خدایا ما رو بعد از رئیسی شهید داری با چی امتحان میکنی امام خمینی ره😯😯😯😯😯😯 ‌‎‌‌࿐

فرض کن کربلا بودی ولی نه مهارت جنگ داشتی نه شمشیر بلد بودی، نه تیراندازی نه اسب سواری، نه زره بستن.. هیچ هیچ هیچ.. چقدر دلت می‌سوخت؟ خب الآنم کربلاست و جنگ، جنگ عقیده‌ها.. چقدر مهارت داری؟ چقدر میانه میدانی؟ بعد مرگ دلمون میسوزه که در کربلای عقیده‌ها حسین تنها بود و ما بودیم ولی بلد نبودیم و ای کاش یاد میگرفتیم و سپر دفاع نماز حسین میشدیم در این عاشورای جنگ روانی.. @yek_habbe_nur

آنکس که از شکست افسرده است کربلا را باور ندارد.. کربلا هم یک شکست مقطعی بود که پیروزی مستمری در آینده پیدا کرد.. 💔 تنها ناامیدان، کربلا را شکست دیدند..

اگه این نگاه رو در دل هر پیشامدی داشته باشیم، در دو دنیا خوشبخت ترینیم...✨ آیه ی 155 سوره ی اعراف

. با خودم می‌گویم شاید از لحظه‌ای که این جمله‌ی «جز زیبایی ندیدم» به زبان آمده و به گوش‌ها رسیده، دیگر هر حرفی اضافی است، از آن به بعد باید سکوت می‌کردیم. 📚زان‌تشنگان ✍مصطفی اصانلوی .

ورزقان «محل سقوط هلیکوپتر شهید رئیسی» حدود 20 هزار تا پزشکیان حدود 2 هزار تا جلیلی :) دلم برای رئیسی سوخت😭 @yek_habbe_nur

امشب، شبِ اوناییه که امام حسین از تهِ سیاهی و تاریکی، آغوشش رو به سمتشون باز کرده.. اصلا امام حسین، امامِ غرق شده‌هاست‌.. إِرفَع رَأسِکَ! کشتیِ نجات یعنی همین!

قُلْ يَا عِبَادِيَ الَّذِينَ أَسْرَفُوا عَلَىٰ أَنفُسِهِمْ لَا تَقْنَطُوا مِن رَّحْمَةِ اللَّهِ ۚ إِنَّ اللَّهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِيعًا ۚ إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِيمُ بگو: اى بندگانم كه بر نفس خويش ظلم كرده‌ايد! از رحمت خدا مأيوس نباشيد؛ زيرا خداوند همۀ گناهان را مى‌بخشد. او خداى بخشنده و مهربان است. امشب شب توبه ست رفقا....

اولین شهید انقلاب رو میشناسید؟ حر انقلاب، شهید طیب حاج رضایی، خیلی عجیبه زندگی پربرکتش... اگه چیزی ازش نمیدونید، حتما امشب که شب حر هستش، دربارش سرچ کنید و بخونید. من هم اگه شد بعد روضه دربارش مینویسم براتون. نثار روح پاکش صلوات💚

امام آدم‌بد ها؛ امام غرق‌شده ها؛ امام لات‌ ها؛ شل‌نمازها؛ بی‌نمازها؛ خجالتی‌ ها؛ پشت‌ستون نشین‌ ها؛ کم‌اشک ها؛ یواشکی گریه‌کن‌ها؛ خیلی‌گناه‌کار ها؛  شرمنده‌ ها؛ گردن‌کج‌ ها؛ کفش به گردن انداخته ها؛ پشیمان‌ها؛ امام علی‌گندابی ها؛ رسول‌ترک‌ ها؛ مجیدبربری ها. حر ها. شما اگر نبودید، ما فهرست اصحاب ائمه را که می‌دیدیم، جز سلمان و میثم و ابوحمزه و ابوخالد و زراره و یونس بن عبدالرحمن، و پاکان و مهذّبان دیگر، شاید اسم دیگری به چشم نمی‌آمد. ما غرق‌شده‌های تاریک و راکد هیچ‌وقت شاید امید توی دلمان جوانه نمی‌زد. ما مطرود بودیم. پشت گوش افتادگان. از دور تماشاگران. اصحاب شما را که اما می‌بینیم، از تازه‌داماد نصرانی، تا پیرمرد عثمانی و تا حر یزیدی ، توی چشم می‌آید. توی خیمه‌ تو آدم‌بد ها هم بین مهذّبان می‌نشینند. زانو به زانو. کتف‌به‌کتف. انگار نه انگار . تو راستش امام مایی. امام «إرفع رأسک»گوی همیشه بالبخند ما. امام ما آدم‌معمولی ها. ما نه‌چندان مومن‌ها که هنوز به تاری نحیف، وصلیم و جدا نشده‌ایم. ما گاهی توبه‌کنان و بیشتر توبه‌شکنان. چقدر خوب که هستی و چقدر خدا حـر را خیر بدهد که راه ما را باز کرد. ما حالا از انتهای مجلس، از پشت ستون، از ورودی کفش‌کَن خیمه می‌توانیم جلوتر بیاییم. امشب زانو به زانوی خودت بنشینیم و به‌روی خودمان هم نیاوریم که جنس‌مان با حبیب‌ها و عباس‌ها و آدم‌خوب‌های پهلوبه‌پهلو نشسته‌مان فرق می‌کند. همیشهٔ سال، روز آدم‌خوب‌هاست. امشب اما شب ماست. لطفا راه باز کنید. راه باز کنید که امشب می‌خواهیم نزدیک آقا بنشینیم. «مهدی مولایی»