🔘 بطور خالصه و مختصر، آنچه که آزمایش سایناک نشان داد این بود که یکی از پرتوهای نور، زمان طولانی تری را برای رسیدن به آینه ای که درحال دور شدن از آن بود نسبت به پرتو نور دیگر که آینه به سمت آن حرکت می کرد، سپری کرد. 🔺بنابراین ادعای نسبیّت خاص (که در نظر دارد سرعت نور باید برای همه ناظران یکسان باشد) نقض شد. واضح است که دو سرعت متفاوت برای پرتوهای نور که فاصله یکسانی را می پیمایند وجود دارد. خب پس چه چیز باعث می شود یکی از پرتو های نور کندتر حرکت کند؟! 🔴 سایناک گفت؛ که این امر به این دلیل است اتر مانع سرعت آن شده است-یک مقاومت که به راحتی توسط چرخاندن میز تولید می شود. ⭕ بنابراین نتایج قابل پیش بینی و دقیق این است که "#اثر_سایناک"، همانطور که به همان نام شناخته می شود، به طور معمول در تکنولوژی امروز به منظور سنجش چرخش و همچنین در #ژیروسکوپ_مکانیکی استفاده می شود. 🔻همانطور که در بالا ذکر شد، در سال ۱۹۰۴، #آلبرت_مایکلسون قبلا پیش بینی کرده بود که ناظران روی زمین، اگر درحال حرکت و چرخش با منبع نور و صفحه باشند؛ یک الگوی تداخل را مشاهده خواهند کرد که ، وابسته به چرخش مطلق سیستم است. این دقیقا همان چیزی است که سایناک نشان داد، اما با استفاده از یک میز آزمایشگاهی با دو گیرنده مکانیکی به جای دو ناظر انسانی. 🔘 تداخل سنج سایناک به عنوان ناظر در نظر گرفته شد و منبع نور و آینه های آن، همگی درحال حرکت و چرخش در یک سیستم ثابت و یکسان بودند. تنها چیزی که سایناک در خارج از سیستم اضافه کرده بود میز متحرک بود. سایناک تجهیزات را در حال چرخش می دید، اما تداخل سنج یک ناظر دقیق و واقعی بود و در آن مشاهدات، تغییرات حاشیه ای را ثبت کرد و نشان داد که سرعت نور ثابت نیست. 🔴 نسبیّت گرایان (باورمندان به #خورشید_مرکزی) امروز این شواهد را رد می کنند و ادعا می کنند که نسبیت خاص برای سیستم های چرخشی کار نمی کند؛ یا حتی بر این موضوع اصرار دارند که این در سیستم های چرخشی کار می کند، اما در صورتی که به عناصر خارجی متعلق به نسبیت عام، تانسور متریک و چیز هایی مثل آن را اضافه کنیم.