#جهت_اطلاع 👇 🔺علیهِ زوالِ نوجوانی! (نوشتاری از روح الله رشیدی) سینمای ایران از عارضۀ #عدم_تعادل رنج می‌برد؛ بخش عمده‌ای از تولیداتش _مگر استثنائاتی_ تکرار یکدیگرند. این سینما، به‌جای تلاش برای ایجاد تغییر در خود و به تعادل رسیدن، می‌کوشد مخاطب را نیز در همان گردونۀ نامتعادل گرفتار کند. ساده‌اش این است که ما با نوعی تحکّم روبروییم؛ یکسان‌سازیِ اجباری ذائقه‌ها، رویکرد تثبیت‌شدۀ سینمای فعلی ایران است. همه را سر یک سفره می‌نشاند و هیچ تمایزی را به رسمیت نمی‌شناسد. در این فضای یکسان‌سازی شده، همه به زوال می‌روند؛ کودک و نوجوان، بیشتر! #زوال_کودکی و #زوال_نوجوانی، چیزی نیست که فقط در سینما خودنمایی کرده باشد. ما با یک آسیب بزرگ و فراگیر روبروییم. زوال کودکی و نوجوانی، یعنی به فنا رفتن جامعه؛ و سینما با یکسان‌سازی ذائقه‌ها، دارد به این پدیدۀ ویرانگر دامن می‌زند. به یک معنا، #منطقه_پرواز_ممنوع دارد با زوال نوجوانی می‌جنگد. این فیلم، فارغ از تمام ویژگی‌های فرمی و محتوایی‌اش، بار دیگر توجه جامعه را به یکی از ادوارِ فراموش‌شدۀ حیات انسانی جلب کرده است؛ آن هم از منظری اجتماعی و برون‌گرایانه و نه از منظری فردی و درون‌گرایانه. ماجراجویی‌های نوجوانانِ «منطقۀ پرواز ممنوع» در واقع تقلا برای رها شدن از پیله‌ای است که اقتضائات امروزی به دورشان تنیده و گرفتارشان کرده. آنها ریسک می‌کنند و با نیروهای منفی پیرامونشان نبرد می‌کنند تا در نهایت رها شوند و بال بگشایند. سینمای ایران نیز به چنین ریسک‌هایی نیاز دارد. سینمای ایران با تکرار «منطقۀ پرواز ممنوع» می‌تواند به تعادل برسد، می‌تواند از قفس آهنینی که به دورش کشیده‌اند، خلاص شود.