🎥نگاهی به تاریخچه و کمپین های #حجاب در ایران و ماجرای شاپرک شجری زاده

🎥نوحه ای عاشورایی در دفاع از #حجاب وعفاف🎙حاج محمود کریمی #محرم

.......: بنابراين، زنان باحجاب بايد در كنار پوشش مقدس حجاب، اين ويژگى‌ها را نيز در خود به وجود آورند، تا افزون بر اينكه مسلمانى كامل مى شوند، الگويى براى ديگر زنان باشند. بر اين اساس، هر بانوى مسلمان و با حجاب، بايد با زنان بدحجاب، رفتارى مؤدبانه داشته باشد كه ناشى از ايمان كامل اوست. زن مسلمان بايد با عملش ديگر زنان را به حجاب تشويق كند، نه اينكه با بداخلاقى و ترش رويى و رفتار متكبرانه، سبب فرارى شدن آنها از دين و حجاب شود. در اصل بايد ميان ميزان حجاب زن با ديگر اعمال او، هماهنگى باشد؛ يعنى به گونه اى نباشد كه در ظاهر و پوشش، باحجاب باشد، ولى در عمل و رفتار، معنويتى در رفتار او ديده نشود. چادر هر زن مسلمان، به ويژه زائر ايرانى، پرچم اسلام و نماد حكومت اهل بيت است. اگر هنگام نماز ديده شود كه اين بانوى چادرى و باحجاب، به جاى رفتن به مسجد و زيارتگاه ها، در بازارها و مغازه‌ها پرسه مى زند، آيا سبب تنفر ديگر مسلمانان از مكتب اهل بيت نمى شود؟ يا زنى با پوشش چادر، حق تقدم را رعايت نكند و عدالت را زير پا بگذارد، يا به هنگام برخورد با ديگران، اخلاق اسلامى و ادب را رعايت نكند، آيا مردم را به حجاب و چادر بدبين نمى كند؟ پس بانوان افزون بر رعايت حجاب، بايد حرمت حجاب خود را نيز حفظ كنند و تصوير خوبى از يك زن مسلمان و با اخلاق در اذهان اطرافيان برجا بگذارند. براساس برداشت دوم كه ديدگاهى تفريطى و سطحى درباره حجاب است، مهم نيست كه زن چه مقدار پوشش داشته باشد. در اين ديدگاه، پوشش و حجاب امرى شخصى است و هركس هر مقدار كه دوست دارد، خود را مى پوشاند. اين برداشت از حجاب كه مدتى است ميان جامعه نفوذ كرده، گاهى ميان بانوان خوب و تحصيل كرده نيز ديده مى شود. ازاين رو در جامعه اسلامى ايران، پديده بدحجابى پديده اى منحصر به فرد است كه در فرهنگ هاى ديگر ديده نمى شود؛ زيرا در ديگر كشورهاى اسلامى، زنان يا با حجاب كامل ظاهر مى شوند يا به طور كلى حجاب را برمى دارند. اين ديدگاه بيشتر به حجاب باطنى معتقد است، نه حجاب ظاهرى و به پوشش ظاهرى خود اهميت چندانى نمى دهد و اصل در مسلمان بودن زن را همان ويژگى هايى مى داند كه به نقل از سوره احزاب بيان شد. [۱] اين گروه از بانوان كه گاه در مراكز مذهبى و مشاهد مشرفه نيز ديده مى شوند، اگرچه با چنين تفكرى، از پوشش كاملى برخوردار نيستند، در باطن خود دين را دوست دارند و از عبادت و زيارتشان لذت مى برند. شگفت انگيزتر آن است كه اين انديشه، در برخى از زنان محجبه نيز به صورت نامحسوسى نفوذ كرده است. ازاين رو گاهى زنان پوشيده و چادرى نيز صورت خود را هر چند اندك، ولى جذاب آرايش مى كنند. انسان با اندك تأملى در مسائل و احكام دينى، به روشنى درمى يابد كه اين ديدگاه نيز اشتباه است. بزرگان دين و علماى اسلام هيچ كدام اين انديشه را كه «اصل در طهارت قلب است و پوشش ظاهر لزومى ندارد»، تأييد نكرده اند. ما بايد احكام دين خود را عالمانه و از روى دليل محكم به دست آوريم. دليل اينكه بسيارى از امت هاى گذشته گمراه شدند، همين ديدگاه سطحى و بدون منطق به دين بوده است. درباره حجاب و پوشش ظاهرى نيز لازم است مردم بينشى درست داشته باشند. آنان بايد بدانند كه حجاب، دستور مسلّم اسلام براى همه بانوان است، نه امرى شخصى. بنابراين هيچ زنى نمى تواند غير از گردى صورت و دست‌ها تا مچ، جايى از بدن خود را در معرض ديد نامحرم قرار دهد. البته اين دو قسمت كه استثنا شده، در صورتى مجوز آشكار شدن دارد كه آرايشى نداشته باشد. همچنين اگرچه زنان مى توانند فضايل بى شمارى داشته باشند، ولى برجسته ترين ويژگى يك زن، عفت و حياى اوست؛ عفت و حيايى كه هم در باطن او وجود داشته باشد و هم در ظاهر او نمود پيدا كند. گفتنى است، حجاب كامل حجابى ---------- [۱]: ر. ك: احزاب: ٣۵. است كه هم از درون موجب روشنى قلب زن مى شود و هم از جنبه بيرونى و ظاهرى، درس حيا و بندگى و سركوب كردن هواى نفس و تسليم بودن در برابر فرمان الهى را به همگان مى دهد. در حقيقت، وقتى يك بانوى مسلمان، تمام ايمان، معنويت، وقار، شخصيت، حيا و عفت خود را با حفظ پوشش و حجاب ظاهرى اش به نمايش مى گذارد، تأثير بسيار شگرفى بر ديگر افراد مى گذارد و درس بزرگى از اخلاق و انسانيت و ايمان به آنها مى دهد. ازاين رو مستكبران و هواپرستان و بيگانگان، باحجاب مبارزه مى كنند و با زنان محجبه رفتارى نامحترمانه دارند. خداوند در قرآن كريم، در آيه ٣٢ و ٣٣ سوره احزاب (كه درباره زنان پيامبر نازل شد، و آنها مخاطب آيه هستند) به زنان، اين پيام را مى دهد كه در كنار نماز، عبادت، كمك به محرومان و فقرا و تسليم بودن در برابر خدا و پيامبر، مراقب رفتارهاى زنانه خود باشند و در حجاب ظاهر خود، چنان دقت كنند كه حتى به صورت ناخودآگاه، نيز توجه نامحرم را به خود جلب نكنند. پس ضرورى است زنان، هنگام صحبت كردن با نامحرمان و روبه رو شدن با آنها، از هر رفتار كه سبب جلب

توجه ايشان به زيبايى هاى جسمانى شود، به شدت بپرهيزند. بى شك، اصل در حجاب، رعايت حجاب درونى و باطنى است. ولى به دليل پيامدهاى منفى بدحجابى زنان بر مردان نامحرم و جامعه، لازم است زنان، ظاهر خود را نيز با باطن پاك و معنوى خود هماهنگ كنند، تا موجب گمراهى و به گناه افتادن كسى نشوند. امروزه، برخى پوشش ظاهرى را از عفت درونى و باطنى جدا مى دانند و معتقدند انسان يا بايد عفت و حجاب ظاهرى را رعايت كند يا حجاب و عفت و باطنى را. آن گاه نتيجه مى گيرند چون عفت درونى مهم تر از پوشش ظاهرى است و اصل آن است كه درون انسان پاك باشد، ديگر لزومى به رعايت حجاب ظاهرى نيست. با توجه به آنچه گفته شد، مطرح كردن اين سؤال كه پوشش ظاهرى مهم تر است يا عفت درونى، اشتباه است و كسانى كه اين گونه بحث‌ها را مطرح مى كنند يا از اصل موضوع بى اطلاع هستند يا به عمد، قصد جدايى اين دو را از هم دارند. حقيقت اين است كه نه پوشش و حجاب ظاهرى مى تواند جايگزين عفت درونى شود و نه عفت درونى مى تواند جايگزين پوشش و حجاب ظاهرى شود، بلكه هر يك جايگاه خود را دارد و هر دو بايد رعايت شود. عفت، فضيلتى اخلاقى است كه مى تواند در تمام رفتارهاى انسان مانند پوشش، منش و گويش ظاهر گردد. زنى كه پوشش مناسبى ندارد، چگونه مى تواند درون عفيف خود را نشان دهد؟ البته آراسته بودن ظاهر اشكالى ندارد؛ آنچه اشكال دارد و حرام است، داشتن ظاهرى تحريك كننده است. ..... #راهکار تقویت فرهنگ حجاب https://eitaa.com/zandahlm1357

✅ *سلسله لوازم جلسات _ هنر زن بودن _ جلسه بیست و هشتم* 🎙 مدرس: استاد محمد جعفر غفرانی

در ادامه.....👇👇👇👇

.......: ۶۵- فکر پلید در زمان حکومت موسی هادی (چهار خلیفه بنی عباس) مرد توانگری در بغداد زندگی می‌کرد. وی همسایه ای نسبتا فقیری داشت که همیشه به ثروت او حسد می‌برد و برای اینکه به همسایه توانگرش آسیبی برساند از هیچ گونه تهمت نسبت به وی کوتاهی نمی کرد. ولی هر چه تلاش می‌کرد به مقصد پلید خود نمی رسید. روز به روز حسدش شعله ور گشته و خویشتن را در شکنجه سخت می‌دید. پس از آن که از همه تلاش و کوشش ناامید شد. تصمیم گرفت نقشه خطرناکی را پیاده کند، لذا غلام کوچکی را خرید و تربیت کرد تا اینکه غلام جوانی نیرومند گشت. روزی به غلام گفت: فرزندم! من تو را برای انجام کار مهمی خریده‌ام و به خاطر آن مسأله این همه زحمتها را تحمل کرده‌ام و با چنان مهر و محبت تو را بزرگ نموده ام. در انجام آن کار چگونه خواهی بود؟ ای کاش می‌دانستم آن گاه که به تو دستور دادم، هدفم را تأمین می‌کنی و مرا به مقصود می‌رسانی یا نه؟ غلام گفت: ای آقا! مگر بنده در مقابل دستور مولا و بخشنده اش چه می‌توانم بکنم؟ آقا! به خدا قسم اگر بدانم رضایت تو در این است که خود را به آتش بزنم و بسوزانم یا خود را در آب انداخته و غرق بسازم، حتما این کارها را انجام می‌دهم... همسایه حسود از سخنان غلام سخت خوشحال گشت و او را در آغوش کشید و چهره اش را بوسید و گفت: - امیدوارم که لیاقت انجام خواسته مرا داشته باشی و مرا به مقصودم برسانی. غلام گفت: مولایم! بر منت بگذار و مرا از مقصود خود آگاه ساز تا با تمام وجود در راه آن بکوشم. همسایه حسود گفت: هنوز وقت آن نرسیده. یک سال گذشت روزی او را خواست و گفت: - غلام! من تو را برای این کار می‌خواستم. همسایه‌ام خیلی ثروتمند شده و من از این جریان فوق العاده ناراحتم! می‌خواهم او کشته شود. غلام مانند یک مأمور آماده گفت: اجازه بدهید هم اکنون او را بکشم. حسود اظهار داشت: نه! این طور نمی خواهم؛ زیرا می‌ترسم توانایی کشتن او را نداشته باشی و اگر هم او را بکشی، مرا را قاتل دانسته، مرا بجای او بکشند و در نتیجه به هدفم نمی رسم. لکن نقشه ای کشیده‌ام و آن این که مرا در پشت بام او بکشی تا به این وسیله او را دستگیر نمایند و در عوض من او را قصاصش کنند. غلام گفت: این چگونه کاری است؟ شما با خودکشی می‌خواهید آرامش روح داشته باشید. گذشته از این شما از پدر مهربان نسبت به من مهربان ترید. مرد حسود در برابر سخنان غلام اظهار داشت این حرفها را کنار بگذارد من تو را به خاطر همین عمل تربیت کرده ام. من از تو راضی نمی شوم مگر اینکه فرمانم را اطاعت کنی. هر چه غلام التماس کرد مولای حسودش از این فکر پلید صرف نظر کند فایده ای نداشت. در اثر اصرار زیاد غلام را به انجام این عمل حاضر نمود. سه هزار درهم نیز به او داد. و گفت: پس از پایان کار، این پولها را بردار و به هر کجا که می‌خواهی برو. فرد حسود در شب آخر عمرش به غلام گفت: - خودت را برای انجام کاری که از تو خواسته‌ام آماده کنی. در اواخر شب بیدارت می‌کنم. نزدیک سپیده دم غلامش را بیدار کرد و چاقو را به او داد و با هم به پشت بام همسایه آمدند و در آنجا رو به قبله خوابید و به غلام گفت: زود باش کار را تمام کن. غلام ناچار کارد را بر حلقوم آقای حسودش کشید و سر او را از تن جدا نمود و در حالی که وی در میان خون دست و پا می‌زد، غلام پایین آمده در رختخواب خود خوابید. فردای آن شب خانواده مرد حسود به جستجویش پرداختند و نزدیک غروب جسدش را آغشته به خون در پشت بام همسایه پیدا کردند! بزرگان محله را حاضر کردند. آنان نیز قضیه را مشاهده کردند. این ماجرا به موسی هادی رسید. خلیفه، همسایه توانگر را احضار کرد و هر چه از وی بازجویی نمود مرد ثروتمند اظهار بی اطلاعی کرد. خلیفه دستور داد او را به زندان بردند. غلام هم از فرصت استفاده نموده و به اصفهان گریخت. اتفاقا یکی از بستگان توانگر زندانی در اصفهان متصدی پرداخت حقوق سپاه بود. غلام را دید. چون از کشته شدن صاحب غلام آگاه بود قضیه را از وی پرسید. غلام نیز ماجرا را بدون کم و زیاد به او بازگو نمود. وی چند نفر را برای گفتار غلام شاهد گرفت. سپس او را پیش خلیفه فرستاد. غلام در آنجا نیز تمام داستان را از اول تا به آخر بیان نمود. خلیفه از این موضوع بسیار تعجب کرد. دستور داد زندانی را آزاد کردند و غلام را نیز مرخص نمودند. [۱] ---------- [۱]: بحار: ج ۷۳، ص ۲۵۹. جلد ۲ 📚داستانهای بحار الانوار https://eitaa.com/zandahlm1357

داستان شب @zandahlm1357

.......: داعی- بفرمائید حاضرم برای استماع. نواب- سؤال بنده خیلی مختصر است چون مدتها است در دلم بوده که از آقایان با اطلاع شیعیان سؤال نمایم فرصتی بدستم نیامده اینک مقتضی موجود گردیده خواستم عرض نمایم چرا آقایان شیعیان بر خلاف سنّت رسول خدا صلّی اللّه علیه و سلّم نماز ظهر و عصر و مغرب و عشاء را جمع می‌خوانند. پیغمبر نماز ظهرین و مغربین را بجمع و تفریق اداء می‌فرمود داعی- اوّلا آقایان (اشاره بعلماء مجلس) می‌دانند که در مسائل فرعیه ما بین علماء اختلاف بسیار است چنانچه ائمه اربعه شما هم بسیار اختلاف دارند. ثانیا اینکه فرمودید عمل شیعیان بر خلاف سنت رسول اللّه صلّی اللّه علیه و آله و سلّم می‌باشد امر را بر شما اشتباه نمودند زیرا که آن حضرت نمازها را گاهی جمع و گاهی بتفریق اداء می‌نمودند. نواب- (رو بعلماء خودشان) آیا چنین است رسول خدا صلّی اللّه علیه و سلّم بنحو جمع و تفریق اداء می‌نمودند. حافظ- فقط در سفر و مواقع عذر از قبیل باران و غیره این نوع عمل می‌نمودند برای آنکه امّت در تعب و مشقّت نباشند و الاّ در حضر پیوسته بنحو تفریق اداء می‌نمودند گمان می‌کنم قبله صاحب اشتباه نمودند سفر را تصور حضر نمودند. داعی- خبر اشتباه ننمودم بلکه یقین دارم حتّی در روایات خودتان وارد است که گاهی در حضر و بدون عذر هم بنحو جمع اداء می‌نمودند. حافظ- گمان می‌کنم روایات شیعه را با روایات ما اشتباه نمودید. داعی- روات شیعه که اتفاق بر این معنی دارند، گفتگو در روات شما می‌باشد روایات صحیح چندی در صحاح و کتب معتبره شما در این باب وارد است. حافظ- ممکن است اگر در نظر دارید محلّ آنها را معیّن فرمائید. داعی- مسلم بن حجّاج در باب الجمع بین الصّلاتین فی الحضر در صحیح خود با نقل سلسلۀ روات از ابن عباس نقل نموده که گفت صلی رسول اللّه صلّی اللّه علیه و سلّم الظهر و العصر جمعا و المغرب و العشاء جمعا فی غیر خوف و لا سفر [۱] و نیز از ابن عباس نقل نموده که گفت صلیت مع النبی ثمانیا جمعا و سبعا جمعا [۲] و همین حدیث را امام احمد بن حنبل در ص ۲۲۱ جزء اول مسند نقل نموده بعلاوۀ حدیث دیگر که ابن عباس گفت صلی رسول الله فی المدینة مقیما غیر مسافر سبعا و ثمانیا [۳] چند حدیث از این قبیل مسلم نقل می‌نماید تا آنجا که می‌نویسد عبد اللّه ابن شقیق گفت روزی بعد العصر ابن عباس برای ما خطبه می‌خواند و صحبت می‌نمود تا آنکه آفتاب غروب کرد ستاره‌ها ظاهر شد صدای مردم برخاست الصلاة الصلاة ابن عبّاس اعتنا نکرد در همان حین مردی از بنی تمیم با صدای بلند گفت الصلاة الصلاة ابن عبّاس گفت أ تعلمنی بالسنة لا امّ لک رأیت رسول الله جمع بین الظهر و العصر و المغرب و العشاء [۴] عبد اللّه گوید از این کلام در دل من خدشه ای پیدا شد رفتم از ابو هریره سؤال نمودم تصدیق نمود و گفت همان قسم است که ابن عباس گفته. و نیز بطریق دیگر از عبد اللّه بن شقیق عقلی نقل می‌نماید که وقتی منبر عبد اللّه ---------- [۱]: ۱) رسول خدا (ص) نماز ظهر و عصر و مغرب و عشاء را بدون خوف و ترس و سفر جمعا اداء می‌نمود. [۲]: ۲) با رسول خدا هشت رکعت نماز ظهر و عصر و هفت رکعت نماز مغرب و عشاء را با هم اداء می‌نمودیم. [۳]: ۳) نماز گذارد رسول خدا در مدینه در حال اقامت نه مسافرت هفت رکعت و هشت رکعت (یعنی مغرب و عشاء و ظهر و عصر را با هم). [۴]: ۴) بی مادر تو مرا سنت یاد می‌دهی خودم دیدم رسول خدا جمع کرد بین نماز ظهر و عصر و مغرب و عشاء. ابن عباس طول کشید تا هوا تاریک شد مردی سه مرتبه پی درپی ندا در داد الصلاة ابن عباس متغیّر شد گفت لا امّ لک أ تعلمنا بالصلاة و کنا نجمع بین الصلاتین علی عهد رسول الله [۱] و نیز زرقانی که از اکابر علماء شما است در ص ۲۶۳ جزء اول شرح موطاء مالک در باب جمع بین الصّلاتین از نسائی از طریق عمرو بن هرم از ابی الشعثاء نقل می‌نماید که در بصره ابن عباس نماز ظهر و عصر و مغرب و عشاء را جمع می‌خواند بدون آنکه بین آنها فاصله و چیزی بوده باشد و می‌گفت رسول خدا این قسم نماز اداء می‌نمود (یعنی ظهر را با عصر و مغرب را با عشاء جمع می‌نمود). و نیز مسلم در صحیح و مالک در باب جمع بین الصّلاتین موطاء و امام احمد بن حنبل در مسند با نقل سلسلۀ روات از سعید بن جبیر از ابن عباس روایت نموده اند که گفت صلی رسول الله الظهر و العصر جمعا بالمدینة فی غیر خوف و لا سفر [۲] ابو زبیر گوید از سعید سؤال نمودم برای چه پیغمبر جمع می‌نمود نماز را سعید گفت همین سؤال را من از ابن عباس نمودم گفت اراد أن لا یحرج احدا من امته یعنی برای آن جمع می‌نمود که احدی از امتش در سختی و مشقت نباشند. و نیز در چند خبر نقل می‌نمایند که ابن عباس گفت جمع رسول الله بین الظهر و العصر و المغرب و العشاء فی غیر خوف و لا مطر [۳] اخبار در این باب بسیار نقل نموده اند ولی واضح تر دلیل بر جواز جمع همین تعیین ابواب است بنام جمع بین الصّلاتین و نقل نمودن احادیث جمع را