☀️هوالحبیب 🦋 #رمان_روژان 🍄 📝نویسنده: #زهرا_فاطمی☔️ 🖇 #قسمت_هفتاد_ششم لحظاتی بعد خاله به سمتمان آمد و بعد احوال پرسی با خانم جون مرا به آغوش کشید _چطوری عزیزم؟میدونی چندوقته به دیدنم نیومدی؟نزدیک دوماهه . کیان که رفت ما روی ماه شما رو زیارت کردیم الان هم که کمتر از دوهفته دیگه کیانم میاد واسه باردوم میبینمت.بیشتر به ما سربزن عزیزم.دلتنگت میشیم با یادآوری کیان بغض به گلویم نشست .تمام سعیم را کردم تا صدایم لرزشی نداشته باشد لبخندی بر لب آوردم که خودم بهتر از هرکسی میدانستم که تلخند است نه لبخند _ممنونم خاله جون .شرمنده اتونم بخدا.در گیر دانشگاه بودم.باور کنید من بیشتر دلتنگتون میشدم .حالتون رو همیشه از زهرا جون می پرسیدم _لطف میکردی عزیزم.بشین دخترم کنار خانم جان نشستم .زهرا سبد گل را به خاله نشان داد _مامان جون این گلای زیبا رو روژان جون زحمت کشیدند واستون خریدند _خیلی قشنگن چرا زحمت کشیدی عزیزم لبخندی زدم _قابل شما رو نداره خاله جون. خانم جون رو به خاله کرد _شرمنده زودتر خدمت نرسیدیم .ما امروز متوجه شدیم کسالت داشتید.الان حالتون چطوره؟ _دشمنتون شرمنده خانجون .شما یه مادرید درک میکنید چقدر سخته وقتی میدونی پاره تنت جاش امن نیست و هرلحظه ممکنه زبونم لال براش اتفاقی بیفته . وقتی شنیدم محاصره شدن قلبم طاقت نیاورد.کارم کشید به بیمارستان ولی وقتی زهرا گفت کیانم زنگ زده قلبم به تپش افتاد الان خداروشکر خوبم روز شماری میکنم این دوهفته تموم بشه کیانم صحیح و سالم برگرده به خونش.خانجون شما پیش خدا ارج و قرب دارید دعا کنید کیانم به سلامت برگرده خانم جون که با شنیدن حرفهای خاله چشمانش پر از اشک شده بود با گوشه چادرش اشکش را پاک کرد _ان شاءالله به سلامت میاد عزیزم.به خدا بسپارش من که دیگه تحمل ان فضا را نداشتم به زهرا اشاره کردم به حیاط برویم. زهرا بعد از پذیرایی کردن از خانم جون رو به مادرش کرد _مامان جان من و روژان میریم تو حیاط کاری داشتی صدام کن _باشه عزیزم برید . همراه با زهرا به حیاط رفتیم. روی صندلی های گوشه حیاط نشستیم. _روژان فردا حتما باید بریم سپاه .مامان امیدواره تا دوهفته دیگه کیان برگرده میترسم اگه بعد دوهفته خبری از کیان نشه ،بفهمه من دروغ گفتم و داداشم جونش تو خطر بوده دستش را فشردم و اهسته لب زدم _نگران نباش آقا کیان برمیگرده مگه نمیگفتی کیان سرش بره قولش نمیره .پس نگران نباش اون به من قول داده که سالم برگرده . از فردا خودمون دوتا میفتیم دنبال پیدا کردن خبری ازش .مگه شهر هرته که یه خانواده رو بزارن تو نگرانی و بگن خبر ندارند .فردا مجبورشون میکنیم خبری بهمون بدهند. _ان شاءالله ساعت ها من و زهرا توی حیاط نشستیم و زهرا از خاطراتش با کیان گفت . اصلا در تصورم نمیگنجید که کیان،استاد سربه زیر دانشگاه انقدر درخانه شیطنت کند و دلبری کند برای خواهر و مادرش . هرچه بیشتر میشناختمش بیشتر دلم میخواست خدا دل او را با دل من گره ای ناگسستنی بزند با غروب آفتاب با خانم جون به خانه برگشتیم . همه ی شب ذهنم پر شده بود از کیان فردای آن روز بعد از نماز صبح دیگر خواب به چشمانم نیامد. دلهره و نگرانی در دلم بیداد میکرد . از نگرانی نمیتوانستم لب به چیزی بزنم و همین عاملی شده بود تا بارها بخاطر حالت تهوع به سرویس بهداشتی پناه ببرم و نگرانی هایم را عق بزنم . ساعت هشت بود که سر و کله زهرا پیدا شد. آماده شدم و همراه با او راهی سپاه شدیم تا شاید بتوانیم خبری از کیان پیدا کنیم. آدرس را از زهرا گرفتم و به راه افتادیم.ماشین را کنار خیابان پارک کردیم و به سمت در ورودی ساختمان سپاه رفتیم. &ادامه دارد...

☀️هوالحبیب 🦋 #رمان_روژان 🍄 📝به قلم #زهرا_فاطمی☔️ 📂 #فصل_دوم 🖇 #قسمت_هفتاد_ششم خاله بی توجه به حرف من به سمت آشپرخانه رفت. _باید یه چیزی بخوری عزیزم بخاطر کیان باید حواست به خودت باشه گریه نگذاشت حرفش را ادامه بدهد. از جلو دیدم که مخفی شد ،چشمانم را بستم و بایاد چشمان مهربان کیان ،اشک هایم جاری شد. صدای زنگ تلفن بلند شد. خاله در آشپزخانه بود و من در خودم نایی نمیدیدم که به سمت تلفن بروم. ناگهان با تصور اینکه ممکن است کیان باشد ،سریع ایستادم که باعث شد سرم گیج برود.دست به مبل گرفتم تا به سمت تلفن بروم . تماس روی پیغامگیر رفت . صدای نفس نفس زدن فرد پشت خط به گوشم رسید. با خودم فکر میکردم من این نفس کشیدن رو میشناسم که صدایش خش دارش بلند شد و قلبم بیتاب شد _مامان با شنیدن صدای شکستن ظرف ها به پشت سرم نگاهی انداختم ،خاله بود که با شنیدن صدای تلفن سینی صبحانه از دستش روی زمین افتاد .با دو خودش را به تلفن رساند _جان مامان ،نفس مامان.کیانم کجا بودی مادر نام کیان تنها چیزی بود که آن لحظه شنیدم و بعد به دنیای بی خبری گام گذاشتم. نمیدانم چند ساعتی گذشته بود که چشم باز کردم دوباره روی تخت کیان دراز کشیده بودم. سرم تیر می‌کشید .با دست سرم را فشار میدادم که همه چیز را به یاد آوردم. میخواستم از روی تخت برخیزم که زهرا وارد اتاق شد و با دیدنم به سمتم آمد _سلام عزیزم .خوبی با ترس و لکنت لب زدم _کی.....کیان ز...نگ ز.....زد خندید _اره قربونت برم زنگ زد .فردا آقاتون میاد عزیزم چند تقه به در خورد.زهرا به جای من جواب داد _بله صدای خوشحال کمیل به گوشم رسید _میتونم بیام تو .کار مهمی دارم روسری ام را درست کردم و با در چشم دوختم _بفرمایید کمیل با لبخند وارد شد و گوشی تلفن را به سمتم گرفت _زنداداش ،یک نفر پشت خطه که میخواد با شما صحبت کنه با دستی لرزان گوشی را گرفتم &ادامه دارد...