باحیا ، باخداست ابراهیم / از بدیها رهاست ابراهیم/ فارغ از ناز و استراحت بود/ جمعه ها هم به فکر خدمت بود / آنکه دارد شمیمِ گوهرشاد / نخورد گولِ کاخِ سعدآباد/ او نیامد که پُخت و پَز بکند/ در سفرها ، تُشک عوض بکند / او رسیده که بُت شکن باشد/ تا رها از حصارِ تَن باشد/ تا مطیعِ امامِ ما باشد/ نه که درگیرِ کدخدا باشد/ او نیامد فقط صفا بکند/ یا به یاد فرح شنا بکند/ هی دَم از قوم و خویش خود بزند/ رنگ طوسی به ریش خود بزند/ هی بگوید« ز جنگ ترسیدم» / یا «خودم صبح جمعه فهمیدم »/ او امید دل ضعیفان بود/ صبح تهران، غروب کرمان بود/ مثل اسپند بی مُحابا بود/ فکر غم های کارگرهابود/ او خودش را به آب و آتش زد / تا به چشمِ امامِ خود آمد/ دست مردُم همه به سمت خداست/ صاحبِ این عزا ، امام رضاست/ حَرَمش پُر زِ درد و آه شده / پرچم گنبدش سیاه شده / خادمی عاشقانه میمیرد/ که حقوق از حرم نمیگیرد/ ناگهان این خبر رسید به ما / پَر زده خادمِ امام رضا/ مِه و باران شده ، هوا سرد است/ گُم شده یوسفی که پُر درد است/ عطر او پُر شده ست در صحرا/ سوخت مانند مادرش زهرا/ روح او گرچه میهمان شده است/ جسم او تازه روضه خوان شده است/ ارباً اربا شده ست پیکر او / خوب شد که ندید مادر او / گرچه رویش چو ماه بوده بسی/ پیکرش را نمی‌شناخت کسی/ آتش این بار هم گلستان شد/ تا مشرف شَهِ خراسان شد/ خوش بحالش چه محترم شده است / تا ابد ساکن حرم شده است/ او که همفکر حاج قاسم بود/ بیقرارِ قیامِ قائم بود/ رفته و غرق نور می آید / صبح روز ظهور می آید .... اللهم عجل لولیک الفرج #سیدشهیدان_خدمت ✍سیدمهدی موسوی