#باغنار
#پارت20
بانو ایرجی که چشمهایش اندازهی کاسه گشاد شده بود، خطاب به سید مرتضی گفت:
_آقا مرتضی، خواهشاً اصرار نکن. این شبنمیِ ما بدون اصرار مثل چی میخوره. وای به حال اینکه دیگه اصرارم بهش بکنی.
بانو شبنم و شوهرش جوابی ندادند که احف یک لقمه نون و پنیر و سبزی خورد و گفت:
_هی روزگار! الان اگه استاد بود، یه بشقاب سیب زمینی سرخ کرده با یه دلستر میاورد تا بزنیم به بدن. تازه یه سس قرمز بیژن هم بهمون میداد و میگفت بخور که بیژنِ خونِت نیفته. ما هم ازش تشکر میکردیم که دوباره میگفت تشکر لازم نیست. فقط پول سس و دلستر رو واریز کنید به احد.
استاد ابراهیمی که خواب بدجوری چشمانش را گرفته بود، خمیازهای کشید و بعد از خوردن یک عدد خرما گفت:
_فکر کنم خواب نما شدی احف جان. چون اصلاً استاد واقفی اهل چیزای مضر مثل دلستر نبود.
احف سرش را خاراند و گفت:
_دقیق نمیدونم؛ ولی یادمه تو یکی از سفرهای جهادیش، خیلی دلش میخواست دلستر بخوره. ولی خب چون گیرش نمیومد، قیدش رو میزد. بیچاره خیلی سختی کشید توی این دنیا.
استاد حیدر که حالش بهتر شده بود، از احف پرسید:
_واقعاً؟ کدوم سفرش رو میگی؟ یعنی کدوم شهر؟
احف جواب داد:
_دقیق یادم نیست؛ ولی فکر کنم یه دختر توش داشت. البته منم توی دفترچهی خاطراتش خوندم؛ وگرنه خودم که اونجا نبودم.
استاد جعفری ندوشن که تا آن لحظه ساکت بود، سری به نشانه تاسف تکان داد و گفت:
_فکر کنم زندان حسابی عقلت رو ضایع کرده احف. آخه این وصلهها به استاد نمیچسبه. استاد و دختر؟!
سپس استاد جعفری ندوشن پوزخندی زد و ادامه داد:
_احف جان، لطفاً قبل از حرف زدن، یه دور اون زبون درازت رو تو دهنت بچرخون.
احف لبانش را گَزید و گفت:
_استغفرالله. منظورم از دختر این نبود که استاد. اسم جایی که رفته بود دختر داشت.
سپس به آسمان نگاهی کرد و گفت:
قلعه دختر؟ جاده دختر؟
ناگهان چشمان احف برقی زد و ادامه داد:
_آهان، فهمیدم. پلدختر. اسم شهری که رفته بود، پلدختر بود.
استاد جعفری ندوشن جوابی نداد که احف با قیافهی حق به جانبی گفت:
_راستی استاد، دوران نامزدی چطوره؟ خوش میگذره؟
استاد جعفری ندوشن عرق شرمش را پاک کرد و گفت:
_بله خداروشکر. البته الان داریم یواش یواش واسه عروسی آماده میشیم.
احف چشمکی به استاد جعفری ندوشن زد و گفت:
_مبارکه انشاءالله.
سپس به آسمان نگاه کرد و پس از کشیدن آهی بلند گفت:
_خدایا، پس کِی ما میخواییم قاطی مرغا بشیم؟
استاد ابراهیمی که در حال چرت زدن بود، با دعای احف چشمان نیمه بازش را باز کرد و گفت:
_چیه احف؟ باز حرف زن گرفتن شد، تو هول کردی؟! شرط زن گرفتن، داشتن یه کار خوبه. تو اول برو یه کار درست دَرمون پیدا کن، بعدش من بهت قول میدم زن بگیرم برات. گرچه الانم میتونی بری خواستگاری؛ ولی خب هیچکس به یه پسرِ بیکارِ سابقهدار زن نمیده.
احف سرش را به معنای فهمیدن تکان داد که استاد ابراهیمی یک هورت از فنجان چایاش کشید و گفت:
_به نظرم بیا اسنپ ثبت نام کن. هم پولش خوبه، هم کارش سبکه. همکار هم میشیم. چطوره؟
احف چشم غرهای رفت و گفت:
_من با مدرک دیپلم بیام رانندهی اسنپ بشم؟
_آره خب؛ چیه مگه؟ من خودم با مدرک لیسانس راننده اسنپ شدم.
احف لب و لوچهاش را آویزان کرد که جناب سپهر گفت:
_احف اگه بیای پیش من توی درختان سخنگو، هر روز یه دیالوگ بهت میدم تا به ویس تبدیلش کنی. سر ماه هم یه داستان صوتی میدیم بیرون و دستمزدش رو هم میگیریم و بین خودمون تقسیمش میکنیم. چطوره؟
احف پشت چشمی به جناب سپهر نازک کرد و گفت:
_تو یه روز شاگردات کار نکنن، فلفل قرمز تند میریزی توی دهنشون. منم چون نمیخوام علاوه بر دامادِ بیکارِ سابقهدار، داماد لال هم بشم، پس نمیتونم باهات همکاری کنم. شرمنده!
جناب سپهر جوابی نداد که استاد ابراهیمی گفت:
_پس چیکار میخوای بکنی؟
احف لبخند ملیحی زد و گفت:
_یه فکرایی توی سرم دارم. حالا اگه جور شد، به همتون میگم.
استاد ابراهیمی دیگر جوابی نداد که استاد مجاهد گفت:
_برای سلامتی و همچنین عاقبت بخیر شدن همهی جوانان، صلوات بلندی ختم کنید.
_اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم.
همگی صلواتی فرستادند که اذان صبح به افق باغ انار به گوش رسید. استاد مجاهد میخواست بلند بشود و وضو بگیرد که استاد جعفری ندوشن مانع شد و گفت:
_یه لحظه اجازه میدید استاد؟
استاد مجاهد اجازه داد که استاد جعفری ندوشن صدایش را صاف کرد و خطاب به همهی اعضا گفت:
_دوستانِ عزیز، عرضِ کوتاهی داشتم که خوشحال میشم توجه کنید.
همگی به استاد جعفری ندوشن خیره شدند که وی ادامه داد:
_خب میخواستم بگم حالا که استاد واقفی به رحمت خدا رفتن و به مقام رفیع شهادت نائل شدن و در حال حاضر باغ انار بدون پادشاه مونده، اگر اجازه بدید من جانشین ایشون بشم و مسئولیت کل تشکیلات باغ انار رو به عهده بگیرم...
#پایان_پارت20
#اَشَد
#14000203
هدایت شده از 💎•﴿ باغ انار ﴾•💎
#باغنار
#پارت20
بانو ایرجی که چشمهایش اندازهی کاسه گشاد شده بود، خطاب به سید مرتضی گفت:
_آقا مرتضی، خواهشاً اصرار نکن. این شبنمیِ ما بدون اصرار مثل چی میخوره. وای به حال اینکه دیگه اصرارم بهش بکنی.
بانو شبنم و شوهرش جوابی ندادند که احف یک لقمه نون و پنیر و سبزی خورد و گفت:
_هی روزگار! الان اگه استاد بود، یه بشقاب سیب زمینی سرخ کرده با یه دلستر میاورد تا بزنیم به بدن. تازه یه سس قرمز بیژن هم بهمون میداد و میگفت بخور که بیژنِ خونِت نیفته. ما هم ازش تشکر میکردیم که دوباره میگفت تشکر لازم نیست. فقط پول سس و دلستر رو واریز کنید به احد.
استاد ابراهیمی که خواب بدجوری چشمانش را گرفته بود، خمیازهای کشید و بعد از خوردن یک عدد خرما گفت:
_فکر کنم خواب نما شدی احف جان. چون اصلاً استاد واقفی اهل چیزای مضر مثل دلستر نبود.
احف سرش را خاراند و گفت:
_دقیق نمیدونم؛ ولی یادمه تو یکی از سفرهای جهادیش، خیلی دلش میخواست دلستر بخوره. ولی خب چون گیرش نمیومد، قیدش رو میزد. بیچاره خیلی سختی کشید توی این دنیا.
استاد حیدر که حالش بهتر شده بود، از احف پرسید:
_واقعاً؟ کدوم سفرش رو میگی؟ یعنی کدوم شهر؟
احف جواب داد:
_دقیق یادم نیست؛ ولی فکر کنم یه دختر توش داشت. البته منم توی دفترچهی خاطراتش خوندم؛ وگرنه خودم که اونجا نبودم.
استاد جعفری ندوشن که تا آن لحظه ساکت بود، سری به نشانه تاسف تکان داد و گفت:
_فکر کنم زندان حسابی عقلت رو ضایع کرده احف. آخه این وصلهها به استاد نمیچسبه. استاد و دختر؟!
سپس استاد جعفری ندوشن پوزخندی زد و ادامه داد:
_احف جان، لطفاً قبل از حرف زدن، یه دور اون زبون درازت رو تو دهنت بچرخون.
احف لبانش را گَزید و گفت:
_استغفرالله. منظورم از دختر این نبود که استاد. اسم جایی که رفته بود دختر داشت.
سپس به آسمان نگاهی کرد و گفت:
قلعه دختر؟ جاده دختر؟
ناگهان چشمان احف برقی زد و ادامه داد:
_آهان، فهمیدم. پلدختر. اسم شهری که رفته بود، پلدختر بود.
استاد جعفری ندوشن جوابی نداد که احف با قیافهی حق به جانبی گفت:
_راستی استاد، دوران نامزدی چطوره؟ خوش میگذره؟
استاد جعفری ندوشن عرق شرمش را پاک کرد و گفت:
_بله خداروشکر. البته الان داریم یواش یواش واسه عروسی آماده میشیم.
احف چشمکی به استاد جعفری ندوشن زد و گفت:
_مبارکه انشاءالله.
سپس به آسمان نگاه کرد و پس از کشیدن آهی بلند گفت:
_خدایا، پس کِی ما میخواییم قاطی مرغا بشیم؟
استاد ابراهیمی که در حال چرت زدن بود، با دعای احف چشمان نیمه بازش را باز کرد و گفت:
_چیه احف؟ باز حرف زن گرفتن شد، تو هول کردی؟! شرط زن گرفتن، داشتن یه کار خوبه. تو اول برو یه کار درست دَرمون پیدا کن، بعدش من بهت قول میدم زن بگیرم برات. گرچه الانم میتونی بری خواستگاری؛ ولی خب هیچکس به یه پسرِ بیکارِ سابقهدار زن نمیده.
احف سرش را به معنای فهمیدن تکان داد که استاد ابراهیمی یک هورت از فنجان چایاش کشید و گفت:
_به نظرم بیا اسنپ ثبت نام کن. هم پولش خوبه، هم کارش سبکه. همکار هم میشیم. چطوره؟
احف چشم غرهای رفت و گفت:
_من با مدرک دیپلم بیام رانندهی اسنپ بشم؟
_آره خب؛ چیه مگه؟ من خودم با مدرک لیسانس راننده اسنپ شدم.
احف لب و لوچهاش را آویزان کرد که جناب سپهر گفت:
_احف اگه بیای پیش من توی درختان سخنگو، هر روز یه دیالوگ بهت میدم تا به ویس تبدیلش کنی. سر ماه هم یه داستان صوتی میدیم بیرون و دستمزدش رو هم میگیریم و بین خودمون تقسیمش میکنیم. چطوره؟
احف پشت چشمی به جناب سپهر نازک کرد و گفت:
_تو یه روز شاگردات کار نکنن، فلفل قرمز تند میریزی توی دهنشون. منم چون نمیخوام علاوه بر دامادِ بیکارِ سابقهدار، داماد لال هم بشم، پس نمیتونم باهات همکاری کنم. شرمنده!
جناب سپهر جوابی نداد که استاد ابراهیمی گفت:
_پس چیکار میخوای بکنی؟
احف لبخند ملیحی زد و گفت:
_یه فکرایی توی سرم دارم. حالا اگه جور شد، به همتون میگم.
استاد ابراهیمی دیگر جوابی نداد که استاد مجاهد گفت:
_برای سلامتی و همچنین عاقبت بخیر شدن همهی جوانان، صلوات بلندی ختم کنید.
_اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم.
همگی صلواتی فرستادند که اذان صبح به افق باغ انار به گوش رسید. استاد مجاهد میخواست بلند بشود و وضو بگیرد که استاد جعفری ندوشن مانع شد و گفت:
_یه لحظه اجازه میدید استاد؟
استاد مجاهد اجازه داد که استاد جعفری ندوشن صدایش را صاف کرد و خطاب به همهی اعضا گفت:
_دوستانِ عزیز، عرضِ کوتاهی داشتم که خوشحال میشم توجه کنید.
همگی به استاد جعفری ندوشن خیره شدند که وی ادامه داد:
_خب میخواستم بگم حالا که استاد واقفی به رحمت خدا رفتن و به مقام رفیع شهادت نائل شدن و در حال حاضر باغ انار بدون پادشاه مونده، اگر اجازه بدید من جانشین ایشون بشم و مسئولیت کل تشکیلات باغ انار رو به عهده بگیرم...
#پایان_پارت20
#اَشَد
#14000203
#باغنار2🎊
#پارت20🎬
سپس احف دست به کمر، سری به نشانهی تاسف تکان داد.
_بابا اینا دارن میان که توی مراسم سال پدرشون شرکت کنن. این کارا دیگه واسه چیه؟!
سچینه مهر تاییدی بر حرفهای احف زد و همچنین خاطرنشان کرد:
_البته که باید سهتا گل میخریدید. چون بچههای استاد که نمیتونن تنهایی بیان؛ کوچولوئن! به خاطر همین تا اونجایی که اطلاع دارم، قراره یکی از دوستای استاد اونا رو بیاره.
مهدینار ناامیدانه سرش را پایین انداخت و چیزی نگفت که ناگهان مهدیه گفت:
_بچهها اونجا رو!
همگی با تعجب آنجا را نگاه کردند تا بلکه چشمشان به صورتهای مظلوم بچههای استاد بیفتد که چیز دیگری را مشاهده کردند. آوا واعظی که مدتی پیش به اسپانیا رفته بود، حالا با یک چمدان و یک مرد کت و شلواری در کنارش، داشتند از پله برقی پایین میآمدند.
_برگام! چه تیپی زده جزه جیگر! خدا نکشتش. عینک دودیش رو! شک ندارم تقلبیه و بهش انداختن!
این را دخترمحی بلغور کرد که سچینه با تعجب گفت:
_خودش رو ولش کن. اون مرده کیه کنارش؟!
مهدیه با دهانی باز جواب داد:
_شاید اون رو به عنوان سوغاتی آورده. آخه من خیلی بهش گفتم سوغاتی یادت نره!
_سوغاتی باید بیجان باشه عقل کل. این که جانداره!
علی املتی که دست از املتش کشیده بود، با اخم به آنها مینگریست.
_اگه مزاحم باشه، مادرش رو...!
_عه! خانواده اینجا نشسته. رعایت کن دادا.
این را احف گفت که علی املتی ادامه داد:
_میگم اگه مزاحم باشه، مادرش رو به عزاش میشونم!
سپس میخواست به سمتشان برود که بانو شبنم گفت:
_بابا جلوش رو بگیرید. الان یه بلایی سر خودش و اون مرد بدبخت میاره. اصلاً شاید شوهرشه. چرا بیخود قضاوت میکنید؟!
مهدیه که تسبیح از دستش نمیافتاد، با لبخند گفت:
_اگه شوهر کرده که مبارکش باشه. ماشالله به چشم برادری، شوهر جذاب و بیوتیفولیه!
_آره. جذاب لعنتیه!
این را مهدینار گفت که احف شروع به توضیح دادن کرد.
_دوستان شلوغش نکنید لطفاً. ایشون مارکو آسنسیو، مهاجم اسپانیایی تیم رئال مادریده. بازیکن معروف و محبوبی هم هستش؛ ولی اینکه چرا با آوا خانوم اومده ایران، برای منم سواله. پس بهتره بریم جلو و ازشون بپرسیم.
سپس همگی از جایشان بلند شدند و بدون توجه به بچههای استاد که قرار بود برسند، به سمت آنها رفتند که ناگهان گروهی از مردم به سمت آوا و آسنسیو حملهور شدند. جوری که این دو داخل جمعیت غرق شدند و پس از همهمهای کوتاه، کسی از میان جمعیت به بیرون پرتاب شد. همگی به فرد پرتاب شده نگریستند که چشمان سچینه گشاد شد و وقتی دید که رفیق شفیق خودش آوا واعظی، همان پرتاب آزاد مردم بوده، به سرعت نزدیکش شد و کمکش کرد تا از جا بلند شود.
_بَه سلام آوا خوشگله! چی شد یهو پرت و بعدش پخش زمین شدی؟!
آوا با اشارهی سر، روبهرو را نشان داد. سچینه ابرویی بالا انداخت و دستی به شانهی آوا زد.
_غمت نباشه! الان ردیفش میکنم.
سپس قدمهایش را تند کرد و سعی کرد مردم را از کنار فوتبالیست معروف، یعنی مارکو آسنسیو کنار بکشد. یکی را از طریق یقهاش عقب میکشید و دیگری را از سر آستین. بعضیها را هم با زدن کوله پشتیاش، سعی میکرد آنها را کنار بزند.
_آقایون خانوما! این یارو خارجکیه. الان از ابراز ارادت شما هم مورد عنایت قرار نمیگیره. چون نمیفهمه چی میگید. اون لبخندایی هم که به عکسای سلفیتون میزنه، مطمئن باشید مصنوعیه و از ته دل نیست!
بعد هم اشارهای به قیافه متعجب و ترسیدهی آسنسیو کرد و ادامه داد:
_به خاطر همینم هست که الان عین منگولا داره ما رو نگاه میکنه. پس مثل یه انسان نجیب، راه رو براش باز کنید!
ملت وقتی دیدند حرف سچینه منطقی است، کمکم پراکنده شدند. سچینه لبخندی از روی رضایت زد که یکدفعه علی املتی از آن عقب، دسته گل را از مهدینار گرفت و با قدمهایی بلند که شبیه میگمیگ خدابیامرز بود، به سمت آنها آمد و گل را به گردن آسنسیو انداخت.
_بَه بَه ببینید کی اینجاست! بگو ببینم مارکو. چه برایمان آوردهای؟!
آسنسیو گیج نگاهش کرد.
_can you speak english?
(میشه انگلیسی صحبت کنید؟)
علی املتی اخمی کرد و به آوا گفت:
_دِکی! اینکه زد کانال خارجی. آوا خانم، شما حالیش کن من چی میگم.
آوا آمد حرف بزند که احف پرید میان حرفشان.
_همینجوری میخوایید سرپا وایستید و حرف بزنید؟!
سچینه حرف احف را تایید کرد.
_دقیقاً. بیایید بریم کافهی فرودگاه. گرچه به کافهنار خودم نمیرسه، ولی خب از هیچی بهتره!
نصف میزهای کافه توسط باغ اناریها اِشغال شده بود. پسرانی چون احف و علی املتی و مهدینار و علی پارسائیان، دور آسنسیو را گرفته بودند و دست و پا شکسته، با او گپ میزدند. دختران هم کنار آوا بودند و باهم دیداری تازه و گلویی تَر میکردند.
_خب آوا، چه خبرا؟! خونواده خوب بودن؟! راستی چرا بیخبر اومدی؟! این یارو رو چرا با خودت آوردی...؟!
#پایان_پارت20✅
📆 #14020125
🆔 https://eitaa.com/joinchat/949289024Cec6ee02344
#باغنار2🎊
#پارت20🎬
سپس احف دست به کمر، سری به نشانهی تاسف تکان داد.
_بابا اینا دارن میان که توی مراسم سال پدرشون شرکت کنن. این کارا دیگه واسه چیه؟!
سچینه مهر تاییدی بر حرفهای احف زد و همچنین خاطرنشان کرد:
_البته که باید سهتا گل میخریدید. چون بچههای استاد که نمیتونن تنهایی بیان؛ کوچولوئن! به خاطر همین تا اونجایی که اطلاع دارم، قراره یکی از دوستای استاد اونا رو بیاره.
مهدینار ناامیدانه سرش را پایین انداخت و چیزی نگفت که ناگهان مهدیه گفت:
_بچهها اونجا رو!
همگی با تعجب آنجا را نگاه کردند تا بلکه چشمشان به صورتهای مظلوم بچههای استاد بیفتد که چیز دیگری را مشاهده کردند. آوا واعظی که مدتی پیش به اسپانیا رفته بود، حالا با یک چمدان و یک مرد کت و شلواری در کنارش، داشتند از پله برقی پایین میآمدند.
_برگام! چه تیپی زده جزه جیگر! خدا نکشتش. عینک دودیش رو! شک ندارم تقلبیه و بهش انداختن!
این را دخترمحی بلغور کرد که سچینه با تعجب گفت:
_خودش رو ولش کن. اون مرده کیه کنارش؟!
مهدیه با دهانی باز جواب داد:
_شاید اون رو به عنوان سوغاتی آورده. آخه من خیلی بهش گفتم سوغاتی یادت نره!
_سوغاتی باید بیجان باشه عقل کل. این که جانداره!
علی املتی که دست از املتش کشیده بود، با اخم به آنها مینگریست.
_اگه مزاحم باشه، مادرش رو...!
_عه! خانواده اینجا نشسته. رعایت کن دادا.
این را احف گفت که علی املتی ادامه داد:
_میگم اگه مزاحم باشه، مادرش رو به عزاش میشونم!
سپس میخواست به سمتشان برود که بانو شبنم گفت:
_بابا جلوش رو بگیرید. الان یه بلایی سر خودش و اون مرد بدبخت میاره. اصلاً شاید شوهرشه. چرا بیخود قضاوت میکنید؟!
مهدیه که تسبیح از دستش نمیافتاد، با لبخند گفت:
_اگه شوهر کرده که مبارکش باشه. ماشالله به چشم برادری، شوهر جذاب و بیوتیفولیه!
_آره. جذاب لعنتیه!
این را مهدینار گفت که احف شروع به توضیح دادن کرد.
_دوستان شلوغش نکنید لطفاً. ایشون مارکو آسنسیو، مهاجم اسپانیایی تیم رئال مادریده. بازیکن معروف و محبوبی هم هستش؛ ولی اینکه چرا با آوا خانوم اومده ایران، برای منم سواله. پس بهتره بریم جلو و ازشون بپرسیم.
سپس همگی از جایشان بلند شدند و بدون توجه به بچههای استاد که قرار بود برسند، به سمت آنها رفتند که ناگهان گروهی از مردم به سمت آوا و آسنسیو حملهور شدند. جوری که این دو داخل جمعیت غرق شدند و پس از همهمهای کوتاه، کسی از میان جمعیت به بیرون پرتاب شد. همگی به فرد پرتاب شده نگریستند که چشمان سچینه گشاد شد و وقتی دید که رفیق شفیق خودش آوا واعظی، همان پرتاب آزاد مردم بوده، به سرعت نزدیکش شد و کمکش کرد تا از جا بلند شود.
_بَه سلام آوا خوشگله! چی شد یهو پرت و بعدش پخش زمین شدی؟!
آوا با اشارهی سر، روبهرو را نشان داد. سچینه ابرویی بالا انداخت و دستی به شانهی آوا زد.
_غمت نباشه! الان ردیفش میکنم.
سپس قدمهایش را تند کرد و سعی کرد مردم را از کنار فوتبالیست معروف، یعنی مارکو آسنسیو کنار بکشد. یکی را از طریق یقهاش عقب میکشید و دیگری را از سر آستین. بعضیها را هم با زدن کوله پشتیاش، سعی میکرد آنها را کنار بزند.
_آقایون خانوما! این یارو خارجکیه. الان از ابراز ارادت شما هم مورد عنایت قرار نمیگیره. چون نمیفهمه چی میگید. اون لبخندایی هم که به عکسای سلفیتون میزنه، مطمئن باشید مصنوعیه و از ته دل نیست!
بعد هم اشارهای به قیافه متعجب و ترسیدهی آسنسیو کرد و ادامه داد:
_به خاطر همینم هست که الان عین منگولا داره ما رو نگاه میکنه. پس مثل یه انسان نجیب، راه رو براش باز کنید!
ملت وقتی دیدند حرف سچینه منطقی است، کمکم پراکنده شدند. سچینه لبخندی از روی رضایت زد که یکدفعه علی املتی از آن عقب، دسته گل را از مهدینار گرفت و با قدمهایی بلند که شبیه میگمیگ خدابیامرز بود، به سمت آنها آمد و گل را به گردن آسنسیو انداخت.
_بَه بَه ببینید کی اینجاست! بگو ببینم مارکو. چه برایمان آوردهای؟!
آسنسیو گیج نگاهش کرد.
_can you speak english?
(میشه انگلیسی صحبت کنید؟)
علی املتی اخمی کرد و به آوا گفت:
_دِکی! اینکه زد کانال خارجی. آوا خانم، شما حالیش کن من چی میگم.
آوا آمد حرف بزند که احف پرید میان حرفشان.
_همینجوری میخوایید سرپا وایستید و حرف بزنید؟!
سچینه حرف احف را تایید کرد.
_دقیقاً. بیایید بریم کافهی فرودگاه. گرچه به کافهنار خودم نمیرسه، ولی خب از هیچی بهتره!
نصف میزهای کافه توسط باغ اناریها اِشغال شده بود. پسرانی چون احف و علی املتی و مهدینار و علی پارسائیان، دور آسنسیو را گرفته بودند و دست و پا شکسته، با او گپ میزدند. دختران هم کنار آوا بودند و باهم دیداری تازه و گلویی تَر میکردند.
_خب آوا، چه خبرا؟! خونواده خوب بودن؟! راستی چرا بیخبر اومدی؟! این یارو رو چرا با خودت آوردی...؟!
#پایان_پارت20✅
📆 #14030102
🆔 https://eitaa.com/joinchat/949289024Cec6ee02344
#آرامشدرون_طوفانبرون♡
#پارت20
چهرهی آقای مهندس راضی به نظر میرسید. مانند همهی ما! چون بالاخره به جزیرهای رسیده بودیم که حتما نجات میافتیم.
همهمان کوله پشتیهای کوچک و ساکهای کوچکمان را جمع و جور کرده بودیم و منتظر مقصد بودیم.
استاد واقفی مدام از دوربین تلسکوپیاش به جزیره خیره میشد. فکر کنم به آن دوربین علاقهی خاصی پیدا کرده بود شاید چیزی مانند پیوند خونی...
هرچه به جزیره نزدیکتر میشدیم، هوای مهگرفته بیشتر میشد...اما آن جزیره!
به چیزی که فکر میکردیم شبیه نبود. شاید چون هوا تاریک میشد، او و سایهاش هم بزرگ و عمیقتر به نظر میرسید.
هوا کمکم رو به تاریکی میرفت و فقط صخرههای نوکتیز که هرچه رو به جلو میرفتیم، در فاصلهی کمتری از هم قرار داشتند را میشد دید!
تا جایی که آقای مهندس در نزدیکی صخرهای توقف کرد و لنگر انداخت.
آقای احف با نگرانی که در چهرهاش موج میزد گفت:«چیشد مهندس؟! کشتی خراب شد؟!»
غزل شانههایش را بالا انداخت و درجواب گفت:«این کجاش درسته که خراب بشه؟!»
حرفش در آن موقعیت که هوا کمکم سرد شده بود و خورشید سعی در ترک کردن ما داشت، خندهدار نبود. اصلا خندهدار نبود!
مهندس با اخم از پلهها پایین آمد و با فاصله ایستاد. کف دستانش را بهم زد و گفت:«ازینجا به بعدش رو باید با قایق بریم.»
افراح سریع گفت:«پس واقعا خراب شده؟!»
آقای سید هم از پلهها پایین آمد و پاسخ داد:«نه! فقط کشتی انقدر بزرگه که نمیتونه از بین صخرهها عبور کنه. فاصله زیاد نیست میتونیم با قایق بریم.»
آقای مهندس حرفش را با سر تصدیق کرد.
شفق به دریا اشاره کرد و گفت:«اینطوری که نمیشه جلیقه نجات باید داشته باشیم.»
یگانه لبخند زد و اطمینان خاطری حاصل کرد:«هنوز جلیقههای نجاتی که تو جنگ با هیولا پوشیدیم سالمن.»
با حرف یگانه کمی خیالمان راحتتر شد و با حرف استاد واقفی تصمیم نهایی گرفته!
-«برید حاضر بشید که با قایق بریم...»
همه سری تکان دادیم و رفتیم که حاضر شویم.
آقای مهندس به همراه آقای میرمهدی و یاد رفتند تا قایق نجات را بیاورند.
با دخترها داخل کابین رفتیم و لباسهایمان را عوض کردیم. همه هودی و سویشرت پوشیدیم و با برداشتن کولهپشتیهایمان از کابین خداحافظی کردیم.
قایق نجات آماده بود. به دو طرفش طنابی وصل کرده بودند تا هنگام انداختنش در دریا زیر و رو نشود و اشتباه فرود نیاید.
شهبانو و طهورا درحال پچپچ کردن بودند که آقای میرمهدی گفت:«چیزی شده؟!»
-«نه فقط این قایق کوچیک نیست؟»
این را طهورا گفت و شهبانو ادامه داد:«درسته فکر نکنم جا بشیم...»
آقای یاد نفس عمیقی کشید و گفت:«هیچکدوم اصلا نگران نباشید. اینا قایقهای نجات هستن و براساس تعداد مسافرین ساخته نمیشن...انشاءالله که جا میشیم اگه نشدیم دوبار میایم و میریم تا همه رو ببریم.»
استاد سری تکان داد و گفت:«مهدینار کجاست؟!»
به اطراف نگاه کردیم که بالاخره آقای مهدینار از کابین آقایون بیرون آمد. دستهایش پر از کولهپشتی بود و مجبور شد با پایش در را ببندد. کولهها را یکییکی بین آقای مهندس و میرمهدی و یاد تقسیم کرد و کولهی خودش را هم به پشت انداخت. سپس با لبخند گفت:«بریم.»
آقای احف دستش را دور گردن آقای مهدینار گره انداخت و گفت:«دمت گرم.»
#نقدونظر؟¿🤓🌱
#t_y