داستان کوتاه https://eitaa.com/zandahlm1357

کی دهد دست این غرض یا رب که همدستان شوند

علی بن سهل نویسنده ی این کتاب بهاءالدین عاملی خدایش او را ببخشد؛ می‌گوید: ایامی که در اصفهان ساکن بودم، شبی در خواب دیدم که امام و آقایم امام رضا علیه السلام را زیارت می‌کنم و قبه و ضریح او مانند قبه شیخ علی بن سهل و ضریح او بود. چون صبح شد خوابم را فراموش کردم. به دیدار دوستی که در بقعه شیخ منزل داشت رفتم، او را دیدم و سپس به زیارت شیخ رفتم. وقتی قبه و ضریح را دیدم، خوابم به خاطرم آمد و اعتقادم به شیخ بیشتر شد. عبادت برتر از امام علی علیه السلام است: برترین عبادت صبر و سکوت و انتظار فرج است. #کشکول شیخ بهاء https://eitaa.com/zandahlm1357

صفحه نماز خوب @zandahlm1357

۱۸- اهمیّت نماز پرتوی از اسرار نماز » اهمیّت نماز جز آنچه از آیات و احادیث نقل شد، رفتار اولیاء خدا نیز اهمیّت و جایگاه آنرا بیان می‌کند. نماز، جزء برنامه انبیاء بوده است. حضرت عیسی علیه السلام در گهواره می‌گوید: خداوند مرا تا زنده هستم به نماز و زکات سفارش کرده است: «وَأَوْصَنِی بِالصَّلَوةِ وَالزَّکَوةِ مَا دُمْتُ حَیّاً» (۱۶۱) امام حسین علیه السلام، حتی ظهر روز عاشورا در میدان مبارزه و در برابر تیرهای دشمن هم نماز را رها نکرد. حضرت ابراهیم علیه السلام، همسر وکودک خویش را در بیابان‌های داغ مکّه، که آن هنگام هیچ آب و گیاهی نداشت، مسکن داد و گفت: خدایا، تا نماز به پا دارند: «إِنِّی أَسْکَنتُ مِن ذُرِّیَّتِی بِوَادٍ غَیْرِ ذِی زَرْعٍ عِندَ بَیْتِکَ الْمُحَرَّمِ رَبَّنَا لَیُقِیمُواْ الصَّلَوةَ» (۱۶۲) پیشوایان معصوم ما، هنگام نماز، رنگ خود را می‌باختند و می‌فرمودند: وقت ادای امانت الهی وحضور در پیشگاه الهی است. (۱۶۳) گرچه بعضی نماز را به طمع بهشت یا ترس از عذاب جهنم می‌خوانند، امّا امیرالمؤمنین علیه السلام نماز را نه برای تجارت یا سپری از آتش، بلکه بخاطر شایستگی خدا برای عبادت، انجام می‌دهد. (۱۶۴) برای اهتمام به این برنامه سازنده، اسلام به پدران و مادران سفارش کرده که اطفال خود را قبل از بلوغ، مثلاً از سنّ هشت سالگی به هر نحو که می‌توانند وادار به نماز کنند و گاهی هم بخاطر بی اعتنایی شان، از خود خشونت نشان دهند. (۱۶۵) آنکه اهل نماز است، با مبدأ هستی مرتبط است. مثل خلبانی که با اتاق فرمان ارتباط دارد. نماز، سبب آمرزش گناهان و زدودن آثار لغزش هاست. قرآن، پس از دستور به نماز، می‌فرماید: «إِنَّ الْحَسَنَتِ یُذْهِبْنَ السَّیِّئَاتِ» [۱] ---------- [۱]: ۱۶۶) هود، آیه ۱۱۴. #پرتویی از نماز ✍محسن قرائتی https://eitaa.com/zandahlm1357

اگر کسی نمازش رو اول وقت بخونه فرشته مرگ شهادتین رو بهش تلقین میکنه😍 ذکر مومن نماز اول وقته✌️ بنده‌های خوب خدا، التماس دعا💐 🔺حجت الاسلام قمی

.......: فصل دوم در بعضى از آ داب قلبیه استقبال است بدان اى سالک الى اللَّه که چون وجه ظاهرت را از جهات متشتّته عالم طبیعت منصرف کـردى و به نقطه واحده متوجه نمودى، ادعاى دو فطـرت از فطرتهـاى الهیـه را، کـه بـه یـد غیـب در خمیره ذات تو پنهان است و حق تعالى با دست جلال و جمالْ طینت تو را بد ان مخمر فرموده، نمودى؛ و این دو حالت فطرى را به صورت ظاهر دنیائى ظاهر و مشهود کردى، و براى محتجب نبودن از نور آن دو فطرت الهیه اقامه بینه نمودى به صرف ظاهر از غیـر و توجـه بـه قبلـه کـه محلّ ظهور ید اللَّه و قدرت اللَّه مى باشد. و آن دو فطرت الهیه یکى تنفّ ر از نقص و ناقص اسـت؛ و دوم عشق به کمال و کامل است . و این دو، که یکى اصلى ذاتى و دیگرى تبعى ظلّى است، از فطرتهایى است که تمام عائله بشرى بدون استثناى احدى بدان مخمرنـد؛ و در جمیـع سلـسله بشر، با اختلاف عقاید و اخلاق و طبایع و امزجه و امکنه و عادات در بدوى و حضرى و وحشى و متمدن و عالم و جاهل و الهى و طبیعى، این دو فطـرت مخمـر اسـت؛ گرچـه خـود آنهـا از آن محجوب باشند و در تشخیص کمال و نقص و کامل و ناقص مختلف باشند . آن وحشى خونخوار آدم کش کمال را به آن داند که غلبه پیدا کند به جان و عرض مردم؛ و خونخوارى و آدم کـشى را کمال تشخیص داده و بدان صرف عمر کند . و آن دنیا طلب جاه و مال خواه کمال را به مـال و جاه داند و عشق به آن دارد . بالجمله، صاحب هر مقصدى مقصد خویش را کمال و صاحب آن مقصد را کامل داند، و عشق به آن دارد و از غیر آن متنفر است . انبیـاء علـیهم الـسلام و علمـاء باللَّه و اصحاب معرفت آمدند تا مردم را از احتجاب بیرون آورند و نور فطـرت آنهـا را از ظلمـات جهل خلاصى دهند و به آنها کامل و کمال را بفهمانند . و پس از تشخیص کمال و کامل، توجـه به آن و ترك غیر محتاج به دعوت نیست، بلکه نور فطرت خود بزرگترین راهنماهاى الهى است که در تمام سلسله بشر موجود است در این معجون الهى یعنى نماز، که معراج قرب الهى است، استقبال به قبلـه و توجه بـه نقطـه مرکزیه و دست کشیدن و رو برگرداندن از جهات متفرّقه، دعـوى بیـدار شـدن فطـرت اسـت و خارج شدن نور فطرت از احتجابات است؛ و این براى کمل و اصـحاب معرفـت حقیقـت دارد و . براى ما، اصحاب حجاب، ادبش آنست که بـه دل بفهمـانیم کـه در جمیـع دار تحقّـق کمـال و کاملى نیست جز ذات مقدس کامل على الاطلاق که آن ذات مقدس کمالى اسـت بـى نقـص، و جمالى است بى عیب، و فعلیتى است بى شوب، قوه و خیریتى است بى اختلاط به شرّیت، و نورى است بى شوب ظلمت . و در تمام دار تحقّق هر چه کمـال و جمـال و خیـر و عـزّت و عظمـت و نوریت و فعلیت و سعادت یافت شود، از نور جمال آن ذات مقدس اسـت؛ و احـدى را در کمـال ذاتى با آن ذات مقدس شرکت نیست؛ و موجودى را جمال و کمال و نور و بهاء نیـست جـز بـه جمال و کمال و نور و بها ى آن ذات مقدس . بالجمله، جلوه نور جمال مقدس او عـالم را نـورانى فرموده و حیات و علم و قدرت بخشوده، و الّا همه دار تحقق در ظلمت عدم و کُمـون نیـستى و بطون بطلان بودند؛ بلکه کسى که به نور معرفت دلش روشن باشد، جز نور جمال جمیـل همـه چیز را باطل و ناچیز و معدوم دان د ازلًا و ابداً . در حدیث است که رسول خدا صـلّى اللَّـه علیـه و آله چون این شعر لبید را استماع فرمود که أَلا کُلُّ شَىء ما خَلَا اللَّه باطلٌ و کُلُّ نَعیمٍ لا محالَۀَ زائلٌ فرمود: این شعر راستترین شعرها است که عرب گفته . و چون به قلب خود فهماندى بطلان همه دار تحقّق و کمال ذات مقـدس را، در توجـه قلـب بـه قبله حقیقى و عشق به جمال جمیل على الاطلاق و تنفّر از جمیـع دار تحقّـق جـز جلـوه ذات مقدس محتاج به اعمال رویه نیست، بلکه خود فطرة اللَّه انسان را دعـوت جبلّـى فطـرى بـه آن مىنماید و وجهت وجهِىللَّ ( ذى فَطَرَ السمواتو الارض 185 (لسان ذات و قلـب و حـال انـسان ( شود؛ و انّى لا احب الآْفلین 186 ( لسان فطرى انسان گردد . پس اى فقیر، بدان که عالم به وجهه سوائیت زائل و داثـر و فـانى و باطـل اسـت؛ هـیچ یـک از موجودات را از خود چیزى نیست و در ذات خود جمال و بهـائى و نـور و سـنائى نمـى باشـد، و جمال و بهاء منحصر به ذات حق است . و آن ذات مقدس چنانچه متفـرّد در الوهیـت و وجـوب وجود است، متفرّد به جمال و بهاء و کمال، بلکه متفرّد به وجود است؛ و در ناصـیه دیگـران ذلّ عدم ذاتى و بطلان ثبت است . پس، دل را که مرکز نـور فطـرت اللَّـ ه اسـت، از جهـات متـشتّته اباطیل و اعدام و نواقص منصرف کن و به مرکز جمال و کمال متوجه نمـا؛ و در ضـمیر صـافى خود لسان فطرتت این باشد که عارف شیراز مىفرماید : در ضمیر ما نمىگنجد به غیر از دوست کس هر دو عالم را به دشمن ده که ما را دوست بس وصل: عن الصادق ع لیه السلام : اذا استَقْبلْتالْقبلَۀَ، ف آیِ منَ الدنْیا وم