.......: ایمن از آتش حضرت جواد (علیه السلام) فرمود: میان دو کوه طوس، خاکی، از خاک‌های بهشت است، هرکه به آن جا وارد شود روز قیامت از آتش در امان است. و در حدیث دیگری فرمود: هرکه قبر پدرم را در طوس زیارت کند، خداوند گناه گذشته و آینده او را می‌آمرزد و برای او منبری مقابل منبر رسول الله نصب می‌کنند تا خداوند از حساب بندگان فارغ گردد. حضرت رضا (علیه السلام) فرمود: هرکه مرا با دوری منزل زیارت کند، روز قیامت سه جا نزد او می‌آیم تا او را از وحشت‌های آن جا برهانم، هنگامی که نامه ی اعمال را به (دست) راست و چپ دهند، نزد صراط و نزد میزان. 📚حکایت آفتاب نگاهی به زندگی امام رضا علیه السلام https://eitaa.com/zandahlm1357

🔰 سلسله جلسات #انقلابی_تراز_انقلاب 1 💠 فصل اول : #دانشجوی_تراز_انقلاب ( قسمت اول ) 👈 وظایف مهم دانشجویان برای #قوی_شدن و شرکت فعال در #جهاد_تبیین 👈 دانشجوی انقلابی باید چگونه باشد؟ 🔗 دیدن کلیپ با کیفیتهای بالاتر در https://www.aparat.com/v/5WlLI 🎤 #احسان_عبادی (مدرس مهدویت و پژوهشگر علوم حدیث و تاریخ) 👌 انقلابی باید قوی شود 🔰سیاست همراه دیانت🔰

☑️متن شبهه و سوال👇👇👇👇👇 امام صادق علیه السلام صاحب هذا الامر لایسمیه باسمه الاّکافر (شیخ کلینی، کافی، ص ۳۳۳) ممنون میشم در مورد این حدیث توضیحی بدین؟ ➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖ ✅متن پاسخ به شبهه👇👇👇👇👇 👌🏻نگاه کنید بحث روایاتی ست که انسان را نهی می کند از آوردن نام اصلی حضرت که همان نام پیامبر هست، و بعضی روایت ها هم گفته اسم اصلی حضرت را، همین "اَللِّهُمَّ کُنْ لِوَلِیِّکَ..″ که شما می خوانید در بعضی روایت ها "اَللِّهُمَّ کُنْ لِوَلِیِّکَ مُحَمَّدِ بْنِ الْحَسَنِ" آمده و در زیارت روز پنجشنبه به امام عسکری (ع) می‌گوییم «اَبا مُحَمَّد». 🌀اینجا حالا اختلاف هست بین اساتید و علما که آیا می شود ما قبل ظهور امام زمان (عج) هم ایشان را به اسم محمد صدا بکنیم یا اینکه طبق آن روایاتی که می‌گوید حرام هست باید بعد از ظهور باشد. 👈🏻اینجا بعضی از اساتید نظرشان این هست مثل آیت الله مکارم و بعضی اساتید مرکز مهدویت که این نهی از آوردن نام اصلی حضرت برای زمان غیبت صغری بود، الان نیست. این برای آن زمانی که دشمن دنبال امام زمان بود و اینجور حرفها.. گفتن اسم اصلی حضرت را صدا نزنید که دشمن متوجه زنده بودن حضرت نشود و زمان الان اشکالی ندارد. 👈🏻بعضی ها می گویند نه الان هم اشکال دارد، مثل آیت الله طبسی استاد مهدویت یا آیت الله صافی گلپایگانی. 📚این روایات همین را‌ دارد می‌گوید، می‌گوید اسم اصلی حضرت را نباید به کار ببرید روی این قضیه دارد مانور می دهد که صاحب این امر را کسی به اسم اصلیش صدا نمی زند الا کافر. که باز هم می گویم اینجا اختلاف نظر هست آیا این برای زمان الان هم هست یا برای همان زمان غیبت صغری ست. حالا این بحث فقهی ست چون حرام و حلال پیش می آید به دفتر مرجع تقلیدتان رجوع کنید. #پرسش_پاسخ ➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖ 👤پاسخ دهنده: #استاد_احسان_عبادی (👆جزو اساتید مهدویت ، پژوهشگر تاریخ و محقق)

هنر آن است ڪه بمیرے پیش از آنڪه بمیرانندت و مبدا و منشا حیات آنانند ڪه چنین مرده‌اند... .......: @zandahlm1357

📖کــتاب صــوتی « ققنوس فـــاتــــــــح » 🔵 زندگــینــــامـــه داستـــانی ســــردار شهـــید مــــحـــسـن وزوایــــی 🔷 قـــــســــمـــت 8 🍃🌸 🌸🍃🌸 🍃🌸🍃🌸 🌸🍃🌸🍃🌸

.......: تیر خلاص عراقی‌ها خرمشهر را محاصره کرده بودند و صدای انفجار از همه جا بلند بود. در همین وقت یکی از بچه‌های سپاهی آمد و گفت: «وسایلتون رو جمع کنین و سوار وانت بشین تا شما رو به کوت شیخ ببریم. » ما لجبازی کردیم و گفتیم: «شهر را رها نمی کنیم. » گفت: «شهر را رها نمی کنیم یعنی چه؟ عراقی‌ها خیابان به خیابان جلو اومدن. الان تو خیابان پشت سری ما هستن... » باز هم گفتیم: «ما نمی آییم. » گفت: «اگر نیاین همین الان به هر کدامتون یک تیر خلاصی می‌زنم تا دست عراقی‌ها نیفتین. » چاره ای جز رفتن نبود. [۱] ---------- [۱]: راوی: سهام طاقتی خواهر و برادر آخر ین نی رو ها، با آخر ین گلوله می‌جنگیدند. امکان تامین نیروها نبود. پل خرمشهر در تیررس گلوله‌های مستقیم بود. رزمندگان که تعداد آنان در آخرین روز شاید به چهل نفر نمی رسید، سرسختانه مقاومت می‌کردند. کم کم کوچه‌ها از خون آخرین یاران ارغوانی می‌شد، من جزو آخرین نفراتی بودم که به ساحل رودخانه رسیدم. امکان گذشتن از پل نبود. آخرین ماشینی که تعدادی زخمی را از پل می‌گذارند هدف گلوله آرپی جی قرار گرفت و روی پل ماند. مجبور شدیم از سقف پل حرکت کنیم. آویزان به میله‌های سقف پل، همراه با تجهیزات انفرادی، با اندک رمقی که مانده بود. گلوله‌ها به اطراف می‌خورد. ترکشها صفیر زنان از کنارمان می‌گذشتند. بیش از چهل دقیقه آویزان به سقف پل، خود را به آن سوی پل رساندیم. آن طرف رودخانه ده‌ها زخمی افتاده بودند. چند دختر جوان مشغول پانسمان و مداوای زخمی‌ها بودند. دختری جوان سر یکی از رزمندگان را بر زانو گرفته بود. رزمنده جوان تمام سطح لباسش خون آلود بود. نزدیک تر که شدم کلمات مقطع و بریده بریده اش را می‌شنیدم که می‌گفت: «مرا بگذار و به بچه‌ها برس. » معلوم شد خواهر و برادرند. دختر جوان، دکمه لباس جوان را که خون از آن می‌جوشید گشود. گویی تاب دیدن نداشت. جوان آرام این شعر را خواند و آسمانی شد: مو از «قالو بلی... » تشویش دیرم گنه از برگ و بارون بیش دیرم اگر «لا تنقطوا... » دستم نگیره مو از «یاویلنا... » اندیش دیرم صدای رزمنده ای زخمی، دختر جوان را از جا کند، سر برادر را به نرمی بر زمین گذاشت و به سراغ زخمی رفت. [۱] ---------- [۱]: راوی: دکتر محمد رضا سنگری- نشریه فرهنگ پایداری شماره دوم 📚خاطراتی از حضور زنان در دفاع مقدس https://eitaa.com/zandahlm1357

داستان کوتاه https://eitaa.com/zandahlm1357