AUD-20200302-WA0023.mp3
زمان:
حجم:
2.66M
اللهم اجعلنی فی درعک الحصینه التی تجعل فیها من ترید
خدایامرادرزره ودژخودت قرادبده
که اگرقراربدی
7.9M حجم رسانه بالاست
مشاهده در ایتا
🎥 عقده گشایی شبکه وهابی نور درباره تربت امام حسین علیه السلام
1.34M حجم رسانه بالاست
مشاهده در ایتا
🎥مرا دریاب|اجتماع قلوب در توسل به امام زمان (عج)
🔹زمزمه دعای فرج
🔸زمان چهارشنبه ۲۰ فروردین از ساعت ۲۰ تا ۲۱
🔴محمود کریمی داره مدح امام زمان میخونه درحالی که شهدا جلوش صف کشیدن تا مجلس جشن حضرت رو گرم کنن. احسنت به این سلیقه.
#ThePromisedSaviour
*مهدی آقاموسی*
امام #مهدي عليه السلام فرمودند:
همانا پدران من (ائمّه و اوصیاء علیهم السّلام)، بیعت حاکم و طاغوت زمانشان، بر ذمّه آن ها بود؛ ولی من در هنگامی #ظهور و خروج نمایم که هیچ طاغوتی بر من منّت و بیعتی نخواهد داشت.
📚 بحارالأنوار / ج56 / ص181
#امام_زمان (جان عالم به فدایش)
🌳 پيامبراکرم صلّى الله عليه و آله فرمودند:
🌿 براستى که على بن ابى طالب علیه السلام #امام امت من است ... و #قائم از نسل اوست. آن کس که زمین را از عدالت و مساوات لبریز مىکند، آن گونه که از ستم و بیداد لبریز گشته باشد.
📚 کشف الغمة / ج3 / ص328
#امام_زمان (عج)
سدير صيرفى (يکى از ياران امام صادق عليه السلام) مى گويد: امام صادق عليه السلام همواره مى فرمودند:
سرورم (حضرت #مهدى علیه السلام) #غیبت تو خواب از چشمم ربوده و خوابگاه را بر من تنگ نموده و راحتى قلب را از من گرفته است.
📚 اثبات الهداة / ج6 / ص162 / ح414
#استغاثه_جهاني_طلب_منجي
🔸 #کیفیت_غیبت حضرت مهدی (ع) چگونه است؟
🔸در رابطه با کیفیت غیبت حضرت دو نظریه است:
1⃣ نظریه خفای شخص: یعنی این که وجود حضرت از دید مردم مخفی است. دلیل این نظریه روایاتی است که از طرق اهل بیت علیهم السلام رسیده است. امام رضاعلیه السلام فرمود: «لا یری جسمه » «جسم او دیده نمی شود».
📚کمال الدین، ص ۳۷۰
2⃣ نظریه خفای عنوان: به این معنا که مردم او را میبینند ولی هرگز به عنوان مهدی موعود به او آشنایی پیدا نمی کنند. دلیل بر این نظریه نیز روایت محمّد بن عثمان عَمْری است که فرمود :《واللَّه إنّ صاحب هذا الأمر لیحضر الموسم کلّ سنة فیری الناس ویعرفهم ویرونه ولا یعرفونه.》
🔺به خدا سوگند! همانا صاحب این امر در موسم حجّ هر سال حاضر میشود، مردم را میبیند و آنها را نیز میشناسد، و نیز مردم او را میبینند ولی نمی شناسند.
📚کمال الدین، ص ۴۴۰