توقع از دیگران و طلب‌کار بودن از همه نیز جزو خصایص و خصلت‌های بی‌مثال ماست. به شکل اتوماتیک از همه انتظار داریم هرکاری برای‌مان بکنند حتی کارهایی که از آن‌ها نخواسته‌ایم« خودش باید شعور می‌داشت و می‌فهمید» این جمله را هم جهت تبیین منطقی توقعات مکتوم خود می‌آوریم! همیشه می‌خواهیم ما را و فقط و فقط ما را درک کنند، حواس‌شان به ما باشد، مشکلات ما را ببینند، گرفتاری‌های ما را رفع کنند،…خب ما در عوض چه می‌کنیم؟ هیچ. فرقِ باد معده و کوکو را از هم تشخیص نمی‌دهیم! خودمان را مرکز عالم امکان می‌پنداریم و در همین راستا و ایضاً در ادامه‌ی این زیستِ شبه‌نباتی‌مان از دوستان و فامیل و همکاران و نزدیکان و حتی در‌گاه حضرت باری هم طلبکار می‌شویم. به همین دلیل است که در مدرسه یا دانشگاه اگر هفت و هشتی گرفته‌ایم یا افتاده‌ایم اعلام عمومی می‌کنیم که استاد مارو انداخت یا معلم به ما نمره نداد نامرد! اما و اگر از دستمان در رفت و نمره‌ی هجده به بالایی نصیب‌مان شد قطعا چنان معتقد و مطمئنیم که مثلا خودمان نوزده گرفته‌ایم که به همان میزان اطمینان داریم اسم کوچک‌مان چیست یا چند سال‌مان است! 📚 از #کتاب چه‌قدر خوبیم ما! | نوشته‌ی #ابراهیم_رها https://eitaa.com/joinchat/2961113132Ccce4fd0170