یه سری دردا هست ‌، که به هیچ کسی نمیتونی بگی ‌، تو خودت نگهش میداری اینقدر که یه روز بکشتت:)!

حسی که دارمو نمیدونم چجوری براتون توصیف کنم ، انگار با احساساتم تو يه چهار ديواری گير كردم و دارم سر خودم و اونا داد ميزنم چون نميتونم باهاشون به تفاهم برسم . . .

دیدی یه جاهایی یکی رو گردنش میکوبه میگه به اینجام رسیده ؟ واسه من بعضی وقتا از اون جا هم رد میشه به حلقم میرسه ، به بالای گلوم، به اونجایی که دیگه نمیذاره حتی حرف بزنم ( : !

مَن تو را بارها در حجم سرد اشک‌هایم غسل داده‌ام ؛

و این...

اگه روحمو بهت نشون بدم... قول میدی خودتو بزنی به نترسیدن؟

خندید ؛ به ساعتِ دور دستش نگاه کرد ، فندکُ از کنار دستم برداشت و باهاش بازی کرد . سکوت حکم فرما بود ، فقط صدایِ تق‌تق فندک میومد ، یهو گفت : مسخره‌ترین کاری که تونستم در حق خودم انجام بدم این بود که همیشه منتظر رفتن این آدما باشم ، میدونستم یه روز همشون منو ترک میکنند، همین خودِ تو . ! یه روز میری ، میدونی چرا ؟ چون هر آدمی یه جیره‌ای داره ، وقتی کارش باهات تموم بشه ، یه جوری میره که جز ردپای رفتنش چیزیو حس نکنی . . ( :