🍃 اندیشه های ناب... 💠 خدا را سپاس می‌گزارم.... ✅ #خدا را سپاس می‌گزارم، که عمر را به خواندن و #نوشتن و گفتن گذراندم. که بهترین "شغل" را در زندگی، مبارزه برای #آزادی‌_مردم و نجات ملّتم می‌دانستم. و اگر این دست نداد، بهترین شغل برای آدمِ خوب، #معلمی است و #نویسندگی. و من از هیجده سالگی، کارم، این هر دو. و عزیزترین و گران‌ترین #ثروتی که می‌توان به دست آورد، #محبوب‌بودن و محبتی زاده‌ی #ایمان؛ و من تنها اندوخته‌ام این؛ و نسبت به کارم و شایستگی‌ام، ثروتمندم‌. و جز این هیچ ندارم. و حماسه‌ام این که، کارم گفتن و #نوشتن بود و یک کلمه را در پای خوکان نریختم. یک جمله برای مصلحتی، حرام نکردم؛ و #قلمم همیشه میان "من" و "مردم" در کار بود؛ و جز دلم یا دِماغم، کسی را و چیزی را نمی‌شناخت. و #فخرم این که در برابر هر مقتدرتر از خودم، #متکبرترین بودم و در برابر هر ضعیف‌تر از خودم، #متواضع‌ترین. 📚 کویریات #دکتر_علی_شریعتی @zarrhbin

‍ 📌 آشنایی با مشاهیر و مفاخر ایران و جهان #عباس‌اقبال‌آشتيانى (1277-1334ش) مورخ، محقق، ادیب، نویسنده، استاد دانشگاه، عضو پیوسته فرهنگستان ایران و مجمع علمی عربی دمشق، کسی که #شیوه‌تحقیق‌علمی را در ایران رواج داد. 📝عباس، فرزند محمدعلى، به سال 1277ش، در یک خانواده #پيشه‌ورتهيدست و گمنام از مردم آشتيان به دنيا آمد. خانواده‌اش‌ در دوران‌ کودکی‌ او به‌ تهران‌ کوچ‌ کردند. پدرش‌ در این‌ شهر حمام‌ بیمارستان‌ وزیری‌ را در اجاره خود آورد و خود وی‌ نیز به‌ سبب‌ تنگدستی‌ تا ۱۴ سالگی‌ به‌ #درودگری‌ پرداخت‌ و همزمان‌ تحصیلاتش‌ را در مکتب‌ خانه‌ها دنبال‌ کرد. 📝 اقبال ، خيلى زود وارد عرصه زندگى شد؛ هنوز كودك بود كه نزد مرد درودگرى به شاگردى مشغول كار گرديد. امّا ميل تحصيل به قدرى در او شديد بود كه با وجود سختى معيشت و نداشتن وسايل زندگى، در ضمن كار به مكتب رفت. در همین‌ سال‌ها شیخ‌ مرتضی‌ نجم‌آبادی‌ که‌ با خانواده اقبال‌، آشنایی‌ و مراوده‌ داشت‌، او و برادر بزرگ‌ترش‌ را به‌ مدرسه « #شرکت‌‌گلستان‌» فرستاد. پس‌ از اتمام‌ دوره ۳ ساله این‌ مدرسه‌، عباس‌ جوان‌ به‌ پایمردی‌ نجم‌آبادی‌ و با مساعدت‌ ابوالحسن‌ فروغی‌، به‌ #دارالفنون‌ راه‌ یافت‌. اقبال‌ دوره متوسطه‌ را در دارالفنون‌ با موفقیت‌ طی‌ کرد و به‌ دلیل‌ توانایی‌ فراوان‌، #معاونت‌‌کتابخانه‌معارف‌ را که‌ در همین‌ مدرسه‌ تأسیس‌ گردیده‌ بود، عهده‌دار شد. او #تدریس‌ را از همین‌ زمان‌ در دارالفنون‌ آغاز کرد و در ۱۲۹۷ش‌ که‌ دارالمعلمین‌ مرکزی‌ به‌ همت‌ میرزا ابوالحسن‌ فروغی‌ تأسیس‌شد. در آن‌جا درکنار کسانی‌ مانند عبدالعظیم‌ قریب‌، به‌ تدریس‌ فارسی‌، تاریخ‌ و جغرافیا مشغول‌ شد و همزمان‌ در مدرسه سیاسی‌ و مدرسه نظام‌ به‌ تدریس‌ پرداخت‌. 📝كار #نويسندگى اقبال با مجلّه دانشكده آغاز شد. این مجلّه مدّت یک سال، از ارديبهشت تا اسفند 1297، به مديريت #ملك‌الشعراى‌بهار، در تهران منتشر مى‌شد و اقبال، در آن مجلّه، با بهار و مشاهير دانشمندان آن روزگار مثل رشيد ياسمى، سردار معظم خراسانى، سعيد نفيسى و ديگران همكارى داشت و رشته مقالاتى درباره #تاريخ‌ادبى‌ایران مى‌نوشت. زمانى هم با برادران فروغى (محمد على و ابوالحسن)، غلامحسين رهنما و عبدالعظيم قريب، مجلّه فروغ تربيت را انتشار مى‌داد. 📝اقبال در سال 1304 به سمت #منشي‌گرى هيئت نظامى ایران، به پاريس رفت و در آن‌جا، با استفاده از فرصت، به تكميل معلومات پرداخت و از دانشگاه « #سوربن» ليسانس #زبان‌وادبيّات گرفت. وى موضوع پایان‌نامه تحصيلات خود را شرح احوال خاندان نوبختى قرار داد كه افراد آن، از نخستين مبلّغان مذهب تشيّع در ایران بوده‌اند. استادان راهنماى او در تهيّه پایان‌نامه تحصيلى، دانشمند و متن‌شناس معروف ایرانى، #محمدقزوينى، و خاورشناس نامى فرانسوى لوئى ماسينيون، بودند. خلاصه‌اى از پایان‌نامه دانشگاهى اقبال به زبان فرانسه در پاريس به چاپ رسيده است. 📝اقبال در سال 1308 به ایران بازگشت. در این هنگام، اصلاحاتى در فرهنگ ایران به وجود آمده بود. #وزارت‌فرهنگ از عباس اقبال دعوت كرد كه در تأليف کتاب‌هاى درسى تاريخ و جغرافياى اقتصادى ایران، برای دبيرستان‌ها و شعب علوم انسانى مدارس عاليه كه در كشور تأسيس شده بود، شركت كند. 📝در اواخر سال 1313، كه نخستين سنگ بناى دانشگاه تهران نهاده شد، اقبال به سمت #دانشيارى دانشكده ادبيّات دعوت شد و بعد به مقام #استادى‌دانشگاه رسيد ‎و پس از تأسيس فرهنگستان ایران، به عضويت آن انتخاب گرديد. در شهريور سال 1323، مجلّه ادبى و تاريخى #يادگار را كه در نوع خود در ادبيّات ایران كمتر نظير داشت، انتشار داد. در نوشتن این مجلّه، دانشمندان بزرگى، مانند استاد محمد قزوينى، دكتر غنى و جوانان بااستعداد ایران يار و همكار او بودند و چون این مجلّه كمك مالى از دولت دريافت نمى‌داشت، ناچار در نتيجه اشكالات مالى، پس از پنج سال انتشار، در خرداد 1328 تعطيل شد و اقبال، كه بسيار خسته و فرسوده شده بود، به اميد اين‌كه پایان عمر را به آسودگى و آرامش بگذراند، از فعاليت ادبى دست كشيد و به سمت #نمايندگى‌دايمى‌فرهنگ‌ایران در كشورهاى #تركيه و #ايتاليا، ابتدا به #آنكارا و بعد به #رم رفت و تا پایان عمرش در همان سمت باقی ماند. 📝اقبال‌ مدتی‌ بود از بیماری‌ کلیه‌ رنج‌ می‌برد، به‌ رغم‌ پاره‌ای‌ معالجات‌ سرانجام‌ در ۲۱ بهمن‌ ۱۳۳۴ در شهر رم‌ وفات‌ یافت‌. پیکر او پس‌ از آنکه‌ در یکی‌ از واپسین‌ روزهای‌ اسفند همان‌ سال‌ در تهران‌ تشییع‌ شد، در جوار حضرت‌ عبدالعظیم‌، رواق‌ ابوالفتوح‌ رازی‌، کنار آرامگاه‌ علامه‌ قزوینی‌ به‌ خاک‌ سپرده‌ شد ▪️روحش شاد 🥀 @zarrhbin