رمان_مدافع_عشق_قسمت8 #هوالعشـــــــــق: نزدیڪ غروب،وقت برای خودمان بود... چشمانم دنبالت میگشت... میخواستم اخرای این سفر چندعڪس از#توبگیرم... گرچه فاطمه سادات خودش گفته بود ڪه لحظاتـےرا ثبت ڪنم... زمین پرفراز و نشیچ فڪه با پرچم های سرخ و سبزی ڪه بادتڪانشان میداد حالـےغریب را القا میڪرد.. تپه های خاڪـے... و تو درست اینجایـے!...لبه ی یڪـےازهمین تپه ها ونگاهت به سرخی آسمان است پشت بمن هستـےو زیرلب زمزمه میڪنـے: #از_هر_چه_ڪه_دم_زدیم آنها _دیدند... آهسته نزدیڪت میشوم. دلم نمی آید خلوتت را بهم بزنم . اما _آقای هاشمی توقع مت را نداشتی آنهم در این خلوت ازجامیپری!می ایستی و زمانی که و زمانی که رومیگردانی سمت من،پشت پایت درست لبه ی تپه،خالی میشود.... از سراشیبی اش پایین میافتی .....سر جا خشڪم میزند#افتاد!!... پاهایم تگان نمیخورد...به زور صدا رو ازحنجره ام بیرون میکشم.... _آ....قا....ها.....ها...هاشمیے یک لحظه به خودم می آیم و میدوم ...میبینم مایین سراشیبی دوزانو نشسته ای و گریه میکنی... تمام لباست خاکی است..... و با یڪ دست مچ دست دیگرت را رفته ای... فڪر خنده داری میڪنم#یعنی_از_درد_ گریه_میکنه!! اما...تو... حتمن اشڪهایت ازسربهان نیست ..علت دارد...علتـےڪه بعدها ان را میفهمم... سعی میکنم آهسته از تپه پایین بیاییم که متوجه میشوی و به سرعت بلند میشوی... قصدرفتن ڪه میڪنےبه پایت نگاه میڪنم... #هنوز_کمی_میلنگد.... تمام جرئـتم را جمع میڪنم و بلند صدایت میڪنم.. _ ا قـا......آقای هاشمی #ســـــــــیــد... یــک لحظــه نریــد... ترو خــدا... بـاورڪنیـدمن!... نمیخواســـــــــتم ڪــه دوبــاره.... دســــــــتتون طوریش شه؟؟؟؟آقای هاشمی با شمام... اما تو بدون توجه سعـےڪردی جای راه رفتن،بدوی!... تا زودتراز شر#صدای_من راحت شوی.. محڪم به پیشانـےمیڪوبم... #یعنیا_خرابکارتر_از_تو_هست_عاخه؟؟؟ چقد_عاخه_بےعرضههههه. انقدر نگاهت میڪنم ڪه در چهار چوب نگاه من گم میشوی... #چقدر_عجیبـے.. یانه...#تو_درستی.. ما انقدر به غلط ها عادت کردیم که... در اصل چقدر من #عجیبم....