#روحیه_سالم مصیبت آن وقتی است که آفت به ریشه درخت بخورد، اگر آفت به ریشه خورد محفوظ ماندن شاخه و میوه و برگ و شکوفه اثر ندارد. اگر خدای ناخواسته آدمی در ناحیه روح و قلب بدبین باشد، خودش را تک و تنها و بی غمخوار و مددکاری ببیند، دیگر همچون شخصی نه برای خودش و نه برای دیگران مفید نخواهد بود؛ آنچنان زندگی با مرگ چندان تفاوتی ندارد هر چند هزاران برگ و نوا داشته باشد. در قرآن کریم این تعبیر زیاد آمده که خسران و بدبختی آنجاست که آدمی در ناحیه معنی و روح ببازد؛ باختن اثرات و ثمرات زندگی چندان اهمیتی ندارد. زندگی اگر باشد، همیشه اثرات و ثمرات دارد ولی خدای ناخواسته اگر آدمی مثلاً امید و رجاء خود را ببازد و از دست بدهد اهمیت فوق‌ العاده دارد. بالاتر از آن هنگامی است که ایمان و معرفت خود را ببازد، زیرا ایمان است که منبع امید و رجاست، ایمان است که توکل و اعتماد و امیدواری می آورد. آدم با ایمان هیچ وقت خودش را تک و بی مددکار و بی غمخوار نمی‌بیند،همیشه در نماز می گوید: 《خدایا تو را میپرستیم و از تو مدد میخواهیم》 آدم مومن می گوید :《خدایا ما به تو توکل کرده ایم و به سوی تو بازگشت کرده ایم》 آدم با ایمان فرضا در اثر پیشامدهای روزگار صدمات و لطمات ای ببیند چندان نگرانی ندارد. در مورد این افراد و اشخاص باید گفت 《سر ایمان و عقیده و روحیه آنها سلامت باشد》... 📚استاد شهید مطهری، حکمت ها و اندرزها، جلد اول، صفحه155