بوده. منطقه بدون عمق استراتژیک یعنی جنگ داخل مرزها با دشمنی که اساساً با وسعت، هویت ملی و دینی، امنیت، اقتدار نظامی، ثبات اقتصادی و توسعه‌ی تو مشکل وجودی داره. این‌که می‌گی توسعه لمس نمی‌شه، یک حرف احساسیه نه تحلیلی. توسعه فقط برج و ویترین نیست. کشورهایی که مثال می‌زنی یا نفت دارن یا تحت چتر امنیتی آمریکا‌ن و همیشه یک «متحد درجه سه» و «شوگر مامی» غرب باقی میمونن. مثلا قطر میلیاردها دلار سرمایه‌گذاری مستقیم و غیرمستقیم در غرب داره و یکی از سه متحد سیاسی آمریکا و میزبان بزرگترین پایگاه نظامی امریکا در منطقه‌ست اما وقتی پایتختش توسط اسرائیل بمباران شد چتر حمایتی و پدافندیِ آمریکا برای دفاع از قطر هیچ کاری نکرد. ایران هزاران سال امپراتوری بوده و مردمانش ذهنیت امپراتوری دارن، کشورهایی که نام بردی با ٧٠ سال قدمت، هرگز جمعیت و پیچیدگیِ ما رو ندارن. خلاصه که، توسعه بدون استقلال سیاسی و چتر امنیتی و نظامیِ بومی، اسمش «رشد مصرفیه»، نه توسعه. قدم اول تمام جوامع توسعه‌یافته ایجاد همین چتر بوده. آموزش‌وپرورش فاجعه‌ست، قبول. ولی این‌که بگیم رهبری «می‌تونه کاری کنه ولی نمی‌کنه» ساده‌سازی مسئله‌ست. آموزش‌وپرورش حیاط‌خلوت دولت‌ها بوده، بودجه‌اش رو هم خود دولت‌ها سوزوندن، منابع و روندهاش هم دولت‌ها تشکیل دادن و وضعیتش ناشی از یک تطور تاریخی هم هست. رهبری نه وزیر عوض می‌کنه، نه برنامه‌ی درسی می‌نویسه. نهادهای زیرمجموعه نهاد رهبری نهایتاً می‌تونن مدرسه بسازن، که می‌سازن. تأیید صلاحیت‌ها هم کار شورای نگهبانه، نه رهبری. دخالت رهبری اگر در انتخاباتی بوده، اتفاقاً برای بازتر شدن فضا بوده، نه بستن. مثلاً انتخابات سال ١٣٨۴ که معین ردصلاحیت شده بود و اعتراض کرد و با توصیه‌ی رهبری تایید صلاحیت شد و شکست هم خورد. مشکل اینه که ما احزاب واقعی نداریم که آدم قوی تربیت کنن، خودمون هم از ساختارهای انتخابی درست استفاده نمی‌کنیم، بعد توقع داریم از دل یک سازوکار معیوب، نامزد تراز دربیاد. این هم به احزاب مربوطه نه رهبری. و آخرش هم درست می‌گی: مردم ۵۷ برای نخست‌وزیر انقلاب نکردن. برای استقلال سیاسی و ملی و هویتی، کرامت، و حاکمیتِ خودشون بر خودشون انقلاب کردن؛ به همین علت من پنج ساله که میگم ما مردم هم برای بهبود انتخاب‌های سیاسی‌مون باید کتاب بخونیم و تحقیق کنیم و از سطح تحلیل‌های خبری، به تحلیل تاریخی و منطقی برسیم. 📝 نوید خوشنامـ @westaz_defa