گمراه گر داند. بگو: به کفرت اندکی برخوردار شو که تو از اهل آتشی». أُوتیتُهُ عَلی عِلْمٍ بَلْ هِیَ فِتْنَةٌ وَ لکِنَّ أَکْثَرَهُمْ لا یَعْلَمُونَ [۱] »، « وَ إِذا مَسَّ النّاسَ ضُرٌّ دَعَوْا رَبَّهُمْ مُنیبینَ إِلَیْهِ ثُمَّ إِذا أَذاقَهُمْ مِنْهُ رَحْمَةً إِذا فَریقٌ مِنْهُمْ بِرَبِّهِمْ یُشْرِکُونَ [۲] »، « وَ إِذا مَسَّ الاْءِنْسانَ الضُّرُّ دَعانا لِجَنْبِهِ أَوْ قاعِداً أَوْ قائِماً فَلَمّا کَشَفْنا عَنْهُ ضُرَّهُ مَرَّ کَأَنْ لَمْ یَدْعُنا إِلی ضُرٍّ مَسَّهُ کَذلِکَ زُیِّنَ لِلْمُسْرِفینَ ما کانُوا یَعْمَلُونَ [۳] ». آری سنت انسان بر آن است که در هنگام نعمت خدای را فراموش می‌کند و به هنگام ظهور مشکلات دست به دعا می‌گردد و در تمام حالات به یاد اوست: « وَ إِذا أَنْعَمْنا عَلَی الاْءِنْسانِ أَعْرَضَ وَ نَأی بِجانِبِهِ وَ إِذا مَسَّهُ الشَّرُّ فَذُو دُعاءٍ عَریضٍ [۴] »، « و إِذا مَسَّ الاْءِنْسانَ الضُّرُّ دَعانا لِجَنْبِهِ أَوْ قاعِداً أَوْ قائِماً فَلَمّا کَشَفْنا عَنْهُ ضُرَّهُ مَرَّ کَأَنْ لَمْ یَدْعُنا إِلی ضُرٍّ مَسَّهُ کَذلِکَ زُیِّنَ لِلْمُسْرِفینَ ما کانُوا یَعْمَلُونَ [۵] »، « هُوَ الَّذی یُسَیِّرُکُمْ فِی الْبَرِّ وَ الْبَحْرِ حَتّی إِذا کُنْتُمْ فِی الْفُلْکِ وَ جَرَیْنَ بِهِمْ بِریحٍ طَیِّبَةٍ وَ فَرِحُوا بِها جاءَتْها ریحٌ عاصِفٌ وَ جاءَهُمُ الْمَوْجُ مِنْ کُلِّ مَکانٍ وَ ظَنُّوا أَ نَّهُمْ أُحیطَ بِهِمْ دَعَوُا اللّهَ مُخْلِصینَ لَهُ الدِّینَ لَئِنْ أَنْجَیْتَنا مِنْ هذِهِ لَنَکُونَنَّ مِنَ الشّاکِرینَ [۱] »، « فَإِذا رَکِبُوا فِی الْفُلْکِ دَعَوُا اللّهَ مُخْلِصینَ لَهُ الدِّینَ فَلَمّا نَجّاهُمْ إِلَی الْبَرِّ إِذا هُمْ یُشْرِکُونَ [۲] »، « وَ إِذا غَشِیَهُمْ مَوْجٌ کَالظُّلَلِ دَعَوُا اللّهَ مُخْلِصینَ لَهُ الدِّینَ فَلَمّا نَجّاهُمْ إِلَی الْبَرِّ فَمِنْهُمْ مُقْتَصِدٌ وَ ما یَجْحَدُ بِآیاتِنا إِلاّ کُلُّ خَتّارٍ کَفُورٍ [۳] ». اضطرار انسان در دعا موجب استجابت دعای اوست: « أَمَّنْ یُجیبُ الْمُضْطَرَّ إِذا دَعاهُ وَ یَکْشِفُ السُّوءَ وَ یَجْعَلُکُمْ خُلَفاءَ الاْءَرْضِ أَ إِلهٌ مَعَ اللّهِ قَلیلاً ما تَذَکَّرُونَ [۴] ». اخلاص از لوازم ورود در دعا و استجابت آن است: « فَادْعُوا اللّهَ مُخْلِصینَ لَهُ الدِّینَ وَ لَوْ کَرِهَ الْکافِرُونَ [۱] »، « هُوَ الْحَیُّ لا إِلهَ إِلاّ هُوَ فَادْعُوهُ مُخْلِصینَ لَهُ الدِّینَ الْحَمْدُ لِلّهِ رَبِّ الْعالَمینَ [۲] ». بهره از اسماء اللّه در دعاء مطلوبیت دارد: « وَ لِلّهِ الاْءَسْماءُ الْحُسْنی فَادْعُوهُ بِها وَ ذَرُوا الَّذینَ یُلْحِدُونَ فی أَسْمائِهِ سَیُجْزَوْنَ ما کانُوا یَعْمَلُونَ [۳] ». توحید شرط اصلی استجابت دعاء است، و دعای مشرک و کافر جایگاهی ندارد « لَهُ دَعْوَةُ الْحَقِّ وَ الَّذینَ یَدْعُونَ مِنْ دُونِهِ لا یَسْتَجیبُونَ لَهُمْ بِشَیْءٍ إِلاّ کَباسِطِ کَفَّیْهِ إِلَی الْماءِ لِیَبْلُغَ فاهُ وَ ما هُوَ بِبالِغِهِ وَ ما دُعاءُ الْکافِرینَ إِلاّ فی ضَلالٍ [۴] »، « قالُوا أَ وَ لَمْ تَکُ تَأْتیکُمْ رُسُلُکُمْ بِالْبَیِّناتِ قالُوا بَلی قالُوا فَادْعُوا وَ ما دُعاءُ الْکافِرینَ إِلاّ فی ضَلالٍ [۵] ». بایستی انسان با اهل دعا ملاطفت داشته باشد، و این امر سبب دوری انسان از غفلت از یاد او می‌گردد: « وَ اصْبِرْ نَفْسَکَ مَعَ الَّذینَ یَدْعُونَ رَبَّهُمْ بِالْغَداةِ وَ الْعَشِیِّ یُریدُونَ وَجْهَهُ وَ لا تَعْدُ عَیْناکَ عَنْهُمْ تُریدُ زینَةَ الْحَیاةِ الدُّنْیا وَ لا تُطِعْ مَنْ أَغْفَلْنا قَلْبَهُ عَنْ ذِکْرِنا وَ اتَّبَعَ هَواهُ وَ کانَ أَمْرُهُ فُرُطاً [۱] ». نزد ارباب معرفت، دعاء و طریقه بکار بردن اسماء الهی در آن نیازمند به تعلیم ویژه است. و دقیقاً به واسطه همین امر، بخشی از تعالیم نبوی و آموزه‌های ولوی به همین امر اختصاص یافته ؛ و دعاهایی در مواضع گوناگون، تعلیم بندگان شده است. خوشبختانه افزون بر ادعیه نبوی، شیعیان، وارث سیزده مجموعه دعایی از سایر معصومان هستند. که در این میان، ادعیه امیرمؤمنان علی علیه السلام، و ادعیه صحیفه سجادیه از شهرت بسزایی برخوردار است. صحیفه سجادیه یا زبور آل محمد صلی الله علیه و آله مجموعه ای از ادعیه حضرت زین العابدین، سجاد علیه السلام است، که آن حضرت به فرزند گرامی خویش، حضرت باقر علیه السلام انشاء فرموده اند و حضرت صادق علیه السلام آن را شنیده اند. این مجموعه دربردارنده هفتاد و پنج دعا بوده که متأسفانه یازده دعای آن به جهت عدم حفظ راوی - متوکل - در همان اوان از دست رفته و به مرور ایام ده دعای دیگر به دست مشایخ حدیث نرسیده است. این مجموعه معجزگون، دربردارنده ابتهالات و مناجاتهای حضرت سید ساجدین علیه السلام است، که آن حضرت جهت تربیت شیعیان خویش انشاء کرده اند، هم چنان که در مبانی دعا بدان اشارت رفت. این مجموعه مشتم

ل بر شناخت حضرت حق، عجز و ناتوانی بنده و توجّه به رستاخیز است. ------ ---- [۱]: ۱ - سوره مبارکه زمر، آیه ۴۹. «و چون انسان را آسیبی رسد، ما را فرامی خواند ؛ سپس چون نعمتی از جانب خود به او عطا کنیم می‌گوید: «تنها آن را به دانش خود یافته ام». نه چنان است، بلکه آن آزمایشی است، ولی بیشترشان نمی دانند». [۲]: ۲ - سوره مبارکه روم، آیه ۳۳. «و چون مردم را زیانی رسد، پروردگار خود را، در حالی که به درگاه او توبه می‌کنند، می‌خوانند، و آنگاه که از جانب خود رحمتی به آنان چشانید، بناگاه دسته ای از ایشان به پروردگارشان شرک می‌آورند». [۳]: ۳ - سوره مبارکه یونس، آیه ۱۲. «و چون انسان را آسیبی رسد، ما را -به پهلو خوابیده یا نشسته یا ایستاده- می‌خواند، و چون گرفتاریش را برطرف کنیم چنان می‌رود که گویی ما را برای گرفتاریی که به او رسیده، نخوانده است. این گونه برای اسرافکاران آنچه انجام می‌دادند زینت داده شده است. » [۴]: ۴ - سوره مبارکه فصلت، آیه ۵۱. «و چون انسان را نعمت بخشیم، روی برتابد و خود را کنار کشد، و چون آسیبی بدو رسد دست به دعای فراوان بردارد». [۵]: ۵ - سوره مبارکه یونس، آیه ۱۲. «و چون انسان را آسیبی رسد، ما را -به پهلو خوابیده یا نشسته یا ایستاده- می‌خواند، و چون گرفتاریش را برطرف کنیم چنان می‌رود که گویی ما را برای گرفتاریی که به او رسیده، نخوانده است. این گونه برای اسرافکاران آنچه انجام می‌دادند زینت داده شده است». [۱]: ۱ - سوره مبارکه یونس، آیه ۲۲. «او کسی است که شما را در خشکی و دریا می‌گرداند، تا وقتی که در کشتیها باشید و آنها با بادی خوش، آنان را ببرند و ایشان بدان شاد شوند ] بناگاه [بادی سخت بر آنها وَزَد و موج از هر طرف بر ایشان تازد و یقین کنند که در محاصره افتاده اند، در آن حال خدا را پاکدلانه می‌خوانند که: اگر ما را از این ]ورطه [ برهانی، قطعاً از سپاسگزاران خواهیم شد». [۲]: ۲ - سوره مبارکه عنکبوت، آیه ۶۵. «و هنگامی که بر کشتی سوار می‌شوند، خدا را پاکدلانه می‌خوانند، و ]لی [چون به سوی خشکی رساند و نجاتشان داد، بناگاه شرک می‌ورزند». [۳]: ۳ - سوره مبارکه لقمان، آیه ۳۲. «و چون موجی کوه آسا آنان را فرا گیرد، خدا را بخوانند و اعتقاد [خود] را برای او خالص گردانند، و [لی] چون نجاتشان داد و به خشکی رساند برخی از آنان میانه رو هستند، و نشانه‌های ما را جز هر خائن ناسپاسگزاری انکار نمی کند». [۴]: ۴ - سوره مبارکه نمل، آیه ۶۲. «یا ]کیست [آن کس که درمانده را -چون وی را بخواند- اجابت می‌کند، و گرفتاری را برطرف می‌گرداند، و شما را جانشینان این زمین قرار می‌دهد؟ آیا معبودی با خداست؟ چه کم پند می‌پذیرید». [۱]: ۱ - سوره مبارکه غافر، آیه ۱۴. «پس خدا را پاکدلانه فراخوانید، هر چند ناباوران را ناخوش افتد». [۲]: ۲ - سوره مبارکه غافر، آیه ۶۵. «اوست ]همان [زنده ای که خدایی جز او نیست. پس او را در حالی که دین ]خود [را برای وی بی آلایش گردانیده اید بخوانید. سپاس ]ها همه [ ویژؤ خدا پروردگار جهانیان است». [۳]: ۳ - سوره مبارکه اعراف، آیه ۱۸۰. «و نامهای نیکو به خدا اختصاص دارد، پس او را با آنها بخوانید، و کسانی را که در مورد نامهای او به کژی می‌گرایند رها کنید. زودا که به ]سزای [ آنچه انجام می‌دادند کیفر خواهند یافت». [۴]: ۴ - سوره مبارکه رعد، آیه ۱۴. «دعوت حق برای اوست. و کسانی که ]مشرکان [جز او می‌خوانند، هیچ جوابی به آنان نمی دهند، مگر مانند کسی که دو دستش را به سوی آب بگشاید تا ]آب [به دهانش برسد، در حالی که ]آب [به ]دهان [او نخواهد رسید، و دعای کافران جز بر هدر نباشد». [۵]: ۵ - سوره مبارکه غافر، آیه ۵۰. «می گویند: «مگر پیامبرانتان دلایل روشن به سوی شما نیاوردند؟ » می‌گویند: «چرا. » می‌گویند: پس بخوانید. و ]لی [دعای کافران جز در بیراهه نیست». [۱]: ۱ - سوره مبارکه کهف، آیه ۲۸. 📚✍شرح بر صحیفه سجادیه میرزا ابراهیم سبزواری وثوق الحکماء https://eitaa.com/zandahlm1357

.......: قبر پیشوایان جد من از دست خط مرحوم سید رضی الدین علی بن طاوس در کتاب زیارات نوشته مرحوم احمد بن داود قمی، جزء هشتم یا دوم نقل کرده است که: ابوحمزه به امام صادق علیه السلام گفت: من شیعیان را دیدم که گِل قبر امام حسین علیه السلام را برای شفای بیمار می‌برند، آیا شفایی در این خاک هست؟ امام فرمود: از قبر تا چهار میل دورتر از قبر می‌توان برای شفا بهره برد. همچنین قبر رسول خدا و حسن و علی بن حسن و امام باقر، از آنها بردار که شفای هر دردی است و سپر در برابر هر چیز خوفناکی است. سپس حضرت دستور داد که خاک قبر امام حسین علیه السلام را اکرام کنید و از آن برای شفای بیماری بردارید و در چیزی سر مهر قرار دهید. تربت امام حسین علیه السلام در همان کتاب آمده است که امام صادق علیه السلام فرمودند: هرکه به هر علتی گرفتار شود و از سلامتی مأیوس شود، از تربت مرقد امام حسین علیه السلام شفا جوید، خداوند او را شفا می‌دهد مگر اینکه مرگ حتمی او رسیده باشد. زمین کربلا در همان کتاب آمده است وقتی امام حسین علیه السلام وارد کربلا شد، نواحی اطراف کربلا از نینوا و غاضریه را به شصت هزار درهم خریداری کرد، و آنها را به همانها صدقه داد مشروط بر اینکه زائران را به قبرش هدایت کنند و تا سه روز از آنان پذیرایی کنند. * امام صادق علیه السلام می‌فرماید: حرم امام حسین علیه السلام که او آن را خریداری کرده چهار میل در چهار میل است، این مقدار بر فرزندان او و دوستانش حلال و بر مخالفین آنان حرام است. خدا در آن سرزمین برکت خاصی قرار داده است. * مرحوم سید رضی الدین بن طاوس آورده است که این زمین به خاطر تصدق حلال شده است و حال آنکه آنان به شرط خود وفا نکرده اند. همچنین از محمد بن داود در ابواب نوادر زیارات، نیز نقل شده است که آنان به شرط وفا نکرده اند. #کشکول شیخ بهاء https://eitaa.com/zandahlm1357

🎥نوحه سرایی حاج ابوذر روحی در جمع نونهالان حسینی

صفحه تدبر در قرآن @zandahlm1357