#مناجات مولای مولای سيد مصطفى موسوی 🆔 @sahife2

*️⃣ اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ ، وَ اكْفِنِي مَؤُونَةَ الِاكْتِسَابِ ، وَ ارْزُقْنِي مِنْ غَيْرِ احْتِسَابٍ *️⃣ جمله‏ ى و اكفنى موونه الاكتساب دعاى حضرت زين‏ العابدين عليه ‏السلام، ناظر به كسب و كار امام (ع) به منظور تامين معاش و به دست آوردن رزق و روزى براى خود و خانواده‏ ى خويشتن است، و جمله‏ ى و ارزقنى من غير احتساب درخواست «رزق من حيث لايحتسب» است امام سجاد علیه السلام عرضه می دارند : بار الها! طبق وظيفه، از پى كسب رزق و طلب روزى مى‏روم، ولى از تو مى‏خواهم كه شدايد و سختيهاى آن را از من كفايت فرمايى، و از جايى كه گمان نمى‏برم به من روزى رسانی. 🆔 @sahife2

👈 خلوت پیامبر(ص) با پروردگار 👤استاد #انصاریان 🆔 @sahife2

طرح #برداشت_من هفته 127 از عبارات نورانی #صحیفه_سجادیه 👌صفحه ی ویژه اعضا در روزهای #جمعه ✳️ قسمت 3 عبارت زیر 🔹اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، 1_ وَ اكْفِنِى مَئُونَةَ الاكْتِسَابِ، 2️⃣ و ارْزُقْنِى مِنْ غَيْرِ احْتِسَابٍ، 3️⃣ فلا أَشْتَغِلَ عَنْ عِبَادَتِكَ بِالطَّلَبِ، 4️⃣ و لا أَحْتَمِلَ إِصْرَ تَبِعَاتِ الْمَكْسَبِ🔹 https://eitaa.com/sahife2/5536 دعای #بیستم #مکارم_اخلاق #دعا_بیستم_24 👈 نظرات، دل نوشته ها و حرفهای صمیمانه ی شما درخصوص عبارت فوق که از هم اکنون برای ما ارسال شود، در این قسمت بارگذاری میشود ◀️ انشاالله سعی کنید در این طرح به عشق امام سجاد علیه السلام و انس بیشتر با این کتاب نورانی ولو درحد یک خط!! مشارکت فرمایید 👌 ادمین 👇 @yas2463 ◀️ کانال انس با #صحیفه_سجادیه 🆔 @sahife2

⏺دروغ می‌گوید کسی که دوستدار #امام_زمان است اما سرباز ؛ #ولایت_فقیه نیست!!!

امام سجاد (ع) به پيشگاه الهى عرض مى‏كند: فلا اشتغل عن عبادتك بالطلب. بار الها! درخواستم در كفايت مشقت كسب روزى ( وَ اكْفِنِى مَئُونَةَ الاكْتِسَابِ، ) و رساندن رزق از جايى كه اميد ندارم، ( و ارْزُقْنِى مِنْ غَيْرِ احْتِسَابٍ ) نه براى راحت ‏طلبى است، بلكه بدين منظور است كه وقتم در طلب معاش كمتر صرف شود تا از بندگى و عبوديت بازنمانم.

این فراز نتیجه برهانی دو عبارت قبل است یعنی «رنج بدست آوردن روزی را از دوش من بردار»و«روزی من غیر حساب عطا فرما»«تافقط به عبادت تو مشغول شوم و به‌دست آوردن روزی مرا از عبادات باز ندارد» توضیح؛هدف خلقت عبادت است. براساس روایات،هر کار که رضایت خداوند در آن باشد،عبادت است. نتیجه این است؛رضایت خداوند در پرتو عبادت صورت می گیرد و رضایت خداوند راه رشد انسان را هموار می سازد به عبارت دیگر هدف خلقت،رشد انسان است و راه رسیدن به رشد عبادت خداوند است . پس هدف خلقت،رشد انسان در سایه عبادت است. این قیاس منطقی و برهان آشکار هدف خلقت است که هر عقل سلیم می پذیرد.

مومنين واقعى و مسلمانان دين‏شناس مى‏دانند كه اسلام آيينى است بر وفق فطرت و نظام آفرينش، هماهنگى با فطرت ايجاب مى‏كند كه آدمى جنبه ‏ى مادى و معنوى خود را به موازات يكديگر مورد توجه قرار دهد و عملا هر دو را اقناع نمايد، نه ماديات را فداى معنويات كند و نه معنويات را فداى ماديات نمايد،

امام صادق (ع) فرمود: ليس منا من ترك دنياه لاخرته و لا آخرته لدنياه. پيرو مكتب ما نيست آن كس كه دنياى خود را براى آخرت ترك گويد يا آخرت خويش را براى دنيا ترك نمايد.

مردم از نظر توجه به شئون دنيوى و اخروى سه گروه‏اند:

****گروه اول : كسانى هستند كه علايق دنيوى و امور مادى آنچنان سرگرم و مجذوبشان ساخته كه آخرت را به كلى از ياد برده و كان لم يكن تلقى نموده‏اند. هدف اصلى و ديدگاه اساسى در زندگى آنان فقط دنياست. *على (ع) اين گروه را فاقد بينش و بصيرت خوانده و فرموده است: انما الدنيا منتهى بصر الاعمى، لايبصر مما وراءها شيئا. دنيا چشم‏ انداز نهايى كوردلان است و از پى دنيا، عالم ديگرى را نمى‏بينند. *قرآن شريف درباره‏ ى اين گروه فرموده: يعلمون ظاهرا من الحيوه الدنيا و هم عن الاخره هم غافلون. اينان از ظواهر فريبنده‏ى دنيا آگاهى دارند، اما از عالم آخرت بكلى غافل و بى‏خبرند. **قسمت اعظم عمر اين گروه مصروف امور مادى و جلب لذايذ دنيوى است. اين راه را مى‏پيمايند تا بميرند. البته بر اثر سعى و مجاهده در راه دنيا بهره و نصيبى عايدشان مى‏گردد، ولى در روز جزا فاقد ذخاير اخروى هستند و مصداق اين آيه‏ى شريفه‏اند: و من كان يريد حرث الدنيا نوته منها و ماله فى الاخره من نصيب. آن كس كه اراده‏اش كشت و زرع دنياست، ما به وى بهره‏اى مى‏دهيم، اما در آخرت تهيدست و بى‏نصيب خواهد بود. *روايت شده كه على (ع) وارد بازار بصره شد. ديد مردم مشغول خريد و فروش‏اند. حضرت بشدت گريست، همانند پدر مهربانى كه بر بدبختى فرزند خود گريه كند. سپس فرمود: يا عبيد الدنيا و عمال اهلها! اذا كنتم بالنهار تحلفون و بالليل فى فراشكم اى بندگان دنيا و خدمتگزاران اهل دنيا! شما كه روزها سرگرم معامله نمودن و قسم خوردنيد و شبها در بستر به خواب مى‏رويد و در بين كارهاى خود از آخرت غافليد، پس چه وقت براى عالم ديگر توشه مهيا مى‏كنيد و براى قيامت مى‏انديشيد؟

****گروه دوم: كسانى هستند كه دنيا را ترك گفته، از فعاليتهاى تجارى و اقتصادى دست كشيده و تمام توجه خويش را به عبادت و امور اخروى معطوف ساخته ‏اند. عمل اين گروه نيز مرضى خداوند و اولياى گرامى اسلام نيست *على بن عبدالعزيز مى‏گويد: امام صادق (ع) به من فرمود: عمر ابن‏مسلم چه كرد؟ گفتم: فدايت شوم، به عبادت روى آورد و تجارت را ترك گفت. حضرت فرمود: ويحه، اما علم ان تارك الطلب لايستجاب له؟ واى بر او، مگر نمى‏داند كسى كه از طلب روزى دست بكشد، دعاى او مستجاب نمى‏شود؟

****گروه سوم : كسانى هستند كه مطيع اوامر الهى و مجرى برنامه‏ هاى اسلام‏ اند. اين گروه، جمع بين دنيا و آخرت مى‏نمايند: از يك طرف قسمتى از وقت خود را صرف كسب و كار و تامين معاش مى‏نمايند و از طرف ديگر قسمتى از اوقات خود را در كمال خلوص براى بندگى خداوند و اطاعت از او مصروف مى‏دارند. قرآن شريف درباره‏ى اين گروه مى‏فرمايد: رجال لاتلهيهم تجاره و لا بيع عن ذكر الله و اقام الصلوه و ايتاء الزكوه يخافون يوما تتقلب فيه القلوب و الابصار. مردانى هستند كه تجارت و داد و ستد، آنان را از ياد خداوند و اقامه‏ى نماز و اداى زكوه غافل نمى‏نمايد و از روزى كه دلها و ديده‏ها در اضطراب‏اند، ترسان و خائف‏اند. بين اين گروه سعادتمند، بعضى از افراد يافت مى‏شوند كه بر اثر كسب و كار دنيوى به عالى‏ترين نعمتها و لذايذ مادى دست يافته و بر اثر ايمان و تقوى در آخرت نيز از عالى‏ترين درجات بهره‏مند خواهند بود. **على (ع) درباره ‏ى اينان چنين فرموده است: و اعلموا عباد الله ان المتقين ذهبوا بعاجل الدنيا و آجل الاخره فشاركوا اهل الدنيا فى دنياهم و لم يشاركهم اهل الدنيا فى آخرتهم. سكنوا الدنيا بافضل ما سكنت و اكلوها بافضل ما اكلت فحظوا من الدنيا بما حظى المترفون، و اخذوا منها ما اخذه الجبابره المتكبرون. ثم انقلبوا عنها بالزاد المبلغ و المتجر الرابح. اصابوا لذه زهد الدنيا فى دنياهم، و تيقنوا انهم جيران الله غدا فى آخرتهم. بندگان خدا! بدانيد اهل تقوى به نعمتهاى نقد دنيا دست يافته و به نعمتهاى آينده‏ ى آخرت نيز نايل خواهند شد. با اهل دنيا در دنياى آنان شركت نمودند و اهل دنيا در آخرت اينان شركت ندارند. در بهترين مسكن دنيا سكونت نموده و از بهترين خوردنيها بهره ‏مند شده‏اند. در دنيا از حظى كه سرمايه‏داران عياش مى‏برند محظوظ گشته و آن را كه جباران متكبر در دنيا به دست مى‏آورند، اينان نيز به آن دست يافته ‏اند، و چون از دنيا مى‏روند، توشه ‏ى وافى دارند و تجارتى سود آور نموده‏اند، و از اين جهت كه به دنيا دلبستگى نداشته و با بى‏اعتنايى به آن مى‏نگريستند، لذت زهد را چشيده ‏اند، و يقين دارند كه فرداى قيامت، همسايگان خدا هستند.

كسانى كه برنامه ‏ى اعمالشان در طول زندگى بر وفق شرع مقدس است، به طور عادى در هر شبانه‏ روز : قسمتى از عمرشان براى تامين معاش و بدست آوردن رزق و روزى از مجارى مشروع طى مى‏شود، قسمتى از عمرشان براى اداى فرايض و سنن دينى و اطاعت از اوامر الهى اختصاص دارد، و قسمتى را براى استراحت و تفريح حلال و رسيدگى به كارهاى ضرورى و نيازهاى زن و فرزندان خود صرف مى‏كنند. اين گروه پيروان دين الهى هستند و به موجب وعده ‏اى كه خداوند در قرآن شريف داده، آنان كه داراى ايمان و عمل صالح ‏اند، در قيامت مشمول فيض الهى هستند و جايگاهشان در بهشت رحمت است.

با آنكه بهشتيان در دار تكليف براى دنيا و آخرت كار مى‏كردند و همه از نعمت و رحمت الهى برخوردارند، اما جايگاه و مقاماتشان يكسان نيست و هر گروهى حدى متناسب با خود دارند، اين تفاوت ناشى از علل و عوامل متعددى است، از آن جمله اين است كه : همت بلند بعضى از آنان در دار تكليف معطوف به امور دنيا بوده و همت بلند بعضى متوجه امور آخرت و همين تفاوت همت در دنياى آنان اثر داشته و در آخرتشان نيز اثر مى‏گذارد

امام صادق (ع) فرمود: من اصبح و امسى و الدنيا اكبر همه جعل الله تعالى الفقر بين عينيه و شتت امره و لم ينل من الدنيا الا ما قسم الله له، و من اصبح و امسى و الاخره اكبر همه جعل الله الغنى فى قلبه و جمع له امره. كسى كه شب را به صبح و صبح را به شب آورد و دنيا بزرگترين همتش باشد، خداوند فقر را بين دو چشم او قرار مى‏دهد، كارش را پراكنده مى‏كند و از دنيا چيزى به دست نمى‏آورد، جز همان كه خداوند روزيش فرموده است. كسى كه صبح را به شب و شب را به صبح آورد و همت عالى و بلندش آخرت باشد، خداوند به وى غناى نفس عنايت مى‏كند و امرش را از پراكندگى و تفرق مصون مى‏دارد.

اين قطعه از دعاى حضرت زين‏العابدين (ع) نشان مى‏دهد كه : همت بلند و عالى امام (علیه السلام) تا چه حد معطوف به امر عبادت و توجه به عالم آخرت است. در جمله ‏ى اول عرض مى‏كند: بار الها! سختيها و مشقتهاى كسب را از من كفايت كن. در جمله ‏ى دوم عرض مى‏كند: به من از جايى رزق برسان كه اميد ندارم. در جمله ‏ى سوم عرض مى‏كند: فلا اشتغل عن عبادتك بالطلب.

كلام را با فاء تفريع آغاز نموده و درخواست سوم را متفرع بر تمناى اول و دوم ساخته و در واقع مى‏خواهد عرض كند: بار الها! مقصودم از دو تمناى قبل اين است كه : موجباتى را فراهم آورى كه وقت زيادى در راه كسب معاش صرف ننمايم و فرصتم از دست نرود تا بتوانم به بندگى و اطاعتت كه بزرگترين همت روحى و خواسته ‏ى درونى من است بپردازم و براى نيل به معاش دنيوى، از فيض بزرگ اخروى بازنمانم.

كسانى كه به عوالم بعد از مرگ و روز جزا عقيده ندارند، فقط دنيا را مى‏بينند و بس، تمام سعى و همشان مصروف اين جهان گذران مى‏شود، و هدفشان فقط دست يافتن به ذخاير دنيوى و لذايذ مادى است. كسانى كه به عالم آخرت معتقدند اما مجذوب مال و ذخاير دنيا هستند، براى آخرت قدمهايى برمى‏دارند، اما همت بلندشان معطوف به شئون مادى و نيل به امور مربوط به دنياست. اينان پيوسته براى دنياى خود كار مى‏كنند ولى هميشه احساس فقر و كمبود مى‏نمايند و با تمام جهد و كوششى كه دارند، بيش از آنچه مقدر الهى بوده، نصيبشان نمى‏گردد. كسانى همت بلند و عزم راسخشان به شئون معنوى و امور عبادى معطوف است كه دنيا و آخرت را از ديدگاه وى مى‏نگرند و متوجهند كه جايگاه اصلى انسانها عالم آخرت است و دنيا كلاس خودسازى و مهيا نمودن خويش براى رسيدن به درجات رفيعه‏ى آن عالم جاودان است.

على (ع) فرموده: ففيها اختبرتم و لغيرها خلقتم در اين عالم آزمايش مى‏شويد و براى غير اين عالم آفريده شده‏ايد.

اولياى بزرگ خداوند كسانى هستند كه از نور وحى استضائه نموده و حقيقت را آنطور كه هست يافته‏اند، بينش آنان نسبت به دنيا آگاهانه و از روى بصيرت است و با نگاه سطحى دنياپرستان و لذت‏گرايان تفاوت بسيار دارد. براى آنكه متوجه شويم دنيا در نظر اولياء خداوند چگونه است، مى‏توانيم آن را از سخنان حضرت مولى الموحدين على عليه‏السلام بشناسيم و بدانيم آن حضرت به دنيا با چه ديده‏اى مى‏نگرد و از چه بعدى آن را مى‏بيند.

امیر المومنین علی علیه السلام در پاسخ اینکه (اولياء خداوند كيان ‏اند؟ ) در نهج البلاغه #نهج_البلاغه_حكمت_432 فرمود: دوستان خدا آنانند كه به درون دنيا نگريستند آنگاه كه مردم به ظاهر آن چشم دوختند، و سر گرم آينده دنيا شدند آنگاه كه مردم به امور زودگذر دنيا پرداختند. پس هواهاى نفسانى كه آنان را از پاى در مى آورد، كشتند، و آنچه كه آنان را به زودى ترك مى كرد، ترك گفتند، و بهره مندى دنيا پرستان را از دنيا، خوار شمردند، و دست يابى آنان را به دنيا زودگذر دانستند. با آنچه مردم آشتى كردند، دشمنى ورزيدند، و با آنچه دنيا پرستان دشمن شدند آشتى كردند، قرآن به وسيله آنان شناخته مى شود، و آنان به كتاب خدا آگاهند، قرآن به وسيله آنان پا بر جاست و آنان به كتاب خدا استوارند، به بالاتر از آنچه اميدوارند چشم نمى دوزند، و غير از آنچه كه از آن مى ترسند هراس ندارند.

امام علی عليه السّلام، (شنيد مردى دنيا را نكوهش مى كند ) #نهج_البلاغه_حكمت_131 فرمودند : ان الدنيا دار صدق لمن صدقها و دار عافيه لمن فهم عنها و دار غنى لمن تزود منها و دار موعظه لمن اتعظ بها. مسجد احباء الله و مصلى ملائكه الله و مهبط وحى الله و متجر اولياء الله، اكتسبوا فيها الرحمه و ربحوا فيها الجنه. دنيا خانه ‏ى صدق و راستى است براى كسى كه صادقانه با آن عمل كند، خانه ‏ى عافيت و سلامت است براى آن كس كه بفهمد، و دار غنى و بى ‏نيازى است براى كسى كه از آن توشه برگيرد، و خانه‏ ى موعظه و اندرز است براى كسى كه پندپذير باشد، و مسجد دوستان خدا و نمازخانه‏ ى ملائكه‏ى الهى است، مهبط وحى پروردگار و تجارتخانه‏ ى اولياء بارى تعالى است كه در اينجا كسب رحمت نمودند و بهشت جاودان منفعت كسبشان بود.

كسى كه دنيا را از ديدگاه على (ع) مى‏نگرد، متوجه است كه عمرش سرمايه‏ ى نقد او در تجارتخانه ‏ى دنياست، بايد از اين سرمايه به نفع عالم آخرت استفاده كند و براى سفرى كه در پيش دارد، توشه تهيه نمايد. سرمايه‏ ى عمر به جبر مصرف مى‏شود و در هر نفس يك واحد از سرمايه‏ ى عمر كاهش مى‏يابد و در يك شبانه‏ روز به مقدار قابل ملاحظه‏ اى از عمرش صرف مى‏گردد. تاجرى كه با محاسبه، عمل مى‏كند بايد در مقابل سرمايه ‏اى كه از دست مى‏دهد سودى به دست آورد و چون مردم از اين نظر با يكديگر متفاوت ‏اند، بعضى سود مى‏برند و بعضى زيان مى‏بينند.

امام صادق (ع) فرموده: من استوى يوماه فهو مغبون، و من كان آخر يوميه خيرهما فهو مغبوط، و من كان آخر يوميه شرهما فهو ملعون، و من لم ير الزياده فى نفسه فهو الى النقصان، و من كان الى النقصان فالموت خير له من الحيوه. كسى كه دو روزش از نظر كمال انسانى و تجارت اخروى يكسان باشد، او در زندگى مغبون است، زيرا به قدر يك روز عمرش از كف رفته و در عوض چيزى به دست نياورده است، كسى كه روز بعدش از روز قبل بهتر باشد، او سود برده و مورد غبطه‏ ى ديگران است، كسى كه روز بعدش بدتر از روز قبل باشد، او مطرود درگاه بارى تعالى است، كسى كه از جهت رشد معنوى و تجارت روحانى متوقف مانده و افزايشى در كمال خود نمى‏بيند، او در نقص و كاهش است و در مسير كمى و كاستى است و كسى كه عمرش در جهت نقصان طى مى‏شود، براى او مرگ از زندگى بهتر است.