از همان سن کودکی و نوجوانی علاقه خاصی به #امام_زمان_عجل الله داشت. می گفت من دوست دارم #امام_زمانم_عجل الله از من راضی باشد. نماز امام_زمان_عجل الله را همیشه می خواند. صورت امیر را زنبور نیش زده بود. به حالت بدی متورم شده بود. اما اصرار داشت در مراسم تشییع شهید_نوژه شرکت کند. وقتی از مراسم برگشت دیدم جای نیش زنبور خوب شده است. ازش پرسیدم چی شده : گفت: وقتی تابوت شهید_نوژه تشییع می شد مردی نورانی را دیدم که سوار بر اسب در میان جمعیت بود. آن آقا شمشیری بر کمرش بود و روی شمشیرش نوشته بود: یا مهدی_عجل الله ، یکباره امام به سراغم آمدند و پرسیدند: «صورتت چرا ورم کرده؟» بعد آقا دستی به صورتم کشید و گفت خوب می شود. باورش برای خیلی ها سخت بود. اما نشانه ای که نشان از بهبودی امیر بود مرا به تعجب وا داشت؟ من حرف امیر را باور کردم. من که پدرش بودم از او گناهی ندیدم. بارها در حال خواندن نماز امام_زمان_عجل الله دیده بودم. برای کسی از این ماجرا چیزی نگفتم چون باورش سخت بود. امیر در سال ۱۳۶۶ به شهادت رسید. همه بدنش سوخته بود. ولی تعجب کردم. فقط گونه سمت راست صورت امیر همان جایی که آقا دست کشیده اند سالم مانده بود؛ حالا مطمئن شدم که فرزند پاک و مومن من در نوجوانی به خدمت #امام_زمان_عجل الله مشرف شده. شهید والامقام امیر امیرگان برگرفته از کتاب: وصال، صفحه ۱۶۶ الی ۱۶۹