eitaa logo
عهد جمعی
6.7هزار دنبال‌کننده
121 عکس
95 ویدیو
5 فایل
اگر توانستیم با بت‌درونی و شیطان‌درونی مبارزه‌کنیم، در همه این میدان‌ها پیروزیم. (امام خامنه‌ای؛ درجمع فعالان جبهه‌فرهنگی) عهدجمعی فعالان فرهنگی با‌هدف تحقق منویات امام خامنه‌ای درحوزه خودسازی و تعالی جمع‌های ایمانی تشکیل شده است. 🔹️ارتباط: @inf_solook
مشاهده در ایتا
دانلود
در 🏷 ، ثمره انسان از ربوبیت حق تعالی و اثر آن در 🔸 یکی از دو خطاب مهم قرآن با تعبیر "یا ایها الانسان" در سوره انفطار است. پروردگار به انسان خطاب می کند که: "يَـٰٓأَيُّهَا ٱلۡإِنسَانُ مَا غَرَّكَ بِرَبِّكَ ٱلۡكَرِيمِ ٱلَّذِي خَلَقَكَ فَسَوَّاكَ فَعَدَلَكَ" (انفطار: ۶و۷) این خطاب به غفلت انسان از رابطه او با پروردگار خویش در مبدا و خلقت خویش خبر می دهد و عامل این غفلت را غرور انسان می داند. قرآن کریم عامل نسیان مقام ربوبی و سقوط انسان در چاه ظلمت دنیا را همین غرّه شدن می داند: "فَدَلَّاهُمَا بِغُرُور" (اعراف:۲۲) یعنی شیطان با غرور آدم و حوا را در چاه انداخت و عامل هبوط ایشان غرور بود. 🔸 غرور یعنی غفلت از حق و افتادن در دام باطل از روی فراموشی (مفردات الفاظ قرآن ص ۶۰۳) و به تصریح قرآن این غرور و نسیان ربوبیت خداوند که عامل هبوط انسان شد، عامل عداوت و بغض و دشمنی در روابط انسان ها در دنیا و از جمله در است، چرا که در نتیجه این غرور شیطانی امر شد که: "وَ قُلۡنَا ٱهۡبِطُواْ بَعۡضُكُمۡ لِبَعۡضٍ عَدُوّ" (بقره: ۳۶) هبوط کنید در حالیکه در میان شما بعضی با بعضی عداوت خواهند کرد. 🔸 بخش زیادی از توصیف "الانسان" در آیات قرآن به این نسیان و غرور باز می گردد. از جمله اینکه عامل ناسپاسی انسان این غفلت از عبودیت در مقابل خداوند و فراموشی ربوبیت خداوند متعال است. "إِنَّ ٱلۡإِنسَٰنَ لِرَبِّهِۦ لَكَنُودٞ" (عادیات: ۶) و همین موجب استغنا و سرکشی او می شود که در اولین آیات نازل شده قرآن در مورد انسان به این طغیان گری اشاره شده است: "كَلَّآ إِنَّ ٱلۡإِنسَانَ لَيَطۡغَىٰٓ أَن رَّءَاهُ ٱسۡتَغۡنَىٰٓ" (علق: ۶ و۷) 🔸 همین طغیان گری که از درون آغاز می شود، در عرصه هم ظهور می کند و موجب شکل گیری ولایت طاغوت می شود: "ٱلَّذِينَ طَغَوۡاْ فِي ٱلۡبِلَادِ" (فجر: ۱۱) یعنی کسانی که تفرعن و استعلا دارند و در سرزمین های تحت سیطره شان طغیان می کنند. اینها اولیای طاغوت هستند و پیروان آنها "وَٱلَّذِينَ كَفَرُوٓاْ أَوۡلِيَآؤُهُمُ ٱلطَّـاغُوتُ" (بقره: ۲۵۷) 🔸 پس اگر کسی متوجه این عبودیت به درگاه الهی و ربوبیت الهی نباشد، دچار غرور می شود. و کسی که غرور داشته باشد به چاه ظلمت نفسانیت هبوط می کند و تحت ولایت شیطان و طاغوت قرار می گیرد. چنین کسی دچار تفرعن و طغیان‌گری می شود و فرعون مصر خویش می شود. 🔸 لذا اگر یک هم باشد، به اندازه همین سرزمین مصر خویش، فرمانروایی غیر الهی می کند و مخاطب خطاب های خداوند به فرعون و طغیان گرانی نظیر او می شود. به همین مبنا امام راحل (ره) می‌فرماید مصداق "ٱذۡهَبۡ إِلَىٰ فِرۡعَوۡنَ إِنَّهُۥ طَغَىٰ" (نازعات: ۱۷) حاکمان ستمگر زمانه ما هستند. 🔸 پس ما هم در قلمرو رهبری خود در می توانیم طغیان و تفرعن داشته باشیم اگر نسیان عبودیت الهی کنیم. در این صورت رابطه ما با بندگان خداوند و برادران ایمانی خویش در تشکیلات سلطه و استعلا خواهد بود. 🔸 انسان باید آیات عتاب خداوند به طاغیان و فرعونیان را هم به خود بگیرد تا از فرعون شدن تبرّی و بیزاری بجوید و فرعون درون خود که همان نفس امّاره ی انسان فراموشکار و طغیانگر است را به بندگی خداوند دعوت کند! 📎 فرم ثبت نام در کانال عهد جمعی: https://survey.porsline.ir/s/QfmEOg7K
در 🏷 و انسان و ثمره آن در 🔸 دومین خطاب "یا ایها الانسان" توجه به ربوبیت الهی است اما اینبار در مسیر عود و بازگشت. قرآن می فرماید: "يَا أَيُّهَا ٱلۡإِنسَانُ إِنَّكَ كَادِحٌ إِلَىٰ رَبِّكَ كَدۡحٗا فَمُلَاقِيهِ" (انشقاق: ۶) اى انسان، همانا تو به‌سوى پروردگارت با سختکوشی خواهی رفت! و چه سختکوشانه! پس او را ديدار خواهى كرد! 🔸 پس انسان چون در انتهای سیر به سوی پروردگار خویش رجوع کرده و او را ملاقات می کند، باید سختکوش و پرتلاش و ساعی باشد چرا که از او در مورد حیات و سیرش سوال خواهد شد. 🔸 به بیان علامه طباطبایی (رض) ذیل این آیه شریفه: " خداى تعالى تمام نمى‌شود مگر با بندگان، و عبوديت هم تصور نمی شود مگر با بودن بندگان، و مسئوليت هم تمام نمى‌شود مگر با برگشتن به سوى خدا و ، اين نيز تمام نمى‌شود مگر با بودن " (ترجمه المیزان، ج۲۰، ص ۴۰۱). 🔸 پس حیات مسئولانه انسان نیز نتیجه خروج از نسیان و فراموشی مقام ربّ خویش است. اما توجه به در مقام رجوع و معاد. انسان و سخت کوشی و او در این مسیر، ناشی از است. 🔸 لذا لازمه مسئولیت پذیری انسان در در نیز، معاد باوری و باور به معاد جمعی انسان ها ذیل حق و روابط و و تشکیلاتی ایشان ذیل است، در روزی که همه امت ها با امام خویش دعوت می شوند؛ "يَوۡمَ نَدۡعُواْ كُلَّ أُنَاسِۭ بِإِمَامِهِمۡ"(اسراء: ۷۱) 📎 فرم ثبت نام در کانال عهد جمعی: https://survey.porsline.ir/s/QfmEOg7K
در 🏷 ، مسیر و غایت الهی انسان در 🔸 انسان دو بار با خطاب "یا ایها الانسان" در مورد خطاب قرار گرفته است و هر دوبار خداوند او را به و از مقام رب خویش به خاطر متذکر شده است. 🔸 یک بار او را به مقام ربوبیت الهی در مبدا و خلقت و علت فاعلی خویش متذکر شده است: "يَا أَيُّهَا ٱلۡإِنسَانُ مَا غَرَّكَ بِرَبِّكَ ٱلۡكَرِيمِ ٱلَّذِي خَلَقَكَ فَسَوَّاكَ فَعَدَلَكَ" (انفطار: ۶و۷) 🔸 بار دیگر به مقام ربوبیت الهی در مقصد و معاد و علّت غایی خویش متذکّر شده است: "يَا أَيُّهَا ٱلۡإِنسَانُ إِنَّكَ كَادِحٌ إِلَىٰ رَبِّكَ كَدۡحٗا فَمُلَاقِيه" (انشقاق: ۶) 🔸 این دو خطاب به ما انسان‌ها متذکر می‌شود که "إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّآ إِلَيۡهِ رَاجِعُونَ" (بقره: ۱۵۶) یعنی ما هم در مبدا و خلقت از ربوبیت الهی بهره مندیم و از سوی او آمده و به او مرتبط هستیم (إِنَّا لله) و هم در و رجعت به ربوبیت الهی سیر کرده و به سوی او در حرکت هستیم (إِنَّآ إِلَيۡهِ رَاجِعُونَ). 🔸 خداوند مدبّر و مربّی انسان است هم در ایجاد و خلق، خلقت او را تدبیر کرده و هم در استکمال و معاد هدایت او را به مقصد تدبیر می کند. انسان در این میانه تنها با توجه به این مبدا (قبل از دنیا) و (بعد از دنیا) است که قدر و منزلت خویش را در دنیا می‌داند. کما اینکه امیر المومنین (ع) فرمود: رَحِمَ اَللَّهُ اِمْرَءً أَعَدَّ لِنَفْسِهِ وَ اسْتَعَدَّ لِرَمْسِهِ وَ عِلْمَ مِنْ أَيْنَ وَ فِي أَيْنَ وَ إِلَى أَيْنَ (الوافی، ج ۱، ص ۱۱۶) خدا رحمت کند انسانی را که آمادگی کسب می کند و لوازم حرکت خود را فراهم می کند و می داند از کجا آمده و در کجا قرار گرفته و به کجا می‌رود. یعنی به مبدا، مسیر و غایت خود واقف است. 🔸 این توجه به مبدا مسیر و غایت انسان لازمه تربیت و انسان است. فارغ از اینکه انسان فرد باشد یا جمع! 🔸 در اعتقادات دینی ما، اعتقاد به توجه به مبدا انسان، اعتقاد به نبوت و دین توجه به مسیر و برنامه تربیتی انسان در این مسیر و اعتقاد به معاد توجه به مقصد و غایت انسان را شامل می شود. 🔸 این سه اصل همان اصول مسلم دین است که فرد و باید بدان معتقد باشند و این اعتقاد نباید صرفا یک اعتقاد ذهنی و کلی باقی بماند بلکه دایم و انسان در تک تک اعمال و برنامه های او است‌. 🔸 پس هر عملی و برنامه ای در با نگاه توحید محور دین مدار و معاد باور باید شکل گیرد تا در مسیر سعادت انسان جایابی شود. 📎 فرم ثبت نام در کانال عهد جمعی: https://survey.porsline.ir/s/QfmEOg7K
در 🏷 خطاب "" در 🔸 دومین خطاب عام قرآن بعد از "یا ایها الانسان" که امتداد همین خطاب است، "یا ایها الناس" است. "ناس" اسم جمع انسان است که برخی آن‌را از غیر لفظ و انسان می‌دانند (جامد غیر مصدری) (المنجد، ج ۱، ص ۶۸) به معنای جمع انسان ها یا همان مردم (دستور اللغه ج ۱، ص ۷۵۶). لذا برخی معتقد هستند که "ناس" اگر چه اسم جمع است و به جمع انسان‌ها خطاب می‌شود اما هم ریشه واژه انسان نیست و از ریشه "نَوس" به معنای اضطراب گرفته شده است (جمهره اللغه ج۲، ص ۸۶۳). 🔸 بر این اساس "ناس" به معنای افراد انسانی هستند که دارای تذبذب و پراکندگی هستند. یعنی در عین داشتن هویت و خطاب واحد (ماهیت واحد انسانی) دارای تشتت و پراکندگی هستند. همچون ذرات معلق در هوا که حرکت کاتوره‌ای و پراکنده دارند و یک جهت و یکسان نیستند (شمس العلوم، ج۱۰، ۶۷۹۹). 🔸 "ناس" جهت وحدت در هدف ندارد و اگر این افراد جهت و مقصد داشته باشند امت تلقی می شوند. کما‌اینکه "ناس" در بیان در ابتدا امت بوده‌اند و پس از آن متشتت و متفرق شده اند (سوره بقره؛ آیه ۲۱۳). 🔸 پس خطاب "یا ایها الناس" در قرآن، خطاب به جمیع افراد انسانی است با همه اختلاف هویه و تشتت آرا و افکار که همه افراد مومن و کافر، فرد و جمع و.. را در بر می‌گیرد. اما به حیث کثرت و تشتت و جمع انسان ها بودن ایشان توجه دارد. به خلاف واژه انسان که شاید تبادر معنایی منصرف به فرد انسانی داشته باشد. 🔸 پس خطاب "یا ایها الناس" مانند "یا ایها الانسان" عموم انسان ها را در بر می‌گیرد اما توجه اصلی به حقیقت و معنای انسانیت مشترک در افراد نیست. بلکه انصراف و توجه به کثرت و تشتت افراد انسان در اغراض و جهات دارد علی رغم اینکه آنها همه نوع واحد و انسان هستند و خطاب واحدی دارند.  🔸 خطاب "یا ایها الناس" از جهت توجه به کثرت افراد انسانی از خطاب "یا ایها الانسان"، یک گام به فضای نزدیک تر است و توجه به جمع انسان ها با همه تشتت و تفرق ایشان دارد و قصد دارد آنها را به یک جهت وحدتی سوق دهد. حداقل این توجه به همین خطابات الهی است حتی پیش از عمل به آنها. 📎 فرم ثبت نام در کانال عهد جمعی: https://survey.porsline.ir/s/QfmEOg7K