در ادامه....👇👇👇👇

🌴#کلمات_قصار_نهج_البلاغه 🌹#حکمت_شماره_134 لاَ يَکُونُ الصَّدِيقُ صَدِيقاً حَتَّى يَحْفَظَ أَخَاهُ فِي ثَلاَث: فِي نَکْبَتِهِ، وَغَيْبَتِهِ، وَوَفَاتِهِ. امام(عليه السلام) فرمود: دوست انسان، دوست نخواهد بود مگر اين که برادر خود را در سه حالت فراموش نکند: به هنگامى که دنيا به او پشت مى کند و در زمانى که غايب است و پس از مرگش.

شرح و تفسير :دوست واقعى ج-۱۳ امام(عليه السلام) در اين گفتار حکيمانه اشاره به بعضى از شرايط مهم دوستى کرده مى فرمايد: «دوست انسان، دوست نخواهد بود مگر اين که برادر خود را در سه حالت فراموش نکند: به هنگامى که دنيا به او پشت مى کند و در زمانى که غايب است و پس از مرگش»; (لاَ يَکُونُ الصَّدِيقُ صَدِيقاً حَتَّى يَحْفَظَ أَخَاهُ فِي ثَلاَث: فِي نَکْبَتِهِ، وَغَيْبَتِهِ، وَوَفَاتِهِ). شک نيست که انسان در زندگى خود نيازمند به دوستانى است که در مشکلات به او کمک کنند و در زمان راحتى مونس انسان باشند، زيرا روح اجتماعى انسان از يک سو و نيازهاى گسترده اى که دارد و به تنهايى قادر به رسيدن به آنها نيست از سوى ديگر ايجاب مى کند که يارانى براى خود انتخاب کند; ولى اين ياران مختلف اند; گروهى مانند تاجرانند که دائماً انتظار دارند در مقابل خدمتى، خدمتى به آنان شود و طبيعى است که هر وقت از دوست خود بهره اى نداشته باشند او را براى هميشه رها مى کنند. گروه ديگرى هستند که گرچه در برابر هر خدمت انتظار خدمتى دارند; ولى خدمات پيشين را فراموش نمى کنند و به پاس آنها دوست خود را در مشکلات يارى مى دهند; اما هنگامى که تصور مى کنند پاداش خدمت هاى پيشين او را داده اند رهايش مى سازند. گروه سومى نيز هستند که دوستى آنها بر اساس محبت است و صفا و صداقت نه نتيجه خدمت و کارى شبيه تجارت. آنها به هنگام قدرت به دوستان خود خدمت مى کنند و انتظار پاسخى از آنها ندارند و به همين دليل به هنگام بروز مشکلات براى دوستان خود هرگز آنها را رها نمى سازند و همچنان به اصول اخوت و دوستى وفادارند. امام(عليه السلام) در اين کلام پربارش اشاره به اين گروه مى کند که دوستان حقيقى و واقعى اند; آنها در سه زمان دوست خود را فراموش نمى کنند; به هنگام «نکبت» آنها در چنين زمانى در کنار دوست خود مى ايستند، به او کمک مى کنند، تسلى خاطر مى دهند، غمگسار و وفادارند. «نکبت» در اصل به معناى انحراف از مسير است همان گونه که در قرآن مجيد آمده «(وَإِنَّ الَّذِينَ لاَ يُؤْمِنُونَ بِالاْخِرَةِ عَنِ الصِّرَاطِ لَنَاکِبُونَ); امّا کسانى که به آخرت ايمان ندارند از اين راه منحرف مى شوند».(1) ازاين رو هنگامى که دنيا به کسى پشت کند از آن تعبير به نکبت دنيا مى کنند و از آنجا که بروز مشکلات، مصائب و بلاها مصداق نکبت است بسيارى از ارباب لغت نکبت را به معناى بلا و مصيبت تفسير کرده اند. شاعر نيز مى گويد: دوست آن باشد که گيرد دست دوست *** در پريشان حالى و درماندگى اضافه بر اين بعضى هستند که در حضور دوست به سبب شرم و حيا رسم دوستى را به جا مى آورند; ولى به هنگامى که آنها غائب باشند خود را از آن خلاص مى کنند و به اصطلاح «حفظ الغيب» ندارند و از آن فراتر هنگامى که دوستشان از دنيا برود و دست او از همه چيز کوتاه گردد و اميد خدمتى از او نداشته باشند او را فراموش مى کنند; نه به سراغ همسر و فرزند او مى روند که اگر مشکلى دارند حل کنند، نه در جمع دوستان زنده يادى از او مى کنند و نه کار خيرى براى او انجام مى دهند. امام(عليه السلام) مى فرمايد: دوست واقعى کسى است که در اين سه حالت دوستش را فراموش نکند. البته مدعيان دوستى فراوان اند و دوستان واقعى که در کلام حکيمانه فوق بگنجند اندک اند. در حديثى در غررالحکم از امام(عليه السلام) آمده است که مى فرمايد: «اَلصَّديقُ الصَّدُوقُ مَنْ نَصَحَکَ في عَيْبِکَ وَحَفَظَکَ في غَيْبِکَ وَآثَرَکَ عَلى نَفْسِهِ; دوست راستگو کسى است که عيوب تو را براى تو بگويد و اندرز دهد و در غيبتت مراتب دوستى را حفظ کند و تو را بر خود (در حل مشکلات) مقدم شمرد».(2) (1). مؤمنون، آيه 74 . (2). غررالحکم، کلمه 9729.

🌴#کلمات_قصار_نهج_البلاغه 🌹#حکمت_شماره_135 وَمَنْ أُعْطِيَ الشُّکْرَ لَمْ يُحْرَمِ الزِّيَادَةَ. امام(عليه السلام) فرمود: و کسى که توفيق شکرگزارى پيدا کند از فزونى نعمت محروم نخواهد شد.(1) مرحوم سيّد رضى مى گويد: تصديق و تأييد اين گفتار (درباره امور چهارگانه و نتايج آن) در قرآن مجيد است. خداوند در مورد دعا مى فرمايد: «مرا بخوانيد تا شما را اجابت کنم»، درباره استغفار مى فرمايد: «هرکس کار بدى انجام دهد يا بر خويشتن ستم روا دارد سپس از خداوند آمرزش طلب کند خدا را آمرزنده و مهربان خواهد يافت»، درباره شکر مى فرمايد: «هرگاه شکر نعمت به جا آوريد نعمت را بر شما افزون مى کنم»، و درباره توبه مى فرمايد: «توبه (و بازگشت به رحمت خداوند) براى کسانى است که کار بدى از روى جهالت انجام مى دهند سپس به زودى توبه مى کنند و به سوى خدا باز مى گردند آنها کسانى هستند که خداوند توبه آنها را مى پذيرد و خداوند دانا و حکيم است»; (قالَ الرَّضِىُّ وَتَصْديقُ ذلِکَ کِتابُ اللهِ قالَ اللهُ فِي الدُّعاءِ: (ادْعُونِي أَسْتَجِبْ لَکُمْ) وَقالَ فِي الاِْسْتِغفارِ: (وَمَنْ يَعْمَلْ سُوءاً أَوْ يَظْلِمْ نَفْسَهُ ثُمَّ يَسْتَغْفِرِ اللّهَ يَجِدِ اللّهَ غَفُوراً رَحِيماً)وَقالَ فِي الشُّکْرِ: (لَئِنْ شَکَرْتُمْ لاََزِيدَنَّکُمْ) وَقالَ فِي التَّوْبَةِ: (إِنَّمَا التَّوْبَةُ عَلَى اللّهِ لِلَّذِينَ يَعْمَلُونَ السُّوءَ بِجَهالَة ثُمَّ يَتُوبُونَ مِنْ قَرِيب فَأُولئِکَ يَتُوبُ اللّهُ عَلَيْهِمْ وَکانَ اللّهُ عَلِيماً حَکِيماً)).

شرح و تفسير : اين چهار چيز را دريابيد ج-۱۳ امام(عليه السلام) در اين کلام حکيمانه به چهار نعمت الهى اشاره مى فرمايد که هرگاه محقق شوند چهار نعمت ديگر را به دنبال خود دارند. مى فرمايد: «کسى که توفيق چهار چيز پيدا کند از چهار چيز محروم نخواهد شد»; (مَنْ أُعْطِيَ أَرْبَعاً لَمْ يُحْرَمْ أَرْبَعاً). اشاره به اين که اين چهار چيز با آن چهار چيز لازم و ملزوم يکديگرند همان گونه که در قرآن هم به آن اشاره شده و در ذيل اين کلام خواهد آمد. نخست اين که: «کسى که توفيق دعا يابد از اجابت محروم نمى گردد»; (مَنْ أُعْطِيَ الدُّعَاءَ لَمْ يُحْرَمِ الاِْجَابَةَ). زيرا همان گونه که در ذيل خواهد آمد اين وعده الهى است که فرموده است دعا کنيد تا من اجابت کنم. دعا ـ همان گونه که قبلاً هم گفته ايم ـ يکى از مهم ترين عبادات و امور سرنوشت ساز در زندگى بشر است. انسان بايد تمام تلاش و کوشش خود را در رسيدن به اهداف صحيح به کار گيرد; ولى در بسيارى از موارد عاجز و ناتوان مى شود و دستش از همه جا کوتاه مى گردد. اينجاست که رو به درگاه الهى مى آورد و با اظهار عجز از لطف و کرم او استمداد مى جويد و با اين عمل شايسته اين مى شود که خدا آن نعمت را چنانچه صلاح او باشد به او بدهد و اگر صلاح او نباشد پاداش مهم ترى ـ طبق آنچه در روايات آمده ـ براى او ذخيره مى کند. البته قبولى دعا شرايطى دارد که ما آن را به طور مشروح در مقدمه مفاتيح نوين آورده ايم. دوم اين که: «کسى که توفيق توبه پيدا کند از قبول آن محروم نمى گردد»; (وَمَنْ أُعْطِيَ التَّوْبَةَ لَمْ يُحْرَمِ الْقَبُولَ). انسان همواره در معرض لغزش هاست; هواى نفس و شهوات از درون و وسوسه هاى شياطين انس و جن و زرق و برق دنيا از برون دائماً طوفانى در اطراف او به راه مى اندازد و گاه گرفتار لغزش مى گردد. اگر باب توبه به روى او گشوده نشود مأيوس مى گردد و به دنبال آن در درياى گناه غوطهور خواهد شد. اما خداوند رحمان و رحيم درهاى توبه و اصلاح خويشتن را به روى او گشوده و وعده قبول به توبه کنندگان حقيقى داده است تا از رحمت خدا مأيوس نشوند و از مسير حق منحرف نگردند. امام سجاد(عليه السلام) در مناجات تائبين مى فرمايد: «إلهي أنْتَ الَّذي فَتَحْتَ لِعِبادِکَ باباً إلى عَفْوِکَ سَمَّيْتَهُ التَّوْبَةَ وَقُلْتَ: (تُوبوا إِلَى اللهِ تَوْبَةً نَصُوحاً) فَما عُذْرَ مَنْ أغْفَلَ دُخُولَ الْبابِ بَعْدَ فَتْحِهِ; خداوندا تو کسى هستى که درى به روى بندگان خود گشوده اى و نام آن را توبه گذارده اى و فرموده اى: «همگى به سوى خدا باز گرديد و توبه خالص کنيد» با اين حال آنان که غافل مى شوند تا از اين در به سوى عفو الهى وارد شوند چه عذرى دارند». در سومين جمله مى فرمايد: «کسى که توفيق استغفار يابد از آمرزش محروم نمى شود»; (وَمَنْ أُعْطِيَ الاِْسْتِغْفَارَ لَمْ يُحْرَمِ الْمَغْفِرَةَ). «توبه» ندامت از گذشته و بازگشت به سوى خداست و «استغفار» يکى از شرايط آن است و در واقع ذکر استغفار بعد از توبه در کلام امام(عليه السلام) از قبيل ذکر خاص بعد از عام است. البته گاه استغفار و توبه به يک معنا نيز استعمال مى شوند; به هر حال خداوند غفور و ودود وعده داده که مستغفرين را مورد محبت قرار دهد و آنها را مشمول آمرزش و مغفرت خويش سازد. در چهارمين جمله مى فرمايد: «کسى که توفيق شکرگزارى پيدا کند از فزونى نعمت محروم نخواهد شد»; (وَمَنْ أُعْطِيَ الشُّکْرَ لَمْ يُحْرَمِ الزِّيَادَةَ). اين وعده الهى است که در آيات ذيل خواهد آمد و عقل و خرد انسان نيز گواه بر آن است، زيرا شکرگزاران لياقت خود را با اين عمل براى فزونى نعمت ثابت مى کنند و خداوند حکيم که هر کارش روى حساب و حکمت است به اين گونه افراد نعمت بيشترى مى بخشد. البته مى دانيم شکر حقيقى تنها شکر به زبان نيست بلکه مرحله مهم تر آن شکر عملى است و آن اين است که از هر نعمتى در جاى خود استفاده کند و نعمت هاى الهى را وسيله عصيان و نافرمانى حق نسازد. به دنبال اين کلمات حکمت آميز مرحوم سيّد رضى مى گويد: «تصديق و تأييد اين گفتار (درباره امور چهارگانه و نتايج آن) در قرآن مجيد است»; (قالَ الرَّضِيُ وَتَصديقُ ذلِکَ کِتابُ اللهِ). «خداوند در مورد دعا مى فرمايد: مرا بخوانيد تا (دعاى) شما را اجابت کنم»; (قالَ اللهُ في الدُّعاءِ: (ادْعُونِي أَسْتَجِبْ لَکُمْ)(1)). درباره استغفار مى فرمايد: «هرکس کار بدى انجام دهد يا به خود ستم کند، سپس از خداوند طلب آمرزش نمايد، خدا را آمرزنده و مهربان خواهد يافت»; (وَمَنْ يَعْمَلْ سُوءاً أَوْ يَظْلِمْ نَفْسَهُ ثُمَّ يَسْتَغْفِرِ اللّهَ يَجِدِ اللّهَ غَفُوراً رَحِيماً).(2) درباره شکر مى فرمايد: «اگر شکرگزارى کنيد، (نعمت خود را) بر شما افزون خواهم کرد»; (لَئِنْ شَکَرْتُمْ لاََزِيدَنَّکُمْ).(3) درباره توبه مى فرمايد:

«پذيرش توبه از سوى خدا، تنها براى کسانى است که کار بد را از روى جهالت انجام مى دهند، سپس به زودى توبه مى کنند. خداوند، توبه چنين کسانى را مى پذيرد; و خدا دانا و حکيم است»; (إِنَّمَا التَّوْبَةُ عَلَى اللّهِ لِلَّذِينَ يَعْمَلُونَ السُّوءَ بِجَهالَة ثُمَّ يَتُوبُونَ مِنْ قَرِيب فَأُولئِکَ يَتُوبُ اللّهُ عَلَيْهِمْ وَکانَ اللّهُ عَلِيماً حَکِيماً).(4) همان گونه که در بالا آمد در منابع فراوانى استدلال به اين آيات در کلام امام(عليه السلام)است نه کلام سيّد رضى و اين استدلال نشان مى دهد که امامان معصوم(عليهم السلام) بسيارى از سخنان پربار خود را از قرآن مجيد و تفسير آن برگزيده اند. اين امور چهارگانه به طور گسترده در روايات معصومان(عليهم السلام) نيز آمده است. از جمله در حديثى از پيغمبر اکرم(صلى الله عليه وآله)مى خوانيم که فرمود: «خَيْرُ الْعِبادَةِ الاِْسْتِغْفارُ; بهترين عبادت استغفار است».(5) در حديث ديگرى از همان حضرت آمده است: «أکْثِرُوا مِنَ الاِْسْتِغْفارِ فَإنَّ اللهَ عَزَّوَجَلَّ لَمْ يُعَلِّمْکُمُ الاْسْتِغْفارَ إلاّ وَهُوَ يُريدُ أنْ يَغْفِرَ لَکُمْ; زياد استغفار کنيد زيرا خداوند متعال استغفار را به شما نياموخته مگر به اين جهت که مى خواهد شما را بيامرزد».(6) تأثير استغفار در برطرف شدن مشکلات و هموم و غموم و فزونى رزق نيز طبق روايات قابل انکار نيست. درباره اهميت شکر نيز همين بس که در حديثى از امام اميرالمؤمنين در «غررالحکم» مى خوانيم: «اَوَّلُ ما يَجِبُ عَلَيْکُمْ لِلّهِ سُبْحانَهُ شُکْرُ أياديهِ وَابْتِغاءُ مَراضيهِ; نخستين چيزى که بر شما در برابر خداوند سبحان واجب است شکر نعمت هاى او و به دست آوردن موجبات خشنودى اوست».(7) (1). غافر، آيه 60. (2). نساء، آيه 110. (3). ابراهيم، آيه 7. (4). نساء، آيه 17. (5). کافى، ج 2، ص 517. (6). ميزان الحکمة، ح 4816. (7). غررالحکم، ح 3389.

لینک کانال را با دوستان خود به اشتراک بگذارید تا با دنبال کردن حکمت ها و انشالله با عمل به حکمت ها ، 🌹 مرام علی پررونق تر از نام علی بشه https://eitaa.com/zandahlm1357

صفحه گلدان من🌳🌳🌳🌳 با ما همراه باشید👇👇👇 .......: @zandahlm1357

#بونسای بن سای مجموعه ای از باغبانی و هنر است که به واسطه آن گیاه با یک تغییر شکل تحمیل شده به یک مجسمه زنده تبدیل می شود. هنرمند با استفاده از مفاد زیبایی، وهمی از طبیعت را در غالب شکل مینیاتوری پدید میآورد. بنسای یک آرایش غیرطبیعی نیست بلکه در قالب یک تغییر شکل ساده، طبیعت اصلی را ذهن آدمی تداعی میکند. بن سای در اصل واژهای ژاپنی و به معنی کاشت گیاهان در گلدانهای کم عمق است . https://eitaa.com/zandahlm1357

#بونسای_نارون تغذیه : برای حفظ و تولید برگچه ها، از کود با نیتروژن بالا استفاده کنید. برای حفظ رنگ خوب و رشد سالم بدون بزرگ شدن اندازه برگ ، تغذیه سه یا چهار بار در سال کافی است. هرس : فرم دهی و شکل گیری بونسای میبایست با هرس انجام شود. هرس سنگین بهتر است از در اواخر دوره ای که گیاه خفته درست قبل از شروع بهار انجام شود. https://eitaa.com/zandahlm1357

#بونسای_نارون مهمترن علت زرد شدن وريزش برگ درختان بنساي شوک محيطي است که به آن ها وارد مي شود . شوک محيطي شامل تغييرات نور ، درجه حرارت ، رطوبت ومواد غذايي گياه مي باشد. اگر چند ماه بعد از خريد باشد احتمالا بايد رطوبت (نحوه آبياري) و يا مواد غذايي گياه (کود دهي ) بررسي شود .رطوبت مورد نیاز گیاه را از طریق غبار پاشی فراهم کنید و برای گیاه شرایط گلخانه ای ایجاد کنید تا جوانه ها خشک نشوند،آبیاری را زمانی انجام دهید که با لمس خاک رطوبت کمی حس شود ،خاک نباید خیلی خشک شود از طرفی خیس ماندن مکرر خاک هم توصیه نمیشه .کود دهی با کود مخصوص بنسای هر یک ماه یکبار انجام شود . https://eitaa.com/zandahlm1357

مطالب زیر را خوب به خاطر بسپارید و برای جلوگیری از تلف شدن گیاهانتان نکات یادآوری شده را دقیقاً به کار بندید. ۱- در هنگام آبیاری از آبی که سرد نبوده و دمای آن با درجة حرارت محیط زیست آن یکسان و کلر آن نیز خارج شده باشد استفاده نمایید. ۲- توجه داشته باشید جمع شدن آب در زیر گلدانی مضر است و آب اضافی بلافاصله بایستی تخلیه شود و هر چند ماه یک بار نیز اطمینان حاصل نمایید که آب از سوراخ تحتانی آن به آرامی خارج گردد. ۳- خیس نگه‌داشتن مداوم خاک گلدان، هوای موجود در خاک را به بیرون می‌راند و سبب می‌شود ریشه‌های آن در اثر عدم تنفس پوسیده و درنتیجه گیاه تلف گردد. ۴- درجة حرارت محیط زیست گیاهان، جنس گلدان، فصل و نوع خاک آن تأثیر مهمی در تنظیم آبیاری دارد. ۵- یکی از علائم اولیة افراط در آبیاری، زرد شدن برگ‌های تحوتانی نظیر دیفن‌باخیا و در برخی از گیاهان مانند لیندا لَخت و شُل شدن برگ‌های فوقانی آن است. توجه داشته باشید افراط در آبیاری علت مرگ بیشتر گیاهان آپارتمانی است. . https://eitaa.com/zandahlm1357