#دعای_عرفه دعایی است که امام حسین(علیه‌السلام) در روز ۹ ذی‌الحجه در آخرین حج خود در صحرای عرفات خوانده‌اند. شیعیان این دعا را در روز عرفه در صحرای عرفات و در کربلا قرائت می‌کنند. عرفه روز کسب معرفت، توبه و تقاضای مغفرت و نیایش با خداوند است. با دقت در فرازهای دعای عرفه می‌توان به حقیقت و هدف اصلی این روز پی ببریم؛ در حقیقت دعای عرفه را می‌توان دعا برای کسب شناخت صحیح بین حق و باطل دانست. با بررسی روابط و قوانین بیان شده در دعای عرفه و کاربرد آنها در زندگی به خودشناسی و در نهایت به خداشناسی خواهیم رسید. برای آگاهی بیشتر از چیستی روز عرفه و چرایی اهمیت دعا و راز و نیاز در آن می‌توانید به مقالۀ «عرفه چیست و فلسفه توقف حجاج در عرفات چیست ؟» مراجعه کنید. دعای عرفه بدون شک یکی از برترین ادعیه‌ای است که از ائمه (علیهم‌السلام)  به ما رسیده است. شاید این تجربه را همۀ ما داشته‌ایم که گاهی حرف‌های دل ما را دیگری با بیانی بسیار رساتر عنوان نموده است، برای مثال تصور کنید در جمعی حضور دارید که خواسته‌ها و دغدغه‌های افراد حاضر در جمع بسیار شبیه هم است. اگر قرار باشد دغدغه‌ها و نیازهای خود را به فردی که مسئول رسیدگی است انتقال دهیم، به نظرتان به چه روشی باید عمل کنیم؟ چگونه و در قالب چه کلماتی باید مسائل را مطرح کنیم، که مورد توجه قرار بگیرد؟ به احتمال زیاد همه موافق این نظر هستیم، که فردی با بلیغ‌ترین کلام و بیشترین شناخت نسبت به جمع و ضعف‌ها و نیازهای آنان باید به نمایندگی از سایرین سخن بگوید. همۀ این مثال‌ها مقدمه‌ای بود، برای اینکه بگوییم فلسفه دعای امام حسین‌ (علیه‌السلام) در روز عرفه چیست. متن بسیاری از ادعیه همان حرف‌ دل ما بندگان گناهکار است. حرف‌هایی که در شیواترین و زیباترین حالت ممکن بیان شده‌اند. کجا یک بندۀ معمولی می‌تواند به زیبایی آنچه در دعای عرفه آمده است، فقر را وسیله‌ای برای توسل قرار دهد؟ امام معصوم، همان نمایندۀ خوش‌کلامی است که به نیابت از ما و با شناخت کامل از ضعف و فقرمان به درگاه خداوند عرض می‌کند: «ها أَنَا أَتَوَسَّلُ إِلَيْكَ بِفَقْرِى إِلَيْكَ، وَ كَيْفَ أَتَوَسَّلُ إِلَيْكَ بِمَا هُوَ مَحالٌ أَنْ يَصِلَ إِلَيْكَ؟ اینک به سبب نیازم به تو، متوسل به توأم و چگونه متوسل به تو شوم به آنچه که محال است به تو برسد؟»[1] 🌟اللّهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّدوَآلِ مُحَمَّد وَعَجِّل فَرَجَهُم🏴