♡☕️♡☕️♡☕️♡☕️♡☕️♡☕️♡ #داستانی از نویسنده گیلانی زهرا اسعد دوست ✍رمان #فنجانی_چای_باخدا  #قسمت_چهاردهم: ❤️عثمان می گفت و می گفت ومن نمی شنیدم…یعنی نمی خواستم که بشنوم.مگر میشد که دانیال رادفن کنم،آن هم در دلی که به ساکتی قبرستان بود اما هیچ قبری نداشت؟عثمان اشتباه میکرد…دانیال من،هرگز یک جانی نبود ونمیشد…او خوب،رسم بوسیدن و نازکشیدن را بلد بود..دستی که نوازش کردن از آدابش باشد،چاقو نمی گیرد محضِ بریدن سر..محال است.پس حرف های عثمان به رود سپرده شد ومن حریص تراز گذشته، مستِ عطرآغوشِ برادر…چندروزی باخودم فکر کردم.شاید آنقدرها هم که عثمان میگفت بد نباشند.اصلا شاید آن دختر آلمانی اجیر شده بود برای دروغ گفتن…ولی هر چه میگشتم،دلیلی وجود نداشت محضه دروغ واجیر شدن…بایددل به دریا میزدم…دانیال خیلی پاکتر از اخبار عثمان بود..اصلا شاید برادرم وارد این گروه نشده وتنها تشابهی اسمی بود…اما این پیش فرض نگرانترم میکرد…اگر به این گروه ملحق نشده،پس کجاست؟؟چه بلایی سرش آمده؟؟نکند که…چند روزی در کابوس وافکار مختلف دست وپا زدم وجز تماس های گاه وبیگاه عثمان؛کسی سراغم رانگرفت،حتی مادر…وبیچاره مادر…که در برزخی ازنگرانی وگریه زانو بغل گرفته بود، به امید خبری از دردانه ی تازه مسلمان شده اش؛که تا اطلاع ثانوی ناامیدش کردم و او روزش راتابه شب درآغوش خدایش،دانه های تسبیح را ورق میزد…وچقدر ترحم برانگیز بود پدری مست که حتی نبود پسرش را نمیفهمید!شاید هم اصلا،هیچ وقت نمیدانست که دو فرزند دارد و یا از احکام سازمانی اش؛عدم علاقه به جگرگوشه ها بود… نمیدانم،اما هر چه که بود،یک عمر یتیمی در عین پدر داری را یادمان داد!تصمیم را گرفتم.و هروز دور از چشم عثمان به امید دیدن سخنرانیِ تبلیغ گونه ی داعش،خیابانها راوجب به وجب مرورمیکردم.هر کجا که پیدایشان میشد،من هم بودم. بادقت وگوشی تیز و چاشنی ازسوالاتی مشتاق نما،محضِ پهن کردن تور و صید برادر. هروز متحیرتر ازروز قبل میشدم…خدای مسلمانان چه دروغ های زیبایی یادشان داده بود…دروغهایی بزرگ از جنس بهشت ورستگاری…چقدرساده بودانسان که گول اسلام وخدایش را میخورد.روزانه درنقاط مختلف شهر،کشور و شاید هم جهان؛افراد متعددی به تبلیغ وافسانه سرایی برای یارگیری درجبهه داعش میپرداختند.تبلیغاتی که از مبارزه با ظلمِ شیعه ورستگاری دربهشت شروع میشدوبه پرداختِ مبالغ هنگفت در حسابهای بانکیِ سربازان داوطلب ختم میشد.واین وسط من بودم وسوالی بزرگ…که اسلام علیه اسلام؟؟؟مسلمانان دیوانه بودند…وخدایشان هم… ازطریق اینترنت ودوستانم در دیگرکشورها متوجه شدم که مرزتبلیغشان،گسترده از شهر کوچک من درآلمان است وتمرکز اصلی شان برای جمع آوری نیرودر کشورهای فرانسه،کانادا،آمریکا،آلمان ودیگرکشورهای غربی و اروپایی است.که تماما با کمک خودِ دولتها انجام میشد.و باز چرایی بزرگ؟؟؟دراین میان تماسهای گاه وبیگاه عثمانِ ذاتا نگران که همه شان،به ردتماس دچار می شدند،کلافه ام میکرد. ادامه دارد.. ♡☕️♡☕️♡☕️♡☕️♡☕️♡☕️♡

#آخرین‌عروس #قسمت_چهاردهم #درانتظارنشانی‌ازمحبوبم! بشر به سوی نحاس می رود : من این خانم را خریدارم. صدای کنیز به گوش میرسد :وقت و مال خویش را را تلف نکن. بشر نامه ایی را که امام هادی علیه السلام به او داده در دست دارد، با احترام جلو می رود و نامه به بانو می دهد و می گوید : بانوی من! این نامه برای شماست. نرجس نامه را می گیرد و شروع به خواندن می کند. نامه به زبان رومی نوشته شده است. هیچکس از مضمون آن خبر ندارد. نرجس نامه را میخواند و اشک می ریزد. چه شوری در دل بانو به پا شده است؟ خدا می داند. اکنون او پیامی از دوست دیده است، پیرمرد سکه های طلا را به نحّاس می دهد. نرجس بر می خیزد و همراه بشر حرکت می کند. او نامه امام را بارها بر چشم می کشد و گریه می کند. گویی که عاشقی پس از سال ها، نشانی از محبوب خود یافته است. نرجس آرام و قرار ندارد، عطر بهشت را از آن نامه استشمام می کند. آنها باید هرچه زودتر به سوی سامرا حرکت کنند. #آخرین‌عروس #قسمت_پانزدهم #بشارت‌آسمانی‌برای‌قلب‌من به شهر سامرا می رسند. نزدیک غروب است. وارد شهر می شوند. رفتن به خانه امام هادی علیه السلام جرم است و آنها باید به خانه بشر رفته و در فرصت مناسبی خود را به خانه امام برسانند. هوا خیلی تاریک است و آنها می توانند از تاریکی شب استفاده کنند. نیمه شب شده آماده حرکت می شوند. بشر از آنها می خواهد که خیلی مواظب باشند و بدون هیچ سروصدایی حرکت کنند. وارد محله عسکر می شوند و نزدیک خانه امام می ایستند. صدایی به گوش می رسد : _خوش آمدید. بشر وارد خانه میشود زانوهای نرجس میلرزد، بوی گل محمدی به مشامش می رسد. اینجا بهشت نرجس است . اشک در چشمان او حلقه زده است. امام هادی علیه السلام به استقبال او می آید. نرجس سلام می کند و جواب می شنود. امام هادی به روی او لبخند میزند و می گوید :آیا می خواهی به تو بشارتی بدهم که چشمانت روشن شود؟ امام میداند که نرجس در این سفر با سختی های زیادی روبه‌رو شده و رنج اسارت کشیده است. اکنون باید دل او را با مژده ایی شاد می کند. ای نرجس! خشنود باش و خوشحال! به زودی خداوند به تو فرزندی می دهد که آقای همه دنیا خواهد شد و عدالت را در این کره خاکی برقرار خواهد کرد. نرجس میفهمد که او مادر #مهـدی‌ خواهد شد، همان کسی که همه پیامبران به آمدنش مژده داده اند. به راستی چه مژده ایی از این بهتر! نرجس سوالی می پرسد: _آقای من! پدر این فرزند کیست؟ _آیا آن شب را به یاد داری؟ شبی که عیسی علیه السلام و جـدم، پیامبر صلی الله علیه و آله مهمان تو بودند؟ آن شب پیامبر تو را برای چه کسی خواستگاری کرد؟ _فرزندت حسن علیه السلام را می گویی؟ _آری، تو به زودی همسر او خواهی شد. این جاست که چهره نرجس از خوشحالی همچون گل می شکفد. خدا سرور مردان جهان را برای همسری با او انتخاب نموده است.

📚 #داستان‌عاشقانه‌واقعی #دومدافع❤️ #قسمت_چهاردهم _همہ خوشحال بودݧ ماماݧ کہ کلے نذرو نیاز کرده بود از فرداش رفت دنبال اداے نذراش هر روز خونموݧ پر بود از آدمایے کہ براے کمک بہ ماماݧ اومده بودݧ ایـݧ شلوغے رو دوست نداشتم از طرفے هم خجالت میکشیدم پیششوݧ بشینم هنوز نمیتونستم خوب حرف بزنم لکنت داشتم باورم نمیشد انقد ضعیف باشم _بالاخره نذرو نیاز هاے ماماݧ تموم شد ولے هنوز خواب مـݧ تعبیر نشده بود ینے هنوز چادرے نشده بودم نمیتونستم بہ ماماݧ بگم کہ میخوام چادرے بشم اگہ ازم میپرسید چرا چے باید میگفتم❓نمیتونستم خوابمو براش تعریف کنم _ماماݧ بزرگم از،مکہ اومده بود ماماݧ ازم خواست حالا کہ حالم بهتر شده باهاش برم خونشوݧ خیلے وقت بود از خونہ بیروݧ نرفتہ بودم با اصرار هاے ماماݧ قبول کردم ماماݧ بزرگ وقتے منو دید کلے ذوق کردو بغلم کرد همیشہ منو از بقیہ نوه ها بیشتر دوست داشت میگفت اسماء براے مـݧ یہ چیز دیگست دست منو گرفت و نشوند پیش خودش و برام از مکہ و جاهایے کہ رفتہ بود تعریف میکرد مهمونا کہ رفتـݧ مامانبزرگ ساک هارو باز کرد تا سوغاتیا رو بده _بچه ها از خوشحالے نمیدونستـݧ چیکار باید بکنن سوغاتیارو یکے یکے داد تا رسید بہ مـݧ یہ روسرے لبنانے صورتے با یہ چادر لبنانے انگار خوابم تعبیر شده بود همہ با تعجب بہ سوغاتے مـݧ نگاه میکردݧ و از مامان بزرگ میپرسیدݧ کہ چرا براے اسماء چادر آوردے اسماء کہ چادرے نیست. _ماماݧ بزرگ هم بهشوݧ با اخم نگاه کرد و گفت سرتوݧ بہ کار خودتوݧ باشہ(خیلے رک بود) خودمم دلم میخواست بدونم دلیلشو ولے چیزے نپرسیدم _رفتم اتاق روسرے و چادرو سر کردم یه نگاهی بہ آیینہ انداختم چقد عوض شده بودم ماماݧ اومد داخل اتاق تا منو دید شروع کرد بہ قربوݧ صدقہ رفتـݧ انقد شلوغ کرد همہ اومدݧ تو اتاق ماماݧ بزرگم اومد منو کلے بوس کرد و گفت: برم براے نوه ے خوشگلم اسفند دود کنم چشم نخوره منم در پاسخ بہ تعریف همہ لبخند میزدم ماماݧ درحالے کہ اشک تو چشماش حلقہ زده بود گفت کاش همیشہ چادر سر کنے چیزے نگفتم _اوݧ شب هموݧ خواب قبلیمو دیدم صبح کہ بیدار شدم دلم خواست از خوابم یہ تصویر بکشم.... مداد و کاغذ رو برداشتم چشمامو بستم فقط یہ مرد جووݧ کہ چهرش مشخص نیست میومد تو ذهنم تصمیم گرفت همونو بکشم (ایـݧ هموݧ نقاشے بود کہ توجہ سجادے رو روز خواستگارے جلب کرده بود) _ماماݧ میخواست بره خرید ازم خواست باهاش برم منم براے ایـݧ کہ حال و هوام عوض بشہ قبول کردم و آماده شدم از در اتاق کہ میخواستم بیام بیروݧ یاد چادرم افتادم سرش کردم اردلاݧ و بابا وماماݧ وقتے منو دیدݧ باتعجب نگاهم میکردݧ اردلاݧ اومد سمتم و چادرمو بوسید و گفت اسما آرزوم بود تو رو یہ روز با چادر ببینم مواظبش باش _منم بوسش کردم وگفتم چشم. بابا و ماماݧ همدیگرو نگاه کردݧ و لبخند زدݧ اوݧ روز ماماݧ از خوشحالے هر چیزے رو کہ دوست داشتم و برام خرید دیگہ کم کم شروع کردم بہ درس خوندݧ باید خودمو آماده میکردم براے کنکور کلے عقب بودم مدرسہ نمیرفتم چوݧ بادیدݧ مینا یاد گذشتم میوفتادم _اوݧ روز ها خیلے دوست داشتم در مورد شهدا بدونم و تحقیق کنم با یکے از دوستام کہ خیلي تو این خطا بود صحبت کردم حتے خوابمم براش تعریف کردم اونم بهم چند تا کتاب داد و بهم گفت اتفاقا آخر هفتہ قراره دوباره شهید بیارݧ بیا بریم... ◀️ ادامه دارد... @tafakornab @shamimrezvan @zendegiasheghaneh

‍ این داستان واقعی است : #آخرین‌بازدید #قسمت_چهاردهم این قسمت از وکیل پرونده: قتل فجیع جوان مهابادی به دست رفیقانش!دوستانش پس از آنکه صادق را به طرز فجیعی کشتند و سوزاندند!برروی جنازه عکس و سلفی گرفتند! این اخبار در تلگرام ،توجهم را جلب کرد،پیگیر که شدم ،تا ردی از آن بیابم به پیوی ادمین کمپین حمایت از مقتول رسیدم: +سلام خانم -سلام +برای قضیه صادق برمکی مزاحم شدم _خب! پستها و توضیحات در کمپین هست اونجا میتونین.. +حرفش تموم نشده،نوشتم من وکیل هستم ،اگه وکیلی نداره پرونده صادق برمکی ،بنده مایلم وکالت آن مرحوم را برعهده بگیرم بلکه کمکی به خانواده برمکی بشه! اینجوری بود که به خانواده برمکی معرفی شدم! مظلومیت عجیبی در عکسهای صادق بود که مرا به طرف خود فرا میخواند.نمیدانم چرا برای هیچ موکلی تاکنون این حس رو نداشتم ! تماسم را با خانواده برمکی،از همسرم پنهان کردم تا مبادا مخالفت کند و مانع تصمیمم شود، ان شب ساعت ۹:۳۰ به سمت مهاباد به راه افتادم،تمام مسیر ۹۸۰ کیلومتر (۱۲ساعت)را به فکر صادق بودم..ساعت حدود ۱۱ صبح به مهاباد رسیدم،به سمت هتل رفتم و بعداز اندکی استراحت،مردی میانسال دنبالم امد. -سلام کاکه(کاکه در کوردی بمعنای داداش)من ناصرم عموی صادق،خیلی خیلی خوش امدی،منت نهادی،قدم رو تخم چشام گذاشتی،پاشو برادر باید بریم مگه من مردم که مهمان صادق در هتل باشه،پاشوووو..و با عمو ناصر سمت منزل صادق و شب هم منزل عمو ناصر رفتیم.. لحظه ای که در منزل صادق روی مبل کنار عکسهای صادق که همه رو قبلا در مجازی دیده بودم حس خیلی عجیبی داشتم،اشک در چشمم جمع شده بود،همانجا با خدای خودعهدی بستم و از خدا خواستم که : خدایا،اگر میتوانم برای این مظلوم قدمی بردارم، مرا یاری ده روی پرونده بمونم و اگر غیر اینه،بهتره نشه! چهلم آن مرحوم بود،همه جا سیاه،همه جا اشک و گریه وناله ! با وجود درد بزرگی که در دل همه بود،چنان گرم و با محبت از من استقبال کردند ،که اصلا احساس غریبی نکردم!در یک لحظه پسر جوانی سمتم اومد و درحالی که بغض سنگینی در گلویش بود گفت: ببین آقا،وکیل صادقی،روسر ما جاداری،فقط یه چیزی بت بگم،دانیال که شکی در اون نیس صددرصد اعدام میشه،هنر وکیل اینه که کمال و سید نامرد رو هم محکوم کنه! اگه میتونی پس بسم الله.... آن شب در منزل عمو ناصر با مرام و معرفت و مهمان نوازیشان بار دیگر مهربانی و بزرگواری نزدیکان صادق برایم مشخص شد. روز بعدهمراه اقای برمکی و مادر صادق برای گرفتن پرونده رفتیم. بازپرس امتناع میکرد،دلیل های واهی و بی اساسی برایم اورد و پرونده رو نداد و گفت ده روز دیگه تشریف بیارید حتما در اختیارتون میذارم!.... ده روز گذشت،بازهم مسیر هزار کیلومتری را سمت مهاباد رفتم و برگشتم،بازهم بازپرس امتناع کرد و پرونده را ندادن این مساله پنج بار تکرار شد و من آن مسیر طولانی و خسته کننده را بی نتیجه برمیگشتم.در ششمین مراجعتم به مهاباد،برای مطالبه پرونده،خوشبختانه پرونده به دادگستری ارجاع داده شده بود و من این بار با همکاری مسئولان آنجا،بعد از حدودشش،هفت ماه از مرگ صادق،موفق به دریافت پرونده صادق شدم...... روزها و شبهای مطالعه روی پرونده،خواب و خوراک از من گرفته شده بود،با هر سطرش،با هر لحظه اش،ساعتها به فکر فرومیرفتم و حال صادق را تجسم میکردم..یعنی در آن لحظات آن مظلوم،چه میکشید! بنظرم وکالت یه جور کارگردانیه،با این تفاوت که کارگردان فیلمنامه و عوامل رو داره و فیلم رو خلق میکنه،اما وکیل هم پازلهای گمشده بازی رو باید پیدا کنه و هم بازیگرا رو باید خلق کنه،اماکوچکترین خطا در مهره‌ چینی ،برابر است با ضایع شدن حق یک بیگناه! اینک من بودم و یک پرونده سنگین و چشمانی که تا چشم برهم میزدم به سراغم می آمدند. روز دادگاه: جمعیت زیادی جلوی دادگاه بودند،همراه پدر،مادر،عمو ناصر،کاک فرهاد و دایی های صادق به دادگاه رفتیم،دانیال و کمال را آوردند،کمی طول کشید تا سید هم با لباس مبدل سربازی! آوردند. با دیدن متهمان مادر صادق شروع کرد به داد و بیداد کردن،خواستن جلوشو بگیرن که رییس دادگاه مانع شد و گفتن شرایطشون درک میکنم اجازه بدین خشمش رو خالی کنه! این روند نیم ساعت طول کشید، قاضی:اقای وکیل مدافع ،اقای یونس محمدی شما دفاعی دارین؟ +از محضر دادگاه اجازه میخوام که من بعد از متهمان و وکیلان مدافعشون دفاع کنم. همه حرفاشون زدند،در میان حرفهایشان چند سوالی میپرسیدم وقتی حرفهای همه تمام شد،نوبت دفاع من شد تمام چشمها به سمت من بود،در تمام طول قرائت دفاعیه حضورصادق را در دادگاه حس میکردم،وقتی به شرح واقعه و قسمتهای حساس رسیدم،،به دردها،تهمت هادروغها،اشکها،نارفیقی ها، دیگر حس میکردم یونس محمدی نیستم وصادق برمکی درجایگاه ایستاده وصحبت میکند: ادامه دارد... @tafakornab @shamimrezvan @zendegiasheghaneh