#ديدگاه 👌چرا خودکفایی «استقلال» را کم می‌کند؟! ما نسل عادت کرده به جشن‌های خودکفایی بودیم؛ از خودکفایی گندم تا پیکان! برای ما بدیهی بود که برای حفظ استقلال باید از شیر مرغ تا جان آدمیزاد را تولید کنیم. ما تازه سال‌های انتهای دهه‌ی ۷۰ بود که فهمیدیم خودکفایی در همه‌ی امور امکان‌پذیر نیست. با خودکفایی خداحافظی کردیم، هم ما مردم، هم آن سیاستمدارها؛ چون فکر می‌کردیم نمی‌شود! نه اینکه راه حل خوبی نیست! بعد شروع شد به تهیه فهرستی از کالاهای #استراتژیک که فکر می‌کردند باید در آن‌ها خودکفا شویم. گندم در این فهرست بود به اسم امنیت غذایی؛ یا بنزین و خودرو بخاطر سهم اشتغال بالا. ما از ترس تحریم، از ترس کابوس جنگ با عراق، ما به هزار دلیل دنبال استقلال از طریق خودکفایی بودیم. برای من گذشت و گذشت تا در مدل‌سازی‌ها رسیدم به مفهوم «استقلال»! از دید منی که بزرگ‌شده در این دوره‌ها بودم، استقلال یعنی «کمترین میزان تاثیرپذیری از دیگران» یعنی هرچقدر کسی نتواند بر تصمیمات من اثر بگذارد من مستقل‌تر هستم؛ یعنی اگر آمریکا و اروپا روی فعالیت‌های من اثر نگذارند من استقلال بیشتری دارم. اما از دید کتاب‌ها و مدلسازی‌هایی که داشتم در دانشگاه تدریس می‌کردم، «استقلال» از «نسبت وابستگی دیگران به من به وابستگی من به آن‌ها» به دست می‌آمد؛ یا برابر بود با «نسبت تاثیراتی که من بر دیگران می‌گذارم به مجموع تاثیراتی که میگذارم و می‌پذیرم». در این تعریف اگر من کشوری باشم که دیگران به من وابسته نیستند؛ من مستقل نیستم! و البته قدرت هم ندارم! البته در مدل‌سازی‌های پیچیده‌تر، هم تعریف «استقلال» و هم تعریف «قدرت» پیچیده‌تر می‌شدند، اما در همه‌ی آن‌ها مدام نقش تاثیرگذاری‌ها در تعریف «استقلال» بیشتر می‌شد! از دید مدلسازی‌های جدید، بازیگری که در یک #سیستم «استقلال» داشت، بازیگری بود که باید تاثیرگذار می‌بود، وگرنه هر چقدر هم تاثیرپذیری‌اش را از سایرین کم می‌کرد، مستقل نمی‌شد. 👌استقلال و تحریم‌ها بسیار نوشته شده که چرا اینقدر ما راحت تحریم می‌شویم؟ پاسخ اما دقیقا برمی‌گردد به دلیل همین درک نادرستی است که از مفهوم استقلال داریم. بازیگر مستقل یا دارای قدرت، قابل حذف شدن از سیستم نیست. یعنی کشوری که ۱۰۰ میلیارد دلار وارد می‌کند و ۱۰۰ میلیارد صادر می‌کند؛ خیلی قوی‌تر از کشوری است که نه وارداتی دارد و نه صادراتی! کشور اول را نمی‌شود از جهان حذف کرد و دومی را می‌شود! 👌بگذارید چند واقعیت ببینیم: 1️⃣ ما ایرانی‌ها فکر می‌کنیم چون سالیانه حدود ۳ میلیارد یورو از آلمان واردات داشته‌ایم؛ خیلی شریک جذابی برای آلمانی‌ها هستیم؛ اما یادمان می‌رود که صادرات آلمانی‌ها حدود ۱۳۵۰ میلیارد است و این یعنی سهم ما حدود ۰.۰۰۲ است! یعنی قابل صرف نظر! 2️⃣ سهم ایران در چند سال گذشته کمتر از ۰.۰۰۱ از کل صادرات چین بوده است و سهم ایران در واردات این کشور نیز کمتر از ۰.۰۰۹! یعنی سهم ما تقریبا در اقتصاد چین آن‌قدر ناچیز است، که می‌شود درنظر نگرفت! این‌ها واقعیت‌هایی هستند که معنایش متاسفانه در همان تفاوت فهم‌مان از مفهوم استقلال نشات گرفته است. ما موفق شده‌ایم تاثیری‌پذیری خود را از دیگران کم کنیم؛ اما ما به سادگی در معادلات جهانی نادیده گرفته می‌شویم؛ چون تاثیرگذاریمان هم به اندازه‌ی تاثیر‌پذیری‌مان ناچیز است! 👌تغییر دیدگاه وقتی به شاخص‌های جهانی دقت می‌کنیم، در بسیاری از این شاخص‌ها «واردات» یک معیار مطلوب است! بله واردات اگر در صنایع پیشرفته و کالاهای سرمایه‌ای باشد، و اگر همراه با صادرات بالا باشد، یک معیار خیلی خوب است. ما هنوز افتخار می‌کنیم به کاهش واردات بدون آن‌که توجه کنیم به سایر جنبه‌ها! ما بیش از هر چیز نیاز داریم تا به بازتعریف مفاهیمی اقدام کنیم، که میراث دنیای ماقبل جهانی‌شدن است! ما نیاز داریم تا دوباره در خصوص بسیاری از چیزهایی که بدیهی می‌دانیم، فکر کنیم! ما اگر واردات بالا و صادرات بالا داشتیم، هرچند تفاضلش همین مقدار اکنون بود، حتما بیش از وضعیت فعلی‌مان تاثیرگذار بودیم و این یعنی به راحتی قابل صرف نظر کردن نبودیم! یعنی به راحتی نمی‌شد با یک امضا تحریم‌مان کرد! در دنیای امروز، هیچ رابطه‌ای یک‌طرفه نیست. نمی‌شود تنها تاثیرگذار بود و هیچ وابستگی نداشت. مهم آن است که بیش از آن که وابسته به دیگران باشیم، آن‌ها به ما وابسته باشند. دستیابی به استقلال تنها از طریق این توازن ایجاد می‌شود؛ وگرنه اگر به هیچکس وابسته نباشیم و دیگران هم به ما وابسته نباشند؛ همگی برای حذف شدنمان توافق دارند! یعنی حتی اگر خودکفایی امکان‌پذیر هم باشد، قدرت و استقلال ما را افزایش که نمی‌دهد، بلکه کاهش می‌دهد! ✍ "امیر ناظمی" (هیات علمی مرکز تحقیقات سیاست علمی) @zarrhbin

#دیدگاه پول‌پاشی یا سرمایه‌گذاری؟ شرکت صنعتی چادرملو طی ماه‌های اخیر با تغییراتی که در سطوح مدیریتی داشته، در نوع تعامل خود با شهر اردکان نیز تغییراتی داده است. از جمله توجه به مسئولیت‌های اجتماعی نسبت به شهری که استقرار شرکت در آن پیامدهایی برای آن داشته است. عمل به مسولیت اجتماعی راهی برای جبران این پیامدها است. در حقیقت مسولیت اجتماعی یعنی اگر استقرار کارخانه‌ای برای شهر همجوراش پیامدهای زیست‌محیطی و اجتماعی دارد، عمل به مسولیت اجتماعی راهی برای بهتر کردن این پیامدها است. اما عمل به مسولیت اجتماعی چگونه باید باشد تا بتواند پیامدهای استقرار کارخانه را جبران کند و شهر را از مواهب آن برخوردار کند؟ روندی که اخیرا شرکت چادرملو پیش گرفته (مشخصا در زمینه فرهنگی و اجتماعی) به چنین چیزی منتهی نمی‌شود. نوعی پول‌پاشی پر سر و صدا و تبلیغاتی است با کمترین آورده برای آینده‌ی شهر. برگزاری جشنواره‌های فرهنگی، خرید کتاب‌های مولفین اردکانی، ساخت انیمیشن و فیلم کوتاه هرچند ارزش محسوب می‌شود اما تاثیری در آینده‌ی شهر اردکان و ارتقای توان مقابله‌اش با پیامدهای استقرار کارخانه ندارد. مسکنی موقتی است که چند روزی حالمان را خوش می‌کند. در مقابل این پول‌پاشی، باید به سمت سرمایه‌گذاری رفت. سرمایه‌گذاری یعنی شهر دارای سرمایه‌هایی بشود که با توسل به آن‌ها بتواند با پیامدهای استقرار صنعت مواجه شود. سرمایه‌های نهادی (مثل نهادها و مراکز فرهنگی و سیاسی و اجتماعی)، سرمایه‌های اجتماعی (مانند مراکز ارتقای دانش و مهارت). در حقیقت، سرمایه‌گذاری یعنی هرچیزی که خود را در تن شهر نشان می‌دهد و ساکنین شهر می‌توانند به شکلی برابر از آن برخوردار شوند و آینده‌شان را از اکنون‌شان پربهره‌تر سازند. در مقابل، برنامه‌های فرهنگی کنونی اساسا چنین قابلیتی ندارند. معطوف به قشر خاص و محدودی هستند، چیزی بر سرمایه‌های شهر اضافه نمی‌کنند، بسیاری از ساکنین شهر را نادیده می‌گیرند، موقتی و گذرا هستند و تاثیری در آینده‌ی شهر و ساکنینش ندارند. هرچند این برنامه‌ها تاثیر مثبتی بر وجهه شرکت چادرملو دارند و نشان از درک مسئولیت اجتماعی، اما حالا که چنین خواستی از سوی مدیران وجود دارد، بهتر است با برنامه‌ریزی‌های اصولی‌تر این سرمایه تزریق‌شده را برای ارتقای کیفیت زیست‌پذیری شهر و افزودن بر سرمایه‌های آن به کار بست. @zarrhbin