💔 در جدال بین ماندن و شهادت، شهادت پیروز شد شهید جهانگیری که دیشب از ناحیه شکم مورد اصابت گلوله قرار گرفته بود، دو بار تحت عمل جراحی قرار گرفت و به دلیل شدن جراحت شهید شد. #شهید_محمد_جهانگیری #شاهچراغ #شیراز_تسلیت ✍💞سرباز ولایت 💞 🤍خادم الشهدا مدیر کانال🤍 💚نشر معارف شهدا درایتا👇👇👇 ❤️👆#کانال_زخمیان_عشق @zakhmiyan_eshgh

💔 شنیدیم که گفتند: "شهیدان را شهیدان می‌شناسند" دارین دست رفیقاتونو میگیرید و می برید... مهدی دست تو رو گرفت تو دست جاسم جاسم دست حسن عبدالله زاده و.... الان هم شهدای شاهچراغ، واقعا داریم میبینیم که در این ولوله آخرالزمان، شهدا بُردند و پریدند و رسیدند... حالا بیا بگو ما جامونده ها که نمی‌شناسیم تون چکار کنیم؟؟ مگه گفتند: "رفیق شهید، شهیدت میکنه؟" ما را به رفاقت قبول نداری؟ یا ما با کارهامون، لیاقت رفاقت نداریم؟ بگذرید و بگذارید ما هم در جمع شهدا راهی پیدا کنیم به خودتان قسم، دنیا زندان شده و هوای پرواز لحظه ای از سر مان نمی افتد.... دستمونو بگیر #شهید_جواد_محمدی #شاهچراغ #شهادت ✍💞سرباز ولایت 💞 🤍خادم الشهدا مدیر کانال🤍 💚نشر معارف شهدا درایتا👇👇👇 ❤️👆#کانال_زخمیان_عشق @zakhmiyan_eshgh

🎥ثواب های پنج گانه زیارت قبر امام حسین (علیه السلام) 👤حجت الاسلام والمسلمین دکتر ناصر رفیعی .

کنج رواق‌های شما شکسته‌های دل را بند می‌زنند... #السلام_علیک_یا_علی‌بن‌موسی‌الرضا

💔 خدا قوت جوانمرد! دل حاجی شاد شد... #شهید_قاسم_سلیمانی #شیراز_تسلیت ... #شاهچراغ ✍💞سرباز ولایت 💞 🤍خادم الشهدا مدیر کانال🤍 💚نشر معارف شهدا درایتا👇👇👇 ❤️👆#کانال_زخمیان_عشق @zakhmiyan_eshgh

💔 شیر بچه های حیدر تو روضه اباعبدالله درس شجاعت یاد میگیرن خواستم بگم دمتون گرم خیلی مَردید❤️ #شاهچراغ ✍💞سرباز ولایت 💞 🤍خادم الشهدا مدیر کانال🤍 💚نشر معارف شهدا درایتا👇👇👇 ❤️👆#کانال_زخمیان_عشق @zakhmiyan_eshgh

رمان زیبای #سو_من_سو ✍💞سرباز ولایت 💞 🤍خادم الشهدا مدیر کانال🤍 💚نشر معارف شهدا درایتا👇👇👇 ❤️👆#کانال_زخمیان_عشق @zakhmiyan_eshgh

#سو_من_سه #قسمت_نهم بعد از همۀ این جریان ها، خانه نشین می شوم. هوای خانه تنها هوای پاکی است که حالم را خوب می کند. خانۀ ما همیشه آرام است. زندگی معمولی داریم. مادر و پدرم تفاهمشان مدل خاص خودشان است. و تز بزرگشان در آزادی دادن است؛ آنقدری که بمیری. البته بفهمی و بمیری. من حوصله فهم ندارم. الآن آزادی طلب هستم. ملیحه سر به سرم می گذارد که آزادی را باید به کسی بدهند که عقل دارد. برایش اخم می کنم، کوچکتر از من است و بزرگتر از دهانش حرف می زد. مادر طرف هیچ کدام را نمی گیرد. چون مادر نیست؛ رفیق است. یک جوری پایه است! سه تا سه روز که خطا کنم فقط قربان صدقه می رود که حالت خوب باشد و درست را بخوانی و بفهمی که داری چه کار میکنی. چه خوبش، چه بدش. بفهمی کجای عالمی، کفایت می کند. حتی با ملیحه هم همین است. خودم می دانم که از این آزادی به چه نفعی دارم استفاده می کنم، استفاده که نه، افتضاحه میکنم. اتفاقات این روزها هم چنان حالم را گرفته است که فقط دلم می خواهد، آزادانه تنها باشم. مادرم تمام این روزها هست و تنهایی هایم را تحویل می گیرد. برایم آبمیوه می گیرد و در اتاق را می زند. بلند میگویم: - خوابم خواب. - فدات بشم. برات آب پرتقال گرفتم. فدایی نمی خواهم. یکی می خواهم که فهم کند تمام چیزهایی که دارد در سر من دور میزند. بعد از آن شب روی علیرضا زوم کرده بودم و یکی دوبار هم از غفلتش استفاده کردم و موبایلش را زیر و رو کردم. پاک می کرد. پیام های تلگرامش را باقی نمی گذاشت. اینستایش هم قفل داشت و هیچ... مادر آهسته در میزند و من بلند نمی شوم. سکوتم همیشه یعنی که می تواند بیاید در خلوت های زهر شده ام. تختم تکان می خورد و دستی دستم را می گیرد اما چشمم را باز هم، باز نمی کنم. می گویم: - بی خیال مامان! - بچه تو کی یاد می گیری با مامانت مثل دوستات حرف نزنی! - بدبختی اینه که فعلا شما دوست تری. می خندد. پوف کلافه ای می کشم. - خوبی وحید، الان میخوای حرف بزنیم. لیوان آب میوه را سر می کشم. مزه همیشگی را برایم ندارد. اما انگار از همان دهان هم که سر می کشم خشکی ترک ترک را می گیرد و تا ته معده و روده ام را خنک می کند. دوباره دراز می کشم و قبل از هر حرفی می گویم: - دستت طلا، یادت باشه که یادم بندازی آدم شدم ببوسمش از سر انگشت پات تا سر انگشت دستات. لای چشمم را باز می کنم و لبخندش را که می بینم مطمئن می شوم که در تلاش است حالم را درک کند. تنهایم می گذارد در این حال مزخرف. بعد از فرید نه به جواد می توانم پناه ببرم، نه به آرشام حرفی بزنم. خودم راه می افتم توی تمام کانال ها و پیج ها. چرخ می زنم و راحت پیدایشان می کنم. کلیپ های پر حرفشان را می بینم، آهنگها و مدل هایشان را... چقدر هم پر از سر و صدا هستند ... هنگ می کنم و پر از تردید می شوم. فیلم ها خرابم می کند و نوشته ها دفنم. درِ لپتاب را چنان به هم می کوبم که... کمی، فقط کمی از ذهنم باقی مانده است و بقیه اش پر از خوانده ها و شنیده هاست. کامپیوتر را که خاموش می کنم، تمام فضای اتاق تاریک می شود، هوای اتاق دم کرده یا من نفسم بالا نمی آید؟ چشم می بندم و همه جا تاریکتر می شود. می ترسم؛ از همۀ آنچه که دیده ام و خوانده ام می ترسم و دست هایم را بالا می آورم و روی صورتم می گذارم. دلم می خواهد... نه دلم هیچ نمی خواهد؛ دارم خفه می شوم. فرار می کنم از اتاقم، چراغ ها همۀ خانه را روشن کرده اند. من این روشنایی را می خواستم. و کمی آرامش. دنبال مادرم می گردم. پیدایش می کنم توی اتاق مقابل آینه، ملیحه نشسته و مادر دارد موهایش را می بافد. مرا که می بیند تمام صورتش لبخند می شود، صورتم را که می بیند لبخندش جمع می شود. خودم را جمع و جور می کنم و برای فرار از سؤال های احتمالی مادر، فضا را دست می گیرم و می گویم: - کچلش کن مامان! که بفهمه دیگه برای زندگی بهونه نداره... می خندد و مادر میگوید: - خوبی وحید؟ سر تکان میدهم و لب جمع می کنم: - اوهوم. - احوال برادر اخمو. - بله دیگه. از هفت دولت آزادی که همیشه شاد میزنی! - شما خودت دلت خواسته هفت دولت داشته باشی که حالا این طور پکیدی! کمتر بخواه بیشتر بخند! خیز برمی دارم سمتش و جاخالی می دهد، مادر دستم را می کشد و می گوید: - وحیدجان! مرد باش برو سه تا چایی بریز. میوه بزار، دل دو تا خانم رو به دست بیار!!! چایی می ریزم، میوه هم می گذارم. اما دنیایم را جمع می کنم و از خانه می زنم بیرون. زیر نگاه تیز و دقیق مادر بیرون می زنم. آرشام را می خواهم و سیگارهایش را. جواد را می خواهم و... شاید هم مهدوی و... #نرجس_شكوريان_فرد #سو_من_سه . . . 💌 #ادامه_دارد 💌