✅ #روزبرگ_شیعه بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ السَّلاَمُ عَلَى مَهْدِیِّ الْأُمَمِ وَ جَامِعِ الْكَلِم موضوع امروز: «#شکافنده_علوم ١»         روز یکشنبه، ١۴٠٢/٠۴/٠۴ ✍️ مناسبت روز: امشب، شب شهادت #امام_محمد_باقر (ع)، خورشید پر فروغ ولایت و پنجمین اختر سپهر امامت است لذا ضمن عرض تسلیت و تعزیت، سخن امروز را با سلام و صلوات بر محمد و آل محمد آغاز می‌نمائیم؛ رسول خدا (ص) در طول حیات پربرکت خویش، فرهنگ و تمدن بزرگ اسلامی را پایه‌گذاری نمودند، و پس از ایشان، امامان معصوم (ع) با توجه به مقتضیات زمان خود، در تبیین و تکوین این فرهنگ انسان‌ساز، نقش تأثیرگذاری ایفاء نموده‌اند؛ دراین میان، امیرالمؤمنین، امام حسن، امام حسین و حضرت سجاد (ع) در دوران بسیار سختی قرار داشتند و متأسفانه با جهالت و ضلالت، و منع و جعل حدیث، و دشمنی‌های آشکار و پنهان خلفاء و بنی‌امیه مواجه بودند؛ بگونه‌ای که غاصبان خلافت به هر طریق ممکن، مانع نشر علوم علوی که بر اساس حدیث نبوی، باب مدینه علم است، می‌شدند؛ با این وجود هر یک از حضرات معصومین (ع) بنا بر مقتضیات زمان خود، تمامی مساعی خویش را در راه تبیین معارف و احکام اسلام ناب محمدی به‌کار بردند؛ چنانچه امیرالمؤمنین (ع) با ربع قرن صبر در زمان خلفاء و سپس ایجاد حکومت علوی و جنگ با ناکثین و قاسطین و مارقین، سنت رسول خدا را احیاء نمودند و سپس امام حسن (ع) با صلح خویش، ریشه‌های نفاق و کفر را به مسلمانان معرفی کرده، و امام حسین (ع) با قیام عاشورا، نهضت و جنبش بزرگی را در جامعه اسلامی ایجاد نمودند؛ در ادامه این راه نیز حضرت زین‌العابدین (ع) در قالب راز و نیاز و تعالیم روحبخش مکتب اهل‌بیت (ع)، این جنبش اسلامی را ادامه دادند؛ تا اینکه پس از چهار دوره بسیار سخت، بالاخره با افول بنی‌امیه و تقابل بنی‌العباس با آن‌ها بر سر حکومت دنیا، و کمتر شدن فشار و کنترل از سوی حاکمیت، زمینه مساعدی برای رشد فرهنگ و تمدن اسلامی فراهم گردید، لذا حضرت #باقرالعلوم (ع) با تلاشی مضاعف و گسترده، نهضتی بزرگ را در زمینه‌های مختلف علمی و معرفتی پایه‌گذاری نمودند، که این جنبش دامنه‌دار به تأسیس دانشگاه بزرگ و برجسته اسلامی در دوران فرزند گرامی ایشان، حضرت صادق (ع) انجامید؛ البته این موضوع سال‌ها قبل توسط رسول اکرم (ص) پیش‌بینی شده بود و طبق روایت جابر، حضرت با اعطای لقب «باقر»، ایشان را به عنوان «شکافنده علوم» معرفی نمودند: «یَبقَرالعلم بقْرًا» (بحارالانوار، ج۴۶، ص٢٢٢) در روایات آمده که حضرت باقرالعلوم (ع) اکثر علوم اسلامی را از آیات قرآن استخراج نموده و می‌فرمودند: «هر مطلبی که می‌گویم، از من بپرسید که در کجای قرآن آمده است تا آیه مربوطه را به شما معرفی نمایم» (اعلام‌الوری، ص١٧۶) مقام بلند علمی حضرت باقرالعلوم (ع) به گونه‌ای است که دانشمندان بزرگ آن دوران همچون «جابر بن یزید جعفی» که از موثقین راویان و اعاظم ناقلین احادیث است، هرگاه می‌خواست سخنی در باب علم به میان آورد، می‌گفت: «جانشین و حجت الهی و میراث دار دانش نبوی، محمد بن علی (ع) این‌گونه فرموده‌ است... » و به دلیل ناچیز دانستن موقعیت علمی خود در برابر جایگاه عظیم آن امام همام، هرگز از خود نظری به میان نمی‌آورد! (ارشاد شیخ مفید، ج٢، ص١۶٠) بزرگان اهل سنت نیز حضرت باقرالعلوم (ع) را ستوده‌اند و به جایگاه والا و شخصیت علمی و معنوی #امام_باقر (ع) اعتراف نموده‌اند؛ چنانچه «شمس‌الدین ذهبی» محدث و مورخ بزرگ اهل سنت در قرن هفتم و هشتم قمری، با اشاره به «علم و عمل»، «سیادت و شرافت»، و «وثاقت و متانت» امام باقر (ع)، ایشان را امام و فقیه و شایسته خلافت دانسته است. [سِیَرُ أعلامِ النُّبَلاء، ج۴، ص۴۰۲؛ و ج۱۳، ص۱۲۰] همچنین ابن حجر هیتمی، از فقهای بزرگ شافعی می‌نویسد: ابوجعفر محمد باقر، به اندازه‌ای گنج‌های پنهان علوم، حقایق احکام و حکمت‌ها و لطایف را آشکار نموده که جز بر عناصر بی‌بصیرت یا بد نیت، پوشیده نیست و از همین روست که وی را شکافنده علم و برپاکننده پرچم دانش خوانده‌اند. [الصَواعِقُ المُحْرِقَه، ص۲۰۱] نقش حضرت باقرالعلوم (ع) در تبیین و ترویج فرهنگ و تمدن اسلامی تا حدی است که بیشترین آرای فقهی، تفسیری و اخلاقی اسلامی که امروزه در کتب فقهی و حدیثی بر جای مانده، از این امام بزرگوار و فرزند گرامی ایشان، حضرت صادق (ع) است به‌گونه‌ای که راویانی چون «محمد بن مسلم» سی هزار حدیث و «جابر جعفی» هفتاد هزار حدیث از حضرت باقرالعلوم (ع) نقل کرده‌اند. [بحارالانوار، ج۱۱، ص۸۳] بر این اساس باید امام باقر (ع) را احیاگر علوم الهی و سنت نبوی و مکتب حیات‌بخش اهل‌بیت عصمت و طهارت (ع) دانست. ✍️ این مبحث ادامه دارد... https://eitaa.com/ROOZBARG

✅ #روزبرگ_شیعه بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ السَّلاَمُ عَلَى مَهْدِیِّ الْأُمَمِ وَ جَامِعِ الْكَلِم موضوع امروز: «#شکافنده_علوم ٢»         روز دوشنبه، ١۴٠٢/٠۴/٠۵ ✍️ مناسبت روز: امروز هفتم ذی‌الحجه، سالروز #شهادت_امام_محمد_باقر (ع)، خورشید پر فروغ ولایت، و پنجمین اختر سپهر امامت است، لذا ضمن عرض تسلیت و تعزیت، سخن امروز را با سلام و صلوات بر محمد و آل محمد آغاز می‌نمائیم؛ در روز گذشته عرض کردیم که در دوران امامت حضرت #باقرالعلوم (ع)، به دلیل افول بنی‌امیه و اختلاف آنها با بنی‌العباس، بستر مناسبی برای نشر احکام دین و معارف مکتب اهل‌بیت (ع) مهیا شد و #امام_باقر (ع) نیز از این فرصت طلایی، شایسته‌ترین استفاده را نمودند تا چهره زیبای حقایق دینی را از پس پرده‌های اوهام و تحریف امویان بیرون آورده و اسلام ناب محمدی را برای بشریت نمایان سازند؛ لذا این دوره را باید عصر انتشار مکتب نورانی اهل‌بیت و فقه آل‌ محمد (ص) دانست؛ همچنین در روزبرگ گذشته به گوشه‌ای از #سیره_علمی حضرت باقرالعلوم (ع) اشاره نمودیم و انشاالله در سخن امروز نیز به گوشه‌ای از #سیره_اقتصادی و نگاه آن حضرت به کار و تلاش می‌پردازیم؛ ✍️ «اسلام» آخرین و کامل‌ترین دین الهی است، که هم برای دنیا، و هم برای آخرت انسان برنامه دارد؛ لذا حضرات معصومین همواره در کنار سفارش به اصلاح امر آخرت، به سامان بخشیدن امور دنیا نیز سفارش نموده‌اند و همانطور که در روز گذشته عرض شد، یک انسان مسلمان می‌بایست یک سوم از وقت روزانه خود را به امور اقتصادی و تلاش برای کسب رزق و روزی حلال اختصاص دهد؛ از دیدگاه امام باقر (ع) نیز یکی از مؤلفه‌هایی که نقش به‌سزایی در زندگی خوب دنیوی و اخروی انسان دارد، #کسب_درآمد_حلال و نیکوست؛ لذا حضرت، مال پاک در دنیا را کمک خوبی برای آخرت دانسته و فرموده‌اند: «نِعْمَ الْعَونُ الدُّنْیا عَلی طَلبِ الآخرَة: چه کمک خوبی است [برخورداری از] دنیا برای طلب آخرت» (وسائل‌الشیعه، ج١٧، ص٢٩) در سیره عملی حضرت نیز کسب روزی حلال به‌عنوان یکی از مهمترین دستورات دینی می‌باشد؛ چنانچه محمد بن مُنکَدِر می‌گوید: روزی از روزهای بسیار گرم در حال رفتن به اطراف مدینه بودم که امام باقر (ع) را دیدم که در مزرعه، سخت مشغول کار هستند؛ با خود گفتم: سبحان الله، بزرگی از بزرگان قریش، در چنین ساعتی و در چنین حالتی در طلب امور دنیا است! باید ایشان را موعظه کنم! پس به حضرت نزدیک شدم و سلام کردم؛ و امام در حالی که عرق می‌ریختند، پاسخ سلامم را فرمودند؛ پس گفتم: «خدا مال شما را نیکو گرداند، بزرگی از بزرگان قریش در چنین ساعتی و با چنین حالتی در طلب دنیاست؟! پس اگر در چنين وضعیتی مرگ شما را فرا گیرد چه خواهید كرد؟ و در پيشگاه خداوند چه جوابى دارید؟ حضرت در جواب من فرمودند: «به خدا سوگند، چنانچه در اين حالت، مرگ سراغ من آيد در بهترين حالت‌ها خواهم بود؛ چراكه مشغول طاعت خدا هستم و مى‌خواهم خود را از افرادى همانند تو بى‌نياز گردانم و سربار جامعه نباشم؛ زيرا هر كه سربار جامعه باشد، گناه و معصيت خداى تعالى را كرده است...»؛ (وسائل الشیعه، ج١، ص۶۵٢) لذا باید بدانیم که اهل بیت عصمت و طهارت علیهم السلام، بسیار سخت کوش و پرتلاش بودند و در حالی که اعتقاد راسخ به توکل به خداوند، و همچنین رزاق بودن خداوند داشتند، اما هرگز کار و تلاش را رها نمی‌کردند؛ چنانچه استاد محمدتقی جعفری (ره) در این رابطه می‌نویسد: «تاریخ بشری با آن همه غرض‌ورزی‌ها که به یاد دارد، هرگز کار و تلاش خستگی‌ناپذیر امیرالمؤمنین (ع) و اولاد معصومین ایشان را از یاد نخواهد برد...» و سپس درباره نگاه دین مبین اسلام به کار و تلاش می‌نویسد: «بررسی لازم و کافی در آیین اسلام، این موضوع را کاملاً روشن می‌سازد که کار و کوشش در این دین آسمانی به حد اعلا رسیده؛ تا جایی که هیچ مکتب فکری نخواهد توانست فوق ارزشی را که اسلام به کار داده است، مطرح نماید... » (حکمت، عرفان و اخلاق در آثار نظامی گنجوی، ص٣٢) ✍️ و بالاخره سخن امروز را با دو حدیث گرانقدر از حضرت باقرالعلوم (ع) به پایان می‌بریم که فرمودند: «الْکسَلُ یصُرُّ بِالدّینِ وَ الدُّنیا»: «تنبلی، به دین و دنیا [ی انسان] آسیب می‌رساند» (الحیاة، ج۵، ص۴٧٢) و همچنین فرمودند: «إِنِّی لَأُبْغِضُ اَلرَّجُلَ أَوْ أُبْغِضُ لِلرَّجُلِ أَنْ يَكُونَ كَسْلاَناً [كَسْلاَنَ] عَنْ أَمْرِ دُنْيَاهُ وَ مَنْ كَسِلَ عَنْ أَمْرِ دُنْيَاهُ فَهُوَ عَنْ أَمْرِ آخِرَتِهِ أَكْسَلُ»: «همانا من با مردى كه براى كار دنياى خود تنبل و كسل باشد دشمن هستم و هركس دربارۀ دنيايش تنبلى كند (مسلماً) در مورد آخرتش تنبل‌تر است» (الکافی، ج۵، ص۸۵) https://eitaa.com/ROOZBARG

✅ #روزبرگ_شیعه بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ السَّلاَمُ عَلَى مَهْدِيِّ الْأُمَمِ وَ جَامِعِ الْكَلِم موضوع امروز: «#عيد_بزرگ_بندگی»         روز چهارشنبه، ١۴٠٢/٠۴/٠٧ ✍️ مناسبت روز: امروز، روز #عرفه و روز شهادت حضرت #مسلم_بن_عقیل (ع) است که در روز گذشته در رابطه با این مناسبت سخن گفتیم؛ اما امشب، شب #عید_قربان و از چهار شب با برکتی است که شب زنده‌داری در آنها سفارش شده و طبق روایات درهای رحمت الهی در این شب و روز به روی بشریت باز است، چنانچه پيامبر اکرم (ص) فرمودند: «خداوند متعال در عيد قربان، با عنايت (ویژه) به زمين مى‌نگرد، پس از خانه‌ها بيرون آييد تا رحمت الهی به شما برسد» لذا ضمن تبریک و تهنیت، سخن امروز را با سلام و صلوات بر محمد و آل محمد آغاز می‌نمائیم؛ عید قربان، یادآور ایمان راسخ #حضرت_اسماعیل (ع) در قربانگاه عشق، و ایثار و تسلیم #حضرت_ابراهیم خلیل (ع) در برابر خواست و رضای الهی و گذشت از فرزند عزیزتر از جانش در مسیر عبودیت و بندگی خدا است، لذا عید قربان را باید «عید بزرگ بندگی» بنامیم چراکه حضرت ابراهیم (ع)، قبل از بردن اسماعیل (ع) به قربان‌گاه، نفس خود را در پیشگاه درگاه ربوبیت قربانی کرد؛ و به بشریت ثابت نمود که محبت خداوند در قله محبت‌ها قرار دارد و همه‌ی علایق دنیا در طول محبت الهی معنا می‌شوند؛ لذا باید اذعان نمود که حضرت ابراهیم (ع) در عید قربان، «#قله_بندگی» را به نمایش گذاشته و خداوند متعال نیز آن حضرت را به عنوان الگو و «#اسوه_حسنه» در قرآن کریم معرفی نموده است؛ ✍️ کلمه «عید» از «عود» گرفته شده و به معنای بازگشت است؛ بازگشت از زندان نفس و تسلط اهریمن به سوی خدای رحمان و رحیم؛ کلمه «قربان» نیز از نظر لغوی از لفظ «قرب» گرفته شده؛ لذا هر چیزی که وسیله قرب و نزدیکی به خداوند تعالی شود را «قربانی» می‌نامند؛ حالا آن چیز می‌تواند ذبح حیوان باشد یا هر نوع صدقه دیگر؛ بنابراین «عید قربان»، به معنای «بازگشت انسان به مقام تقرب الهی» است که این مقام بلند، تنها در سایه مبارزه با هواهای نفسانی و در پرتو تهذیب نفس، خودسازی و بهره‌گیری از فرصت‌های ناب زندگی به دست می‌آید؛ البته طبق آیات قرآن کریم، تاریخچه «قربانی» کردن به زمان حضرت آدم (ع) برمی‌گردد، وقتی که فرزندان ایشان، «هابیل» و «قابیل»، قوچ و مقداری گندم را به عنوان قربانی به بارگاه خداوند تقدیم نمودند و طبق آیه ٢٧ سوره مائده این قربانی از «هابیل» پذیرفته شد و از «قابیل» پذیرفته نشد؛ و پس از آن، این عمل در تمام ادیان آسمانی به عنوان یک عبادت و در مناسبت‌ها و مواقع خاص به عنوان یک دستور و آیین الهی برجای ماند؛ در دین مبین اسلام نیز قربانی کردن، از سنت‌های الهی در مراسم حج است که زائران بیت‌الله‌الحرام پس از انجام مناسک حج و رسیدن به خلوص بندگی، در روز عید قربان به امر الهی حیوانی را قربانی کرده و شکر الهی را بجا می‌آورند؛ البته قداست و تعالی قربانی کردن در ریختن خون حیوان نیست، بلکه طبق روایات اسلامی، قربانی کردن در این روز، نماد قربانی کردن نفس و خالص شدن برای خدای یگانه است، چنانچه حضرت سجاد (ع) حقیقت قربانی را این‌گونه بیان فرمودند: «حج گزار و قربانی کننده، با تمسک به حقیقت پرهیزکاری، گلوی دیو طمع را می‌برد و او را می‌کشد» [مستدرک الوسائل، ج ۱۰، ص ۱۶۶] بر همین اساس زائران خانه خدا که پس از تحمل سختی‌های بسیار و پرهیز از نمادهای دنیوی، در آخرین منزلگاه، عید قربان را جشن می‌گیرند و با وحدت عملی کم نظیری، سر بر آستان حضرت دوست سائیده و با چهره‌ای گشاده از توفیق یافتن به ادای تکلیف الهی، به یکدیگر تبریک می‌گویند؛ مسلمانان جهان نیز «عید قربان» را از بزرگترین أعياد خود دانسته و آن را جشن می گیرند و پس از انجام دادن عبادت‌های مخصوص این روز، به دید و بازدید و شادمانی می پردازند؛ و اگرچه برگزار کردن مراسم قربانی بر زائران کعبه و در مراسم باشکوه حج واجب است، ولی بسیاری از مسلمانان در سراسر جهان در این روز، گوسفند، گاو یا شتری را به یاد سنت ابراهیم خلیل (ع)، قربانی کرده و گوشت آن را میان همسایگان و مستمندان تقسیم می کنند؛ ✍️ و سخن خود را با کلام رهبر فرزانه انقلاب در رابطه با عید قربان به پایان می‌بریم که فرمودند: «این ایثار و این گذشت (حضرت ابراهیم خلیل)، یک نماد است برای مؤمنانی که می‌خواهند راه حقیقت را، راه تعالی را، راه عروج به مدارج عالیه را طی کنند؛ (و این موضوع) بدون گذشت، امکان ندارد؛ همه‌ی امتحان‌هایی که ما می شویم، در واقع نقطه‌ی اصلی‌اش همین است که پای یک ایثار و یک گذشت به میان می‌آید؛ گاهی گذشت از جان است، گذشت از مال است...؛ گاهی گذشت از عزیزان است؛ فرزندان، کسان. امتحان یعنی عبور از وادی محنت...» [٢۶ آبان ٨٩] https://eitaa.com/ROOZBARG

✅ #روزبرگ_شیعه بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ السَّلاَمُ عَلَى مَهْدِیِّ الْأُمَمِ وَ جَامِعِ الْكَلِم موضوع امروز: «#ولایت»، شرط قبولی همه‌ی اعمال (١)         روز جمعه، ١۴٠٢/٠۴/٠٩ ✍️ مناسبت روز: امروز دومین روز از «#دهه‌_ولایت_و_امامت» است و در روز گذشته، از دلایل نامگذاری این دهه و ارتباط عید قربان و عید غدیر با موضوع «#امامت» و همچنین از اهمیت «#ولایت» به عنوان رکن رکین دین و شرط قبولی تمامی اعمال در اسلام، سخن گفتیم؛ اما سؤالی که ممکن است در ذهن برخی از عزیزان شکل گرفته باشد، این است که: ❓چرا بدون «ولایتِ اهل بیت (ع)» هیچ عملی نزد خداوند پذیرفته نمی‌شود؟! ✅ برای پاسخ به این سؤال، ابتدا باید بدانیم که خداوند متعال، پادشاه قدرتمند و حاکم مطلق همه‌ی جهان است و هر چند که تمامی دستورات او از روی حکمت و دلیل است، اما هیچ کس نمی‌تواند نسبت به آنچه فرموده، او را مواخذه و بازخواست نماید؛ بنابراین چه دلیلی برای عدم قبولی اعمال بدون داشتن ولایت، بالاتر از این‌که خواست خداوند متعال این‌گونه تعلق گرفته تا «ولایت» را شرط قبولی و صحت همه‌ی اعمال قرار دهد؛ چنانچه بر اساس روایات بسیار، خدای متعال، ولایت ائمه (ع) را واجب کرده و آن را «صراط مستقیم» نامیده و تمامی راه‌های دیگر به غیر از صراط اهل‌بیت عصمت و طهارت (ع) را گمراهی و ضلالت دانسته است؛ ✍️ لذا در این مجال کوتاه به چند روایت کوتاه در این زمینه اشاره می‌نمائیم: 1️⃣ زراره از امام باقر(ع) نقل می‌کند که حضرت فرمودند: «بُنِیَ الْإِسْلَامُ عَلَى خَمْسَةِ أَشْیَاءَ عَلَى الصَّلَاةِ وَ الزَّکَاةِ وَ الصَّوْمِ وَ الْحَجِّ وَ الْوَلَایَةِ»: «اسلام بر پنج چیز، بنیان شده، بر نماز و زکوه و روزه و حج و ولایت»؛ زراره گوید عرض کردم، کدامیک از اینها برترند؟ حضرت فرمود: «الْوَلَایَةُ أَفْضَلُ لِأَنَّهَا مِفْتَاحُهُنَّ وَ الْوَالِی هُوَ الدَّلِیلُ عَلَیْهِن‌...»: «ولایت برتر است زیرا کلید آنهاست، و والى و راهنماى آن امور است...» (بحار الأنوار، ج۶۵، ص٣٣٢) در این روایت، «ولایت» به‌عنوان برترین بنیان و اساس اسلام، و کلید نماز و روزه و زکات و حج، معرفی شده و ولیّ و امام هم به‌عنوان «دلیل و راهنمای امور» معرفی گردیده؛ لذا بدیهی است که انسان، بدون کلید و دلیل و راهنما، از راه حق گمراه خواهد شد و نمی‌تواند به اصل و حقیقت عبادات، از جمله نماز و روزه و حج و زکات برسد، و بر همین اساس تمامی اعمال انسان بدون ایمان به ولایت، بدون ارزش و اعتبار خواهد بود. 2️⃣ امام رضا (ع) در حدیث معروف «سلسله الذهب»، از قول خدای متعال می‌فرمایند: «کَلِمَۀُ لا اِلهَ الَّا الله حِصنی فَمَن دَخَلَ حِصنی اَمِنَ مِن عَذابی بِشَرطِها وَ شُرُوطِها وَ اَنَا مِن شُرُوطِها»: «کلمه لا اله الا الله، دژ و حصار محکم خدا است، پس هر کس داخل حصار خدا شود، از عذاب او در امان است، امّا به شرطی و شروطی که ما اهل‌بیت از شروطش هستیم» (بحارالأنوار، ج۴٩، ص١٢٣) در این حدیث گرانقدر نیز، شرط قبولی ایمان به وحدانیت و کلمه توحید، قبول ولایت و امامت اهل‌بیت عصمت و طهارت (ع) معرفی شده است؛ البته حدیث قدسی دیگری قريب به همین مضمون نیز از امام رضا (ع) نقل شده که در آن به صورت مستقیم به اصل ولایت امیرالمؤمنین و اهل‌بیت (ع) به عنوان دژ و قلعه ایمنی بخش خداوند اشاره شده که ورود به آن باعث نجات بندگان از عذاب الهی می گردد: «وَلایَةُ عَلیِ بنِ اَبیطالِبٍ حِصنی فَمَن دَخَلَ حِصنی اَمِنَ مِن عَذابی» (عیون أخبار الرضا، ج٢، ص١٣۶) 3️⃣ رسول خدا (ص) فرمودند: شبی که به معراج برده شدم، خداوند جل ثنائه به من فرمود: «... ای محمد! من تو را و علی و فاطمه و حسن و حسین (علیهم السلام) را از سنخ نور خود خلق کردم و ولایت شما را بر اهل آسمان و زمین عرضه کردم؛ پس هر کس، ولایت شما را قبول کند، نزد من از مؤمنین خواهد بود و هر کس منکر ولایت شما شود، نزد من از کافرین خواهد بود» و سپس فرمود: «ای محمد! اگر بنده‌ای از بندگانم، مرا آن چنان عبادت کند که همچون مشک پوسیده گردد، پس نزد من آید در حالی که ولایت شما را نداشته باشد او را وارد بهشت نخواهم کرد...» (بحارالأنوار، ج٣۶، ص٢١۶) البته این روایت را علاوه بر عالمان بزرگ شیعه، همچون شیخ طوسی و سید بن طاووس و علامه مجلسی (ره)، برخی از بزرگان اهل سنت، همچون خوارزمی و قندوزی نیز در کتب معتبر خود نقل کرده‌اند. ✍️ این مبحث ادامه دارد... https://eitaa.com/ROOZBARG

✅ #روزبرگ_شیعه بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ السَّلاَمُ عَلَى مَهْدِيِّ الْأُمَمِ وَ جَامِعِ الْكَلِم موضوع امروز: «#نگین_پادشاهی»        روز پنجشنبه، ١۴٠٢/٠۴/٢٢ ✍️ مناسبت روز: بیست و چهارم ماه ذی‌الحجه، برابر با روز بزرگ مباهله در سال نهم هجری قمری است که انشاالله در روز آینده درباره این ماجرا و نزول آیه ۶١ سوره آل‌عمران به عنوان سند حقانیت عقاید شیعه و افضلیت حضرت امیر (ع) بر تمامی امت پیامبر (ص) با شما سخن خواهیم گفت؛ اما مورخین آورده‌اند که دقیقاً یک سال بعد از ماجرای مباهله، در همین روز در تاریخ اسلام، اتفاق مهم و سرنوشت ساز دیگری نیز افتاده است و در پی آن، حضرت علی (ع) انگشتری خود را در بین نماز به سائلی بخشیدند و خداوند به پاس این کار به ظاهر کوچک، آیه (ولایت) ۵۵ سوره مائده را بر پیامبر اعظم (ص) نازل نمود و به روشنی، پرده از مسئله‌ی بسیار بزرگ ولایت و جانشینی بعد از حضرت رسول (ص) برداشت؛ لذا سخن امروز را به این موضوع مهم خاتم‌بخشی حضرت امیر (ع) اختصاص می‌دهیم؛ راویان و مفسران بسیاری از شیعه و اهل‌سنت چنین روایت کرده‌اند که در چنین روزی «سائلی به مسجد حضرت رسول (ص) وارد شد و از مردم تقاضای کمک نمود، امّا هر چه درخواست کرد، کسی به او کمکی نکرد و او مأیوس رو به آسمان کرد و گفت: خدایا! من به مسجد پیامبرت آمدم و از مردم تقاضای کمک کردم، امّا کسی به من کمک نکرد! در این حال، امیرمؤمنان (ع) که در حال رکوع نماز بودند به دست خود اشاره فرمودند و سائل، انگشتری حضرت را از دستشان بیرون آورد و (و با خوشحالی) از مسجد خارج شد...» (مجمع البیان، ج ٣، ص ٣٢۵ و تفسیر المیزان، ج ۶، ص ٢٣ و...) «شیخ صدوق» این ماجرا را در «امالی» خود از قول امام محمد باقر (ع) چنین روایت نموده است: «گروهی از یهودیان که مسلمان شده بودند به خدمت پیامبر (ص) آمدند و عرضه داشتند: ای رسول خدا! حضرت موسی (ع)، یوشع بن نون (ع) را وصی خود قرار داد، پس وصی و جانشین شما کیست؟ در این هنگام، آیه ۵۵ سوره مائده نازل شد: «إِنَّمَا وَلِيُّكُمُ اللَّهُ وَرَسُولُهُ وَالَّذِينَ آمَنُوا الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلَاةَ وَيُؤْتُونَ الزَّكَاةَ وَهُمْ رَاكِعُونَ»: «ولیّ شما تنها خدا و پیامبر اوست و کسانی که ایمان آورده‌اند، همان کسانی که نماز را بر پا می‌دارند و در حال رکوع، زکات می دهند»؛ سپس با دستور پیامبر (ص) همه به همراه حضرت به مسجد رفتند؛ سائلی را دیدند (که با خوشحالی) از درب مسجد در حال خارج شدن است؛ پس رسول خدا به وی فرمودند: کسی در مسجد به تو چیزی داده است؟ او انگشتری امیرالمؤمنین (ع) را نشان داد و گفت: آن مردی که در حال نماز است، این را به من داد؛ حضرت فرمودند: وقتی این انگشتر را به تو داد، در چه حالتی بود؟ مرد گدا گفت: در حال رکوع؛ این جا بود که رسول خدا «تکبیر» گفتند، و مسلمانان حاضر در مسجد نیز تکبیر گفتند؛ و در این هنگام، پیامبر فرمودند: «ای مردم، بدانید که پس از من، علی‌بن‌ابیطالب (ع) ولی شما است» (الأمالی، ص ١٢۴؛ تفسیر نورالثقلین، ج ١، ص ۶۴٧ و ...) ابن شهر آشوب در ادامه این روایت آورده که: در این هنگام، خداوند متعال نزد فرشتگان، به حضرت علی (ع)، فخر و مباهات کرده و فرمود: «فرشتگانم! آیا به بنده‌ام نگاه نمی‌کنید که چگونه بدنش در عبادت و قلبش در اختیار من است و در همان حال، برای خشنودی من با مال خود انفاق می‌کند و صدقه می‌دهد؟ شما را شاهد می‌گیرم که من از او و فرزندانش راضی هستم» (مناقب ابن شهر آشوب، ج٣، ص۴) ✍️ نکته قابل توجه در این موضوع آن است که تقریباً تمامی مفسران شیعه و سنی بر این موضوع اتفاق نظر دارند که مصداق این آیه و تنها کسی که انگشتری خود را در حال رکوع به سائل داده، حضرت علی (ع) بوده‌اند؛ (مناقب ابن شهر آشوب، ج ٣، ص ٣) و بر همین اساس شیعیان به این آیه برای اثبات ولایت و خلافت حضرت امیرالمؤمنین (ع) استناد نموده‌اند؛ ولی متأسفانه در تفسیر این آیه نیز مفسرین و علمای اهل‌سنت مانند «حدیث غدیر» در معنای کلمه «ولیّ» تشکیک کرده و آن را به معنای «دوستی» یا «نُصرت» دانسته‌اند؛ اما علمای شیعه، کلمه «ولیّ» را مشتق از «ولایت» و به‌معنای «سرپرست» و «صاحب اختیار» دانسته‌ و آورده‌اند که «دوستی» حكمی عمومى در اسلام است و فقط مخصوص كسانى نیست که در حال ركوع، زکات می‌دهند، لذا در دین مبین اسلام همه مسلمانان بايد يكديگر را دوست داشته و همدیگر را يارى كنند؛ در حالی که بر اساس نظر مفسرین شیعه و سنی، شأن نزول این آیه، در رابطه با شخص حضرت علی (ع) است و خداوند ولایت ایشان را در رديف ولايت پیامبر (ص) و خودش قرار داده، پس قطعاً «ولیّ» در این آیه به‌معنای ولایت و سرپرستی است، نه دوستی و یاری! و این آیه یکی از مهمترین دلایل قرآنی، ولایت امیرالمؤمنین حضرت علی (ع) است. [تفسیر نمونه، ج۴، ص۴۲۳] ✍️ قضاوت با شما... https://eitaa.com/ROOZBARG

✅ #روزبرگ_شیعه بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ السَّلاَمُ عَلَى مَهْدِیِّ الْأُمَمِ وَ جَامِعِ الْكَلِم موضوع امروز: «#شکوه_ايثار»        روز جمعه، ١۴٠٢/٠۴/٢٣ ✍️ مناسبت روز: ٢۵ ذی‌الحجه سالروز نزول #سوره_هل_اتی (#انسان - #دهر) می‌باشد که بنا بر روایات متعدد در کتب شیعه و اهل‌سنت، در ستایش از حضرت فاطمه (س) و امیرالمؤمنین (ع) نازل شده که به سبب انجام نذرشان، روزه گرفتند و هنگام افطار، غذای ساده خویش را برای رضای خدا به مسکین و یتیم و اسیر، ایثار کردند؛ همچنین این روز در تقویم به عنوان «روز خانواده و تکریم از بازنشستگان» نامگذاری شده است، لذا ضمن گرامیداشت این روز فرخنده، سخن امروز را با عنوان «شکوه ايثار» آغاز می‌نمائیم؛ شیخ صدوق (ره) در کتاب «امالی» از قول امام باقر (ع) نقل می‌کند که: «روزی امام حسن و امام حسین (ع) در دوران طفولیت، به شدت بیمار شدند؛ پیامبر اکرم (ص) به همراه تنی چند از اصحاب به عیادت آنان رفتند و به حضرت علی (ع) پیشنهاد نمودند تا برای شفای آن دو بزرگوار، نذر کرده و روزه بگیرند؛ پس امیرالمؤمنین (ع)، حضرت زهرا (س) و فضه نذر کردند که اگر آنها بهبودی یافتند به شکرانه آن، برای خدا، سه روز روزه بگیرند، و حسن و حسین نیز آن را شنیدند و گفتند: اى پدر، براى خدا در گردن ما نیز همان باشد که شما فرمودید؛ پس خداوند شافی، آنها را شفا داد، و همگی آنان برای ادای نذرشان، سه روز، روزه گرفتند؛ اما در هنگام افطار، مقدار نان و غذایی را که برای افطاری تهیه کرده بودند، به فقیر و یتیم و اسیری که به در خانه آنها آمدند، بخشیدند و به این ترتیب روزه خود را با آب افطار نمودند؛ در صبح روز چهارم، رسول خدا (ص)، بر آنها وارد شدند و حضرت امیر (ع)، فاطمه زهرا (س) و حسنین (ع) را در آن حال دیدند؛ که ناگاه فرشته وحی الهی، حضرت جبرئيل (ع) نازل شد و به پیامبر گرامی اسلام (ص) به خاطر داشتن چنین خاندان ایثارگر و با گذشتی تبریک گفت و سپس در ستایش اهل‌بیت رسول خدا، ٢٢ آیه اول سوره‌ی انسان را بر حضرت نازل نمود که در بخشی از آن آمده: «وَيُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَىٰ حُبِّهِ مِسْكِينًا وَيَتِيمًا وَأَسِيرًا🔹إِنَّمَا نُطْعِمُكُمْ لِوَجْهِ اللَّهِ لَا نُرِيدُ مِنْكُمْ جَزَاءً وَلَا شُكُورًا»: «آنانکه، در راه دوستی خدا طعام (خود) را به فقیر و یتیم و اسیر می‌دهند، (و می گویند) ما فقط برای رضای خدا به شما طعام می‌دهیم و از شما هیچ پاداش و سپاسی هم نمی طلبیم» سپس خداوند برای اهل‌بیت فداکار پیامبر(ص) غذایی از آسمان فرو فرستاد که تا هفت روز از آن تناول می‌کردند؛ و بدین گونه خداوند سبحان از امیرالمؤمنین (ع) و خانواده بی‌نظیر حضرت، تقدیر وتکریم نمود و قلب پیامبر (ص) را تسلی بخشید.» (امالی شیخ صدوق، ص ١۵۵؛ بحارالانوار، ج ٣۵، ص ٢٣٧؛ و مناقب، ج ٢، ص ١٢۴ و...) ✍️ لازم به ذکر است که این حدیث به صورت‌های مختلف در کتب معتبر شیعه و اهل‌سنت ذکر شده و علاوه بر تصدیق علمای شیعیان، مورد تأیید و تصدیق پیشوایان بزرگ علمی اهل‌سنت می‌باشد و همه اتفاق نظر دارند که سوره انسان، در فضیلت امیرالمؤمنین (ع) و اهل بیت ایشان نازل شده است؛ لذا بی‌شک این ماجرا، یکی دیگر از دلایل افضلیت حضرت امیر (ع) بر تمامی امت پیامبر (ص) است؛ 👈 در پایان، دقت در این نکته درس آموز نیز خالی از لطف نیست که «فضه» خادمه حضرت زهرا (س) نیز با تبعیت از اهل بیت(ع) در این فضیلت بزرگ، همراه و شریک آنان بوده، لذا مسلماً ما نیز با الگوگیری و تأسی و تبعیت از سیره‌ی گفتاری و رفتاری اهل‌بیت عصمت و طهارت (ع) می‌توانیم به مقام والای شیعه بودن و همراهی با اهل‌بیت عصمت و طهارت (ع) برسیم، و مصداق کلام حضرت رسول (ص) شویم، آنجا که دست بر شانه امیرالمؤمنین (ع) گذاشته و فرمودند: «هذا و شیعته هم الفائزون»: «این [مرد] و شیعیان او از رستگارانند» (بحار الانوار، ج١۵، ص١٧٨) https://eitaa.com/ROOZBARG

✅ #روزبرگ_شیعه بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ السَّلاَمُ عَلَى مَهْدِیِّ الْأُمَمِ وَ جَامِعِ الْكَلِم موضوع امروز: «#مباهله، #سند_حقانیت_شیعه»        روز شنبه، ١۴٠٢/٠۴/٢۴ ✍️ مناسبت روز: در دو روز گذشته از خاتم بخشی امیرالمؤمنین (ع) و نزول آیه ولایت؛ و همچنین ایثار آن حضرت و همسر گرامیشان و نزول سوره دهر در شأن و منزلت آن حضرات سخن گفتیم، و امروز نیز از یکی دیگر از دلایل افضلیت امیرالمؤمنین (ع) که در روز بیست و چهارم ذی‌الحجه به وقوع پیوسته و در تاریخ به عنوان «مباهله» ثبت گردیده، سخن خواهیم گفت؛ «مُباهله» به معنای درخواست لعن و نفرین الهی برای اثبات حقانیت است که بین دو طرفی رخ می‌دهد که هر دو ادعای بر حق بودن دارند که در تاریخ اسلام آمده که رسول خدا (ص) پس از نامه‌نگاری و دعوت مسیحیانِ نجران به اسلام و مناظره با آنها و متأسّفانه ایمان نیاوردن آنان، پیشنهاد «مباهله» دادند و مسیحیان نیز پذیرفتند؛ اما در روز موعود، «ابوحارثه» بزرگ مسیحیان نجران با دیدن چهره نورانی پیامبر اکرم (ص)، امیرالمؤمنین (ع)، حضرت زهرا (س) و حسنین (ع)، از این کار منصرف شد و خطاب به مسیحیان گفت: «من صورت‌هایی را می‌بینم که اگر از خدا درخواست کنند که کوهی را از جای خود بركَنَد، هر آینه کنده خواهد شد؛ پس مباهله نکنید که هلاک می‌شوید و حتی یک مسیحی بر روی زمین باقی نخواهد ماند!» سپس «ابوحارثه» نزد پیامبر اکرم (ص) آمد و گفت: «ای ابوالقاسم، از مباهله با ما درگذر و با ما مصالحه کن بر چیزی که قدرت ادای آن را داشته باشیم»؛ پس، حضرت پیشنهاد او را پذیرفتند و به وسیله امیرالمؤمنین (ع) با ایشان مصالحه نمودند که هر سال، دو هزار حلّه (لباس نو) بدهند که قیمت هر حلّه، چهل درهم باشد، و همچنین اگر جنگی با یمن روی دهد، سی زره، سی نیزه و سی اسب را به مسلمانان، عاریه دهند، و بالاخره پس از نوشته‌شدن صلحنامه، آنها برگشتند و رسول خدا (ص) فرمودند: «سوگند به آن خداوندی که جانم در قبضه قدرت اوست، که هلاکت اهل نجران نزدیک شده بود و اگر با ما مباهله می‌کردند هر آینه همگی به میمون و خوک مسخ می‌شدند و هر آینه تمام این وادی برایشان آتش می‌شد و می‌سوختند و حق تعالی جمیع اهل نجران را نابود می‌کرد و حتی پرنده‌ای بر سر درختانشان باقی نمی‌ماند و همه نصاری پیش از اتمام سال می‌مردند» [مفید، الارشاد، ج۱، ص۱۶۶-۱۷۱] ✍️ بنابر اعتقادات شیعیان، جریان مباهله علاوه بر این‌که نشانگر حقانیت رسول خدا و دین مبین اسلام است، بر افضلیت همراهان پیامبر (ص) در این ماجرا دلالت می‌کند؛ و حضرت علی(ع) که بر اساس آیه مباهله، به منزله‌ی «نَفْس و جان پیامبر خدا» معرفی شدند، افضل بر تمام امت آن حضرت هستند؛ چنانچه خدا می‌فرماید: «فَمَنْ حَاجَّكَ فِیهِ مِن بَعْدِ مَا جَاءَكَ مِنَ الْعِلْمِ فَقُلْ تَعَالَوْا نَدْعُ أَبْنَاءَنَا وَ أَبْنَاءَكُمْ وَ نِسَاءَنَا وَ نِسَاءَكُمْ وَ أَنفُسَنَا وَ أَنفُسَكُمْ ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَل‌لَّعْنَتَ اللَّـهِ عَلَی الْكَاذِبِینَ»: «(ای پیامبر) پس هر كه با تو، بعد از (وحی) علم و دانشى كه به تو رسيده است، درباره او (حضرت عيسى ع) به ستيز و محاجّه برخيزد (و از قبول حقّ شانه خالى كند) بگو: بيائيد پسرانمان وپسرانتان، وزنانمان وزنانتان، وخودمان را (كسى كه به منزله خودمان است) وخودتان را بخوانيم، سپس (به درگاه خدا) مباهله و زارى كنيم و لعنت خدا را بر دروغگويان قرار دهيم» (آل‌عمران/۶١) ماجرای این واقعه عظیم و نزول آیه مباهله در شأن اهل‌بیت (ع) علاوه بر کتب شیعه، در منابع معتبر اهل سنت آمده، چنانچه در کتاب «احقاق الحق» حدود شصت منبع از منابع اهل سنت ذکر شده که در آنها بر این واقعه تصریح گردیده و «قاضی نورالله شوشتری (ره)» می‌گوید، این موضوع که «انفسنا» اشاره به امیرالمؤمنین (ع) دارد، مورد اجماع مفسرین شیعه و سنی است‌؛ [إحقاق الحق، ص۴۶-۷۲]؛ همچنین علامه مجلسی (ره) احادیث دلالت کننده بر این‌که آیه مباهله در شأن آل‌عبا (اهل‌بیت) نازل شده را متواتر دانسته است؛ [حق الیقین، ج‏۱، ص۶۷] ✍️ در پایان سخن امروز، بر اساس تفسیر آیه مباهله به چند نکته مهم اشاره می‌نمائیم: 1️⃣ سندی بر حقانیت رسالت پیامبر اکرم (ص) و دین مبین اسلام؛ 2️⃣ سند حقانیت شیعه و أفضلیت حضرت علی (ع) بر تمام امت، چراکه ایشان، بر اساس کلام الهی، نَفس و جان رسول خدا (ص) هستند: «أَنفسنا»؛ 3️⃣ سندی بر عظمت مقام اهل بیت (ع)، و مستجاب‌الدعوه بودن آنها؛ 4️⃣ آخرین برگ برنده و سلاح مؤمن، دعاست: «فَقُلْ تَعَالَوْا نَدْعُ»؛ 5️⃣ در مجالس دعا، كودكان را نيز با خود ببريم، چراکه دعای آنها مؤثر است؛ «أبنائنا» 6️⃣ در دعا، کیفیت و حالات اهل دعا مهم است، نه تعداد افراد؛ چنانچه گروه مباهله کننده تنها پنج نفر بودند؛ 7️⃣ در نگاه اسلام، زن و مرد در کنار همدیگر مؤثرند. https://eitaa.com/ROOZBARG