درخت بادام در خانه ميزبان مرحوم شيخ صدوق رضوان اللّه عليه، به نقل از محمّد بن احمد نيشابورى از قول جدّه اش خديجه، دختر حمدان حكايت كند: در آن هنگامى كه امام رضا عليهما السلام در مسير راه خراسان وارد شهر نيشابور گرديد، به منزل ما تشريف فرما شد. امام عليه السلام پس از آن كه اندكى استراحت نمود، در گوشه اى از حيات خانه ما يك بادام كشت نمود، كه رشد كرد و بزرگ شد و يك ساله به ثمر رسيد ؛ و هر سال ثمره بسيارى مى داد. و چون مردم متوجّه شدند، كه امام رضا عليه السلام آن درخت را با دست مبارك خود كشت نموده است، هر روز به منزل ما مى آمدند و از بادام هاى آن جهت شفا و درمان امراض خود استفاده مى كردند و هركس هر نوع مرضى كه داشت، به عنوان تبرّك از آن بادام كه تناول مى كرد، عافيت و سلامتى خود را باز مى يافت. و حتّى نابينايان شفا مى گرفتند و زن هاى آبستن - كه درد زايمان برايشان سخت و غيرقابل تحمّل بود - از آن بادام استفاده مى كردند و به آسانى وضع حمل مى نمودند. و همچنين حيوانات مختلف مى آمدند و خود را به وسيله آن درخت متبرّك مى ساختند. پس ا آن كه مدّت زمانى از اين جريان گذشت، درخت بادام خشك شد و جدّم، حمدان چند شاخه اى از آن درخت را قطع كرد كه در نتيجه چشم هايش كور و نابينا گرديد. و فرزند او - كه عَمرو نام داشت و يكى از ثروتمندان مهمّ شهر نيشابور بود - آن درخت را از ريشه قطع و نابود كرد و او نيز به جهت اين كار، تمام اموال و زندگيش متلاشى شد و بيچاره گرديد، كه ديگر به هيچ عنوان توان امرار معاش نداشت. و راوى در نهايت گويد: قبل از آن كه درخت خشك شود، كرامات بسيارى به بركت امام رضا عليه السلام از آن ظاهر مى گرديد و مردم ؛ بلكه حيوانات از آن بهره مى بردند. #دانستنیهای امام رضا علیه السلام https://eitaa.com/zandahlm1357

#انیمیشن 🔹 میزبان خورشید 🔹 🕊️داستان بی بی شطیطه نیشابوری و عنایت امام کاظم علیه‌السلام 🕊️ و ورود امام رضا علیه‌السلام به شهر نیشابور ✔️تهیه شده در موسسه آفرینش های هنری آستان قدس رضوی

📹 کارگاه #اصول_پاسخ_به_شبهات 9 🔰 جلساتی برای یادگیری اصول و مبانی و روشهای پاسخ به شبهات 💠 جلسه 9️⃣ 🎤 با تدریس #استاد_احسان_عبادی از اساتید مهدویت و پژوهشگر علوم حدیث و تاریخ @zandahlm1357

#موسیقی 🎶 چرا برخی موسیقی ها حرام است؟ ⬅️ آیا می‌تواند راهی به سوی خدا و عرفان اسلامی باشد؟ ⬅️ آیا در منابع اسلامی، جایی توصیه به گوش کردن موسیقی شده است؟ 🔻🔻🔻🔻🔻🔻 @zandahlm1357

بر خدا توکل کن و صبر داشته باش... 🆔️ @zandahlm1357

ملائکه سماوات و ملأ اعلی قوله علیه السلام: فَصَلِّ عَلَیْهِمْ، وَ عَلَی الْمَلاَئِکَةِ الَّذِینَ مِنْ دُونِهِمْ مِنْ سُکَّانِ سَمَاوَاتِکَ، وَ أَهْلِ الاْءَمَانَةِ عَلَی رِسَالاَتِکَ. یعنی: رحمات و برکات الهی بر آن طبقات از ملائکه مقرّبین، الموصوفین بالصّافات صفّاً و سابقات سبقاً، مِن مجاورین ملا أعلی، که مجملی اشاره شد، و بر ملائکه آن چنانی که بعد از آنهااند مقاماً و رتبةً از زمره مدبرات أمراً، کما قال تعالی عن لسانهم: « وَ مَا مِنَّا إِلاَّ لَهُ مَقَامٌ مَعْلُومٌ [۲] »، از ساکنین سماوات که اهل امانات بر رسالات و ارسالات تواند، چه مبادی فاعله و جواهر مجرّده از حواس بشریّه منقسم می‌شود اوّلاً به علویه و سفلیه. ---------- [۲]: ۵ - سوره مبارکه صافات، آیه ۱۶۴. أمّا علویه که تدبیر می‌نماید در اجرام لطیفه علویه سماویه، در اصطلاح حکماء متقدّمین و متأخرین معروف به « نفوس سماویه »اند، و در عرف شرع موسوم به « ملائکه سماوات » و « ساکنین ملأ اعلی »، چه علاقه آنها نسبت به سماوات چون تعلّق تدبیری نفوس ناطقه مجرّده است نسبت به ابدان طبیعیه، و سکون از حیث علاقه تدبیری است، و الاّ آنها مجرد از مکان و زمان اند. و آن ملائکه سماویه، چنان که در فقَره دعا است امین بر رسالت حقّ اند، از این باب که تمام امور مقدّره خدا که امانات او است اوّلاً از لوح محفوظ ثبت در آن نفوس فلکیه و ملائکه سماویه می‌شوند، چه آنها لوح قدر حقّ اند، و آنها آن امورات قضائیه و قدریه حق را که رسالات خدا است نسبت به اهالی عالم از خیر و شرّ، نعمت و نقمت، خوف و امنیت، صحّت و سقم، عزّت و ذلّت، بلکه هر صورتی نسبت به ذی الصورة حسناً أو قبیحاً به افراد و اشخاص عالم بدون زیاده و نقصان می‌رسانند، کما قال مولانا أمیرالمؤمنین علیه السلام: « إنَ الأمر ینزل من السماء الی الارض کقطر المطر » [۱]، أی مبثوث فی جمیع أقطار الارض، لکلّ نفس ما قدر لها من زیادة أو نقصان فی العمر و المال والولد و غیر ذلک [۲] . قوله علیه السلام: وَ الَّذِینَ لاَ تَدْخُلُهُمْ سَأْمَةٌ مِنْ دُءُوبٍ، وَ لاَ إِعْیَاءٌ مِنْ لُغُوبٍ وَ لاَ فُتُورٌ، وَ لاَ تَشْغَلُهُمْ عَنْ تَسْبِیحِکَ الشَّهَوَاتُ، وَ لاَ یَقْطَعُهُمْ عَنْ تَعْظِیمِکَ سَهْوُ الْغَفَلاَتِ. سأمة: لغةً السکینة والوقار. و الدأب: السیر [۳] السریع و الجدّ فی العمل. الأعیاء: العجز. و اللغوب: التعب. والفتور: الانقطاع عن العمل. بعد از ذکر لغات مفرده فقره دعا، بدان که اینها اوصاف سلبیه و تنزیهیه نفوس فلکیه است که فی الحقیقه ملائکه سَکنه سماوات باشند، أوّلاً بر آنها معصوم علیه السلام ---------- [۱]: ۱ - الکافی، ج ۵، ص ۵۷ ؛ قرب الإسناد، ص ۱۹ ؛ بحارالأنوار، ج ۶۸، ص ۸۴. [۲]: ۲ - مجمع البحرین، ج ۱، ص ۱۰۰. [۳]: ۳ - اصل: سیر. اطلاق جمع عُقلا نموده در « یدخلهم » و « تشغلیهم » و « یقطعهم » إشاره به آن که آنها صاحبان عقل و شعورند، به خلاف عقیده سخیفه اهل ظاهر که آنها را در این جدّ و اجتهاد و سعی در حرکات خود که به منزله تسبیحات و عبادات آنها است به مقتضای: «صلّت السماء بِدَوَرانها» [۱] عدیم الشعور دانند. بالجمله، آنها را داخل نمی شود سکونی از این دأب و سیر در عمل که بالعرض ایصال نفع به مادون، و تکمیل ما یحتاج بنی آدم باشد، کما قال اللّه تعالی فی حقّ الشمس و القمر: « وَ سَخَّرَ لَکُمُ الشَّمْسَ وَ الْقَمَرَ دَآئِبَیْنِ [۲] »، أی یدبّان فی سیرهما، لایفتران فی منافع الخلق و اصلاح اهل الارض. و نیز آنها اعیاء از لغوب ندارند، یعنی عجز نمی آورند از تعب حرکات و حمل اثقال بدنی چه حرکات و حمل اثقال مطلقاً موجب تعب و مشقت است، کما قال تعالی: « وَ تَحْمِلُ أَثْقَالَکُمْ إِلَی بَلَدٍ لَّمْ تَکُونُوا بَالِغِیهِ إِلاَّ بِشِقِّ الاْءَنفُسِ [۳] ». و نیز فتور و انقطاع از عمل برای آنها نیست، و مشغول نمی نماید آنها را از حرکات و تسبیحاتشان شهوت و غضب، به واسطه برائت آنها از این دو صفت حیوانی، چنان که انقطاع نمی دهند آنها را از تنزیه و تعظیم خدا، سهو و نسیان و غفلات، چه نفوس آنها که اشرف از نفوس ارضیه اند، ملائکه اند مشتاقون بلقاء ربّهم الأعلی، و در زمره ملائکه مدبّرات امرند، چنان که عقول آنها که عشاقون الآهیون اند، از زمره « صافّات صفّا »اند. پس باعث بر تحریک آنها چنان که از کلام معصوم علیهم السلام استفاده می‌شود امر شهوانی که جلب منافع بدنی و امر غضبانی که دفع منافر بدنی باشد نیست، به واسطه تنزّه آنها از شهوت و غضب. و نیز قصد آنها از این حرکات ارادی بالذات نفع به سوافل هم نیست ؛ چه عالم عناصر از بسایط که امّهات اربعه اند و مرکّبات آنها که موالید ثلاثه اند نسبت به عظمت و فسحت و وسعت افلاک و املاک ابداً قدرِ مُعتنی به نیست، بلکه چون