آنگاه آخوند شدم .... #تیکه_سیُ‌هشتم ساعت حوالی دوازده و نیم _ یک بود که رسیدیم دو کیلومتری حرم علوی علیه السلام. یه کوچه ی باریک بود که همه برای اینکه بخوان برن سمت حرم ، از اونجا میگذشتن. نجفی ها میومدن دم در خونه هاشون و آب و کیک و اینجور چیزا میدادن. چ مایِ باردی( آب خنک) بود ... . همینطور که یک طرف ذهنم این بود که عههه! نگا اینجا نجفه! ینی میشه منم برم حرم خاتم الاوصیاء؟ میشه برم حرم امیرالمومنین علیه السلام؟ میشه برم حرم صالح و هود علیهما السلام؟ و ... . همینطور که فک میکردم چشمانم سمت گنبدی بزرگ و عظیم و طلایی چرخید. حج غلامحسین داشت گریه میکرد. معلوم نبود. از ذوق رسیدن دوباره به یار است یا از درد هایی که درون سینه داشت و آماده ی خالی کردنشان بود. حج ابوالقاسم و دامادش هم با ما آمده بودند و از کاروان جدا شده بودند. حالا چهار نفر بودیم. من هنگام دیدن گنبد دل انگیز امیر المومنین علیه السلام فقط نگاه کردم ... فقط نگاه ... ن اشکی ن آهی... نمی‌خواستم این لحظات را از دست بدهم ... عمری منتظر همچین لحظاتی بودم. حج غلامحسین می‌گفت سیر نگاه کن! این حرم امیرالمومنین است!. از همان ابتدای سفر شوق کربلایی شدن و اینکه به من بگویند کربلایی فلانی را داشتم. حج غلامحسین گفت دیگه کربلایی شدی؟! گفتم ن حجی! من تا پامو تو کربلا نذارم آروم نمیشم. آرام آرام وارد حرم امیرالمومنین علی علیه السلام شدیم ... . جذبه ی علوی،روح انسان را در دست می‌گیرد و به سمت خودش می‌کشد. با اینکه آنچنان وسیع نبود ، اما عظمت و هیبت داشت ! عظمت و هیبتی از نوع علی! قرار شد اول حج ابوالقاسم و دامادش زیارت کنند و ما وسایل آنان را نگهداریم. بعد از آنان هم ما برویم و آنان وسایل ما را نگهدارند. آنان رفتند و من غرق در عظمت حرم شدم ... . این داستان ان شاء الله ادامه دارد .... ✍ #حبیب

آنگاه آخوند شدم .... #تیکه_سیُ‌هشتم بعد از آنکه حج ابوالقاسم و دامادش زیارت کردند ، وقت آن بود که من غرق در دریایی بشوم که حولِ کِشتیِ علی علیه السلام می‌گشتند. آرام و با تپش قلب زیاد از باب القبله ی حرم واردِ صحن اصلی حرم علوی شدم. شکوه صحن اعظم حیدری ، مرا در خودش بلعید و وارد فضای داخلی حرم شدم. در دریایی که دور کشتیِ علی علیه السلام جمع شده بودند ، من هم قطره ای شدم و با امواج جمعیت جا به جا میشدم. خودم را در محضر هود و نوح و صالح و خاتم الانبیا علی نبینا و علی آله و علیهم السلام می‌دیدم. مگر این نیست که امیر المومنین علیه السلام به مصداق آیه ی شریف مباهله ، نفْس خود پیغمبر است ؟ بنا به همین اعتقاد مردم عراق ۲۸ صفر برای زیارت رسول خدا صلوات الله علیه و آله و سلم به زیارت امیر المومنین علیه السلام میروند . من هم نگاهم را به ضریح گره زدم و عرض کردم : السلام علیک یا رسول الله! دستان حج غلامحسین در دستم بود. هر چ گفتم حجی وجدانا بزار یه جا قرار میذاریم همو بعد از زیارت میبینیم. هی میگفت ن 😑 گفتم اگه گم شدم کجا ببینمت ؟ گفت نباید گم بشی ( خیلی بد بود که به منی که ادعای بزرگ بودنم میشد مثل بچه رفتار می‌کردند.) خلاصه که هر جور بود دور ضریح را طواف کردیم و از رواق مقدس اردبیلی خارج شدیم و به حج ابوالقاسم پیوستیم. فک کنم حوالی ساعت ۴ عصر بود. راه افتادیم تا به عمود اول برسیم و حرکتمان را به سمت کربلا آغاز کنیم. اما خب وژدانن هم گشنه بودیم و هم تشنه. در موکبی توقف کردیم و اندکی آب و فک کنم کمی قرمه سبزی خوردیم. پس از آن راهی عمود ها شدیم. از کنار وادی السلام که گذشتیم ، بشدت حال و هوای دلم تکان میخورد ، علمای یک دین اینجا بودند ! اصلا تمام صالحان جهان اینجا بودند ... قلب و نفسم مرتب نمیزد اما شیرین میزد و شیرینی اش را با جانم حس میکردم. نزدیک اذان بود. شاید نیم ساعت مانده به اذان. من کمی جلوتر میرفتم و در حال و هوای خودم بودم که جوانی عرب خطاب به من گفت : مبیت؟ من هم که کلا از وادی بدور بودم به لحجه ی عراقی پرسیدم پولی یا صلواتی ؟ اون بنده خدا هم گفت که مفتیِ اخوی ( ترجمه ی مکالمه). تا حج ابوالقاسم و حج غلامحسین شنیدند گفتن جا پیدا کردی ؟ گفتم اگه خدا توفیق بده 🙄. آن جوان ، رفیق کوچولو اش را که حیدر نام داشت را صدا زد و گفت که ما را به خانه شان ببرد. حیدر ۱۰ ساله بود تقریبا. تا خانه شان راهنمایی ام کرد و بقیه راه را به صاحب خانه سپرد. از حیدر خداحافظی کردم و با حاجی سلام کردم. آنجا درست است کمتر کسی حرف هم را میفهمد ، ولی خوبی آنجا این است که یک هدف مشترک وجود دارد ، رسیدن به حسین علیه السلام!. این داستان ان شاء الله ادامه دارد .... ✍ #حبیب