#مجله_مجازی_تازنده ایم_ رزمنده ایم
اَلسَّلامُ عَلی مَنْ خاطَبَهُ جَبْرَئِیلَ بِإمْرَةِ المُؤْمِنینَ بِغَیْرِ إرْتِیابٍ وَرَحْمَةُ اللَّ
فعلا قابلیت پخش رسانه در مرورگر فراهم نیست
نمایش در ایتا
لقب «امیرالمؤمنین» در اعتقاد شیعه
براساس روایات متعدد از رسول خدا (صلی الله علیه و آله)، «امیرالمؤمنین» لقب و عنوانی است که خدای تعالی منحصراً به علی بن ابی طالب داده است.
روایات شیعه دلالت بر این دارد که لقب «امیرالمؤمنین»
مخصوص علی بن ابی طالب (علیه السلام) است و بر هیچ کس جز او حتی بر سایر ائمه و امام زمان (علیهم السلام) نیز نباید اطلاق شود.
امام صادق (علیه السلام) فرمود:
مردی بر ابی عبدالله الحسین (علیه السلام) وارد شده و گفت: السّلام علیک یا امیرالمؤمنین.
امام (علیه السلام) برخاست و روی پاهای خود ایستاد و فرمود: درنگ کُن! این نام برازنده کسی جز امیرالمؤمنین (علیه السلام) نیست و خداوند این نام را بر وی نهاده است، و هر کس جز او این نام را بر او نهند و بدان راضی شود، هرزه می‌شود ]عمل فحشایی که قوم لوط مرتکب بودند[، و اگر این گونه نباشد، بدان مبتلا می‌شود و این قول خدا در کتاب اوست:
(إِن یَدْعُونَ مِن دُونِهِ إِلَّا إِنَاثًا وَ إِن یَدْعُونَ إِلَّا شَیْطَنًا مَّرِیدًا) [۱] «]مشرکان[، به جای او، جز بت‌های ماده را ]به دعا[ نمی خوانند، و جز شیطانِ سرکش را نمی خوانند. »
عرض کرد: پس قائمِ شما را به چه خوانند؟
فرمود: گویند: «السّلام علیک یا بقیّة الله السّلام علیک یابن رسول الله». [۲]
در روایت دیگر است:
مردی امام صادق (علیه السلام) را «یا امیرالمؤمنین» خطاب نمود، آن حضرت ]با عتاب[ فرمود: آرام شو! هر کس
رضایت دهد او را به این نام بنامند، خداوند او را به گرفتاری ابوجهل مبتلا می‌کند. [۱]
----------
[۱]: . سورة النساء ۱۱۷.
[۲]: . تفسیر العیاشی ۱/۲۷۶؛ الیقین ۲۷؛ البرهان ۲/۱۷۴؛ تفسیر نورالثقلین ۱/۵۵۱؛ وسائل الشیعه ۱۴/۶۰۰؛ مدینة المعاجز ۱۷۱؛ بحار الانوار ۳۷/۳۳۱.
[۱]: . مناقب ابن شهرآشوب ۲/۲۵۴؛ الیقین ۲۶؛ بحار الانوار ۳۷/۳۳۴؛ مستدرک الوسائل ۱۰/۳۹۹.
#هفتمین_زیارت
#فاطمه_سادات_درچه_ای
https://eitaa.com/zandahlm1357
#مجله_مجازی_تازنده ایم_ رزمنده ایم
تهمت به وکیل وقتی وکیل خود را متهم دانستی، زبانت را کنترل کن و به آنچه دارد، مطمئن باش. برترین نشس
فعلا قابلیت پخش رسانه در مرورگر فراهم نیست
نمایش در ایتا
نکوهش، تحقیر
هرکه پیش از اینکه تو را بشناسد، در حق تو کوتاهی کرد، نباید او را سرزنش کنی.
سوگند
کسی که سخن او پذیرفته نمی شود، سوگند او نیز نباید پذیرفته شود.
*
هرکه بسیار سوگند یاد کند هرچند در صحت سوگند دقت کند، سوگند او را نپذیر.
ستم به خویش
ستم به خویشاوند، دردناکتر است از زدن بیگانه.
رشوه
لطف، رشوه کسی است که رشوه ندارد.
#کشکول شیخ بهاء
https://eitaa.com/zandahlm1357
🌴#کلمات_قصار_نهج_البلاغه
🌹#حکمت_شماره_276
و قال عليه‌السلام
اللّهُمَّ إِنِّي أَعُوذُ بِكَ مِنْ أَنْ تُحَسِّنَ فِي لَامِعَةِ الْعُيُونِ عَلاَنِيَتي، وَ تُقَبِّحَ فِيَما أُبْطِنُ لَكَ سَرِيرَتِي، مُحَافِظاً عَلى رِثَاءِ النَّاسِ مِنْ نَفْسِي بِجَمِيعِ مَا أَنْتَ مُطَّلِعٌ عَلَيْهِ مِنِّي، فَأُبْدِي لِلنَّاسِ حُسْنَ ظَاهِرِي، وَ أُفْضِي إِلَيْكَ بِسُوءِ عَمَلِي، تَقَرُّباً إِلَى عِبَادِكَ وَ تَبَاعُداً مِنْ مَرْضَاتِكَ.
امام عليه السلام عرضه مى‌دارد:
بار پروردگارا! به تو پناه مى‌برم از اين‌كه ظاهرم را در چشم‌ها نيكو جلوه دهى و باطنم را در پيشگاهت زشت سازى؛(به تو پناه مى‌برم از اين كه) بخواهم به‌وسيلۀ اعمالى كه تو از آن خوب آگاهى، خوش‌بينى و احترام مردم را براى خويش حفظ كنم، ظاهر خوبم را براى مردم آشكار سازم و اعمال بدم را فقط تو بدانى، تا به بندگانت نزديك گردم و از رضا و خشنودى تو دور شوم.
من نهج البلاغه میخوانم:
شرح و تفسير
از رياكارى به خدا پناه بريم
امام عليه السلام در اين دعاى نورانى‌اش در پيشگاه خدا از رياكارى به او پناه مى‌برد و با چند تعبير دقيق آن را بيان مى‌كند.
نخست عرضه مى‌دارد:«بارپروردگارا! به تو پناه مى‌برم از اين‌كه ظاهرم را در چشم‌ها نيكو جلوه دهى و باطنم را در پيشگاهت زشت سازى»؛ (اللّهُمَّ إِنِّي أَعُوذُ بِكَ مِنْ أَنْ تُحَسِّنَ فِي لَامِعَةِ الْعُيُونِ عَلاَنِيَتي، وَ تُقَبِّحَ فِيَما أُبْطِنُ لَكَ سَرِيرَتِي) .
«لامِعَةُ الْعُيُونِ» به اصطلاح ازقبيل اضافۀ صفت به موصوف و به معنى «عيون لامعه» يعنى چشم‌هاى پرنور است؛ يعنى كار من به جايى نرسد كه حتى افراد تيزبين مرا خوب پندارند در حالى كه در باطن خوب نباشم.
در دومين جمله همين معنا را در قالب ديگرى آورده، عرضه مى‌دارد:
«(خداوندا چنان نباشم كه) خوش‌بينى مردم را نسبت به خودم در آنچه تو از آن آگاهى جلب كنم (در حالى كه در باطن چنين نباشم و از طريق ريا خود را در صف نيكان معرفى كنم)»؛ (مُحَافِظاً عَلى رِثَاءِ ١ النَّاسِ مِنْ نَفْسِي بِجَمِيعِ مَا أَنْتَ مُطَّلِعٌ عَلَيْهِ مِنِّي) .
حضرت در سومين تعبير، همين معنا را با اشاره به ثمرۀ نامطلوب آن بازگو كرده، عرضه مى‌دارد:«(چنان نباشم) كه حُسن ظاهرم را براى مردم آشكار سازم و اعمال بدم را فقط به سوى تو آورم تا به اين وسيله به بندگانت نزديك گردم و از رضا و خشنودى تو دور شوم»؛ (فَأُبْدِي لِلنَّاسِ حُسْنَ ظَاهِرِي، وَ أُفْضِي ١ إِلَيْكَ بِسُوءِ عَمَلِي، تَقَرُّباً إِلَى عِبَادِكَ وَ تَبَاعُداً مِنْ مَرْضَاتِكَ) .
روشن است كه هدف رياكاران جلب توجه مردم و از اين طريق، رسيدن به منافع مادى و دنيوى است اين يك هدف است، ولى دورى از خداوند هدف نيست بلكه غايت و نتيجۀ اين كار است هر چند مَجازاً در عبارت بالا به شكل هدف بيان شده است.
بديهى است كه اين دعا درسى است براى همۀ مردم نه اين‌كه امام عليه السلام چنين باشد بلكه مى‌خواهد به‌طور غير مستقيم كه در دل‌ها تأثير بيشترى دارد نتيجۀ رياكارى را براى همگان روشن سازد و آن را خطايى بزرگ معرفى كند كه نتيجۀ آن، دورى از خدا و سرگردانى در وادى شرك و بت‌پرستى است.
نكته
نكوهش شديد ريا در كتاب و سنّت
در آيات قرآن و روايات اسلامى، عمل ريايى به شدت نكوهش شده است.
قرآن مجيد در آيۀ ٢٦٤ سورۀ «بقره» مى‌گويد: «يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لا تُبْطِلُوا صَدَقاتِكُمْ بِالْمَنِّ وَ الْأَذى كَالَّذِي يُنْفِقُ مالَهُ رِئاءَ النّاسِ وَ لا يُؤْمِنُ بِاللّهِ وَ الْيَوْمِ الْآخِرِ فَمَثَلُهُ كَمَثَلِ صَفْوانٍ عَلَيْهِ تُرابٌ فَأَصابَهُ وابِلٌ فَتَرَكَهُ صَلْداً لا يَقْدِرُونَ عَلى شَيْ‌ءٍ مِمّا كَسَبُوا وَ اللّهُ لا يَهْدِي الْقَوْمَ الْكافِرِينَ» ؛اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد! بخشش‌هاى خود را با منّت و آزار، باطل نسازيد! همانند كسى كه مال خود را براى نشان دادن به مردم، انفاق مى‌كند؛ و به خدا و روز رستاخيز، ايمان نمى‌آورد؛(كار او) همچون قطعه سنگى است كه بر آن،(قشر نازكى از) خاك باشد؛(و بذرهايى در آن افشانده شود؛) و رگبار باران به آن برسد،(و همۀ خاك‌ها و بذرها را بشويد،) و آن را صاف (و خالى از خاك و بذر) رها كند. آن‌ها از كارى كه انجام داده‌اند، چيزى به دست نمى‌آورند؛ و خداوند، جمعيت كافران را هدايت نمى‌كند».
در اين آيۀ شريفه نكات بسيارى نهفته است: از يك‌سو ريا و شرك را هم‌رديف قرار داده و از سويى ديگر عمل ريايى را بى‌نتيجه و بى‌اثر خوانده و مسلمانان را به شدت از چنين كارى نهى كرده همان‌گونه كه انفاق‌هاى توأم با منت و آزار را منفور شمرده است.
رسول خدا صلى الله عليه و آله در حديثى از آينده چنين خبر مى‌دهد.
«سَيَأْتِي عَلَى النَّاسِ زَمَانٌ تَخْبُثُ فِيهِ سَرَائِرُهُمْ وَتَحْسُنُ فِيهِ عَلانِيَتُهُمْ طَمَعاً فِي الدُّنْيَا لا يُرِيدُونَ بِهِ مَا عِنْدَ رَبِّهِمْ يَكُونُ دِينُهُمْ رِيَاءً لا يُخَالِطُهُمْ خَوْفٌ يَعُمُّهُمُ اللَّهُ بِعِقَابٍ فَيَدْعُونَهُ دُعَاءَ الْغَرِيقِ فَلا يَسْتَجِيبُ لَهُمْ؛ زمانى بر مردم فرا مى‌رسد كه باطن آن‌ها زشت و ظاهرشان براى طمع در دنيا زيبا مى‌شود. هرگز پاداش‌هايى را كه نزد خداست طلب نمى‌كنند، دينشان رياسْت و خوف خدا در وجودشان نيست. در آن زمان خدا آن‌ها را به مجازاتى مبتلا مى‌سازد كه حتى اگر مانند دعاى غريق (كسى كه با تمام وجودش خدا را مى‌خواند) خدا را بخوانند دعايشان مستجاب نمى‌شود». ١
در منابع معروف حديث از جمله كتاب شريف كافى و كتاب وسائل‌الشيعه روايات بسيارى دربارۀ نكوهش رياكارى وارد شده است؛ از جمله كلينى رحمه الله در جلد دوم كافى در حديثى از امام صادق عليه السلام نقل مى‌كند كه فرمود:
«كُلُّ رِيَاءٍ شِرْكٌ إِنَّهُ مَنْ عَمِلَ لِلنَّاسِ كَانَ ثَوَابُهُ عَلَى النَّاسِ وَمَنْ عَمِلَ لِلَّهِ ك
َانَ ثَوَابُهُ عَلَى اللَّهِ» . ٢در حديث ديگرى در تفسير آيۀ «فَمَنْ كانَ يَرْجُوا لِقاءَ رَبِّهِ فَلْيَعْمَلْ عَمَلاً صالِحاً وَ لا يُشْرِكْ بِعِبادَةِ رَبِّهِ أَحَداً» ١(و مفهوم شرك در آيه) مى‌فرمايد:
«الرَّجُلُ يَعْمَلُ
شَيْئاً مِنَ الثَّوَابِ لا يَطْلُبُ بِهِ وَجْهَ اللَّهِ إِنَّمَا يَطْلُبُ تَزْكِيَةَ النَّاسِ يَشْتَهِي أَنْ يُسْمِعَ بِهِ النَّاسَ فَهَذَا الَّذِي أَشْرَكَ بِعِبَادَةِ رَبِّهِ ثُمَّ قَالَ مَا مِنْ عَبْدٍ أَسَرَّ خَيْراً فَذَهَبَتِ الْأَيَّامُ أَبَداً حَتَّى يُظْهِرَ اللَّهُ لَهُ خَيْراً وَمَا مِنْ عَبْدٍ يُسِرُّ شَرّاً فَذَهَبَتِ الْأَيَّامُ أَبَداً حَتَّى يُظْهِرَ اللَّهُ لَهُ شَرّاً؛ منظور از آن كسى است كه عملى داراى ثواب را انجام مى‌دهد؛ ولى مقصودش خدا نيست بلكه مقصودش اين است كه مردم او را پاك بشمرند و پيوسته دوست دارد كه مردم عمل او را بشنوند (و او را ستايش كنند) اين كسى است كه براى عبادت پروردگارش شريك قرار داده است. سپس امام عليه السلام فرمود:
هركس كار نيكى را مخفيانه انجام دهد مدت زيادى نمى‌گذرد كه خدا آن را ظاهر مى‌سازد و هيچ بنده‌اى نيست كه امر شرى را پنهانى به جا آورد مگر اين‌كه پس از مدتى خداوند شر آن را آشكار مى‌سازد»
کتاب صوتی " مجمع الفضائل امام علی علیه السلام" اثر علامه مقدم
بصورت #گزیده
با صدای #بهروز_رضوی
#مجمع_الفضائل