یاد عطش و تشنگی توی حرم ،مانده بودیم آب بخوریم یا تشنه از پیش ارباب تشنه لب بریم؟

یادهای نیمه‌شب... میل‌های نیمه‌شب... فکرهای نیمه‌شب... رنج‌های نیمه‌شب... دارد از پشت پنجره به باقی‌مانده‌ی یک آدم نگاه می‌کند...

عجب شبی ست امشب

راستی باقی مانده ت چقدر ه؟؟

مال ما که به ته دیگ رسیده

#یا_حسین_جان #مداحی_زنده_یاد_سید_ذاکر #خوشنویسی_مجید_آل_حسین

اول صبحی رزق #روضه

﷽ #سلام_اربابم_ع✋♥️ جدایےاز تو برایم خیاݪ خام حُسیݩ بہ احترام تو داریم احترام حُسیݩ طلوع ڪردےو چشماݩ صبح روشݩ شد سلام جلوه ے نور خدا سݪام حُسیݩ

سید دل پرخونی داشت، همراهانش با صدای «یارب» ‌های او در نیمه‌ شب آشنا بودند.   پاسی از شب كه می‌گذشت، در انتظار صدای ناله‌های آوینی چشمانشان را باز می‌كردند مرتضی مرثیه‌سرا بود، دلی عاشورایی داشت قصه وصال، روح بی‌تابش را عاشق می‌ساخت.   یكبار در دوكوهه به او گفتم: شهید داوود یكبار در زمین خیس پادگان به زمین افتاد و گریه كرد وقتی علت گریه‌اش را پرسیدم، پاسخ داد:"یاد حضرت عباس افتادم كه هنگام به زمین افتادن دست نداشت، حتماً‌ خیلی سخت به زمین افتاده است".    با شنیدن این سخن گریه مجال صحبت را از مرتضی گرفت، همانجا در پادگان نشست، ساعت‌ها به یاد غربت عباس‌بن‌علی  و داوود گریست. گوئی پرده‌های غیب را از چشمانش گرفته بودند، داوود را در زمین صبحگاه می‌دید. لب به سخن گشود، داوود باید می‌رفت.   برخاست،‌ پا برجای گام‌های داوود نهاد. مرتضی مردی آسمانی بود كه پای بر خاك داشت. 📚منبع : كتاب هسفر خورشید. راوی : برادر رضا برجی