✍️ #راستگويى و #دروغگويى دو حالت اخلاقى است كه ريشه در اعتقادات و باورهاى دينى دارد، راستگويى حركتى در مسير #فطرت است و دروغگويى حركتى برخلاف مسير فطرت. راستگويى نهالى بالنده و رشد يافته در سرزمين پاك اخلاص و صداقت است و دروغگويى بوته اى آفت زده و خشكيده در شور زار روان آدمى. انگيزه راستگويى توانمندى اراده و اعتماد به نفس و دروغگويى انعكاس ضعفها و ناتوانيها و نفاقهاى درونى است. از طرف ديگر «دروغ» يكى از بدترين عادات و بزرگترين #گناهان و موانع رشد و كمال به شمار مى رود، كه مى توان در پرتو انديشه و تعقل صحيح آن را مهار كرد و با سلاح #ايمان و دانش و آگاهى آثار ناهنجار دروغگويى را از جامعه زدود. اگر #دروغ گفتن در دين مقدس اسلام ممنوع است و #دروغگو مورد نكوهش قرار مى گيرد و دروغ كليد همه بديها و شرور ناميده مى شود، در مقابل، بر راستى و صداقت در آيين محمدى صلي الله عليه و آله تأكيد شده و #راستگو مورد تحسين واقع مى شود و از باب «اَلنَّجاةُ فِى الصِّدْقْ» نجات در راستگويى است، صداقت و راستگويى كليد همه خوبيها و پاكى ها و نيكى هاست و گفته هاى انسان هم بخشى از عمل هاى اوست و بر نيك و بد آن مؤاخذه خواهد شد. و... خداوند با صادقان است و از دروغگويان بيزار. 🔅بكوشيم تا طعم شيرين صداقت در گفتار و رفتار را به ذائقه جان بچشانيم. 👤سيدعباس رفيعى پور علوى علويجه ✅کانال امام رضا علیه السلام ┄┅┅┅┅❁💚❁┅┅┅┅┄ https://eitaa.com/joinchat/1427439616C0616941d62

✨﷽✨ ✳️ دو شرط مهم در اجابت دعا ✍ «وَ إِذَا سَأَلَکَ عِبَادِی عَنیّ‌ِ فَإِنیّ‌ِ قَرِیبٌ أُجِیبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ» (بقره، 186)هنگامی که بندگانم از تو سراغ مرا می‌گیرند، همانا من نزدیکم؛ دعای دعاکننده‌ای که مرا بخواند اجابت می‌کنم. در این آیه، خداوند متعال با مقید کردن وعده‌ی اجابت به «إِذا دَعانِ»، دو شرط مهم در دعا را به ما گوشزد می‌کند: یکی اینکه دعا باید حقیقتاً دعا باشد. «أُجِیبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ» مانند آن است که بگوییم: عالم را احترام کن در صورتی که عالم باشد. این جمله یعنی آن عالمی را احترام کن که حقیقتاً عالم باشد و به علم خود عمل کند. جمله‌ی «إِذا دَعانِ» نیز می‌فهماند که وعده‌ی اجابت در مورد دعایی است که حقیقتاً دعا باشد یعنی قلب دعاکننده‌ی آن با زبانش موافق باشد؛ چون دعای حقیقی آن دعایی است که قبل از زبان سر، زبان قلب و #فطرت که دروغ در کارش نیست آن را بخواهد. 🔹 دوم اینکه فرمود «دَعَانِ؛ مرا بخواند». دعایی وعده‌ی اجابت دارد که دعاکننده واقعاً آن را از خدا بخواهد؛ پس اگر کسی به زبان، خدا را خواند و در دل، امیدش به اسباب عادی و امور وهمی بود چنین کسی خدا را به دل نخوانده و شرط اجابت دعا را رعایت نکرده است. 📚 برگرفته از تفسیر المیزان ✅کانال امام رضا علیه السلام ┄┅┅┅┅❁💚❁┅┅┅┅┄ https://eitaa.com/joinchat/1427439616C0616941d62

✨﷽✨ 🔴 وقتی خدا گمراه می کند اگر کسی با داشتن #فطرت و #عقل از درون و #وحی و #نبوت از بیرون، عمداً راه الهی را پشت سر گذاشت، (فنبذوه وراء ظهورهم)* و مانند آن؛ گاه خدا به او مهلت می دهد، راه #توبه و انابه را فراسوی او باز می کند، به فرشتگان دستور می دهد که در را به روی او نبندید، به ملائکه رحمت دستور می دهد که درها را مخصوصاً شب های پر برکت #جمعه و مانند آن به چهره اینها باز بکنید، بلکه بر گردند. علل و عواملی را فراهم می کند که او متّعظ بشود؛ یا او را بیمار می کند، یا او را به عیادت بیمار می برد، یا او را به تشییع جنازه وادار می کند که مرده ای را ببیند، محتضری را ببیند، تحولاتی را ببیند، متحوّل شود، منقلب شود. اینها همه علل و عواملی است که ذات اقدس اله فراسوی انسان گمراه نصب می کند تا بلکه برگردد. و اگر خداوند انسانی را که از هر نظر او را هدایت کرد، و او عمداً بیراهه رفته است، با اینکه می توانست راه صحیح را طی کند؛ خدا مهلت های فراوانی به او داد که دوباره برگردد، توبه کند، انابه کند و مانند آن؛ اگر برنگشت، از آن به بعد " او را #گمراه می کند ". این ضلالت، (ضلالت کیفری) است؛ یعنی هرگز خدا ابتداءً کسی را گمراه نمی کند. در هیچ جای قرآن نیست که خدا ابتداءً کسی را گمراه بکند! فرمود: (و ما یضلّ به الّا الفاسقین)*. آنگاه معنای اضلال را قرآن به خوبی روشن کرد که خدا کسی را گمراه نمی کند، یعنی دست او را بگیرد از راه به بیراهه برود، طردش کند؛ اینطور نیست. معنای اضلال هم این است که آن لطف خاص را می گیرد. دیگر علل و عوامل توفیق را به او اعطاء نمی کند، چون می داند او علل و عوامل توفیق را با توهین طرد می کند. دیگر رفیق خوبی نصیبش نمی کند، دیگر توفیق عیادت بیمار یا دیدن محتضر یا تشییع مرده که انسان را متحوّل می کند نصیبش نمی شود. اینها که علل تذکره است، از او می گیرد؛ چیزی به او نمی دهد، نه اینکه او را گمراه کند! #گمراهی یک امر وجودی نیست، همین که لطف خدا گرفته شد، انسان سقوط می کند. لذا در طلیعه سوره فاطر فرمود: (ما یفتح الله للنّاس من رحمه فلا ممسک لها و ما یُمسک فلا مُرسل)* که اضلال همان امساک فیض است نه چیز وجودی؛ خدا کسی را گمراه کند یا جاهل کند یا بدبخت کند یا بیچاره کند، اینطور نیست. سوره آل عمران / آیه ۱۸۷ سوره بقره / آیه ۲۶ سوره فاطر / آیه ۲ 📚 تفسیر موضوعی قرآن کریم حضرت آیت الله جوادی آملی قم ؛ ۱۳۷۵/۰۷/۲۶ ✅کانال امام رضا علیه السلام ┄┅┅┅┅❁💚❁┅┅┅┅┄ https://eitaa.com/joinchat/1427439616C0616941d62